Na Wyspach można osiągnąć cel

2B: Newcastle – ziemia obiecana?

AB. Znajomy znajomego powiedział, że nam pomoże, ale musimy przyjechać do Newcastle. Mój Boże, pani w kasie na dworcu poinformowała nas z uśmiechem na twarzy, że bilet do Newcastle kosztuje 75 £! No cóż, prawie ostatnie pieniądze wydaliśmy na bilet do lepszego jutra. Okazało się, że znajomy udostępni nam pokój – na początku tylko za rachunki, ale generalnie w znalezieniu pracy nie bardzo może pomóc. Jednak to już było coś! Wtedy właśnie zetknęłam się z hotelem, udało mi sie zatrudnić, jako housekeeper i szczęściu nie było końca. Sprzątałam trzynaście pokoi i o piętnastej byłam wolna.

2B: Pamiętasz pierwsze dni?

AB: Och tak! Wszystko byłoby super, gdybym rozumiała, co oni wszyscy do mnie mówią. Nauczyłam się jednej regułki: „Przepraszam, nie mówię po angielsku, ale jeśli widzisz to, czego potrzebujesz, na moim wózku, to sobie weź” – a przecież goście pytali na przykład o drogę na basen. Uczyłam się języka od ludzi, z którymi pracowałam, a także z telewizji i z radia. Nie szło mi to łatwo. W pewnym momencie, jak chyba wszyscy, łapałam się na tym, że już rozumiem, ale jak tu odpowiadać na pytania, rozmawiać... Małymi kroczkami, metodą prób i błędów, udawało się robić coś więcej, tzn. nadal sprzątałam pokoje, ale coraz częściej manager prosił, abym pomogła w barze czy przy obsłudze bankietów. Na początku obawiałam się tego, jak zrozumiem czego ta pani czy pan sobie życzy. Z upływem czasu było coraz lepiej, aż usłyszałam od mojego kierownika propozycję pracy na recepcji. „Super!” – pomyślałam w pierwszej chwili, ale w momencie, kiedy sama zostałam za biurkiem z telefonem i komputerem, nie było mi za wesoło. Dzwoni telefon, ja odbieram, a w słuchawce ktoś mówi do mnie, jakby miał buzię pełną klusek śląskich – a ja oczywiście nic z tego nie rozumiem! Odpowiadam więc, że nic nie słyszę i powtarzam to kilka razy. Odkładam słuchawkę, choć wiem, że telefon za chwilę znowu zadzwoni. W głowie powtarzam to, co słyszałam i zdaje mi się, że wiem, o co chodzi. Gdy już telefony od tutejszych, posługujących się językiem Geordie, przestawały spędzać mi sen z powiek, poczułam się jak ryba w wodzie. Praca z ciekawymi ludźmi, przyjeżdżającymi z rożnych stron świata, z bagażem doświadczeń i problemów, była naprawdę fascynująca.

2B: To, co osiągnęłaś, to wymarzony cel czy tylko kolejny etap w drodze do celu?

AB: Obecnie pracuję na stanowisku kierowniczym w wydaniu angielskim. Jest to niezwykle ciekawa praca, bo dzięki niej mam ogromny kontakt z różnymi ludźmi,
a właśnie ten aspekt lubię najbardziej. Jednka mija już rok i czuję, że to tylko przystanek do realizacji dalszych celów.

2B: Co powiedziałabyś ludziom, którzy wątpią, że kiedykolwiek uda im się osiągnąć cel?

AB: Jestem osobą, dla której najważniejsza jest satysfakcja z tego, co robi. Pieniądze też są ważne, ale nie najważniejsze. Miło też usłyszeć od rodaków słowa: „Wysoko pani zaszła” – jak to powiedział pewien młody Polak, który był gościem hotelowym. Zabrzmiało to niczym balsam na duszę. Ale czy wysoko, czy nie – to kwestia naszych ambicji i inspiracji. Każdy z nas powinien wierzyć w to, że osiągniecie celu jest w jego zasięgu i nie wolno się zniechęcać kolejnymi porażkami, bo po burzy zawsze świeci słońce i - czy chcemy, czy nie – któregoś dnia zaświeci właśnie dla nas.

Rozmawiała Beata Brzeziańska, 2B North East

Więcej w tym temacie (pełna lista artykułów)

• Na pohybel noworocznym postanowieniom!
• Unijne instytucje wyprowadzają się z Londynu
• Szachy (nie) tylko dla wybrańców
• Miss Polski UK & Ireland 2017
• Trzy biznesowe sukcesy ostatniej dekady

Tagi: sukces, kobieta, praca, cel

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: