Przypatrzmy się powołaniu naszemu

„Przypatrzmy się powołaniu naszemu” – jakże bliskie w swej tre¶ci jest to hasło nowego roku duszpasterskiego ze słowami Jezusa z dzisiejszej Ewangelii: „Uważajcie na siebie”. W tych dwóch sformułowaniach: „Przypatrzmy się powołaniu naszemu” i „Uważajcie na siebie” zawarta jest bowiem ta sama siła Bożego wezwania do odpowiedzialno¶ci – do odpowiedzialno¶ci za siebie, za swoje my¶li i uczynki – jednym słowem: za realizację otrzymanego od Boga powołania.

Rozważmy zatem, że po¶ród różnych powołań, jakimi Bóg nas obdarza, wzywaj±c każdego z nas do odpowiedzialno¶ci za swoje życie i życie naszych bliĽnich, trzy ich rodzaje s± we wspólnocie Ko¶cioła najbardziej powszechne i podstawowe: jest to, po pierwsze, powołanie kapłańskie, po drugie, powołanie do życia zakonnego, i po trzecie, powołanie do dawania ¶wiadectwa o Chrystusie, wynikaj±ce z sakramentu chrztu ¶więtego, czyli powołanie katolików ¶wieckich. Wszystkie te trzy rodzaje powołań s± ze sob± tak ¶ci¶le powi±zane, że tylko razem – nigdy osobno – przynależ± do jednego Ko¶cioła jako Mistycznego Ciała Jezusa Chrystusa.

Pan Jezus mówi w dzisiejszej Ewangelii słowa krótkie i jednoznaczne: „Uważajcie na siebie”. Nie ulega w±tpliwo¶ci, że je¶li te słowa Jezus skierował do wszystkich, to w pierwszym rzędzie skierował je do swoich Apostołów, a tym samym do ich następców – biskupów i kapłanów.

Kiedy więc rozpoczynamy nowy rok duszpasterski, upomnienie Jezusa: „Uważajcie na siebie” jest jakby inn± form± zachęty skierowanej szczególnie do kapłanów: „Przypatrujcie się swojemu kapłańskiemu powołaniu”.

Niezast±pion± pomoc± w uważnym przypatrywaniu się tajemnicy kapłańskiego powołania jest współczesne nauczanie Ko¶cioła. Sługa Boży Jan Paweł II oraz obecny Ojciec ¦więty Benedykt XVI często przypominaj± wszystkim powołanym do kapłaństwa, aby nie zaniedbywali charyzmatu, który został im dany przez włożenie r±k (por. 1 Tm 4,14). Wymownie brzmi± w tym kontek¶cie słowa Benedykta XVI, który w czasie spotkania z polskim duchowieństwem zachęcał, aby w dzisiejszym ¶wiecie starali się być specjalistami w sprawach odnosz±cych się do Boga (Warszawa, 25 maja 2006 r.).

Dlatego wobec różnych opinii, jakie głosi się w ¶rodkach masowego przekazu i w prywatnych rozmowach na temat sensu Chrystusowego kapłaństwa, Jezus zdaje się wołać dzisiaj szczególnie do kapłanów: „Uważajcie na siebie”, czyli – inaczej mówi±c – codziennie „Przypatrujcie się swemu kapłańskiemu powołaniu” – w modlitwie, w pracy nad sob±, a nade wszystko w wiernej służbie Bogu i ludziom. Bo tylko wtedy miło¶ć kapłanów do Boga staje się dla nich samych Ľródłem pokoju i rado¶ci, a wiernym powierzonym ich pasterskiej trosce otwiera bramy niewymownego szczę¶cia w Królestwie Niebieskim.

To, co przed chwil± rozważyli¶my na temat powołania do kapłaństwa, odnosi się w znacznej mierze do drugiego rodzaju powołania w Ko¶ciele, jakim jest powołanie zakonne. Na drodze powołania zakonnego nie chodzi bowiem o nic innego, jak również o prawdziw± i wył±czn± miło¶ć do Jezusa, która to miło¶ć staje się z kolei Ľródłem miło¶ci do wszystkich ludzi.

Powołanie zakonne okre¶la się często jako „życie konsekrowane”. „Konsekrować” za¶ – znaczy „po¶więcić”, „ofiarować”, „w cało¶ci powierzyć”. Osoby życia konsekrowanego to zatem nasi bracia i siostry, którzy po¶więcili, ofiarowali i w cało¶ci powierzyli siebie samych, wszystkie swoje plany i zamiary, zdrowie i cierpienia, pracę i modlitwę samemu Bogu. Dlatego s± czytelnym znakiem, że Bóg jest i zawsze powinien być na pierwszym miejscu w życiu każdego człowieka. W ten sposób „życie konsekrowane” jest także zapowiedzi±, że kiedy¶, gdy już wszystko na tym ¶wiecie przeminie, zostanie tylko Bóg i Jego miło¶ć.

Zanim to jednak nast±pi, wci±ż jeste¶my w drodze; wci±ż przeżywamy historyczny czas adwentu – czas oczekiwania i nawrócenia. Dlatego szczególnie powołani do życia konsekrowanego s± wezwani, aby „przypatrywali się swojemu powołaniu”. A jednocze¶nie, zgodnie ze słowami Jezusa z dzisiejszej Ewangelii, aby „uważali na siebie”. Bo niestety, w dzisiejszym ¶wiecie, tak często zagubionym moralnie, wielu ludzi ich nie rozumie, czy też nie chce zrozumieć. I st±d nieraz jest tak wiele nieporozumień wtedy, gdy młody chłopiec, czy młoda dziewczyna, chce po¶więcić całe swoje życie tylko Bogu, wybieraj±c drogę życia konsekrowanego. Pomimo tych trudno¶ci, trzeba i warto odważnie i z pokor± pój¶ć w tym życiu za Jezusem – drog± modlitwy, czysto¶ci, posłuszeństwa i ewangelicznego ubóstwa.

Jest jeszcze jeden rodzaj powołania, bez którego nie można byłoby mówić o jedno¶ci Mistycznego Ciała Chrystusa, którym jest Ko¶ciół. To powołanie katolików ¶wieckich. Stolica Apostolska w ostatnich kilkudziesięciu latach opublikowała szereg dokumentów na temat tego wła¶nie powołania. A jednak wci±ż jest wielu katolików ¶wieckich, którzy s±dz±, że je¶li kto¶ nie idzie do seminarium duchownego, albo nie przekracza progu murów zakonnych, wówczas oznacza to, że nie otrzymuje od Boga w tym życiu żadnego powołania. Nic bardziej błędnego od tego rodzaju sposobu patrzenia na to, kim s± i kim być powinni w dzisiejszym ¶wiecie katolicy ¶wieccy.

Dlatego bior±c pod uwagę te i tym podobne błędne pogl±dy na temat powołania osób ¶wieckich, nowy rok duszpasterski jawi się jako odpowiednia okazja i wielka szansa, aby poprzez refleksję, spotkania, wykłady, osobist± lekturę i konkretne działania, przypomnieć i umocnić ¶wiadomo¶ć powołania katolików ¶wieckich i ich osobistej odpowiedzialno¶ci w Ko¶ciele i za Ko¶ciół.

„Przypatrzmy się powołaniu naszemu” – wydaje się, że trzeba te słowa coraz systematyczniej kierować szczególnie w stronę katolików ¶wieckich. W tych słowach zawarta jest bowiem pełna szacunku i życzliwo¶ci dla nich serdeczna zachęta, aby nie lękali się ¶wiadczyć o swojej wierze w Chrystusa i o swojej przynależno¶ci do Ko¶cioła. Aby byli sob± – zawsze i wszędzie, czyli aby byli ludĽmi wierz±cymi – gdziekolwiek ich Bóg postawi.

Kto jak kto, ale wła¶nie osoby ¶wieckie, żyj±ce bezpo¶rednio w konkretnych ¶rodowiskach, domach, osiedlach i miejscach pracy – mog± być „sol± ziemi i ¶wiatło¶ci± ¶wiata” (Mt 5,13). A tym bardziej Wy, Drodzy Bracia i Siostry, przebywaj±cy z dala od Ojczyzny: B±dĽcie ¶wiadkami swojego powołania, czyli „przypatrujecie się swojemu powołaniu”, a jednocze¶nie – jak mówił Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii: „Uważajcie na siebie”.

Bracia i Siostry! Każdy z nas z osobna i wszyscy razem jeste¶my zaproszeni i wezwani, aby skorzystać z nauczania, jakie kieruje do nas Ko¶ciół, prowadz±c nas po ¶cieżkach współczesnego ¶wiata. Jest to wezwanie do modlitwy i refleksji nad sensem naszego życiowego powołania. Niech więc na tej drodze towarzyszy nam przykład i przemożne wstawiennictwo Maryi, Matki Ko¶cioła i Królowej Polski. Ona jest doskonałym wzorem wierno¶ci swojemu życiowemu powołaniu.

Ufaj±c głęboko w macierzyńskie wstawiennictwo Maryi u Boga, pragnę na zakończenie niniejszego listu, rozpoczynaj±cego nowy rok duszpasterski, przekazać Wam, drodzy Rodacy, słowa serdecznych pozdrowień oraz gor±cych życzeń. Życzę wszelkiego Bożego błogosławieństwa na czas rozpoczynaj±cego się Adwentu, zbliżaj±cych się ¦wi±t Bożego Narodzenia, ale także na cały nowy rok – Szczę¶ć Boże!

Z zapewnieniem o pamięci w modlitwie,

ks. Tadeusz Kukla

Rektor Polskiej Misji Katolickiej

w Anglii i Walii