Przypatrzmy się powołaniu naszemu

„Przypatrzmy się powołaniu naszemu” – jakże bliskie w swej treści jest to hasło nowego roku duszpasterskiego ze słowami Jezusa z dzisiejszej Ewangelii: „Uważajcie na siebie”. W tych dwóch sformułowaniach: „Przypatrzmy się powołaniu naszemu” i „Uważajcie na siebie” zawarta jest bowiem ta sama siła Bożego wezwania do odpowiedzialności – do odpowiedzialności za siebie, za swoje myśli i uczynki – jednym słowem: za realizację otrzymanego od Boga powołania.

Rozważmy zatem, że pośród różnych powołań, jakimi Bóg nas obdarza, wzywając każdego z nas do odpowiedzialności za swoje życie i życie naszych bliźnich, trzy ich rodzaje są we wspólnocie Kościoła najbardziej powszechne i podstawowe: jest to, po pierwsze, powołanie kapłańskie, po drugie, powołanie do życia zakonnego, i po trzecie, powołanie do dawania świadectwa o Chrystusie, wynikające z sakramentu chrztu świętego, czyli powołanie katolików świeckich. Wszystkie te trzy rodzaje powołań są ze sobą tak ściśle powiązane, że tylko razem – nigdy osobno – przynależą do jednego Kościoła jako Mistycznego Ciała Jezusa Chrystusa.

Pan Jezus mówi w dzisiejszej Ewangelii słowa krótkie i jednoznaczne: „Uważajcie na siebie”. Nie ulega wątpliwości, że jeśli te słowa Jezus skierował do wszystkich, to w pierwszym rzędzie skierował je do swoich Apostołów, a tym samym do ich następców – biskupów i kapłanów.

Kiedy więc rozpoczynamy nowy rok duszpasterski, upomnienie Jezusa: „Uważajcie na siebie” jest jakby inną formą zachęty skierowanej szczególnie do kapłanów: „Przypatrujcie się swojemu kapłańskiemu powołaniu”.

Niezastąpioną pomocą w uważnym przypatrywaniu się tajemnicy kapłańskiego powołania jest współczesne nauczanie Kościoła. Sługa Boży Jan Paweł II oraz obecny Ojciec Święty Benedykt XVI często przypominają wszystkim powołanym do kapłaństwa, aby nie zaniedbywali charyzmatu, który został im dany przez włożenie rąk (por. 1 Tm 4,14). Wymownie brzmią w tym kontekście słowa Benedykta XVI, który w czasie spotkania z polskim duchowieństwem zachęcał, aby w dzisiejszym świecie starali się być specjalistami w sprawach odnoszących się do Boga (Warszawa, 25 maja 2006 r.).

Dlatego wobec różnych opinii, jakie głosi się w środkach masowego przekazu i w prywatnych rozmowach na temat sensu Chrystusowego kapłaństwa, Jezus zdaje się wołać dzisiaj szczególnie do kapłanów: „Uważajcie na siebie”, czyli – inaczej mówiąc – codziennie „Przypatrujcie się swemu kapłańskiemu powołaniu” – w modlitwie, w pracy nad sobą, a nade wszystko w wiernej służbie Bogu i ludziom. Bo tylko wtedy miłość kapłanów do Boga staje się dla nich samych źródłem pokoju i radości, a wiernym powierzonym ich pasterskiej trosce otwiera bramy niewymownego szczęścia w Królestwie Niebieskim.

To, co przed chwilą rozważyliśmy na temat powołania do kapłaństwa, odnosi się w znacznej mierze do drugiego rodzaju powołania w Kościele, jakim jest powołanie zakonne. Na drodze powołania zakonnego nie chodzi bowiem o nic innego, jak również o prawdziwą i wyłączną miłość do Jezusa, która to miłość staje się z kolei źródłem miłości do wszystkich ludzi.

Powołanie zakonne określa się często jako „życie konsekrowane”. „Konsekrować” zaś – znaczy „poświęcić”, „ofiarować”, „w całości powierzyć”. Osoby życia konsekrowanego to zatem nasi bracia i siostry, którzy poświęcili, ofiarowali i w całości powierzyli siebie samych, wszystkie swoje plany i zamiary, zdrowie i cierpienia, pracę i modlitwę samemu Bogu. Dlatego są czytelnym znakiem, że Bóg jest i zawsze powinien być na pierwszym miejscu w życiu każdego człowieka. W ten sposób „życie konsekrowane” jest także zapowiedzią, że kiedyś, gdy już wszystko na tym świecie przeminie, zostanie tylko Bóg i Jego miłość.

Zanim to jednak nastąpi, wciąż jesteśmy w drodze; wciąż przeżywamy historyczny czas adwentu – czas oczekiwania i nawrócenia. Dlatego szczególnie powołani do życia konsekrowanego są wezwani, aby „przypatrywali się swojemu powołaniu”. A jednocześnie, zgodnie ze słowami Jezusa z dzisiejszej Ewangelii, aby „uważali na siebie”. Bo niestety, w dzisiejszym świecie, tak często zagubionym moralnie, wielu ludzi ich nie rozumie, czy też nie chce zrozumieć. I stąd nieraz jest tak wiele nieporozumień wtedy, gdy młody chłopiec, czy młoda dziewczyna, chce poświęcić całe swoje życie tylko Bogu, wybierając drogę życia konsekrowanego. Pomimo tych trudności, trzeba i warto odważnie i z pokorą pójść w tym życiu za Jezusem – drogą modlitwy, czystości, posłuszeństwa i ewangelicznego ubóstwa.

Jest jeszcze jeden rodzaj powołania, bez którego nie można byłoby mówić o jedności Mistycznego Ciała Chrystusa, którym jest Kościół. To powołanie katolików świeckich. Stolica Apostolska w ostatnich kilkudziesięciu latach opublikowała szereg dokumentów na temat tego właśnie powołania. A jednak wciąż jest wielu katolików świeckich, którzy sądzą, że jeśli ktoś nie idzie do seminarium duchownego, albo nie przekracza progu murów zakonnych, wówczas oznacza to, że nie otrzymuje od Boga w tym życiu żadnego powołania. Nic bardziej błędnego od tego rodzaju sposobu patrzenia na to, kim są i kim być powinni w dzisiejszym świecie katolicy świeccy.

Dlatego biorąc pod uwagę te i tym podobne błędne poglądy na temat powołania osób świeckich, nowy rok duszpasterski jawi się jako odpowiednia okazja i wielka szansa, aby poprzez refleksję, spotkania, wykłady, osobistą lekturę i konkretne działania, przypomnieć i umocnić świadomość powołania katolików świeckich i ich osobistej odpowiedzialności w Kościele i za Kościół.

„Przypatrzmy się powołaniu naszemu” – wydaje się, że trzeba te słowa coraz systematyczniej kierować szczególnie w stronę katolików świeckich. W tych słowach zawarta jest bowiem pełna szacunku i życzliwości dla nich serdeczna zachęta, aby nie lękali się świadczyć o swojej wierze w Chrystusa i o swojej przynależności do Kościoła. Aby byli sobą – zawsze i wszędzie, czyli aby byli ludźmi wierzącymi – gdziekolwiek ich Bóg postawi.

Kto jak kto, ale właśnie osoby świeckie, żyjące bezpośrednio w konkretnych środowiskach, domach, osiedlach i miejscach pracy – mogą być „solą ziemi i światłością świata” (Mt 5,13). A tym bardziej Wy, Drodzy Bracia i Siostry, przebywający z dala od Ojczyzny: Bądźcie świadkami swojego powołania, czyli „przypatrujecie się swojemu powołaniu”, a jednocześnie – jak mówił Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii: „Uważajcie na siebie”.

Bracia i Siostry! Każdy z nas z osobna i wszyscy razem jesteśmy zaproszeni i wezwani, aby skorzystać z nauczania, jakie kieruje do nas Kościół, prowadząc nas po ścieżkach współczesnego świata. Jest to wezwanie do modlitwy i refleksji nad sensem naszego życiowego powołania. Niech więc na tej drodze towarzyszy nam przykład i przemożne wstawiennictwo Maryi, Matki Kościoła i Królowej Polski. Ona jest doskonałym wzorem wierności swojemu życiowemu powołaniu.

Ufając głęboko w macierzyńskie wstawiennictwo Maryi u Boga, pragnę na zakończenie niniejszego listu, rozpoczynającego nowy rok duszpasterski, przekazać Wam, drodzy Rodacy, słowa serdecznych pozdrowień oraz gorących życzeń. Życzę wszelkiego Bożego błogosławieństwa na czas rozpoczynającego się Adwentu, zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia, ale także na cały nowy rok – Szczęść Boże!

Z zapewnieniem o pamięci w modlitwie,

ks. Tadeusz Kukla

Rektor Polskiej Misji Katolickiej

w Anglii i Walii