Za słabi na Wielką Brytanię

Dwa mies. temu przyjechalam do mojego meza(Polaka:))Anglia jest taka zimna i sztywna. Jestem osoba spontaniczna, uczuciowa, a tutaj jak caluje meza w sklepie lub na ulicy to patrza na mnie jak na wariatke. I to traktowanie z gory.. dla nich bedziemy zawsze tylko glupimi Polaczkami, bez wzgledu na stanowisko i pozycje spoleczna. Ich wymuszona i sztuczna uprzejmosc dobija mnie. Zostaniemy tu z mezem ze wzgledow finansowych na jakis czas, ale NIGDY W ZYCIU NA STALE.
Nie podoba mi sie tutaj. Jestem zbyt uczuciowa i wrazliwa. Czy to jest slabosc?

Ja tu sie czuje jak ryba w wodzie. Mysle, ze w kazdym cywilizowanym kraju bym sie tak czul. Latwo sie przystosowuje. Nawet w najciezszych chwilach nie przyszlo mi do glowy aby wracac. Musze sobie tu jeszcze ulozyc zycie. Mam pewnosc i spokoj i jestem u siebie.

Jakis czas temu ktos usilowal wmawiac ze nieudacznicy wyjezdzaja, teraz ktos chce dowartosciowac jednych kosztem drugich i udawadnia ze slabsi wracaja. Wydaje mi sie ze podjecie takiej decyzji o powrocie do kraju mimo ze tam ciagle jeszcze nie jest latwiej niz na wyspach oraz przyznanie sie do tesknoty do kraju,rodziny i przyjaciol wymaga duzej odwagi i sily. Znam wielu takich co tez chetnie by wrocili ale brak im odwagi przyznac sie przed znajomymi ze nie zyje im sie tu jak w bajce i wola zachowywac dalej pozory. Co do zycia ,to ktos juz o tym pisal ze pedzi ono tak samo w Polsce jak i tu.
Ja tez na pewno wroce, ale pozostawiam sobie to narazie jako jedna z mozliwych drog wyboru.

wlasnie tak sie czuje..nie daje sobie rady z tesknota,ciagle sobie tlumacze po co i dlaczego tu przyjechalam,staram sie przebijac do przodu,jedna praca,druga,trzecia,wszystkie niepewne...a w Polsce czeka na mnie moje dziecko,ktore planowalam zabrac do Anglii...staralam sie o szkole...coraz bardziej boje sie podjecia tej decyzji.

ja rowniez tesknie, jest mi ciezko czasami i moj partner wie o tym.Nie raz chcialam wracac, ale gdzie?Znowu do rodzicow??Postawilismy sobie razem cel.Nasze czeste awantury doprowadzily do tego ze trzebabylo zadecydowac, albo rozsadnie razem albo osobno i do Polski.Nie wracamy, i zostajemy. Tutaj mamy szanse, w polsce tylk rodzice na nas czekaja:)Moze bedzie luzniej w takim razie:)hihih

Jeśli pracujemy w Angli jest ok. Jeśli się rozchorujesz, zostajesz sam z swoimi problemami i to jest najgorsze. W sytuacji, gdzie wymagana jest natychmiastowa pomoc (w Polsce tak by było) - oni po prostu inaczej działaja; daja Ci termin za 2 tygodnie do specjalisty, a co do tego czasu z Tobą będzie się działo, nie interesuje ich. Nie rozumiem tego. Nie rozumiem ich działania, mentalności, podejścia do drugiego człowieka Są mi obcy. To są właśnie te różnice kulturowe, których nie zmienimy, bo Anglia to inny kraj, inni ludzie, biurokracja i wszystko a my jesteśmy Polakami i tak juz mamy. W chwilach słabości wspominam Polskę, zapominam o braku pieniędzy, ale żadne pieniądze nie zastąpią Mi nostalgii za Polską. Tak napawde tu jest mój dom, moja rodzina i NIC tego nie zmieni.
Wróciłam już raz do Polski po dwu latach pobytu w Paryżu. Później tego żałowałam. Teraz jestem w Angli. Jest średnio. Wracac nie chcę, ale jak dalej będę czuła taka pustkę i brak empatii, to nie wiem czy nie wrócę do Naszego biednego kraju, ale kraju, gdzie przynajmniej sąsiad normalnie porozmawia z Tobą.

Dobrze, że wracają - będzie luźniej na Wyspach. Ja kiedyś wróciłem z Niemiec do Polski i do dzisiaj słono za to płacę. Moim zdaniew w Polsce nie można wogóle chronić swojej prywatności ani liczyć na karierę (już taką zrobiłem i mam dosyć).

a ja mysle ze to zalezy od tego co chcemy ! ja muzse powiedziec ze lubie polske i znajomych ale mimo tego nie chce wracac tam mentalnosc ludzi mnie dobija ? bo ten to ten tamto ?

Tez sie zastanawiam nad tym pospiechem, bo jakos nigdzie go nie widze. Jedynie wtedy, gdy ludzie biegna do pociagu :-)
Powiedzialabym nawet, ze czesto trzeba uzbroic sie w cierpliwosc w oczekiwaniu na rozne rzeczy.

Zgadzam się z ewa1973, myślę ze w Polsce trzeba być dużo silniejszym...

Nie wiem o jakiej Polsce pisze autorka,bo dla mnie życie w Polsce toczyło sie znacznie szybciej niż tu.I właśnie dlatego wyjechałam.