Spokojnie, przy okazji kolejnych wyborów zadeklaruje, że sam weźmie udział w takim marszu, a poki co blokujemy.

Nie po to gw drukowała milion darmowych gazetek dla ciemnoty by głosowali na Rafaua by teraz miał ich nie słuchać. Ja tam kibicuję Rafauowi i gw i organizacjom żydowskim - nie ma lepszego sposobu jak zniechecanie do siebie ludzi jak sabotowanie czegos istotnego i ważnego. No i skończy sie udawanie ,,kolega Bosak z Konfederacji"- jak zakaże chciałbym zobaczyć mine kandydata co na niego głosoeał. Tzw.polityczny gwałt jaki Kaczafi od 6 lat urzadza opozycji.

Mein Führer! Moment jest niesympatyczny. Z punktu widzenia historycznego jest jednak błogosławieństwem, że ci Polacy to robią. W ciągu pięciu-sześciu tygodni pokonamy ich. Ale wtedy Warszawa, stolica, głowa, inteligencja tego niegdyś szesnasto-, siedemnastomilionowego narodu Polaków, będzie starta. Tego narodu, który od siedmiuset lat blokuje nam Wschód i od pierwszej bitwy pod Grunwaldem ciągle nam staje na drodze. Wtedy polski problem dla naszych dzieci i dla wszystkich, którzy po nas przyjdą, a nawet już dla nas – nie będzie dłużej żadnym wielkim problemem historycznym
Heinrich Himmler, 2 siepnia 1944, Berlin


Tutaj reszta artykułu. Nie pisze pod postem "ku pamięci” ponieważ uważam ze powstańcom z 1944 należy się szacunek
ale trzeba po tylu latach rozważać zyski i straty naszego zrywu.My zwycięstwo moralne ,sowiety i hitlery pozbycie się polskiej elity I tych którzy napewno sprawiali by problemy czarnym i czerwonym okupantom....

W szpitalu na Woli urządzili makabryczną zabawę. Ciężarnym kobietom wycinali z brzuchów dzieci i żołnierską dratwą zaszywali na ich miejsce koty i szczury. W ranach konających matek gasili papierosy.

Sadyzm wiecznie pijanych siepaczy z oddziału SS-Oberführera Oskara Dirlewangera budził grozę nawet wśród esesmanów. – Mein Führer, to prawdziwe bydlaki! – recenzował Hitlerowi wyczyny dirlewangerowców przerażony Hermann Fegelein, szwagier Adolfa i zbrodniarz wojenny. Ale banda kryminalistów w niemieckich mundurach tylko wypełniała rozkazy.

– Gwałćcie, mordujcie, palcie i grabcie. Możecie zabić wszystkich cywilów – nakazał Hitler żołnierzom, którzy pacyfikowali Warszawę. W pierwszych dniach Powstania, w sierpniu 1944 r., Niemcy w bestialski sposób wymordowali na warszawskiej Woli nawet 60 tysięcy bezbronnych cywilów. W całej Warszawie – trzy razy tylu.

Pieczeń z dzieci

Wkroczyli w sobotę, 5 sierpnia. Po zajęciu szpitala przy ul. Leszno zgwałcili wszystkie pielęgniarki. Ostatni w kolejce dobijał ofiary, skacząc każdej z nich na głowę. Dzieci nabijali na drzewce i piekli w rozpalonym na dziedzińcu ognisku. Ten dzień przejdzie do historii jako „czarna sobota”, jedna z najtragiczniejszych dat w dziejach Warszawy.

Siepacze na tym nie poprzestaną. Dzień później wymordują podopiecznych prawosławnego sierocińca. – Wysadziliśmy drzwi jednego z budynków. Zobaczyliśmy pomieszczenie pełne dzieci, wszystkie z rączkami uniesionymi w górę. Dirlewanger, którego nawet swoi nazywali rzeźnikiem, kazał je wszystkie pozabijać. Rozkazał przy tym oszczędzać amunicję i zabijać je kolbami karabinów. Krew płynęła strugami po schodach – wspominał po latach Mathias Schenk, saper Wehrmachtu.

Żeby zamaskować rzeź, dirlewangerowcy wymieszali trupy dzieci ze zwłokami dorosłych. Ciała były układane do wysokości drugiego piętra, polewane naftą i podpalane. Masakrę przeżyły tylko dwie dziewczynki. Na krótko przed podpaleniem stosu wydostały się spod zwałowiska zakrwawionych ciał i uciekły.

Glejt na zabijanie

36. pułk grenadierów SS, czyli podwładni Dirlewangera, był zbieraniną kryminalistów zwolnionych z więzień i obozów, czymś w rodzaju karnego batalionu z perspektywą amnestii za wzorową służbę. Wielu siedziało za kłusownictwo. Nazistowska wierchuszka uznała, że zaprawieni w tropieniu i zabijaniu leśnej zwierzyny poradzą sobie z „bandytami”, kryjącymi się po puszczach na wschodnich ziemiach Polski.

Na szatański plan stworzenia oddziału rzezimieszków wpadł sam dowódca. Oskar Dirlewanger był zdemoralizowanym do cna wykolejeńcem i sadystą. W latach 20. został skazany za gwałt na trzynastolatce. Z więzienia wyszedł szybko. Zaczął natarczywie walczyć o rehabilitację i przywrócenie stopnia doktora politologii, który utracił wraz z wyrokiem. Odzyskał go w 1940 r. dzięki wstawiennictwu szefa SS Heinricha Himmlera, który zachwycił się pomysłem sformowania jednostki kryminalistów.

Jego siepacze dostali glejt na zabijanie. Mogli robić wszystko, pod warunkiem, że zlikwidują antyniemiecki ruch oporu. Wszędzie, gdzie się pojawili, zostawiali stosy trupów. Otaczali wsie podejrzane o sprzyjanie partyzantom, gwałcili kobiety, a następnie spędzali mieszkańców do stodół i palili żywcem. Zrównali z ziemią kilkaset wsi i wymordowali 150 tysięcy osób.

Pijane zwierzęta

Na wieść o wybuchu powstania w Warszawie Himmler wezwał parszywców Dirlewangera. „Czarni myśliwi”, jak nazwie ich po latach francuski historyk, mieli wytropić i zlikwidować powstańców. Rychło okazało się, że w starciu z powstańcami dirlewangerowcy sobie nie radzą.

– Ci troglodyci nie mieli żadnych umiejętności bojowych – wspominał po wojnie członek elitarnej dywizji Luftwaffe Herman Göring, która wykorzystywała cywilów jako żywe tarcze: – Wyszedłem na ulicę Chłodną i przez lornetkę obserwowałem, jak koszą ich polskie odziały. Te pijane zwierzęta szły na powstańczą barykadę na wprost, nawet nie kucali, strzelając na oślep. Padali jak muchy – opowiadał.

Dirlewanger nie przejmował się jednak stratami. Motywował podwładnych, strzelając maruderom w plecy.

Cięcie od brzucha po szyję

Dirlewangerowcy okazali się przydatni dopiero wtedy, gdy na Woli pozostała ludność cywilna. Przystąpili do działania zgodnie z nowymi wytycznymi, zalecającymi oszczędzanie deficytowych nabojów.

– Wpadli ludzie Dirlewangera. Jeden wziął kobietę. Była ładna, młoda. Nie krzyczała. Gwałcił ją, przyciskając mocno jej głowę do stołu. W drugiej ręce miał bagnet. Najpierw rozciął jej bluzkę. Potem jedno cięcie, od brzucha po szyję. Krew chlusnęła – opowiadał o zajęciu kamienicy na Woli 18-letni wówczas Schenk.

Chórzystów, duchownych i seminarzystów mieszkających w domu parafialnym przy Wolskiej dirlewangerowcy zamordowali, wbijając im w odbyt kuchenne noże zrabowane z mieszkań mordowanych cywilów. Innych zaganiali do piwnic albo na podwórza kamienic i tam obrzucali granatami.

Dirlewanger cierpliwie wyjaśniał swoim podwładnym, że w zamkniętej, małej przestrzeni fala uderzeniowa jest dziesięciokrotnie większa i rozrywa wszystkich na strzępy. Zaledwie dwa „tłuczki do kartofli” – jak nazywano niemieckie granaty zaczepne z trzonkiem – wystarczały do zabicia nawet pięćdziesięciu osób.

Żołdacy nie oszczędzali nikogo. – Tamta dziewuszka – wspominał Schenk – była chuda i niewysoka, jakieś 12 lat. Ubranko podarte, włosy rozczochrane. Stała pod ścianą, nie wiedziała, gdzie uciec. Podniosła rączki, powiedziała: „Niś partizani”. Machnąłem do niej, żeby się nie bała, żeby podeszła. Szła z rączkami do góry.

W jednej coś ściskała. Była już blisko, padł strzał, główka jej odskoczyła. Z ręki wypadł kawałek chleba. Wieczorem podszedł do mnie plutonowy, był z Berlina. „Czyż to nie był mistrzowski strzał?” – uśmiechnął się z dumą.

Śmierć bestii

Trzeciego dnia masakry na Woli pojawił się problem logistyczny. Nie wiadomo było, co robić ze zwłokami. Niemcom zabrakło ludzi do ich „obsługi”. Dowodzenie siłami III Rzeszy w Warszawie objął Erich von dem Bach-Zelewski. Zrozumiał, że jednoczesna eksterminacja ludności i prowadzenie działań bojowych nie wchodzą w grę.

Zgładzenie milionowej stolicy i skuteczne pozbycie się ciał, tak by w środku lata nie wywołały epidemii, musiałoby zająć długie miesiące, a stojący za Wisłą Sowieci mogli uderzyć w każdej chwili. Z tego powodu 5 sierpnia zakazał mordowania kobiet i dzieci. Dirlenwangerowcy nie posłuchali rozkazu von dem Bacha – mordowali cywilów jeszcze przynajmniej pięć dni, choć z mniejszym natężeniem.

Dirlewanger jako jedyny zapłacił za te zbrodnie. 1 czerwca 1945 r. francuscy żołnierze schwytali go, gdy w cywilu usiłował przekroczyć granicę z Włochami. Trafił do alianckiego więzienia w Altshausen w Badenii-Wirtembergii. W nocy z 4 na 5 czerwca został zatłuczony kolbami. Samosądu najpewniej dokonali Polacy, którzy rozpoznali zbrodniarza.

Dwaj pozostali kaci Warszawy – Erich von dem Bach- Zelewski i Heinz Reinefarth – uniknęli kary. Amerykanie odmówili ich ekstradycji do Polski.

Któryś z kolegów z forum MW, w innym wątku, prosił o krytyczne komentarze Powstańców.
Oto one:
„…w żadne imię nie wolno narażać zwłaszcza młodych ludzi”
W archiwum znajdujemy sporo krytycznych wypowiedzi cywilów:

Bogusław Lachowski: „Można podjąć walkę, jeśli jest jakakolwiek szansa. Bokser wagi muszej nie walczy ze średnim, już nie mówiąc o ciężkim, ponieważ skazuje się na porażkę, na nokaut.

Powinniśmy wyciągać wnioski z historii, że wszystkie powstania źle przygotowane (a były tak samo źle przygotowane) przynosiły tylko klęski straszliwe dla społeczeństwa. Czesi nie powstawali, a też byli w podobnej sytuacji.

Tak że nie jestem za, jeśli mówimy o powstaniu warszawskim. Uważam, że było to złe rozwiązanie”.

Jolanta Bartnikowska, cywil w pomocy medycznej, szpital polowy „Blaszanka”: „Jako dziecko to oczywiście, byłam bardzo zadowolona, że wreszcie się tych Niemców tłucze. Ale to było takie bardzo dziecinne. […]

Moja ocena powstania teraz jest taka, że uważam, że nie powinno było do niego dojść, dlatego, że w żadne imię nie wolno narażać zwłaszcza młodych ludzi. A wystarczy pojechać na Powązki – siedemnaście, szesnaście, osiemnaście, niekiedy nawet mniej – nie było prawa, żeby narażać tych ludzi.

[…] Tak, ja wiem, że my jesteśmy tacy, co to lecą z szabelką i z motyką na słońce. Od tego jesteśmy specjalistami.

I to mężczyźni o tym decydują, bo gdyby kobieta o tym decydowała, to pewnie by tak nie było.

Ale mężczyźni tacy właśnie są – muszą wspominać, jak to byli w wojsku, jak to się walczyło, jaki to każdy był bardzo dzielny. Ale nic na to nie poradzimy. Tak już jest”.

Ryszard Szabelak ps. „Żyrafa” i „Dromader”, cywil w służbach pomocniczych, Zgrupowanie „Żyrafa”: „Nie oceniam tych, co walczyli, to byli dzielni ludzie, ale to nic nam nie dało. To było niepotrzebne. Niepotrzebne! Dlatego że, mówmy szczerze, walka była z Niemcami, ale manifestacja wobec Sowietów. Teraz szczególnie jestem już trochę skażony tym, co czytam, ale przecież wiadomo było, że miasto miało być oswobodzone i mieliśmy witać Armię Czerwoną jako gospodarze Warszawy”.

Wiesława Barbara Korcz: „Straszny żal przede wszystkim. Straszny żal zniszczonej Warszawy, straszny żal ludzi. Ileż musiało zginąć dzieci! Jestem uczulona na śmierć i choroby dzieci do tej pory. Mimo wszystko mam żal, że padł rozkaz powstania”.

Barbara Miśkiewicz: „Tragiczne było to powstanie i uważam, że było wielkim niewypałem. Za dużo ludzi straciliśmy. Za dużo straciliśmy nie tylko ludzi, ale i różnych architektonicznych rzeczy. Psychicznie wiele osób nie wytrzymało tego wszystkiego”.

„Duża część ludności cywilnej miała poczucie bezsensu tej walki – i poczucie, że nikt ich nie pytał o zdanie. Pamiętajmy, że powstańców była garstka w porównania z liczbą cywilów. Kilkadziesiąt tysięcy kontra kilkaset tysięcy”

– mówił w wywiadzie dla OKO.press Grzegorz Piątek, autor książki „Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944–1949”, wyjaśniając cywilne reakcje na Powstanie Warszawskie.

„To nie jest tak, że całe społeczeństwo Warszawy 1 sierpnia 1944 było świetnie poinformowane i wiedziało, co się stanie. To na ludzi spadło. Warszawiacy jakoś poukładali sobie życie w strasznej okupacyjnej rzeczywistości. Koniec wojny i upadek Niemiec wydawał się bliski. […] Nie wszyscy uważali to powstanie za konieczne” – dodał.

Poza tym, wojska niemieckie masowo mordowały cywilów, gwałciły kobiety, a nawet używały ludzi jako żywych tarcz osłaniając ataki czołgów i piechoty na powstańców.

„Po pierwsze, był to prezent dla Stalina…”
Negatywny stosunek do powstania warszawskiego po latach mieli również żołnierze w nim uczestniczący:

Stanisław Aronson ps. „Rysiek”, podporucznik, Kedyw „Kolegium A”: „Powstanie, uważam, że nie miało najmniejszego sensu. […] Bo szkoda było tych ludzi, ci ludzie mogliby dużo więcej zrobić jak oni by żyli.

Cała młodzież walcząca zginęła, ci ludzie mogli robić opór, nawet inny opór. Mogli być przywódcami oporu przeciw Rosji”.

Bogdan Lipnicki ps. „Konrad”, strzelec, służby pomocnicze, Zgrupowanie „Gozdawa”, kompania saperów: „Poza tym największy mój, że tak powiem, zarzut do organizatorów Powstania jest taki, że zupełnie zapomnieli o tym, jak skończyło się powstanie w getcie warszawskim.

Zupełnie o tym zapomnieli, że dla Niemców nie było żadnych przeszkód, żeby wymordować ludzi i zrównać z ziemią tak wielki obszar”.

Janusz Nitecki ps. „Miłobędzki”, strzelec, zgrupowanie „Żaglowiec”: „Nasze straty były nieproporcjonalnie wielkie [w stosunku] do wyniku, jakie mogłyby przynieść. […] Miasto zostało zupełnie zburzone. Niemcy nie mieliby [pretekstu] wszystkiego do tego stopnia zburzyć. Poza tym ludność cywilna poniosła szalone straty. Poza tym ci, którzy brali udział w powstaniu, to była młodzież głównie z Warszawy i okolic, która przedstawiała do pewnego stopnia [przyszłe kadry państwa polskiego. Przy okazji]

Niemcy wymordowali masę profesorów, masę inteligencji w Polsce i nawet to odnowienie nie mogło się odbyć w normalnych warunkach. W takim wypadku strat byłoby mniej, gdyby powstanie nie wybuchło. Powstanie nie przyniosło nic”.

Leszek Henisz ps. „Lech”, strzelec, obsługa rusznicy przeciwpancernej, Obwód „Żywiciel”, Zgrupowanie „Żaglowiec”: „Na pewno to było nieracjonalne. Pierwsze oddziały żoliborskie, które w dniach 1-2 sierpnia 1944 roku miały po parę karabinów, parę pistoletów, Cytadelę chciały zdobywać. Trzeba było przynajmniej ataków nie robić, bo masę ludzi zginęło. To był zryw”.

Jerzy Witold Solecki ps. „Mały”, kapral, 7. Pułk Piechoty Armii Krajowej: „Moja osobista ocena jest taka, że, po pierwsze, był to prezent dla Stalina, po drugie, była to straszliwa masakra najwartościowszej polskiej młodzieży, jaką tylko można sobie wyobrazić. Po trzecie, trzeba było wziąć pod uwagę to, że

gdyby po upadku powstania nie nastąpiło czterdzieści czy pięćdziesiąt lat komunizmu, to straty byłyby znacznie mniejsze. To było pożywienie dla komunistów. Oni z tego czerpali soki, żeby potępiać demokrację, drugą Rzeczpospolitą, patriotyzm…”.

Przemysław Trojan ps. „Skiba”, strzelec, łącznik, listonosz: „Uznałem (i jest to zgodne z rzeczywistością), że straty były nieporównanie większe a exodus Warszawy był niespotykany w dziejach. Kadra Armii Krajowej poszła w końcu do obozów niemieckich. Z Pruszkowa wywozili transporty ludzi do obozów albo na prace przymusowe. Moja ocena jest całkowicie negatywna”.

Badania historyczne mówią też, że byli powstańcy, którzy od początku twierdzili, że powstanie jest błędem. „Mieli jednak żołnierskie poczucie obowiązku, więc kiedy padł rozkaz, po prostu poszli walczyć” – mówił w wywiadzie dla portalu dzieje.pl dr Paweł Ukielski, historyk i zastępca dyrektora Muzeum Powstania Warszawskiego.

Wpisy przeniesione z wątku Ku pamięci

http://www.mojawyspa.co.uk/forum/6/20604/Ku-pamieci,140




























Dlaczego uważasz, że są jakiekolwiek wydarzenia w naszej historii, których nie można poddać krytyce, choćby surowej?

Niestety, konsekwencje PW były dramatyczne i można zastanawiać się czy nie trwają do tej pory.
W tej decyzji nie było absolutnie nic pozytywnego. Nie dało to nam absolutnie nic.

Powstanie Warszawskie '44. Niebywały zryw i męczeństwo Polaków. Chwały i należnego szacunku nie można odebrać żadnemu z żołnierzy Polski Podziemnej.
Faktem jest, że Wodzem Naczelnym był wówczas generał Kazimierz Sosnkowski. Wodzowi Naczelnemu podlegał Komendant Główny Armii Krajowej Tadeusz 'Bór' Komorowski. De facto, dowództwo AK rozpoczęło powstanie w Warszawie bez zgody Wodza Naczelnego. Tyle w kwestii formalnej.

Wszystko wskazuje na to, że ówczesny Premier - Stanisław Mikołajczyk (miernota ogromna) - skierował do Kraju depeszę, która dawała prawo do rozpoczęcia powatnia'w momencie przez Was wybranym. Jeżeli możliwe – powiadomić nas przedtem'
depeszę skierował bez wiedzy Naczelnego Wodza i Prezydenta RP.
Z wojskowego punktu widzenia wybuch powstania przeciwko Niemcom był szaleństwem. Wiedziała o tym polska generalicja, w tym generał Władysław Anders. Tu nie ma punktu zaczepienia - w tym sensie, że powstanie miało szanse na sukces. Po prostu.

Niestety, dla mnie po raz kolejny okazało się, że podczas 2 Wojny Światowej mieliśmy doskonałe wojsko, wysokie morale społeczeństwa, ale przywódców ... bez komentarza. We wrześniu 1939 roku stanęliśmy do walki przeciwko III Rzeszy w rozumieniu traktatów sojuszniczych i rozwinięcia przez Francję ofensywy na Zachodzie.
W sierpniu 1944 roku Armia Krajowa rozpoczęła powstanie w nadziei na wsparcie Aliantów. Samodzielna Brygada Spadochronowa generała Sosabowskiego miała pierwotnie zostać zrzucona nad Warszawą itd.
Wszystko szlag trafił.

Nie mieliśmy doskonałego wojska. Nie byli dobrze uzbrojeni, nie byli wytrenowani tak jak regularne wojsko.
Nie było ich tak dużo jak potrzeba. Alianci nie mogli dać wsparcia bo to byłoby jawne postawienie się Stalinowi a w tym czasie Alianci mieli interes w tym żeby współpracować z Rosją. Wiedzieliśmy o tym. Byliśmy w beznadziejnej sytuacji a powstanie było jak blef w pokerze kiedy ma się słabe karty i gra z przeciwnikiem, który zna nasze karty. Niestety nic nie mogliśmy na tym ugrać i nie ugraliśmy.
Dla mnie Powstanie Warszawskie to ogromna narodowa tragedia i trauma na lata. Rocznica to dzień na opłakiwanie niepotrzebnej ofiary.

[ Ostatnio edytowany przez: daavid 03-08-2020 13:26 ]

David znowu odkrywczo - po prawie 5 latach okupacji nie mieliśmy doskonałego wojska (serio?) nie byliśmy dobrze uzbrojeni (naprawdę?) i nie byliśmy wytrenowani jak regularne wojsko! No bo w generalnej gubernii można było sobie ćwiczyć na poligonach z naszywką AK i kupować karabiny.

wesolo machal