Widziałem mumie Rosali na własne oczy. Ciężko uwierzyć, że to dziecko zmarło ponad 100 lat temu. Wygląda przerażająco "żywo".

Z cyklu znaj swoje korzenie, to dorzuce cos o przodkach

Perfekcyjnie udana akcja integracji i asymilacji nierdzennej ludnosci. Na czym polegal knyf? Na wspolnej religii. Bambrzy, juz w drugim pokoleniu byli calkowiecie spolonizowani przez mieszane malzenstwa, spolszczenie niemiecko brzmiacych nazwisk itd.

Jednym ze źródeł dochodów Poznania były należące do niego wsie. Ich całkowite zniszczenie i wyludnienie w początkach XVIII wieku, spowodowane wojną północną, a następnie zarazą, pozbawiły miasto płynących z nich zysków. Aby zasiedlić i odbudować wsie (obecnie dzielnice miasta) władze miejskie postanowiły sprowadzić osadników zza zachodniej granicy, którzy już wcześniej osiedlali się małymi grupami w Polsce. Wydano odezwę skierowaną do państw niemieckich, w tym głównie do Bambergu w południowej Frankonii. Wybór tego regionu został podyktowany prawdopodobnie namową biskupa poznańskiego Krzysztofa Szembeka. Przebywając w Bambergu zauważył on, że mimo urodzajnej ziemi i bogatych gospodarstw wielu chłopów żyło bardzo biednie. Wynikało to z zakazu dzielenia ziemi między dziećmi - dziedziczył tylko jeden z synów.


Na zaproszenie władz miasta Poznania w latach 1719 do 1753 kilkoma falami przywędrowali rolnicy z okolic Bambergu, nazwani z racji swego pierwotnego miejsca zamieszkania Bambrami (w XIX wieku nazwą tą określano już wszystkich rolników mieszkających we wsiach poznańskich). Osiedleni zostali we wsiach - Luboń (1719), Dębiec oraz kilka rodzin w Boninie, w Jeżycach i Winiarach (1730), w Ratajach i w Wildzie (1746-1747), w Jeżycach i w Górczynie (1750-1753). Wszyscy zobowiązani byli do przywiezienia zaświadczenia, że są wyznania rzymskokatolickiego. Był to jedyny warunek, który przybyszom stawiało miasto kierując się tu zarządzeniem króla Augusta II z 1710 r. dotyczącym wszystkich cudzoziemców osiedlających się w tym czasie w Polsce.

poznanscy Bambrzy

Wow, namowiles mnie...

; )

rolls-royce silver mist, po Niemiecku mist to goowno

Tybet to nie tylko kraina pokojowo nastawionych mnichów. Tybetańczycy także łupili i wyrzynali sąsiadów. Przede wszystkim Chińczyków
Udokumentowana historia Tybetu zaczyna się pod koniec VI stulecia i nie różni się od dziejów feudalnej Europy. Chłopi pracowali, przywódcy rodów i plemion rywalizowali o władzę. Z tych zmagań zwycięsko wyszli możnowładcy z doliny Yarlung. Około 630 r. na tronie zasiadł Songtsän Gampo, wybitny polityk i wódz.

Jego armie w ciągu niespełna 20 lat opanowały cały teren dzisiejszego Tybetu, dotarły do granic Persji, Arabii i Indii, zagroziły Chinom. Przez dwa wieki sytuacja wyglądała dokładnie odwrotnie niż obecnie – to Tybet był najpotężniejszym imperium Azji. Kronikarze rozpisywali się o wojowniczości i brutalności Tybetańczyków. Szczególne przerażenie budziła ich pogarda dla śmierci i brak litości dla starców i chorych. Królowie rządzili twardą ręką, państwo zorganizowali niemal jak Spartę. Wszystkich mężczyzn zmuszali do służby wojskowej, za nieposłuszeństwo groziło uwięzienie w głębokiej jamie (skazani tonęli tam we własnych odchodach), obcięcie nosa, wyłupienie oczu. Kiedy tybetańskie oddziały zeszły z gór i pojawiły się w okolicy Xi’an, Chińczycy nie odważyli się stawić zbrojnego oporu. Złożyli daniny, dla udobruchania króla i jego wodzów oddali im za żony kobiety z najlepszych książęcych rodów. Syci łupów najeźdźcy zgodzili się na zawarcie pokoju.
Poza bogatymi łupami polityka podbojów przyniosła jeszcze jeden, brzemienny w skutki rezultat. Wszędzie, gdzie docierali, wojownicy króla Gampo stykali się z nieznaną im wcześniej religią – buddyzmem. Z Indii masowo napływali misjonarze. W Tybecie, nowa religia wypierała dotychczasową Bön i została przyjęta życzliwie i gruntownie zmieniła jego oblicze.W połowie IX w. imperium zaczęło się walić pod własnym ciężarem. Pozycję króla dodatkowo osłabiał zwyczaj wyprawiania go na tamten świat w towarzystwie współpracowników. Nad składanymi do grobu wraz ze zmarłym władcą żonami nikt się specjalnie nie litował, ale dygnitarze, którzy skwapliwie korzystali z jego łask kiedy żył, nie przejawiali ochoty na asystowanie mu w zaświatach. Ratując głowy, uciekali za granicę lub wzniecali bunty. Kraj pogrążył się w chaosie wojny domowej. Wtedy po raz pierwszy na głównej scenie pojawili się buddyjscy mnisi. Z klasztorów popłynęły apele o pohamowanie ambicji i powrót do bardziej zdyscyplinowanego, moralnego życia.
Wołanie o pokój zyskało spory, lecz nie powszechny odzew. Tybetańczycy podzieli się na tych, którzy medytują, i tych, którzy wojują. Ani jedni, ani drudzy nie zdawali sobie sprawy, że na północy wyrasta nowa niebezpieczna potęga – imperium Czyngis-chana. W 1207 r. Mongołowie stanęli u granic Tybetu i postawili ultimatum: poddanie się bez walki albo opór i rzeź. Pod naciskiem pacyfistycznie nastawionych mnichów wybrano uległość. Stało się praprzyczyną dramatu, który trwa do dziś.
W zamian za uznanie zwierzchnictwa Czyngis-chana Tybetańczycy otrzymali gwarancje bezpieczeństwa i wolności religijnej. Ich kraj znalazł się formalnie w granicach imperium mongolskiego, ale poza koniecznością płacenia trybutu niewiele się zmieniło. Pod ciosami Mongołów padły jednak wkrótce Chiny. W 1271 r. na cesarskim tronie zasiadł wnuk Czyngis-chana, wielki chan Kubilaj. Nowy władca ogłosił, że umowy zawarte przez dziadka nadal obowiązują. Decyzja sprawiała wrażenie rutynowej, ale dla Tybetańczyków miała przełomowe znaczenie. Oznaczała bowiem, że ich kraj stał się częścią Chin! Tybet przez następne lata sam pozbawił się siły militarnej i żyjąc w zgodzie z naukami Buddy był wasalem Chin aż do XX wieku, kiedy został wchłonięty przez Państwo Środka

W USA też był sprzedawany jako Montero.

trudno się dziwić jeżeli co piaty Amerykanin mówi po hiszpańsku

Dla ciekawych kilka slow o zagrodzie bamberskiej w Poznaniu
Zagroda bamberska

post factum
Zonami władcy Imperium Tybetu Songcen Gampo była cesarska córka Wencheng (Wylie Mun chang kung co), którą Chiński cesarz "podarował" jako akt dobrej woli,
kolejną z żon tybetańskiego władcy była nepalska księżniczka Bhrikuti (Wylie Khri-btsun) a która dostała się na dwór Tybetu dzięki zabiegom dyplomatycznym Chińczyków
Obie były bardzo zagorzałymi wyznawcami buddyzmu. To pod ich wpływem Gampo otworzył się na nowa religie.
Ta historia może nie jest powszechnie znana w europie ale w Chińskich akademiach wojskowych i szkołach polityki strategicznej jest podstawowym przykładem jak silnego, wydawało by się nie do pokonania wroga osłabić indoktrynacja i potem go zniewolić. Coś wam to przypomina, jeśli nie to służę pomocą

Hydnora africana, nazywana również „jedzeniem szakala”, jest rośliną pasożytniczą, często zaliczaną do najdziwniejszych roślin na świecie.
Rodzina, do której należy ta roślina, spędza większość swojego życia pod ziemią, czerpiąc składniki odżywcze z korzeni roślin żywicielskich. Roślina może pozostawać w zastoju pod ziemią przez wiele lat, dopóki nie spadnie wystarczająca ilość deszczu, aby mogła się pojawić.



Hydnora africana występuje najczęściej w pasie przybrzeżnym od Południowej Afryki do południowo-zachodniej Angoli. Jaskrawoczerwony/łososiowy kolor wnętrza kwiatu służy przyciąganiu owadów do rośliny. Poza tym kwiaty nie mają żadnego podobieństwa do innych kwiatów. Kwiat tej rośliny charakteryzuje się trzema otworami, które oglądane pod różnymi kątami wyglądają jak różne rzeczy. Kwiat też brzydko pachnie, w rzeczywistości mocno pachnie kałem. Zapach przeznaczony jest dla owadów i czuć go w promieniu kilku metrów, żuki gnojowe gdy tylko wejdą do kwiata, zostają uwięzione. W pułapce zbierają lub odkładają pyłek i są uwalniane dopiero po całkowitym otwarciu kwiatu. W ten sposób te chrząszcze pomagają roślinie się rozmnażać. Inną interesującą rzeczą w tej roślinie jest to, że nie zawiera chlorofilu i nie fotosyntetyzuje. Zamiast tego pobiera wszystkie potrzebne składniki odżywcze z rośliny żywicielskiej.
Owoce Hydnora africana mogą mierzyć do 80 mm średnicy i mogą zawierać prawie 20 000 nasion w każdym owocu, a także najwyraźniej smakują całkiem nieźle. Mówi się, że jest częścią tradycyjnej żywności Khoi i często uważa się, że ma właściwości lecznicze, które pomagają leczyć czerwonkę, dolegliwości nerek i pęcherza oraz trądzik.