17,000 ofiar honorowej przemocy, każdego roku, tylko w UK


Oficjalne dane brytyjskiej policji mówią o 500 przypadkach honorowej przemocy, najczęściej związanej z przymusowymi małżeństwami. W praktyce jednak takich przypadków jest znacznie więcej, gdyż młode muzułmanki nie zgłaszają swoich przypadków, bo hmm... wiedzą jak to by się dla nich skończyło (przykład 1, przykład 2, przykład 3, przykład 4, przykład 5, przykład 6, przykład 7). Organizacje muzułmańskie oczywiście pojękują, że domniemana liczba 17,000 przypadków rocznie jest przejawem islamofobii, czym utwierdzają mnie w przekonaniu, że są cynicznymi skurwysynami którzy wolą pierdolić o islamofobii, zamiast pomagać swoim siostrom w wierze (m.in. chroniąc je przed rządnymi krwi rodzinami).
Up to 17,000 women in Britain are being subjected to "honour" related violence, including murder, every year, according to police chiefs.

And official figures on forced marriages are the tip of the iceberg, says the Association of Chief Police Officers (ACPO).

It warns that the number of girls falling victim to forced marriages, kidnappings, sexual assaults, beatings and even murder by relatives intent on upholding the "honour" of their family is up to 35 times higher than official figures suggest.

The crisis, with children as young as 11 having been sent abroad to be married, has prompted the Foreign and Commonwealth Office to call on British consular staff in Bangladesh, India and Pakistan to take more action to identify and help British citizens believed to be the victims of forced marriages in recent years.

The Home Office is drawing up an action plan to tackle honour-based violence which "aims to improve the response of police and other agencies" and "ensure that victims are encouraged to come forward with the knowledge that they will receive the help and support they need". And a Civil Protection Bill coming into effect later this year will give courts greater guidance on dealing with forced marriages.

Commander Steve Allen, head of ACPO's honour-based violence unit, says the true toll of people falling victim to brutal ancient customs is "massively unreported" and far worse than is traditionally accepted. "We work on a figure which suggests it is about 500 cases shared between us and the Forced Marriage Unit per year," he said: "If the generally accepted statistic is that a victim will suffer 35 experiences of domestic violence before they report, then I suspect if you multiplied our reporting by 35 times you may be somewhere near where people's experience is at." His disturbing assessment, made to a committee of MPs last week, comes amid a series of gruesome murders and attacks on British women at the hands of their relatives.

Marilyn Mornington, a district judge and chair of the Domestic Violence Working Group, warned that fears of retribution, and the authorities' failure to understand the problem completely, meant the vast majority of victims were still too scared to come forward for help. In evidence to the home affairs committee, which is investigating the problem, she said: "We need a national strategy to identify the large number of pupils, particularly girls, missing from school registers who have been taken off the register and are said to be home schooled, which leads to these issues. Airport staff and other staff need to be trained to recognise girls who are being taken out of the country.

"We are bringing three girls a week back from Islamabad as victims of forced marriage. We know that is the tip of the iceberg, but that is the failure end. It has to be part of education within the communities and the children themselves."

Women who have been taken overseas to be married against their will are now being rescued on an almost daily basis. The Government's Forced Marriage Unit (FMU) handled approximately 400 cases last year – 167 of them leading to young Britons being helped back to the UK to escape unwanted partners overseas. And it is not just women who are affected. Home Office figures show that 15 per cent of cases involve men and boys.

In an attempt to crack down on the crimes being committed in the name of honour, police are to introduce a new training package that will give all officers instructions on handling honour cases. In addition, detectives are believed to be conducting a "cold case" style review of previous suicides amid suspicions that cases of honour killings are more common than previously thought.

Almost all victims of the most extreme crimes are women, killed in half of cases by their own husbands. Sometimes murders are carried out by other male relatives, or even hired killers. The fear that many thousands are left to endure honour violence alone may be supported by the disturbing details of the incidence of suicide within the British Asian community. Women aged 16 to 24 from Pakistani, Indian and Bangladeshi backgrounds are three times more likely to kill themselves than the national average for women of their age.

A report published last week by the Centre for Social Cohesion found that many women felt unable to defy their families and therefore "suffer violence, abuse, depression, anxiety and other psychological problems that can lead to self-harm, schizophrenia and suicide". James Brandon, co-author of Crimes of the Community: Honour-based Violence in the UK, said: "The Government is still not taking honour crime seriously. Until this happens, the ideas of honour which perpetuate this violence will continue to be passed on through generations. Religious leaders, local authorities and central government must work together to end such abuses of human rights."

The human cost of honour crime was vividly captured in a haunting video message from murdered Banaz Mahmood, who revealed how her own father had tried to kill her after she abandoned her arranged marriage and fell in love with another man. In the grainy message she told how he plied her with brandy – the first time she had ever drunk alcohol – pulled the curtains and asked her to turn around.

The 19-year-old fled, but less than a month after making the grainy video on a mobile phone, Banaz was dead. Her naked body was found buried in a yard in Birmingham in 2006, more than 100 miles from her London home. She had been raped and tortured by men hired by her uncle to kill her. Mahmood's father, uncle and one of her killers were sentenced to a total of 60 years in jail for the murder.

And the fatal potential of honour disputes was laid bare last month when a coroner said he was convinced that a Muslim teenager who feared she was being forced into an arranged marriage by her parents had suffered a "vile murder." Ian Smith said the concept of an arranged marriage was "central" to the circumstances leading up to the death of 17-year-old Shafilea Ahmed, whose decomposed body was discovered on the banks of the River Kent at Sedgwick, Cumbria, four years ago. After running away from home in February 2003, Shafilea told housing officers: "My parents are going to send me to Pakistan and I'll be married to someone and left there." The tragic story of the bright teenager who wanted to go to university and study law is far from the only example of the anguish suffered by British teenagers in recent years.

Toafiq Wahab, British consul in Dhaka, Bangladesh, recalls a "rescue mission" to recover a 17-year-old who called his office from Sylhet. "We had to track her down and 36 hours from taking that call, we had turned up at her house with an armed police escort," he said. "The house was filled with over 20 of her relations, most of whom were from Britain and stunned to see me. They obviously did not want her to leave. We simply asked her if she wanted to leave and go back to the UK in the presence of all her family and she agreed. I then spoke to the family and explained what we were doing and tried to make them understand. In the end, we had to get the police to assist in helping us to leave."

W Indonezji i w Afryce mają swój drastyczny pomysł na to, żeby kobieta była pobożna, czysta, wierna i zdrowa psychicznie. Okaleczają jej narządy rodne. W muzułmańskiej Indonezji aż 97 procent kobiet poddanych zostaje zabiegowi obrzezania. Najczęściej pomiędzy 4. a 8. rokiem życia.

Na dzień przed uroczystością obrzezania kobiety z fundacji sprzątają w szkole. Wystarczy zsunąć dwie ławki, a potem przykryć je materacem i kawałkiem płótna. Ważne, żeby było przytulnie. Poczekalnia jest na korytarzu, a oddziały zabiegowe dla chłopców i dziewczynek są zawsze w oddzielnych skrzydłach budynku. Uroczystość rozpoczyna się następnego dnia rano. Wtedy też przyjeżdżają pierwsi goście. To rzadka okazja, aby rozrzucona po kraju rodzina mogła się spotkać. Rodzice zostawiają gości w domu i odprowadzają najedzone dziecko do szkoły. A tam z nożykami w dłoniach czekają już starsze, doświadczone kobiety.

Uroczystość obrzezania urządzana jest przez fundację Assalaam. To największe muzułmańskie stowarzyszenie w Indonezji. Co roku w kilkudziesięciu szkołach na terenie całego kraju muzułmanie mogą za darmo obrzezać swoje dziecko. Rytuał przypomina nieco katolicką Pierwszą Komunię Świętą. Na głównych bohaterów w domu czekają babcie, ciocie i wujkowie. Oczywiście wszyscy z prezentami. I oczywiście wszyscy za suto zastawionym stołem. Ale w odróżnieniu od Pierwszej Komunii obrzezanie boli.

Rytuał obrzezania jest obowiązkowy dla wszystkich muzułmańskich mężczyzn. Nie budzi on wątpliwości islamskich prawników, bo mówi o nim jeden z wersetów Koranu. Jednak w przypadku kobiet sprawa jest bardziej skomplikowana. O tym, że Mahomet popierał obrzezanie dziewczynek (ale go nie nakazywał), mówi jeden z hadisów, czyli krótkich historii o życiu proroka. Hadisy nie są dla muzułmanów słowem objawionym i podlegają rozmaitym interpretacjom, a nawet selekcji. Tylko jedna z czterech głównych szkół prawa islamskiego uważa zapis o obrzezaniu dziewczynek za wiążący. To szkoła szaficka, która jest rozpowszechniona wśród muzułmanów zamieszkujących Sudan, państwa Rogu Afryki, Jemen i właśnie Indonezję

Znajdź korelację: 87% mieszkańców Indonezji to muzułmanie. 97% Indonezyjek jest obrzezanych.
Szarijat w Europie ( szariat islam prawo islamskie )
Szariat stosowany teraz w Wielkiej Brytanii jest prozaiczny i dotyczy głównie małżeństw, rozwodów i sporów finansowych. Jednak wyroki sądów religijnych nie mają żadnego oparcia w prawie obowiązującym na Wyspach i wiążą tylko tych, którzy zgadzają się być im posłuszni. Żyjący tam muzułmanie, jeśli zależy im na przestrzeganiu islamu, mają więc dylemat. Ponieważ islamskie małżeństwo nie jest uznawane przez prawo, wiele par decyduje się na dwie uroczystości – cywilną dla państwa i religijną dla wiary.

Jeśli zechcą się rozwieść, muszą starać się o rozwód zarówno cywilny, jak i islamski. Siwobrody szejk, doktor Suhaib Hasan, od ponad 25 lat przewodniczący sądom szariackim w Zjednoczonym Królestwie, uważa, że brytyjskie prawo cywilne skorzystałoby na włączeniu do niego pewnych aspektów prawa islamskiego, dzięki czemu na przykład rozwody byłyby automatycznie zatwierdzane. Tak, jak to jest w przypadku par żydowskich, które udają się przed sąd Beth Din, a ich rozwód jest uznawany przez świeckie sądy państwowe.

Hasan twierdzi, że Islamska Rada Szariatu ma pełne ręce roboty. Rozpatruje około 50 spraw rozwodowych miesięcznie i codziennie odpowiada nawet na 10 maili z prośbami o fatwę – orzeczenie w kwestii religijnej. Hasan, który jest również rzecznikiem Rady Muzułmanów Brytyjskich do spraw szariatu, twierdzi, że na Zachodzie panuje wielkie niezrozumienie tego zagadnienia. – Ilekroć ludzie słyszą słowo "szariat", przychodzi im na myśl chłosta, kamienowanie na śmierć i obcinanie dłoni – mówi z uśmiechem.

Jego zdaniem muzułmańscy przywódcy w Wielkiej Brytanii są zainteresowani integracją wyłącznie prawa cywilnego. – Prawo karne należy do kompetencji państwa muzułmańskiego, żadna publiczna instytucja w rodzaju naszej nie może go egzekwować. Stosuje je tylko muzułmański rząd, który wierzy w islam. Tak więc nie ma mowy o próbach wprowadzania religijnego prawa karnego w Wielkiej Brytanii, to wykluczone.

Mimo to dr Hasan otwarcie popiera surowe kary wymierzane w krajach, gdzie obowiązuje prawo szariatu. – Chociaż obcinanie dłoni i stóp lub chłostanie pijaków i cudzołożników wydaje się mocno odrażające, gdy się je już wprowadzi, są skutecznym środkiem odstraszającym dla całego społeczeństwa. To dlatego na przykład w Arabii Saudyjskiej, gdzie stosuje się takie metody, poziom przestępczości jest bardzo, bardzo niski – dodaje.

W filmie dokumentalnym zatytułowanym "Rozwód według szariatu", który zostanie wyemitowany przez Channel 4, Hasan idzie jeszcze dalej, opowiadając się za szariatem dla Brytanii. – Jeżeli będziecie stosować prawo szariatu, możecie zmienić ten kraj w oazę spokoju, bo gdy utnie się złodziejowi rękę, nikt już nie będzie chciał kraść – mówi. – Gdy raz, tylko jeden raz, ukamienuje się cudzołożnika, nikt potem już w ogóle nie popełni tego przestępstwa. Chcemy to zaoferować brytyjskiemu społeczeństwu. Jeżeli się zgodzą, wyjdzie im to tylko na dobre, a jeżeli nie, będą potrzebowali coraz więcej więzień.

Takie poglądy i ogromna kulturowa przepaść, jaką obrazują, wielu ludzi na Zachodzie napawają trwogą. Dotykają samego sedna debaty na temat skali integracji mieszkających w Wielkiej Brytanii muzułmanów i akceptowania przez nich brytyjskich wartości. Na korzyść Hasana na pewno nie przemawia to, że ośrodek Policy Exchange ujawnił w grudniu jego powiązania z meczetem Al-Tawhid w Leyton we wschodnim Londynie, oskarżonym o propagowanie ekstremistycznej literatury – choć dowody na to zostały później podważone.

Wielu ludziom nie podoba się pomysł zintegrowania prawa szariatu z brytyjskim prawem cywilnym. Niedawno Michael Nazir-Ali, biskup Rochester, pisał w "Sunday Telegraph": "Zdarzają się próby narzucania pewnym rejonom »islamskiego« charakteru. Jest wyraźna presja na wprowadzenie elementów szariatu do prawa cywilnego Wielkiej Brytanii. Do pewnego stopnia to już się dokonało, wraz z powstaniem banków przestrzegających szariatu, ale czy wzięto w pełni pod uwagę dalekosiężne konsekwencje tego posunięcia?".

Inne kłopoty wiążą się z islamskim podejściem do równości i praw człowieka, przez co integracja z brytyjskim prawem byłaby problematyczna i kontrowersyjna.

Szariaccy sędziowie na Wyspach Brytyjskich zajmują się głównie rozwodami. Według islamskiego prawa mąż może rozwieść się z żoną w obecności dwóch świadków, bez potrzeby oficjalnego zgłaszania sprawy. Może wręcz po prostu wycedzić słowo "talaq" – oznaczające "wypuścić" – by otrzymać rozwód, bez względu na to, czy żona się na to zgadza, czy nie. Kobieta nie ma takiego prawa, a żeby sama dostać rozwód, musi przejść przez cały proces określony przez szariat i ubłagać o to sędziów.

– Kwestia wprowadzenia prawa szariatu w Zjednoczonym Królestwie rodzi skomplikowane pytania, ponieważ część jego podstawowych założeń jest niezgodna z fundamentalnymi zasadami liberalnej demokracji oraz Powszechną Deklaracją Praw Człowieka – twierdzi baronessa Cox, czołowa aktywistka praw człowieka. – Nie ma równości kobiety i mężczyzny oraz muzułmanina i nie-muzułmanina przed prawem, nie ma też wolności wyboru i zmiany wyznania.

Ibrahim Mogra, prezes Rady Muzułmanów w brytyjskiej komisji międzywyznaniowej, przyznaje, że pewne prawa dotyczące kobiet nie-muzułmanom mogą wydawać się surowe. Na przykład kobieta będąca jedną z kilku żon swego męża może być źle traktowana. Mogra upiera się jednak, że szariat jest sprawiedliwym systemem. – Być może jest tak, że zamężna kobieta zgodnie z islamskim prawodawstwem nie ma żadnych ustawowych praw, ale mąż jest za to zobowiązany do płacenia za wszystko w małżeństwie, a w przypadku rozwodu kobieta może zatrzymać swoje osobiste rzeczy.

Szejk Mogra uważa, że szariat w Wielkiej Brytanii dałby kobietom więcej praw. – Muzułmanin zgodnie z prawem szariatu może sobie wziąć drugą żonę i traktować ją jak chce, wiedząc, że nie przysługują jej w Brytanii żadne prawa. Oznacza to, że będzie traktowana co najwyżej jak kochanka i on może ją porzucić, kiedy mu się podoba.

Krytycy ostrzegają jednak, że nadając elementom prawa szariatu oficjalny status, Wielka Brytania utożsamiłaby się z systemem nie do zaakceptowania z punktu widzenia zachodnich wartości. Profesor John Marks, autor książki "Zachód, islam i islamizm", wskazuje, że odstępców od islamu spotykają surowe kary, nawet honorowe zabójstwa. – Notuje się coraz więcej przypadków przemocy w stosunku do osób, które odeszły od islamu – mówi.

Ankieta Policy Exchange pokazała, że według 36 procent młodych brytyjskich muzułmanów były wyznawca islamu, który zmienił religię na inną, powinien zostać "ukarany śmiercią". – To jest w oczywisty sposób sprzeczne z prawem naszego kraju. Jeżeli przyjeżdżają tu i chcą tu żyć, powinni postępować zgodnie z naszymi zasadami – twierdzi profesor Marks.

Haras Rafiq, dyrektor generalny rady Muzułmanów Sufickich, zauważa, że muzułmanie są podzieleni w kwestii właściwej interpretacji prawa szariatu. Szczególnie krytycznie odnosi się do tych, którzy popierają surowe prawo karne. – Praktyki takie jak kamienowanie są stosowane jako środek odstraszający, ale to jest sztywna i ekstremalna reinterpretacja Koranu, mijająca się z duchem tego, co jest tam napisane.

Być może najsilniejszy argument za jakąś formą uznania szariatu przez Wielką Brytanię jest taki, że pomogłoby to uregulować system funkcjonujący obecnie poza prawem.

Rząd w Londynie jest zaniepokojony działalnością imamów wykorzystujących Koran do usprawiedliwiania nielegalnych na Wyspach fatw. Przywódcy czterech większych grup brytyjskich muzułmanów opublikowali w 2006 roku zaaprobowany przez rząd raport, w którym stwierdzili, że wielu imamów nie jest kompetentnych, by być przewodnikami duchowymi młodych, wyalienowanych osób. Ustalono, że powstanie organizacja zwalczająca ekstremizm i monitorująca meczety, jednak Yunes Teinaz, były doradca Centralnego Meczetu Londyńskiego, ostrzega, iż jednym z największych problemów są imamowie przyjeżdżający do Wielkiej Brytanii bez znajomości angielskiego i ignorujący brytyjskie prawo. (…

Nakazy prawa szariatu:

Przykłady przepisów obowiązkowych:

- Zarobki muszą być zdobywane zgodnie z prawem

- Jedzenie musi być halal (to, co dozwolone – przyp. Onet)

- Standard higieny osobistej musi być bardzo wysoki

- Pary po stosunku muszą dokładnie wykąpać się w bieżącej wodzie

- Należy zakrywać ciało i ubierać się skromnie

- Modlitwę trzeba odmawiać pięć razy dziennie

- Wierzący muszą pościć podczas ramadanu

Zalecane zasady:

- Należy umyć dłonie po obudzeniu się (bo człowiek nie wie, gdzie były jego ręce podczas snu)

- Wierzący powinni obmyć się wodą po wizycie w toalecie

- Jeść należy na siedząco

- Prawa ręka winna być używana do jedzenia, a lewa do mycia się

- Ludzie powinni kłaść się na prawym boku, gdy idą spać

- Najpierw należy zakładać prawy but, a dopiero potem lewy

- Trzeba zakrywać nos i usta, kiedy się ziewa lub kicha

- Nie powinno się jeść gorącego jedzenia, lecz poczekać, aż trochę ostygnie


Trzecia Rzesza i Legion Wolnych Arabów

Po upadku powstania arabskiego w Iraku Arabowie, którzy dalej chcieli walczyć po stronie państw Osi, zostali ewakuowani przez Niemców i Włochów na terytorium Syrii należącej do Francji Vichy. Wkrótce dołączyli do nich także Palestyńczycy — dezerterzy i jeńcy z armii brytyjskiej. Przetransportowano ich do obozu szkoleniowego w mieście Sunion nieopodal Aten. Początkowo wszyscy ochotnicy zostali zebrani w zbiorową jednostkę pod nazwą Sztab Specjalny Felmy (Sonderstab F), od nazwiska niemieckiego oficera i jej koordynatora, gen. Helmutha Felmy’ego. Dowodził on LXVIII Korpusem Armijnym (niemieckim), który stacjonował w Grecji.

Od momentu przybycia na Bałkany, czyli mniej więcej od czerwca 1941 do stycznia 1942 roku, trwało szkolenie i organizowanie ochotników arabskich w zwartą jednostkę. Przez cały czas prowadzono akcje i działania propagandowe w celu pozyskania jak największej liczby ochotników spośród jeńców z armii brytyjskiej i francuskiej oraz jednostek liniowych. Na początku 1942 roku sformowano pierwszy batalion, nazwany niemiecko-arabskim batalionen szkoleniowym (Deutsch-Arabische Lehr Abteilung). Już wkrótce wszystkie jednostki arabskie po stronie III Rzeszy były zwyczajowo określane mianem Korpusu Wolnych Arabów (Freies Arabien Korps) lub w skrócie nazywane Wolnymi Arabami (Freies Arabien). We wrześniu tego samego roku batalion został wysłany na Kaukaz, aby wraz z armią niemiecką wziąć udział w ataku na Persję i kraje arabskie. W czasie tej kampanii jednostka uczestniczyła w walkach przeciw regularnym siłom Armii Czerwonej. W listopadzie została przeniesiona do Włoch w okolice Palermo, gdzie dołączyli kolejni ochotnicy. W styczniu 1943 roku uzupełniony batalion wysłano do Tunezji w okolice Hammamet
W przeprowadzonym na osiedlu mieszkaniowym Gulf Oasis Western w Riyadh w Arabii Saudyjskiej jednym z najbardziej przerażających ataków wymierzonych przeciwko przybyszom z Zachodu, zamachowcy – samobójcy zamordowali ponad 100 i ranili około 200 pracowników kompanii naftowej i członków ich rodzin. W czasie, gdy biurokraci prowadzili do niczego nie prowadzące rozmowy, agent specjalny Ronald Fleury (JAMIE FOXX) i jego zespół – ekspert ds. materiałów wybuchowych Grant Sykes (CHRIS COOPER), zajmująca się gromadzeniem dowodów i medycyną sądową Janet Mayes (JENNIFER GARNER) oraz analityk wywiadu Adam Leavitt (JAMES BATEMAN) – udali się na tajną pięciodniową wyprawę do Arabii Saudyjskiej, aby odnaleźć sterującego zamachami bombowymi szaleńca i powstrzymać go przed kolejnym atakiem.

Po wylądowaniu na pustyni, Fleury i jego zespół szybko odkrywają, że stosunek władz saudyjskich do Amerykanów zajmujących się śledztwem w sprawie tego, co Saudyjczycy uważają za lokalną sprawę, jest bardzo nieprzyjazny. Blokowani przez protokół dyplomatyczny – i zdający sobie sprawę z szybko mijającego czasu – agenci FBI nie są w stanie posunąć się w śledztwie bez pomocy swoich saudyjskich partnerów, którzy jednak zamierzają odnaleźć terrorystę zgodnie z własnymi zasadami.

W trakcie śledztwa Fleury’emu udaje się zyskać sprzymierzeńca w pułkowniku Al Ghazi (ASHRAF BARHOM), który ma za zadanie ochraniać Amerykanów podczas ich pobytu w Arabii. Podczas, jednak gdy Al Ghazi pomaga ekipie Fleury’ego uporać się z restrykcyjną polityką królestwa i odkryć tajemnice miejsca zbrodni, okazuje się, że ekstremista planuje kolejne zamachy, których celem mają się stać między innymi oni sami. Działania agentów doprowadzają ostatecznie do zapierającej dech w piersiach konfrontacji na śmierć i życie.
Zostań świadkiem paraliżującej intrygi, w której stawką jest życie tysięcy niewinnych osób. Wszystko zaczyna się od niespodziewanej wizyty islamskiego inżyniera Hassana w domu Sayeeda i Fridy Choudhury, dawnych przyjaciół, którzy wyemigrowali z Pakistanu dobrych kilka lat temu. Przyjazne rozmowy szybko zamieniają się w ostrą wymianę poglądów, która pozwala Sayeed’owi przypuszczać, że Hassan nie przyjechał do USA z czystko towarzyskich powodów. Jak się okazuje mężczyźnie powierzono samobójczą misję podłożenia ładunków wybuchowych na najsłynniejszym dworcu w Nowym Jorku, Grand Central Station. Czy przeżywający kryzys wiary Sayeed będzie w stanie powstrzymać przyjaciela nim będzie za późno?

Some 50 percent of anti-Semitic incidents on the European continent are connected to radical Islamic elements, according to a senior European Commission official.

The figure comes from European Commissioner for Justice, Freedom and Security Franco Frattini, who is responsible in the EU for combating racism and anti-Semitism in Europe. Frattini mentioned it in a conversation with Minister for Diaspora Affairs Isaac Herzog last week, and said it was based on European Union reports.

Frattini was in Israel last week for the Second European Union-Israel Seminar for Combating Racism and Anti-Semitism at the Foreign Ministry in Jerusalem.

Herzog, who is responsible for coordinating government activities in combating anti-Semitism at the cabinet level, told The Jerusalem Post that it was "not new that Frattini relates a large percentage of anti-Semitic incidents to radical Islam, and it's important to say, not Islam as such."

According to Herzog, European governments are responding to this "aggressively," including educating Muslim imams throughout the continent on "European values, principles of democracy, the rights of women and the like."

Besides dealing with the radical Islamic source of a large part of anti-Semitic activity in Europe, European and international institutions are beginning to respond to anti-Semitic discourse through education, according to the minister. The Jerusalem Post


Historia Sadii Scheikh: kto pomoże młodym muzułmankom?
Policja po trzech miesiącach poszukiwań ujęła w czwartek sprawcę zabójstwa brata dziewczyny. Do tragedii doszło w październiku 2007 r., kiedy 20-letnia Sadia Scheikh przyszła do domu swych rodziców. To tam jej cztery lata starszy brat Mudusar strzelił do niej trzy razy. Dziewczyna przez kilka dni walczyła o życie, zmarła w szpitalu.

Sadia studiowała prawo, miała belgijskiego chłopaka, ale rodzina postanowiła wydać ją za pakistańskiego krewnego i szykowała ślub w Pakistanie. Dziewczyna na kilka miesięcy przed śmiercią uciekła z domu, mieszkała u koleżanki. Przyjaciele ze studiów tak piszą o niej na blogu, który założyli po jej śmierci: "Rozstanie z rodziną było dla niej bolesne. To dlatego, a także dlatego, że sama rodzina bardzo na to nalegała, zdecydowała się ich odwiedzać". Właśnie podczas tych odwiedzin padły śmiertelne strzały.

Po zabójstwie belgijska policja założyła członkom rodziny podsłuchy telefoniczne. To na ich podstawie ustaliła, że mocodawcą zabójstwa był ojciec Sadii, który został aresztowany w grudniu. Teraz zatrzymano także wykonawcę morderstwa, czyli jej brata. Przyznał się do zabójstwa, lecz jak twierdził "zrobił to pod wpływem emocji".

Rodziny pochodzenia azjatyckiego często nie mogą pogodzić się z tym, że ich córki prowadzą zachodni styl życia lub co gorsza wchodzą w związki z Europejczykami. Zgodnie z liczącą tysiące lat tradycją wielu plemion taką plamę na honorze rodzina może zmyć jedynie, zabijając kobietę.

W Wielkiej Brytanii, Szwecji, Francji czy Niemczech już nieraz dochodziło do tzw. honorowych zabójstw. W Belgii jest to jednak pierwszy tak głośny przypadek.

Nikt nie jest w stanie dokładnie policzyć, ile małżeństw wśród emigrantów mieszkających w zachodniej Europie jest aranżowanych. Maria Miguel-Sierra, szefowa brukselskiej organizacji Głos Kobiet, opowiada: - Dzwonią do nas nauczyciele, którzy podejrzewają, że ich uczennice zostaną wydane za mąż. Zaledwie kilka dni temu dzwonił nauczyciel pewnej 15-latki pakistańskiego pochodzenia.

Działacze innej organizacji, Centrum na rzecz Równości Szans, mówią, że dzwonią także same dziewczęta, szczególnie przed wakacjami: - Mają po 17, 18 lat i obawiają się, że tym razem wakacyjna podróż do kraju rodziców nie będzie tylko przyjemną wycieczką.

W Belgii niedawno przyjęto ustawę, która przewiduje karę do dwóch lat więzienia dla osób zmuszających do małżeństwa. Prawo umożliwia też anulowanie małżeństw, i to nie tylko na życzenie któregoś z małżonków, lecz także z powództwa publicznego. Kobieta, która wzięła ślub pod presją rodziny, zwykle obawia się wystąpić o jego anulowanie.

- Ale nie wystarczy przyjąć ustawy, trzeba jeszcze faktycznie pomagać tym kobietom, by nie było to martwe prawo - mówi Maria Miguel-Sierra. Szczególnie, że Sadia przed śmiercią zwracała się do organizacji walczącej z przemocą w rodzinie.

Po zabójstwie w spokojnej dotąd Belgii pojawiły się głosy oburzenia skierowane przeciw imigrantom. "Gdy ci ludzie będą respektować prawa człowieka i naszą demokrację, wtedy my przestaniemy być rasistami. Do tego czasu zamknijmy nasze granice dla tego rodzaju barbarzyńców" - pisze jeden z użytkowników na forum belgijskiej telewizji RTL. Źródło: Gazeta Wyborcza

Byłem ekstremistą islamskim

Jest wiecznie w rozjazdach, opowiada Brytyjczykom i nie tylko im, o niebezpieczeństwach, jakie czyhają na młodych, rozdartych tożsamościowo, radykalizujących się muzułmanów.

Ed Husain, w książce "The Islamist. Why I joined radical Islam in Britain, what I saw inside and why I left" (Penguin, 2007) opisuje własną historię, drogę od mistycznego islamu, jaki wyznawano w jego rodzinie, do wojującego dżihadyzmu, organizacji Hizb-ut-Tahrir, nadal działającej w Wielkiej Brytanii po lekkich jedynie zmianach kosmetycznych swojej ideologii.

Igranie z ogniem

Ed Husain to wyciszony, skromny pisarz. Pracuje nad doktoratem z nauk politycznych na School of Oriental and African Studies. Na spotkania z nim ściągają tłumy. Pisze do The Guardian, Daily Telegraph, The Times, występuje w BBC, CNN, jak ów syn marnotrawny, który wrócił na łono rodziny. Przeszedł burzliwą młodość, wpadając w odmęty radykalnego islamu, spotykając ludzi związanych z najbardziej ekstremistycznymi organizacjami, a teraz uczula innych muzułmanów i nie muzułmanów, jak łatwo i niepostrzeżenie można wpaść w sidła socjotechnicznych manipulacji.

Jego odejście od islamizmu, opisane w książce, szeroko dyskutowane w Wielkiej Brytanii, miało bardzo ponure konsekwencje – pogróżki, do których musiał się przyzwyczaić. Kiedy spotykam się z Edem, przed moimi oczami staje niewysoki, uśmiechnięty skromnie człowiek. Ubrany zwyczajnie, w beżowy garnitur, ciemne buty. Uderza jego skromność, może nawet nieśmiałość.

Islam a islamizm

Rozmawiamy najpierw o podobieństwach między chrześcijaństwem a islamem (jest to temat szczególnie wdzięczny, muzułmanie głównego nurtu żywią prawdziwy sentyment do katolików).

Ed pochodzi z rodziny sufich. Sufi to mistycy islamscy, skoncentrowani na Bogu, na rytuałach i oddaleni od polityki, choć oczywiście mogą się nią interesować, ale rzadko ją czynnie uprawiają. Ich interesuje samodoskonalenie się i ciężka praca nad własnymi słabościami, co sami nazywają wdzięcznie dżihadem an-nasf, czyli walką z samym sobą.

– Byłem ekstremistą islamskim. Nie zdawałem sobie sprawy wówczas z tego, że islamizm nie stworzył niczego prócz terroryzmu. Połączyłem islamizm z islamem – powiedział Ed, kiedy padło pierwsze pytanie, czym różni się islam od islamizmu. – Islamizm widzi świat w dwóch barwach – czarnej i białej. Kultywuje podział na "my – oni". "Oni" to wszyscy ci, którzy nie popierają utworzenia państwa islamskiego, reprezentują inne systemy, czyli – w przypadku Wielkiej Brytanii – ci, którzy współpracują aktywnie z rządami "niewiernych", czyli policja, nauczyciele, służby specjalne, innowiercy. Ideologia (islamizm) w opozycji do religii (islamu).

– Jak zatem zdefiniujemy fundamentalizm? – pytam. – Każdy, kto wierzy, jest w pewnym sensie fundamentalistą, niezależnie od religii, bo zwraca się ku fundamentom – mówi Ed. – Wiara w prawdę jest fundamentem religii. W takim sensie jestem fundamentalistą. Ale kiedy w sferze publicznej narzuca się komuś wiarę w coś, to nie jest już fundamentalizmem, to przymus, który nie ma nic wspólnego z religią, której wyznawcą jestem. Islamizm też opiera się na fundamentalizmie, ale spaczonym. Walczę z narzucaniem systemu religijnego komukolwiek. Islamizm może nie być nacechowany przemocą. Znam takich ludzi, którzy nią gardzą, ale ich cel będzie zawsze ten sam – utworzenie państwa islamskiego, czy opozycja wobec istniejących systemów. Islamizm chce zniszczenia państwa Izrael, pragnie obalić wszystkie obecne rządy arabskie. Co więcej, w islamistycznej literaturze można bez problemu znaleźć przyzwolenie na to, by zabijać tych, który są przeciwko "nam", w tym także muzułmanów.

Nie ma państwa islamskiego

Ed wcześnie, choć potajemnie, by nie zranić rodziców, odszedł od sufizmu. Jego rodzice wierzyli w islam przekazywany ustnie, uważali też, że jest on wewnętrzną sprawą każdego człowieka. Po raz pierwszy natknął się na koncepcję nieistniejącej instytucji państwa islamskiego.

– Większość ideologów islamizmu uważa, że nie istnieje w tej chwili na ziemi takie państwo, nie ma w żadnym z nich systemu prawdziwie islamskiego, są różne hybrydy – mówi Ed.

– Mam na myśli też te kraje, które pretendują do miana islamskich, jak Arabia Saudyjska czy Iran. Arabia Saudyjska jest postrzegana przez ekstremistów jako marionetka USA, a Iran, państwo szyickie, jako kraj heretyków.

Lektury ideologów islamistycznych otworzyły mu oczy. Zaczął się zastanawiać, dlaczego jego rodzice nigdy nie zajmowali się polityką, jednocześnie unikając tematów społecznych. W rozmowach z synem ojciec fanatycznie wręcz potępiał wahhabizm, importowany pseudoislam z Arabii Saudyjskiej, czy wszelkie akty przemocy, do których dochodzi pod rzekomą egidą islamu.

Hormony i rekrutacja

To były lata dziewięćdziesiąte. Trudne lata, kiedy dorastało drugie pokolenie emigrantów indyjskich, pakistańskich, z Bangladeszu. Ludzie szukający tożsamości i swego miejsca, a znajdujący się w szczególnym położeniu – w domach praktykowało się lokalne zwyczaje i pielęgnowało lokalną tradycyjną religijność, w szkołach i na ulicy panowała charakterystyczna dla Wielkiej Brytanii szalona wolność, kojarzona z trudnym hormonalnie okresem nastolatków.

– Chciałem być lepszym muzułmaninem. Zawsze chciałem być lepszym muzułmaninem.

Znalazł się w potrzasku. W tym samym czasie jak grzyby po deszczu wyrastały lokalne albo importowane organizacje islamizujące tych, którzy się wahali, jaki styl życia wybrać. Co więcej, przynależność do nich była w pewnych kręgach nobilitująca. Ed zaczął zatem powoli gardzić swoimi "biernymi" rodzicami, za to, że w pogoni za rytuałem, zapomnieli o, jego zdaniem, najważniejszym aspekcie, islamu – o państwie rządzonym tylko podług jego reguł.

Jednym z kluczowych momentów jego życia była wojna w byłej Jugosławii. Do Wielkiej Brytanii dotarły filmy pokazujące tragiczne i okrutne losy bośniackich muzułmanów. Młodzi ludzie zaczynali mieć pretensje do rodziców, że ci nie buntują się przeciwko temu, co dzieje się w Palestynie czy Bośni. Ich gniew usłyszeli członkowie Jammat-e-Islami i Hizb-ut –Tahrir.

Milczenie większości

Kiedy ojciec Eda kazał mu wybierać pomiędzy domem a islamizmem, Ed nie wierzył własnym uszom. Wahał się. Ale kiedy członkowie Jammat-e Islami postawili przed nim wybór: albo islam, albo rodzina, która – ich zdaniem – nie tylko odwracała jego uwagę od istoty rzeczy, ale w dodatku najwyraźniej nie była specjalnie islamska według kryteriów organizacji, więc Ed zniknął z domu na kilka tygodni. Rodzice wpadli w czarną rozpacz.

– Problem z takimi jak ja polega na tym, że społeczność muzułmańska nie chce występować przeciwko nim. Umiarkowani muzułmanie nie mają na to ochoty, bo ich islam jest umiarkowany i nie zajmuje się upolitycznianiem. Ta milcząca większość jest tym, co teraz chciałbym aktywizować. Milczący muzułmanie, którzy widzą, co się dzieje wokół nich. I z ich dziećmi.

Aktywne życie radykała

Ed zajął się rekrutacją ludzi podobnych do siebie. Rozwinął działalność poza swoją dzielnicę, meczet, poznawał innych braci w islamizmie, produkował i roznosił ulotki, wygłaszał płomienne przemówienia polityczne. Otwarcie propagował wojnę z Ameryką, niepodejmowanie żadnej współpracy z brytyjską policją (bo reprezentowała rząd niewiernych), ziszczenie Izraela, obalenie rządu w Arabii Saudyjskiej (za to, że współpracuje ze Stanami Zjednoczonymi).

– Działaliśmy bez większych problemów, nie musieliśmy się kryć. Rząd brytyjski bał się nam przeciwstawić, żeby nie poszło za tym odium nietolerancji. Oczywiście służby specjalne wiedziały, co robimy, ale dały nam zielone światło, uważając, że wtedy będą nas mogły pilnować, bo nie zejdziemy do podziemia.

Ed poznał Omara Bakriego, głównego ideologa Hizb-ut-Tahrir i od niego uczył się, jak umiejętnie prowadzić dyskusje, by niezależnie od omawianego tematu zawsze wrócić do potrzeby założenia kalifatu.

– Mówił nam, że nawet gdybyśmy omawiali kwestię kurczaków na fermie kurzej, mamy to robić tak, żeby wynikała z tego sprawa państwa islamskiego.

Mniej modlitwy, więcej wojny

Bóg Eda przestał być sympatycznym, miłosiernych Bogiem, o którym z miłością mówili jego rodzice. Zaczął być gniewnym mścicielem. Poznawał konwertytów na islam, którzy, urzeczeni Hizb-ut-Tahrir, omotani argumentacją o upadającym świecie, który może zostać zbawiony tylko przez wojujący islam, z radością zasilali szeregi ekstremistów.

Modlitwa przestała być ważna, ważne były wiece i polityka. Potępiano demokrację – rządy ludu? Lud nie może rządzić. Nie wolno delegować władzy w ręce człowieka, to zbrodnia przeciwko Bogu, to apostazja, jak uczono Eda. Jedynie Bóg może rządzić, ale by tak się stało, musi mieć narzędzia. Należało przygotować się do nieuchronnej wojny – szkolić się fizycznie, przygotowywać mentalnie, by każdy, kto nie był muzułmaninem, był postrzegany jako niewierny, a zatem wróg. Tak bowiem zakłada islamizm, nie islam.

Rasa Mystica - Piotr Ibrahim Kalwas
„Rasa mystica” to efekt moich podróży do Indii i świadectwo fascynacji tym krajem. Próba opisania – wzorem mistrzów: Kapuścińskiego, Bubera i Levinasa – innej kultury i człowieka, który w istocie jest taki sam, jak ty i ja. Tylu już było wędrowców zauroczonych Indiami, odurzonych hipnotycznie oddziałującym, niewiarygodnym światem. Nawet na mnie, doświadczonym wszak podróżniku, żadne z poznanych miejsc nie wywarło tak piorunującego wrażenia. Indie mnie wciągnęły, omotały, naznaczyły. Tam spotkałem Innego, zbliżyłem się do niego, dotknąłem go lekko i nieśmiało.

Wiem dobrze: wielu z tych, którzy o Indiach piszą i mówią, myli się. Ja też się mylę, bo żaden opis nie odda tej pulsującej, mistycznej, prastarej hinduskiej rzeczywistości, tamtego „tu i teraz w Indiach".

Islamskie fatwy - sposób na całe życie
Interaktywne fatwy, wszechobecne w telewizji i przede wszystkim w internecie, to olbrzymi rynek w muzułmańskim świecie. Muzułmanie mają teraz nowy sposób, by rozwiać swoje wątpliwości na temat tego, co wypada, a co nie: mogą w tym celu zadzwonić na specjalną gorącą linię. To lepiej niżby mieli zwracać się ze swymi pytaniami do islamskich fundamentalistów. Ale czy rzeczywiście o wszystkich aspektach życia powinna decydować religia?

Czy podczas Ramadanu można przyjmować syrop na kaszel? Czy sny erotyczne są grzechem? Czy moje dziecko może wziąć udział w urodzinach chrześcijanina? Aby uzyskać odpowiedź na te i inne pytania, te ważne i te frywolne, Egipcjanie nie muszą już konsultować się z imamem w najbliższym meczecie.

Od pięciu lat wystarczy zadzwonić na islamską gorącą linię El-Hatef el-Islami i otrzymać specjalnie spersonalizowane fatwy, czyli wskazówki muzułmańskiego teologa rozwiązujące sporne kwestie religijne. „Odpowiadamy na każde pytanie, z wyłączeniem tych dotyczących polityki” – uściśla założyciel gorącej linii Szerif Abdel-Meguid, syn byłego sekretarza generalnego Ligi Państw Arabskich, roztropnego biznesmena, który potrafił w odpowiednim momencie wyjść naprzeciw rosnącemu w Egipcie zapotrzebowaniu na tego typu religijne usługi.

Podczas Ramadanu odnotowuje się średnio tysiąc zgłoszeń dziennie, czyli dwa razy więcej niż w pozostałe miesiące. Dzwonią głównie ludzie młodzi, przede wszystkim kobiety. Zasada jest prosta: aby zachować anonimowość, dana osoba nagrywa swoje pytanie na sekretarkę, po czym dostaje osobisty kod – dzięki niemu będzie mogła odsłuchać następnego dnia odpowiedź imama. Wszyscy eksperci współpracujący z El-Hatef wywodzą się z prestiżowej medresy – Uniwersytetu Al-Azhar, najsłynniejszej muzułmańskiej uczelni świata. „Lepiej, żeby młodzi otrzymywali porady od nas niż od bardziej konserwatywnych szejków, którzy nie przekazują prawdziwej istoty islamu” – zapewnia Abdel-Moaty Bajumi, były dziekan wydziału teologii.

El-Hatef to tylko niewielki fragment olbrzymiego rynku interaktywnych fatw, wszechobecnych w telewizji i przede wszystkim w internecie. W islamskim świecie sieć stała się uprzywilejowanym miejscem wyrażania swoich poglądów. Tu rozgrywa się „dżihad nowoczesnej ery”, jak twierdzi fundamentalistyczny egipski kaznodzieja Jusef al-Karadaoui, wypowiadający się jako autorytet na stronie islamonline.com, inicjator kampanii „pro-hidżab” przeciwko zakazowi noszenia islamskich chust we francuskich szkołach. Liczne radykalne portale internetowe, zwłaszcza salafistyczne, rozpowszechniają wsteczną i sekciarską interpretację islamu.

Z kolei na małym ekranie pojawiają się telekoraniści w rodzaju Amra Khaleda i Khaleda el-Gendy’ego. Zwracają się do muzułmanów wiodących życie w zachodnim stylu i starają się godzić religijność z pewną nowoczesnością. „Egipcjanie coraz częściej zwracają się do nas, zaniepokojeni nasilającym się nurtem laicyzacji” – mówi Khaled el-Gendy, także współpracownik El-Hatef. W zeszłym miesiącu Hassan Hanafi, profesor filozofii na uniwersytecie w Kairze wywołał w Egipcie oburzenie porównując Koran do „supermarketu, z którego każdy bierze, co chce, a odrzuca to, co mu się nie podoba”.

Chaima jest częstym gościem El-Hatef. Dla tej pani adwokat zajmującej się światem biznesu, o twarzy przysłoniętej elegancką woalką wydzwanianie na gorącą linię stało się niemal naturalnym odruchem. „Zanim się coś zrobi, lepiej najpierw upewnić się, czy nie jest to wbrew regułom podyktowanym przez Boga” – wyjaśnia ta młoda kobieta, określająca islam jako „podręcznik zarządzania życiem i stosunkami między ludźmi”.

Każdy aspekt codziennego życia musi zostać zweryfikowany z religijnego punktu widzenia, nie pozostawiając miejsca na udział wolnej woli. „Ludzie zamiast refleksji wolą gotowe przepisy” – skarży się reformatorski myśliciel Gamal al-Banna. Ten erudyta, brat Hassana al-Banny, założyciela organizacji Bracia Muzułmańscy, jest jednym z niewielu, którzy uważają, że aby odnaleźć „ducha religii”, należy nabrać dystansu do tekstu.

„Koran jest dla wiernych przewodnikiem, ale nie dosłowna nauką” – uważa Gama. I ma za złe islamistom oraz innym instytucjom religijnym, takim jak Uniwersytet Al-Azhar, że chcą „dosłownie wcielić w życie islam wymyślony ponad tysiąc lat temu”, kierując się głównie hadithami (opowieściami o słowach i czynach proroka Mahometa, nie zawsze uznanymi za autentyczne). „Tysiące takich opowieści zostało sfabrykowanych na przestrzeni wieków, aby służyć interesom religijnym i politycznym. Powoływanie się na nie w celu znalezienia odpowiedzi na nurtujące nas dzisiaj pytania nie ma żadnego sensu” – twierdzi Gamal al-Banna opowiadający się za ponowną interpretacją Koranu.

Jego zdaniem zakaz palenia podczas Ramadanu jest nieuzasadniony, ponieważ tytoń nie był znany w czasach Proroka. Z tego samego powodu, uważa Gamal, nie ma powodu, by kobiety nosiły chusty: „Koran nie każe im zakrywać twarzy, mówi tylko, że nie powinny pokazywać piersi”. Ale taka dyskusja budzi w Egipcie kontrowersje i można ją prowadzić tylko dyskretnie. A w obliczu kwitnącego rynku fatw słowa Gamala al-Banny to coraz częściej głos wołającego na pustyni. Le Figaro
News z sieci
To dla poprawnych politycznie

Alarmujący raport WHO: tytoń zabije miliard ludzi
Jeśli ludzie będą nadal palili tyle tytoniu, co obecnie, do końca stulecia umrze na naszej planecie wskutek tego nałogu miliard ludzi - prognozuje Światowa Organizacja Zdrowia (WHO).
Według ogłoszonej w sobotę w Genewie prognozy WHO, do 2030 roku nałóg palenia zabije 175 milionów osób na całym świecie.

Obecnie tytoń zabija rocznie 5,4 miliona ludzi, to jest jedną osobę co sześć sekund. Palenie jest przyczyną co dziesiątego zgonu.

W obchodzonym 31 maja Światowym Dniu bez Papierosa WHO rozpoczyna całoroczną kampanię ostrzegawczą. Na paczkach papierosów pojawią się nowe ostrzeżenia przed chorobami, które sprowadza na człowieka nikotynizm.

Organizacja chce zahamować wzrost liczby osób uzależnionych od nałogu m.in. za pomocą nowych haseł ostrzegawczych i drastycznych zdjęć umieszczanych na paczkach papierosów.

Producenci papierosów dokonali analizy rynku. Doszli do wniosku, że w związku ze wzrostem świadomości w krajach rozwiniętych co do szkodliwych następstw palenia, należy nasilić kampanię reklamowania papierosów w biednych krajach.

Według danych WHO, doprowadzi to do tego, że 80 proc. zgonów w wyniku chorób spowodowanych nałogiem palenia papierosów nastąpi w krajach rozwijających się.

Na przykład w Bangladeszu najbiedniejsze rodziny wydają na papierosy dziesięć razy więcej niż na edukację dzieci. W Indonezji najbiedniejsi przeznaczają na papierosy 15 proc. swych dochodów.

Palacze w 50 proc. umierają wskutek palenia tytoniu.
News z sieci

korba lecz sie i przestan sie onanizowac przegladajac moj profil, psychopato!!!

[ Ostatnio edytowany przez: jareb40 31-05-2009 00:10 ]

"Od: jareb40, Wysłane: 04/10/2009 16:43:51
co robie w UK
jestm audytorem astry zeneca w cheshire manchester jestem bo mam byc bo mi placa, place podatki w szwajcari pensje mam w szwajcarii, benefitow nie biore, tylko patrze na to bydlo polskie co sobie w talerz sra, EU to liga narodow, nie daje ci paszportu ani obywatelstwa,ani prawa pobytu jedynie prace, jak fikniesz to cie deportuja, jestes u nich nie u siebie na paszporcie twym godlo polskie nie korona, EU to forma wymiany spoleczno handlowej, to przywilej nie obowiazek "

Mam do tego prawo jak każdy użytkownik za logowany czy też nie.
Obserwuje Twoje wypociny i będę wklejał za każdym razem to, co na PW wysłałeś do mnie
Po drugie nie onanizuje się, ponieważ taki napletek nie był by wstanie nawet glizdę pobudzićja może też jestem kobietą? internet jest anonimowy!
Czekam aż przeprosisz wszystkich za to, że użyłeś określenia do POLSKIEJ społeczności POLSKIE BYDŁO może Ty uważasz, że nic się niestało a ja niestety nie pozostawię tego od tak !
Zawsze wszędzie będę to wklejał OBYWATELU z dziwacznym paszportem.

[ Ostatnio edytowany przez: Korba102 31-05-2009 11:08 ]

Arabowie z Palestyny do dzisiaj głęboko przeżywają wizytę Benedykta XVI na Bliskim Wschodzie. W ramach duchowej kontemplacji arabski motłoch zniszczył 70 chrześcijańskich grobów. Oberwała także figura Maryi, której odłupano głowę. To wszystko działo się w wiosce Jiffna, niedaleko Ramallah. Co zaskakujące - incydentu nie odnotowała The Palestine News Network ale informacje potwierdził przedstawiciel Greckiego Kościoła Ortodoksyjnego. Oczywiście nie były to pierwsze tego rodzaju incydenty, np. 2 miesiące temu spłonął kościół koptyjski niedaleko Ramallah, a 3 lata temu podpalono siedzibę YMCA w Kalkilya. Oczywiście przedstawiciele AP mówią o pokojowej koegzystencji chrześcijan i muzułmanów, tylko ci pierwsi dziwnym trafem coraz częściej wolą wyjechać, czyli zmienić sąsiadów na bardziej przewidywalnych i bezpiecznych.
**********
A w Anglii zdziwienie i szok. Znowu. 24-letni Waqas Arshad jadąc ze swoją 17-letnią dziewczyną, Emily Brady, spowodował wypadek i wylądował samochodem na drzewie. On wyszedł z tego bez szwanku, ale ona nie. Emily siedziała zatrzaśnięta w samochodzie a jej muzułmański chłopak nie ruszył nawet palcem. Nie zadzwonił po straż pożarną, nawet nie próbował wyciągnąć swojej dziewczyny z samochodu. Samochód powoli zaczął płonąć. Emily resztkami sił zadzwoniła po pomoc ale gdy przyjechali strażacy - Waqas powiedział im, że nikogo nie ma w środku. Kiedy się zorientowano, że ktoś jednak znajduje się w płonącym samochodzie - było już za późno. Dziewczyna chociaż mogła przeżyć spłonęła w strasznych męczarniach.

Murat razem z Zeynep studiuje pedagogikę. Pytam o Zachód: - Moje rodzinne miasto Alanya leży nad morzem. Co roku - tysiące turystów. Jak widzę, jak traktujecie kobiety, krew mnie zalewa - opowiada. Wasza kobieta z każdym mężczyzną porozmawia. Ktoś ją zaczepia, a ona a się uśmiecha.

- Są w obcym kraju, chcą być miłe.

- Tylko prostytutki się wdzięczą do każdego. Ale co z was za mężowie! Moi koledzy, jak poznają kogoś z Zachodu, zawsze żartują. Skąd jesteś, z Polski? Spałem kiedyś z jedną Polką. Cudowne są w łóżku.

- No... szczęściarz z Ciebie...

- Chłopie, przecież ja cię właśnie obraziłem!

- Tak?

- No właśnie, wy nic nie rozumiecie. Za taki tekst Turek dałby od razu w twarz. To tak, jakbym obraził ci rodzinę - mówi Murat i oddala się.

- Wielu chłopaków, zwłaszcza na wioskach, tak myśli - mówi Zeynep. - To jak stosunki plemienne. Każdy z Twojego plemienia jest Twoim krewnym. Jeśli chodzi o traktowanie kobiet, jestem po stronie Zachodu. [fragment reportażu "Bajbajbusz" Witold Szabłowski, Gazeta Wyborcza]

**********
Historia Iranu: romans lewicy i mułłów
Poniżej ciekawy artykuł o tym jak lewica już raz sprzedała się fanatykom religijnym - dawno temu, w Iranie...
Można dyskutować nad rozlicznymi wadami komunizmu i jego historycznymi błędami lub ideologiczną nieadoptowalnością do demokracji. Ale w Iranie komunizm swoiście zabarwiła współpraca z religionistami, i to jest trwała bejca, której nie usunięto od rewolucji 1979.

Typowym przykładem owego piętna w czasach po irańskiej rewolucji jest najpopularniejszy we współczesnej historii Iranu ruch marksistowsko- leninowski, Ludowa Organizacja Partyzantki Fedainów („OIPFG”. Istnieli, rzecz jasna, lewicowi intelektualiści oraz małe grupy, które nie pokłoniły się supremacji Chomeiniego. Wyraz "lewica" lub "lewicowy" w tym artykule określa tylko prosowieckie struktury polityczne, zwane Partią Tudeh oraz frakcję OIPFG zwaną Większością. Jednymi i drugimi sterował Kreml w kierunku bezwarunkowego poparcia "antyamerykańskiej” Islamskiej Republiki Iranu (IRI). Większość powstała w wyniku rozłamu w OIPFG w 1980 roku. Druga część tej partii, zwana Mniejszością, wraz z innymi lewicowymi grupami walczyła przeciwko "burżuazji" IRI - cała ta opozycja była systematycznie i stopniowo przez reżim wyrzynana, rozpędzana i rozbijana.

OIPFG został założony w końcu lat 1960tych przez młodą inteligencję i rewolucyjnych studentów. Proklamował swą walkę w 1971, kiedy to grupa uzbrojonych fedainów przejęła wiejski posterunek policji zwany “Siahkal”. W odniesieniu do absolutystycznej dyktatury reżimu szacha wierzyli, że uzyskanie wolności i sprawiedliwości społecznej jest możliwe tylko w wyniku walki zbrojnej awangardy rewolucyjnej, która w pewnym momencie przekształci się w masową rewolucję. Inne środki bez użycia przemocy, szczególnie w wyniku nieudanych doświadczeń Partii Tuddeh i Frontu Narodowego (szerokie spektrum polityczne, popierające Mohammeda Mosaddeqa), były uznawane za ułomne i nieefektywne. Te dwie główne grupy opozycyjne nie były w stanie zmobilizować ludzi przeciwko absolutystycznej dyktaturze szacha - w owych czasach zbrojnych ruchów nie etykietowano określeniami, takimi jak „terroryzm”, „awanturniczość”, czy „utopie drobnej burżuazji”.

Trzeba tu zważyć na niepokoje społeczne lat 1960tych; Francja i Niemcy były zdominowane demonstracjami studenckimi 1968 roku, we Francji niemal doszło do sytuacji rewolucyjnej. Pojawiła się jakaś liczba grup lewicowych w Niemczech, Włoszech, Francji oraz innych krajach. Uzbrojone grupy, jak IRA w Irlandii Północnej czy baskijska ETA, były zaangażowane w walkę zbrojną. Rewolucyjne wydarzenia w Ameryce Łacińskiej cieszyły się masowym poparciem ze strony europejskiej młodzieży. Nawet państwa europejskie, szczególnie zarządzane przez partie socjalistyczne lub socjaldemokratyczne, musiały uwzględniać sympatię ich inteligencji do ruchów rewolucyjnych i antyamerykańskich. Idea Castro, że "kule, a nie głosy, to droga sięgania po władzę" miały polityczny sens. Doradcą Mitterranda do spraw Ameryki Łacińskiej został Régis Debray, który walczył u boku Che Guevary w Boliwii w 1967 i był autorem książki "Rewolucja w rewolucji". Książka ta zainspirowała Fedainów.

Nie trzeba wspominać, że w owym czasie koncepcje walki zbrojnej były wolne od jakichkolwiek skojarzeń z terroryzmem czy politycznym islamem. Ogromna liczba zachodniej młodzieży o poglądach lewicowych lub alternatywnych żywiła sympatię do Ruchu Wyzwolenia Palestyny (PLO) i stąd nosiła palestyńskie chusty jako znak solidarności z palestyńskimi bojownikami. Tymczasem Front przejawiał więcej niż powierzchowne podobieństwo do budzących dziś zaniepokojenie islamistów z Hamasu czy Hezbollahu.

Choć warunki społeczno gospodarcze, które sprzyjały walce zbrojnej w Ameryce Łacińskiej, nie były podobne do warunków w społeczeństwie islamskim, takim jak Iran, walka zbrojna Fedainów była w dużym stopniu zainspirowana doświadczeniami rewolucyjnymi Ameryki Łacińskiej. Uważali, że walka zbrojna wypromuje masową rewolucję w Iranie tak, jak to się stało w Kubie. W historii pierwszych założycieli ruchu Fedainów nie znajdziesz nawet stroniczki o ich kontakcie z islamem czy o roli islamu w ewentualnej rewolucji. Tak ważny czynnik społeczny, jak islam, jest w ich analizach zupełnie nieobecny.

W przeciwieństwie do części księży w Ameryce Łacińskiej mułłowie irańscy nigdy nie pogodziliby się z kolektywizmem, socjalizmem i materializmem lewicy. Od dynastii safadyjskiej do Szacha (oprócz około 16-letnich rządów szacha Rezy) irańscy kapłani czy mułłowie zawsze utrzymywali więź z monarchią. Ten sojusz został później użyty przez władze kolonialne do podtrzymywania status quo. Po decydującej „szyityzacji” Iranu przez Safawidów w 16 wieku społeczno- polityczny wpływ mułłów stale narastał, a proces ten uległ przyspieszeniu w czasie 16letnich rządów szacha Rezy. W latach 1960tych Ajatollach Chomeini sprzeciwił się reformom szacha: rolnej i przyznającej kobietom prawa wyborcze, przez co poprowadził ruch islamski do oporu wobec „nieislamskim reformom”.

Ani prorosyjska Partia Tudeh, ani marksistowsko- leninowski OIPFG nie były w stanie wprowadzić do swoich analiz społecznych marksowskiego „religia to opium dla ludu” -- zamiast tego uważali „antyimperialistyczny” ruch muzułmański za swego strategicznego sojusznika. Nic dziwnego, że obaj eks- rywale (partia Tudeh oraz większość Komitetu Centralnego nie prosowieckiej OIPFG zwana Większością) spotkali się mimo pogłębiających się tarć, aby bezwarunkowo poprzeć „antyimperialistycznego Chomeiniego i jego islamistyczny ruch – i popierali go do momentu, gdy sami, jak inne lewicowe grupy, wpadli pod islamistyczny miecz Chomeiniego jako „bluźnierczy ateiści”.

Ale przedtem ich ślepe poparcie dla islamistycznego reżimu osiągnęło poziom zdradzieckiej współpracy z strukturami represyjnymi i prawicowymi, paramilitarnymi opryszkami reżimu – którzy na terenie całego kraju zajmowali się identyfikacją i „aresztowaniami” „agentów imperializmu”. Wykonano egzekucje na wielu tysiącach owych „agentów”, w tym na osobach niedorosłych. W rzeczywistości olbrzymią liczbę ofiar stanowili nastolatkowie oraz młodzi ludzie, domagający się podstawowych praw demokratycznych.

Klasa robotnicza, którą ta pseudolewica miała wspierać, straciła tą odrobinę praw, jaką uzyskała w czasie rewolucji, i którą nadaremno usiłowała zachować na stałe. Ich nowe, niezależne związki zawodowe, zostały zakazane i zastąpione przez islamistyczne zrzeszenia założone przez Ministerstwo Pracy. Ich udział w zyskach i przywileje, ustanowione jeszcze za szacha, zostały zlikwidowane. Zakazano prawa do strajku. Płace utrzymywano na bardzo niskim poziomie, zamknięto wiele fabryk, a ich pracowników wyrzucono na bruk bez żadnych zasiłków dla bezrobotnych. Ponieważ protestowali, islamistyczny reżim wielu robotników aresztował, osadzał w więzieniach i poddawał egzekucjom – a w tym czasie opisywane tu spektrum lewicy popierało reżim mułłów.

Ta część irańskiej lewicy nie absorbowała swej uwagi prawami człowieka, indywidualnymi wolnościami czy prawami kobiet. Dla nich istniały podziały bazujące na klasie, ideologii oraz jakichkolwiek antagonistycznych czynnikach związanych z koncepcją klasy. Z tej perspektywy selektywnie argumentowali, że krajowi kapitaliści reprezentowali interesy imperialistów, ale już rola mułłów i ich tradycyjne więzi z feudalizmem i tradycyjnym kapitalizmem były przez nich ignorowane. Słynnej książka „Historia trzydziestu lat” Bijana Jazaniego, założyciela marksistowsko- leninowskiej OIPFG, wyraża ogromne uznanie dla Ajatollacha Chomeiniego jako „rewolucyjnego” mułły wywodzącego się z „drobnej burżuazji”. Liczące sobie czternaście stuleci islamistyczne prawa szariatu, opisane w książce Chomeiniego jako Państwo Boga, “Velayt-e-Faghih”, były zdumiewająco ignorowane przez tą część lewicy. Chomeini miał te faszystowskie, mizoginistyczne i antysocjalistyczne idee jeszcze przed rewolucją 1979, ale został przez to spektrum lewicy zaakceptowany i wychwalany jako symbol walki przeciwko Szachowi. Aby skonkludować, islam jako czynnik wytwarzający nowe podziały czy monolityczne stosunki społeczne, w ogóle nie był wzięty przez lewicę pod rozwagę
News z sieci

[ Ostatnio edytowany przez: Korba102 31-05-2009 11:00 ]

Nie przenoście polskiego bagna na Wyspy!
W typowo polskim stylu ruszyła walka o głosy Polaków na Wyspach

Naskakiwanie na garb, obrzucanie oskarżeniami, a nawet straszenie braćmi Kaczyńskimi – metody te doskonale znamy znad Wisły. Aż dziw bierze, że beznadziejnie brudną i niemerytoryczną kampanię ktoś stara się przeszczepić na brytyjski grunt.

Zaczęło się od partii laburzystów, która choć rządzi Wielką Brytanią, najbliższe wybory do europarlamentu może przegrać zdruzgotana przez rosnącą w siłę opozycję. Na dwa tygodnie przed pójściem do urn redakcje polonijnych gazet zostały zasypane manifestem politycznym sekretarza Labour Friends of Poland Wiktora Moszczyńskiego. Bez przebierania w słowach ostrzega, że głos oddany na Partię Konserwatywną oznacza poparcie... braci Kaczyńskich!

Co założyciele Prawa i Sprawiedliwości mają wspólnego z konserwatystami? Tego nie wiadomo, ale krążą od kilku tygodni pogłoski o rewolucyjnym posunięciu lidera konserwatystów Davida Camerona, po ewentualnym wygraniu wyborów. Według doniesień, ma on zerwać dotychczasową współpracę z partiami Angeli Merkel i Nicolasa Sarkozy’ego na rzecz tworzenia własnego, centroprawicowego frontu politycznego. Jak spekulują brytyjskie media, mieliby znaleźć się w nim również eurodeputowani z ramienia PiS-u. Na razie konserwatyści doniesień tych nie potwierdzają, ale tyle wystarczyło do rozpętania na Wyspach politycznej burzy z Kaczyńskimi w tle.

Kaczyńscy, czyli... torysi?

– Ile razy młodzi polscy Europejczycy w Wielkiej Brytanii mają mówić braciom Kaczyńskim "nie!"? – pyta Wiktor Moszczyński. I od razu odpowiada: – Jedyna właściwa alternatywa to oddanie głosu na Labour Party.

Były rzecznik Zjednoczenia Polskiego w Wielkiej Brytanii, a dziś działacz Partii Pracy przywołuje wspomnienia z 2007 roku, gdy tysiące Polaków stało godzinami w kolejkach do urn, by odsunąć od władzy Prawo i Sprawiedliwość. – Odrzucali zakompleksioną, zaściankową Polskę, którą ta partia reprezentowała. Teraz wynik wyborów może ponownie przybliżyć wpływy partii Kaczyńskich w Wielkiej Brytanii – ostrzega Moszczyński.

Jeśli przeciętny Brytyjczyk uchował się z dala od polskiego politycznego bagna i nie miał pojęcia, kim są bracia Kaczyńscy, w ostatnich dniach z pewnością został uświadomiony. Największe media w Wielkiej Brytanii szybko podchwyciły doniesienia o rzekomej współpracy konserwatystów z Kaczyńskimi i postanowiły przybliżyć mieszkańcom Wysp sylwetkę najsłynniejszych bliźniaków znad Wisły. Chluby nam to nie przyniosło.

– Jarosław Kaczyński powiedział, że homoseksualizm przyniesie "upadek cywilizacji". Inny poseł PiS ostrzegał, że zwycięstwo Baracka Obamy oznacza "koniec cywilizacji białego człowieka" – ostrzega publicysta gazety "Observer" Toby Helm.

Postawiona pod ścianą Partia Konserwatywna zastrzega, że nie zamierza sięgać po metody swojego przeciwnika i wstrzymuje się od komentarzy.

- Wszystkie sondaże pokazują, że wygramy nadchodzące wybory. Wystąpienie Wiktora Moszczyńskiego to desperacki krok, aby w ostatniej chwili namówić Polaków do głosowania na jego partię – ocenia Teresa Potocka, prezes Conservative Friends of Poland. - Nie powstaliśmy po to, aby walczyć, lecz chcemy zrobić coś pozytywnego dla polskiego społeczeństwa – dodaje.

"Talibowie" Moszczyńskiego

Proste zestawienie PiS z torysami to typowy chwyt wyborczy, tym bardziej że partia Kaczyńskich nadal źle się kojarzy emigrantom. Poprzez to utożsamienie równie źle mają się kojarzyć brytyjscy konserwatyści. Czy ostry atak ze strony laburzystów faktycznie miał sprowokować opozycję do reakcji? Zapewne tak, bo takie zdyskredytowanie przeciwnika na kilkanaście dni przed wyborami może poważnie osłabić jego szanse wśród Polaków na Wyspach.

Jak pokazuje doświadczenie z polskiej sceny politycznej, w takich przypadkach cel uświęca środki. Ciągle pamiętamy słynnego "Dziadka z Wehrmachtu" w wykonaniu Jacka Kurskiego, zwanego bulterierem braci Kaczyńskich albo pamiętne wystąpienie Andrzeja Leppera z sejmowej mównicy, oskarżającego po kolei ministrów i posłów nie tylko o korupcję, ale nawet powiązania z talibami i przyzwolenie na przemyt zarazków wąglika z Afganistanu. Dzisiaj mamy do czynienia z reinkarnacją tych metod w tym, co opowiada poseł Janusz Palikot z PO.

Polskie sposoby zwalczania przeciwnika, choć z pozoru prymitywne i wywołujące uśmiech na twarzy, bywają zadziwiająco skuteczne. Nie chodzi tutaj o wytykanie niekompetencji lub oskarżanie na podstawie mocnych dowodów – najważniejsze, aby afera poszła w świat i pozostawiła niesmak. A że jakiś czas później sądy oczyszczają bezpodstawnie pomówionych polityków? Po kilku latach i tak już nikt nie pamięta, o co w aferze tak naprawdę chodziło.

Gra na emocjach

Trzeba powiedzieć jasno – większość młodych Polaków mieszkających na Wyspach zupełnie nie orientuje się w realiach brytyjskiej polityki. Problemem jest dla nich wskazanie, kto obecnie rządzi krajem, nie mówiąc już o tym, jakie poglądy polityczne reprezentują poszczególne partie. Naiwne wydaje się jednak złudzenie, że można zdobyć ich głosy przenosząc na Wyspy polskie podziały. W ten sposób można ich jedynie skutecznie odciągnąć od pójścia do urn.

Sondaże

Według sondaży wyborczych prowadzonych przez niezależną grupę UK Polling Report, konserwatyści mogą liczyć na ponad 40 procent głosów. Laburzyści pozostają w tyle z wynikiem 25 procent, a po piętach drepczą im liberalni demokraci. Na tych ostatnich głos zamierza oddać 19 procent badanych.

Wybory do Parlamentu Europejskiego odbędą się w Wielkiej Brytanii 4 czerwca, a w Polsce 7 czerwca.

News z sieci

Islamska Anglia coraz bliżej
Angielski The Times przytoczył oficjalne dane wg. których w ciągu ostatnich czterech lat populacja muzułmanów w Wielkiej Brytanii zwiększyła się o ponad 500,000 ludzi. W 2004 roku na terenie Wielkiej Brytanii mieszkało 1,870,000 muzułmanów a w 2008 roku już 2,422,000. Według danych Office for National Statistics ten przyrost jest 10 razy większy niż w przypadku reszty społeczeństwa. W tym samym czasie 2 miliony ludzi przestało przyznawać się do chrześcijaństwa
Eksperci uważają, że gwałtowny wzrost populacji muzułmańskiej jest wynikiem imigracji, wysokiego wskaźnika urodzeń oraz konwersji na islam. Bycie muzułmaninem przynosi coraz więcej wymiernych korzyści, pozwala identyfikować się z grupą rosnącą w siłę oraz umacniać tożsamość.
Populacja muzułmanów w UK:

2004: 1,870,000
2005: 2,017,000
2006: 2,142,000
2007: 2,327,000
2008: 2,422,000

Anglia: państwo finansowało ekstremistów
Angielska policja - w ramach walki z islamskim radykalizmem - miała wspierać 'mniej radykalnych' radykalnych muzułmanów Znaczy się tych którzy 'oficjalnie' (tj. formalnie) odcinają się od popierania terrorystów i stosowania przemocy wobec niewiernych. Ehehe... Efekt był łatwy do przewidzenia: kasa trafiła do skrajnie antyzachodnich, antykobiecych i antyhomoseksualnych fanatyków, do prawdziwego islamskiego betonu. I ten beton miał odciągnąć jeszcze radykalniejszych muzułmanów od popierania terroryzmu. Jakie są efekty? Sypnięcie pieniędzmi pogorszyło sytuację i zradykalizowało wielu muzułmanów. Anglia chyba po raz pierwszy sfinansowała ideologię nietolerancji, nienawiści i wrogości wobec Zachodu. Za The Sun

News z sieci

[ Ostatnio edytowany przez: Korba102 31-05-2009 20:27 ]

Ciałami ofiar karmił świnie
Po drastycznym zabójstwie Polaka na kanadyjskim lotnisku wiadomości agencyjne powtarzały jak litanię: "Kanada pogrążyła się w szoku". Znowu? W takim razie szok powoli staje się w Kanadzie narodowym stanem ducha.
Po 10 miesiącach dobiega właśnie końca proces Roberta Picktona - 30 listopada rozpoczęła obrady ława przysięgłych. Sprawa Picktona jest tak drastyczna, że podczas zeznań świadków i prezentacji dowodów często widywano sędziów przysięgłych płaczących, a obecnie opracowuje się dla nich program rehabilitacji psychologicznej.

Pickton, 58-letni hodowca świń, sądzony jest za zamordowanie 6 kobiet, w większości prostytutek z Downtown Eastside, biednej dzielnicy Vancouver. Zwabiał je na swą farmę, a ich zwłokami karmił świnie. Po ogłoszeniu wyroku w obecnym postępowaniu, Picktona czeka następne - o kolejnych 20 morderstw.

Aresztowanie Picktona w roku 2002 wywołało w Kanadzie falę krytyki wobec dotychczas idealizowanej Królewskiej Policji Konnej. Pierwsze zaginięcia kobiet w Downtown Eastside zdarzyły się w roku 1980, i do aresztowania Picktona naliczono ich 60. Policja przez 20 lat lekceważyła doniesienia i skargi, gdyż znikały głównie prostytutki. Dopiero intensywne działania specjalnie powołanego stowarzyszenia, BC Missing Women Investigation, doprowadziły do śledztwa - najdroższego w historii Kanady.

Na farmie kosztem 70 mln dolarów przeprowadzono badania, które jak na razie ujawniły ślady DNA 27 kobiet - głównie w postaci szczątków tkanek. W roku 2004 szok wywołała wiadomość, że Pickton karmił swoje świnie szczątkami ofiar, i że wieprzowina ta mogła trafić do obrotu handlowego.

Lecz szokiem był również proces Rocha Thierault, skazanego w 1993 na dożywocie samozwańczego Mesjasza. Thierault miał harem wyznawczyń, które drastycznie okaleczał - aresztowano go, gdy jednej z nich uciął ramię piłą łańcuchową. O Thierault zrobiono film, o Picktonie na razie nie.

Jednak zespół punkowy Guess What Peter Did umieścił Picktona na okładce swej nowej płyty "Indifferent Omnivores", czyli "Obojętni Wszystkożercy". Pickton serwuje jakieś mięso Cheneyowi, Bushowi i Rice. Rodziny ofiar przeżyły szok.

Tak więc Kanada pachnie szokiem, nie żywicą, a Robert Dziekański padł ofiarą nie tylko bezduszności kanadyjskich funkcjonariuszy, ale i własnych emigracyjnych marzeń: o dalekiej krainie szczęśliwości. A ta nazywała się Shangri-La, i miała to do siebie, że w ogóle nie istniała.
News z sieci
Każdy kraj posiada swojego Kubę Rozpruwacza
Diekański sam siebie skazał na śmierć z jednej strony wina funkcjonariuszy Policji a z drugiej jego własna
Jechać do innego kraju bez minimum znajomości j. to tylko burak z polski może uczynić a po zawsze pozostanie żal z jednej tylko strony.

[ Ostatnio edytowany przez: Korba102 01-06-2009 06:34 ]

Wojny bez gwałtów? Niemożliwe!
Seksualna przemoc towarzyszy zbrojnym konfliktom od zarania dziejów. Czy kiedykolwiek się to zmieni?
Tematem gwałtów popełnionych przez żołnierzy Armii Czerwonej zajmowali się ostatnio publicyści "Krytyki politycznej". W artykule zacytowali list wysłany 17 kwietnia 1945 roku z Gdańska. Polka starająca się o pracę w otoczeniu radzieckiego garnizonu pisała:

Chciano nas chętnie, bo my mówiłyśmy po polsku. Gdy jednak już słyszałam, że wszystkie te kobiety po 15 razy gwałcono, przestraszyłam się bardzo (...) Mnie zgwałcono 7 razy, to było straszne.

Jesienią roku 1944 sowieckie wojska dostały się na przedwojenne terytorium III Rzeszy. Ale masowe gwałty dokonywane przez radzieckich żołnierzy zaczęły się wcześniej. Pierwszymi ofiarami zostały mieszkanki polskich kresów. Już w lipcu 1944 r. wywiad Armii Krajowej donosił o okrucieństwach, jakich dopuszczali się tam sowieci.

Później przyszła kolej na Warmię i Mazury, gdzie - jak donoszono np. z Olsztyna - nie uchowała się żadna kobieta. Bez względu na wiek. Gwałcono nawet 9-letnie dziewczynki, a także staruszki. Jedna z nich miała 82 lata. Czasem ofiarami kilku a nawet kilkunastu żołnierzy stawały się w tym samym czasie babka, matka i wnuczka.

Sytuację na Pomorzu tak opisywały raporty działającej w podziemiu Delegatury Rządu:

Zanotowano liczne wypadki śmierci na skutek masowych gwałtów. Pod tym względem szczególnie ciężkie chwile przeżyły północne powiaty Pomorza, gdzie bolszewicy urządzili formalne orgie.

Gdy Armia Czerwona dotarła na Śląsk, tam również od razu zaczęto organizować obławy na kobiety. W marcu 1945 r. kilkunastu radzieckich sołdatów wdarło się do przędzalni pod Raciborzem. Zabrali stamtąd trzydzieści pracownic i wywieźli do pobliskiej wsi, gdzie - jak zeznała jedna z kobiet:

Żołnierze zamknęli nas do jednego domu i pod groźbą zastrzelenia dopuścili się na nas gwałtu. Ja zgwałcona zostałam przez czterech żołnierzy.

Oczywiście, gdy wreszcie nadarzyły się ku temu okazje, masowo gwałcone przez sowietów były również Niemki. Może nawet chętniej niż Polki. Źródła podają, że ofiarami seksualnej przemocy zostały dwa miliony niemieckich kobiet i dziewczynek.

Oficerowie Armii Czerwonej na gwałty patrzyli przez palce. Albo sami brali udział w procederze. Radziecki żołnierz nie miał przecież urlopu, czasem przez lata nie mógł odwiedzić żony albo narzeczonej.

O występkach swoich sołdatów doskonale wiedział Stalin. Milovan Dżilas w Rozmowach ze Stalinem cytuje wypowiedź dyktatora:

Niech pan sobie wyobrazi człowieka, przemierzywszy tysiące kilometrów przez własny zniszczony kraj, po trupach swoich kolegów i najukochańszych krewnych. I co w tym strasznego, że po tych wszystkich okropieństwach zabawi się z kobietą?

Ale podczas II wojny światowej gwałcicieli można było znaleźć we wszystkich armiach. Także tych najbardziej, wydawałoby się, cywilizowanych - jak przybywające zza oceanu wojsko amerykańskich wyzwolicieli. Z danych, które upubliczniono dopiero trzy lata temu wynika, że żołnierze US Army zgwałcili 14 tysięcy kobiet. Głównie Niemek, ale również Angielek i Francuzek!

Jednak za najbardziej haniebne wydarzenie, do jakiego doszło za sprawą aliantów, należałoby uznać tzw. Marocchinate. Pisaliśmy o tym niedawno, ale warto raz jeszcze raz zacytować zaczerpnięty z "Rzeczpospolitej" cytat o dokonaniach marokańskich żołnierzy sił Wolnej Francji pod Monte Cassino:

Arabowie (12 tys.) po przedarciu się przez niemieckie linie mordowali, rabowali i gwałcili jak wojsko Dżyngis-chana. (… Według ostrożnych szacunków zgwałcili ponad 5 tysięcy kobiet, a także mężczyzn w wieku od 5 do 85 lat.

Zbrodni dokonali Marokańczycy, ale Włosi twierdzą, że zrobili to na rozkaz generała Juina. Dowódca Francuskiego Korpusu Ekspedycyjnego tak instruował podkomendnych:

Za tymi górami, poza żołnierzami wroga, których zabijecie, jest rozległa ziemia, bogata w kobiety, wino i domy. Jeśli przejdziecie te góry, wasz generał przysięga wam, że to wszystko, te kobiety, te domy, to wino, wszystko, co znajdziecie, jest wasze.

Jeśli myślał ktoś, że podobne okrucieństwo odejdzie do lamusa wraz z zakończeniem strasznej wojny światowej, był w wielkim błędzie. Czego łatwo dowieść, przypominając o wstrząsających wydarzeniach, jakie rozegrały się podczas konfliktu w Bośni.

Szacuje się, że podczas tej wojny mogło zostać zgwałconych nawet 50 tysięcy kobiet. Przede wszystkim muzułmanek schwytanych przez serbskich żołnierzy. Gwałcono je najczęściej na ulicach albo w ich domach, na oczach krewnych. Czyniono to zbiorowo, na dodatek z użyciem takich przedmiotów, jak potłuczone butelki, pałki i lufy karabinów.

Dowódcy nie zabraniali gwałtów. Wręcz przeciwnie - często żołnierzom nakazywano okrucieństwo wobec kobiet. Było to częścią działań mających na celu przeprowadzenie czystek etnicznych. Zakładano nawet "obozy gwałtów", w których przetrzymywano (w wiadomych celach) ponad 30 tysięcy kobiet i dzieci.

Jak więc widać, gwałty to nie tylko ohydny sposób na rozładowanie napięcia u żołnierzy. Mają one również inne przyczyny. Mogą być na przykład wynikiem potrzeby dominacji u ludzi, którzy na co dzień zmuszani są do ślepego posłuszeństwa.

Są też od zamierzchłych czasów wpisane w zachowanie zwycięzców wobec przegranych. Metodą na dokonanie zemsty za krzywdy doznane z rąk wroga, a także stosowanym umyślnie przez dowódców sposobem terroryzowania ludności. Ilja Grigorjewicz Erenburg, radziecki pisarz i dziennikarz, wzywał żołnierzy:

Złamcie siłą dumę rasową germańskiej kobiety. Bierzcie ją jako regularną zdobycz!

Mamy dziś epokę humanitaryzmu i praw człowieka. Po wydarzeniach, które rozegrały się na Bałkanach, gwałt uznano nawet za wojenną zbrodnię. Ale czy coś to zmieni?

Przykład Czeczenii sprawia, że śmiemy wątpić. Dopóki podczas konfliktów naprzeciw siebie stawać będą ludzie, a nie roboty, wojna pozostanie taka sama.


News z sieci
Moi rodzice opowiadali, jakie wyzwolenie nieśli wojska radzieckie wyzwalające Polskę
Po przejściu wojsk radzieckich lasy i pola były usiane ciałami kobiet i dziewczynek zgwałconych przeważnie ludności niemieckiej, którzy nie zdążyli uciec przed pożogą wojenna.
Radziecki żołnierz z jednej strony niósł pokój a z drugiej strach i śmierć dla ludzi niewinnych To samo robili wojska Amerykańskie Francuskie z żołnierzami z Maroko walczących u boku Armii Francuskiej
O tym się milczy