Nie daj się naciągnąć
Do akcji ruszyła cała armia naciągaczy polujących na naiwne ofiary

W czasach kryzysu wizja łatwych i szybkich pieniędzy wydaje się bardziej kusząca niż kiedykolwiek wcześniej.

Grupy broniące praw konsumentów w Wielkiej Brytanii i w Stanach Zjednoczonych ostrzegają przed nowym zalewem oszukańczych piramid finansowych, których siła przekonywania wzmacniana jest przez wykorzystanie internetu. Stare jak świat przekręty ubierane są w nowoczesne opakowanie i reklamowane przy wsparciu serwisu przeglądarki Google, nagrań na YouTube i kuszących wizją świetlanej finansowej przyszłości stron internetowych. Bo oto mamy do czynienia z oszustwami ery cyfrowej.

Kilka dni temu Office of Fair Trading – państwowa agencja kontrolująca uczciwość działalności gospodarczej – poinformowała, że dokonano aresztowania ośmiu kobiet w związku z oszustwem opartym o model piramidy finansowej, które wyłudziły 18 milionów funtów. Nielegalne przedsięwzięcie działało na terenie południowej Walii. Biuro ostrzega, że wraz z pogłębianiem się recesji będziemy obserwować odradzanie się tego typu przestępstw.

Office of Fair Trading oświadczyło, że zlikwidowana piramida nastawiona była głównie na kobiety. Od maja zeszłego roku wciągnięto do niej tysiące osób, które wpłacały po trzy tysiące funtów wpisowego, zobowiązując się jednocześnie do rekrutacji dwóch nowych członków.

Piramidy finansowe są nielegalne. Ich założyciele oferują wysoki dochód osobom, które wpłacą wpisowe i przyprowadzą nowych chętnych – jednak wypłacane "zyski" pochodzą z kolejnych wpisowych, a kiedy piramida nie jest już w stanie przyciągnąć nowych członków – upada. Ludzie, którzy w porę z niej nie odejdą, zostają bez grosza.

Oszuści często wybierają sobie za cel określone grupy, takie jak kongregacje kościelne, stowarzyszenia, czy grupy znajomych i przyjaciół. Wciągają w sidła swoje ofiary przedstawiając się jako fundacje zbierające środki na szczytny cel albo organizacje samopomocy społecznej.

W Ameryce Better Business Bureau (BB – społeczna organizacja promujące uczciwą działalność gospodarczą – wydała ostrzeżenie o ponownym pojawianiu się piramid finansowych. Naciągacze wykorzystują rodziny, które z trudem wiążą koniec z końcem. BBB oświadczyło, że według danych z TubeMogul – firmy analizującej nagrania w sieci – obecnie na samym portalu YouTube znajdują się 22 974 filmiki reklamujące piramidy finansowe. Oglądano je już 50 192 963 razy.

– Nie tylko Bernie Madoff wykorzystywał schemat piramidy – powiedział rzecznik BBB, odnosząc się do osoby skompromitowanego naciągacza działającego w Nowym Jorku, który przyznał się do oszustwa inwestycyjnego na 65 miliardów dolarów, największego w historii. – Internet jest pełen ofert obiecujących duży zysk w zamian za mały wkład pracy, a to bardzo kuszące dla milionów ludzi, z trudem dających sobie radę w obecnej sytuacji ekonomicznej. Każdy, kogo nęcą reklamy obiecujące gotówkę za nic, powinien szybko uciekać jak najdalej od nich, albo stanie się kolejną osobą obrabowaną z pieniędzy przez piramidę.

Współcześni wyrafinowani naciągacze wykupują reklamy korzystając z technologii Google. Gdy wpiszemy w wyszukiwarkę termin "cash-gifting" (upominek gotówkowy), otrzymamy dziesiątki linków sponsorowanych do stron opisujących jak szybko zdobyć majątek.

– Oszuści przystosowują się do nowych okoliczności i wabią ludzi w trudnej sytuacji fałszywą nadzieją zdobycia łatwych pieniędzy – mówi Heather Clayton, dyrektorka do spraw ochrony konsumentów w Office of Fair Trading. – Niestety, zaangażowanie się w piramidę finansową koniec końców tylko pogarsza sytuację majątkową uczestników.

Office of Fair Trading szacuje, że oszustwa kosztują Brytyjczyków 420 milionów funtów rocznie. Ofiarami przekrętów pada co roku na Wyspach około 480 tysięcy osób. Pracownicy biura z Birmingham ostrzegają, że naciągacze werbują kobiety z tej właśnie okolicy, obiecując im zysk 21 tysięcy funtów w kilka tygodni.

Chris Neville, szef działu standardów handlu rady miasta Birmingham mówi, że przypomina mu to piramidę o nazwie Women Empowering Women (Kobiety wspierają kobiety), która w latach 2001 – 2003 wyciągnęła od setek ludzi nawet po trzy tysiące funtów. – W obecnym klimacie gospodarczym szansa zarobienia takich pieniędzy wydaje się bardzo atrakcyjna – przyznaje.

Financial Services Authority, podlegająca ministerstwu skarbu instytucja regulująca usługi finansowe w kraju, prowadzi śledztwo w sprawie pięciu innych oszustw na szeroką skalę. Jej dyrektor, pani Margaret Cole, informuje, że wyłudzenia mogłyby sięgnąć w sumie nawet kwoty 170 milionów funtów.

– Ze względu na obecną atmosferę ekonomiczną spodziewam się, że w dalszym ciągu będziemy natrafiać na tego typu nielegalne przedsięwzięcia. Podwajamy właśnie liczbę pracowników zajmujących się problematyką nielegalnej działalności gospodarczej i tworzymy specjalny wydział do walki z nią – oświadczyła.

News z sieci

"Do Polski wracają najbardziej zdesperowani"
Nie spełniły się przepowiednie, że kryzys gospodarczy spowoduje masowe powroty emigrantów do Polski. Z najnowszych badań, do których dotarł "Dziennik", wynika że na spakowanie walizek i powrót do Polski zdecydowało się zaledwie 200 tys. osób, czyli co dziesiąty emigrant.
- "Reszta te ciężkie czasy woli przeczekać za granicą. Nawet ci, którzy wrócili, w zdecydowanej części planują ponowny wyjazd" - mówi autorka raportu prof. Krystyna Iglicka.

Polacy nie wracają przede wszystkim dlatego, że - jak mówią - w Wielkiej Brytanii, Irlandii czy Hiszpanii o wiele łatwiej jest przetrwać kryzys niż w Polsce.

Do kraju wracają jedynie najbardziej zdesperowani emigranci. - "To ci, którzy na emigracji kompletnie nie dawali sobie rady. I nie chodzi bynajmniej o chwilową utratę pracy czy inne problemy" - tłumaczy prof. Iglicka. Z jej raportu wynika, że spora część powracających ląduje w kraju na zasiłku dla bezrobotnych. W urzędach pracy zarejestrowało się w ostatnich miesiącach 12 tys. emigrantów.
News z sieci

UK: baza danych z informacjami o dzieciach
Baza danych, która docelowo będzie zawierać dane wszystkich brytyjskich dzieci zostanie w najbliższym czasie uruchomiona w północno-zachodniej Anglii - informuje BBC.
Pomysł stworzenia systemu, który nazwano ContactPoint powstał po zabójstwie Victorii Adjo Climbié, która została zamordowana przez opiekunów w 2000 roku w Londynie. Zawarte w nim dane mają być dostępne dla osób, które zawodowo zajmują się opieką nad dziećmi - między innymi pracowników socjalnych oraz pediatrów.

System kosztował ponad 200 mln funtów. Jego wdrożenie ma przede wszystkim zapewnić lepszą koordynację służb odpowiedzialnych za opiekę nad dziećmi oraz uszczelni system pozwalając sprawniej reagować w sytuacjach, w których dochodzi do znęcania się. Dostęp do danych dzieci będzie miało 390 tys. osób. Jego wdrożenie było już dwukrotnie odkładane w związku z obawami o bezpieczeństwo znajdujących się w nim danych.

Początkowo system będzie dostępny w 17 okręgach północno-zachodniej Anglii. Docelowo ma objąć cały kraj. Dane części dzieci mają zostać ukryte.

- Oceniamy, że ContactPoint pozwoli zaoszczędzić około pięć milionów godzin pracy osób związanych z opieką nad dziećmi - powiedziała Delyth Morgan, podsekretarz stanu odpowiedzialna za ochronę dzieci.

Liberalni demokraci wzywali do porzucenia projektu, który uznali za zbyt mocno wkraczający w sferę prywatności. Torysi wyrażali zaniepokojenie o bezpieczeństwo danych zgromadzonych w systemie
News z sieci
A już myślałem, że będę w szoku i ci biedni TUBYLCZAKI ni zagubia już żadnych danych a tu taka skucha zaczną gubić te

[ Ostatnio edytowany przez: Korba102 18-05-2009 21:05 ]

Jadą po głosy Polonii
Kandydaci na europosłów rozpoczęli walkę o głosy Polaków mieszkających za granicą - pisze "Rzeczpospolita".
Polscy obywatele mogą głosować w wyborach do PE na tych samych zasadach jak w wyborach prezydenckich i parlamentarnych. Jak informuje "Rzeczpospolita" poseł PiS Arkadiusz Mularczyk spotkał się z Polonią w Stanach Zjednoczonych.

"Jestem gotów się założyć, że wśród Polonii amerykańskiej zainteresowanie wyborami będzie większe niż w Polsce. Oni żyją polskimi sprawami" - relacjonuje swoje wrażenia Mularczyk.

O głosy amerykańskiej Polonii zabiega też Libertas. Ugrupowanie Declana Ganleya wśród warszawskich kandydatów do PE umieściło emeryta z Chicago Edwarda Cyronia. Do głosowania na warszawską listę eurosceptyków rodaków z Nowego Jorku przekonywał na początku maja Tomasz Sommer, redaktor naczelny "Najwyższego czasu" i "jedynka" Libertasu w Gdańsku.

Lewica chce natomiast walczyć o poparcie na Wyspach. Wojciech Olejniczak - kandydat SLD - UP do Parlamentu Europejskiego wybiera się do Londynu, wcześniej w Wielkiej Brytanii wyborców przekonywał do niego Ryszard Kalisz.

Więcej - w "Rzeczpospolitej".
News z sieci
Zastanawiam się poco tu pchają swoje tyłki pawiany z polski przecież my żyjemy tu w UK I na tych gamoni powinniśmy głosować dla polski jesteśmy "straconym pokoleniem", więc wara od polaków emigrantów

[ Ostatnio edytowany przez: Korba102 19-05-2009 06:12 ]

Wybuchowy region
Codzienna walka o przetrwanie zabiera im resztki energii

Według najnowszych raportów w Glasgow działa ponad 170 gangów młodzieżowych, a w niektórych dzielnicach średnia długość życia jest niższa niż we wschodnioafrykańskiej Erytrei. Mieszkańcom najuboższego regionu w Wielkiej Brytanii ani w głowie protesty.

Ryan Huges drżącą ręką otwiera drzwi do Cottage Bar, jednej z wielu mordowni, jakich nie brakuje przy Shettleston Street w okręgu East Glasgow. Mężczyzna ma na sobie szarą, ortalionową kurtkę i poszarpane tenisówki. (...) Huges opowiada, że rano zdążył się pokrzepić kilkoma piwami. Teraz przyszedł do baru, żeby „zatankować” więcej. Cottage Bar jest znany w okolicy z niskich cen gorzałki i rozgrywanego co wieczór turnieju pokera. Główną nagrodą jest butelka wódki.

Tak wygląda zwykły dzień Ryana Hugesa, żyjącego z zasiłku w wysokości 60 funtów, czyli 66 euro tygodniowo. Mężczyzna spędza cały dzień na bezcelowej włóczędze i piciu alkoholu. Najważniejszym wydarzeniem jest telewizyjna transmisja meczu drużyny Celtic F. C. Huges potrząsa przecząco głową na pytanie o pracę. Wygląda na dobrze po pięćdziesiątce, choć ma dopiero 39 lat. – I tak nie dostanę żadnej roboty – uważa. A urząd pracy? Po raz ostatni był tam kilka miesięcy temu. Urzędnik wyrzucił Hugesa za drzwi, bo cuchnął alkoholem. – To jest mi nawet na rękę – zawodowy spawacz wzrusza ramionami z rezygnacją.

W okręgu East Glasgow, najuboższym zakątku Wielkiej Brytanii ludzie pokroju Ryana Hugesa nie są wyjątkami. Można powiedzieć, że region został dotknięty katastrofą społeczną, a poczucie beznadziejności jest chlebem powszednim dla 123 tys. mieszkańców. Istniejące problemy dodatkowo zaostrzyła recesja, spowalniając rozwój drugiej co do wielkości gospodarki europejskiej. W East Glasgow jak w soczewce skupiają najgorsze „izmy” współczesnej Wielkiej Brytanii – fatalizm, pesymizm, alkoholizm. W Calton – najuboższej dzielnicy Glasgow długość życia mężczyzn wynosi zaledwie 53,9 lat. Według danych ONZ nawet mieszkańcy wschodnioafrykańskiej Erytrei żyją o 24 miesiące dłużej. Politycy zwracają uwagę, że w Calton znajduje się wiele ośrodków opiekuńczych dla uzależnionych mężczyzn i fałszują obraz danych statystycznych. Mimo to w okręgu East Glasgow średnia długość życia dla mężczyzn wynosi nieco ponad 70 lat i wypada znacznie poniżej brytyjskiej średniej.

Shettleston Street główna ulica w East Glasgow emanuje smutkiem i ubóstwem. Otyłe matki wbite w różowe spodnie dresowe odciągają marudzące dzieci od zagraconych wystaw. Na drzwiach wielu sklepów wisi kartka „To Let” – do wynajęcia. Skromna oferta handlowa ogranicza się do supermarketu Coop i sklepu z częściami samochodowymi, prezentującego chromowane felgi i wypasione komplety spoilerów. Swoje usługi oferują najróżniejsze solaria zachęcając do wejścia plakatami przedstawiającymi śródziemnomorskie plaże. W obskurnej budce z jedzeniem tłoczy się grupka nastolatków i wcina tłuste frytki. Przy nogach jednego z chłopaków szczerzy kły pies rasy bojowej – symbol statusu członków młodzieżowych gangów.

– Nie da się ukryć, że borykamy się z wielkimi problemami, a kryzys gospodarczy jeszcze bardziej zaostrza sytuację – potwierdza John Mason, krzepki 51-latek wbity w opięty garnitur. Poseł z ramienia Szkockiej Partii Narodowej (SNP) ma biuro w samym centrum biedy. Mason rezyduje wśród biurek z laminatu i plastikowych krzeseł niczym urzędnik oddziału kasy chorych. Na ścianie, za plecami polityka wisi szkocka flaga z białym krzyżem świętego Andrzeja.

John Mason słynie z ciętych, lakonicznych wypowiedzi. Okoliczni mieszkańcy cenią jego zaangażowanie na rzecz dzielnicy. Odwiedzają biuro poselskie, aby zasięgnąć rady polityka w różnych sprawach życiowych. Najczęściej mają kłopoty z długami i zaległościami w płaceniu czynszu. Mason stał się dla nich kimś w rodzaju pracownika socjalnego. Latem ubiegłego roku byłemu księgowemu udało się pokonać Margaret Curran, kandydatkę Partii Pracy w wyborach uzupełniających do Izby Gmin. Było to historyczne zwycięstwo SNP w bastionie Partii Pracy. Od dziesiątków lat labourzyści cieszyli się w regionie tak mocnym poparciem, że premierowi Gordonowi Brown w dalekim Londynie nawet przez myśl nie przeszła możliwość porażki.

Okazuje się, że w ręce szkockich nacjonalistów wpadło nawet „podwórko Browna”, jak napisał liberalny „Guardian” czyniąc aluzję do biedy panującej w East Glasgow. Po wygranych wyborach SNP utworzyła w szkockiej stolicy Edynburgu lokalny rząd i nie pozostawia cienia wątpliwości, że rozwój gospodarczy Szkocji widzi w odłączeniu kraju od Zjednoczonego Królestwa. – Przez wiele lat Partia Pracy nie spełniła pokładanych oczekiwań i wyborcy wystawili jej za to rachunek – uważa Mason. Podobny proces rozpadu starych struktur politycznych miał miejsce w innych regionach Europy, jak choćby w niemieckim Zagłębiu Ruhry. Tradycyjne partie socjaldemokratyczne tracą dotychczasowy, wierny elektorat, a dumna i świadoma swego znaczenia klasa robotnicza staje się wymierającym gatunkiem.

Mason zabiega przede wszystkim o głosy zdeklasowanych społecznie wyborców, wegetujących na dnie brytyjskiego społeczeństwa. Ludzie ci są zmęczeni i otępiali. Nie wznoszą płonących barykad, aby walczyć z przeznaczeniem. Są wśród nich rodziny, gdzie obydwoje rodzice jeszcze nigdy nie skalali rąk pracą, a status bezrobotnego przechodzi niejako z pokolenia na pokolenie. Wprawdzie oficjalny wskaźnik bezrobocia wynosi w Glasgow tylko około siedmiu procent, ale statystki nie uwzględniają pokaźnej grupy mieszkańców Glasgow żyjących na zasiłku, którzy dawno pożegnali się z myślą o podjęciu stałej pracy.

Istotnie, około połowa tutejszych mieszkańców zdolnych do pracy nie ma regularnego zajęcia, a prawie 40 procent dzieci dorasta w rodzinach bez stałego źródła dochodów. Dziennik „Times” napisał, że East Glasgow to „najbardziej wybuchowy i najuboższy region w Wielkiej Brytanii”. – Partia Pracy już dawno się stąd ulotniła – uważa poseł Szkockiej Partii Narodowej. Zatem nic dziwnego, że w East Glasgow poniósł sromotną kleskę model Nowej Partii Pracy lansowany przez Tony’ego Blaira, poprzednika Browna. Były premier liczył, że nowoczesny sektor usług stworzy wystarczającą ilość miejsc pracy, a problemy społeczne rozwiążą się same.

Przez długi czas Glasgow zawdzięczało dynamiczny rozwój przemysłowi stalowemu, zaopatrującemu duże stocznie rozlokowane wzdłuż rzeki Clyde. Bez zbytniej przesady można powiedzieć, że miasto było kuźnią potęgi Imperium Brytyjskiego. (...) Po drugiej wojnie światowej budowę statków przeniesiono do Azji i tak rozpoczął się upadek znaczenia Glasgow. W 1976 roku wygasły ostatnie piece hutnicze. Wprawdzie pod koniec lat osiemdziesiątych władzom miasta udało się doprowadzić do budowy ogromnego centrum handlowego na terenach dawnej stalowni Parkhead Forge, jednak nie zdołano zahamować rosnącego bezrobocia. Cóż, stwardniałe ręce hutników nie nadają się do obsługi kas fiskalnych.

Skutki nabrzmiewających problemów społecznych można zobaczyć kilka kilometrów od biura Masona na obskurnym osiedlu Easterhouse. Lokalne władze samorządowe wybudowały tu w latach sześćdziesiątych mieszkania socjalne. W zamierzeniach Easterhouse miał być wizytówką nowoczesnego East Glasgow. Po latach czynszówki stały się miejscem narastających problemów społecznych: wysmarowane graffiti klatki schodowe są areną walk młodocianych gangów o narkotyki albo urażoną godność.

Piekarz Craig McPhie nazywa młodych ludzi „straconym pokoleniem” i doskonale zadaje sobie sprawę z tego, o czym mówi. 45-letni mężczyzna prowadzi małą cukiernię w East Glasgow. Może dlatego jest znany w całej dzielnicy, ponieważ należy do nielicznych przedsiębiorców, którym udało się odnieść sukces. Craig McPhie zatrudnia 20 pracowników. Płaci od sześciu do dziewięciu funtów za godzinę. To przyzwoita stawka.

Mistrz piekarski zamierza dalej rozwijać firmę. Niedawno wystartował z nową ofertą – sprzedażą firmowych sandwiczy z dostawą do domu. Pilnie rozgląda się za zaangażowanymi pracownikami. Kwalifikacje nie są najważniejsze, bo każdego można przyuczyć do tego zajęcia. Jedynym wymaganiem stawianym przez właściciela jest odpowiednia motywacja. – Problem polega na tym, że nie udało mi się znaleźć nikogo chętnego, a jeśli chodzi o tutejszą młodzież szanse są znikome – narzeka Craig McPhie. Nie raz przekonał się, że wystarczy wieczorny mecz piłki nożnej, aby nowi pracownicy nie pojawili się następnego dnia w pracy. – Ludzie pozostają w domu i leczą kaca – stwierdza przedsiębiorca. Zatem nie miał innego wyjścia i zatrudnił trzy Gruzinki do pieczenia bułek i ciastek.

– Dawny etos pracy legł w gruzach – przyznaje George Redmond. Mimo to przedstawiciel labourzystów we władzach miasta, a prywatnie kierownik filii kasy oszczędnościowej w East Glasgow nie zamierza „popadać w marazm”. Zwraca uwagę, że w minionych latach przeznaczono duże środki finansowe na rewitalizację zaniedbanych czynszówek. W East Glasgow nie brakuje nowych, porządnie wyposażonych szkół. – Ludzie są zaprawieni w walce z przeciwnościami losu i powoli odzyskują wiarę we własne siły – uważa Redmond.

Polityk wiąże duże nadzieje z Igrzyskami Wspólnoty Narodów (Commonwealth Games) organizowanymi w Glasgow w 2014 roku. Z pewnością także East Glasgow odniesie korzyści z imprezy sportowej. Polityk komunalny opowiada o budowie nowej autostrady i areny sportowej. Przy tym wszystkim przemilcza najistotniejszą rzecz: jest mało prawdopodobne, aby rozwój gospodarczy miasta poprawił sytuację życiową mieszkańców, którzy już dawno znaleźli się na dnie drabiny społecznej. Nadal będą żyli z zasiłku i przesiadywali całymi dniami w podrzędnych knajpach przy Shettleston Street.

News z sieci
Gangi są wszędzie bez różnicy, jaki kraj to jest styl i moda w środowiskach młodzieżowych.

Koniec "wojny z terrorem"
Zamiast tego pojawią się "zagraniczne operacje kryzysowe".

Według Fox News administracja Obamy chce nazwać walkę z islamskim ekstremizmem zgodnie z zasadami poprawności politycznej. Zamiast "wojny z terrorem" demokraci będą mówić o "zagranicznej operacji kryzysowej", a sformułowanie "atak terrorystyczny" zastąpi "katastrofa spowodowana przez człowieka". Sekretarz bezpieczeństwa wewnętrznego Janet Napolitano wyjaśnia, że ma to na celu "odejście od polityki strachu na rzecz polityki, przygotowanej po prostu na każde
ryzyko, które może się pojawić".Specjaliści od marketingu politycznego nie zostawiają na tym pomyśle suchej nitki. "Przypuszczalnie chcą po prostu zmylić opinię publiczną" - wyjaśnia założyciel New Media Strategies Pete Snyder. Zauważył też, że polityka w zakresie bezpieczeństwa narodowego Obamy nie różni się znacząco od tej prowadzonej przez Busha.

Barack Obama próbuje wprowadzić obowiązek politycznej poprawności w sferze tak delikatnej, że nie wróżę mu powodzenia. Tam, gdzie terroryzm jest i śmierć, ludzie o tym doskonale wiedzą. Obłuda autora takich stwierdzeń jak "zagraniczne operacje kryzysowe" jest więc zbyt widoczna, by taka strategia mogła się okazać sukcesem - skomentował dla "Rzeczpospolitej" dr Wojciech Jabłoński, ekspert od marketingu politycznego z Uniwersytetu Warszawskiego.
News z sieci
Ciekawe kidy zmienią zdanie

[ Ostatnio edytowany przez: Korba102 19-05-2009 19:35 ]

Usunięte

PiS żąda dymisji prokuratora krajowego
Edward Zalewski zaprzecza, by wydał SB zgodę na przesłuchanie niepełnosprawnego opozycjonisty.

Według "Superwizjera" TVN "Zalewski w latach 80. wydał zgodę oficerowi Służby Bezpieczeństwa Zbigniewowi G., okrytemu złą sławą, na przesłuchanie aresztowanego, niepełnosprawnego opozycjonisty Stanisława Śniega, lidera podziemnej Solidarności w Lubinie".

Esbek próbował szantażem wymusić na nim współpracę z bezpieką - wynika z ustaleń "Superwizjera".

Śnieg - zdaniem dziennikarzy - był prześladowany przez SB, wielokrotnie aresztowany, zatrzymywany i pobity.
Zalewski, za pośrednictwem swojej rzeczniczki, natychmiast wydał oświadczenie, że nigdy nie prowadził w PRL żadnych spraw politycznych.

Minister sprawiedliwości Andrzej Czuma jeszcze nie skomentował sprawy.

PiS natycmiast zażądał dymisji prokuratora krajowego. Jak powiedział poseł Arkadiusz Mularczyk, premier Donald Tusk i szef MSWiA Grzegorz Schetyna powinni wyjaśnić, dlaczego na tak ważne stanowisko została powołana osoba odpowiedzialna za oskarżanie opozycjonistów w PRL.
Premier Donald Tusk i wicepremier, szef MSWiA Grzegorz Schetyna powinni wyjaśnić powołanie na tak ważne stanowisko osoby odpowiedzialnej za oskarżanie opozycjonistów w PRL i doprowadzić do jego odwołania - stwierdził Mularczyk. - Premier Donald Tusk jeszcze we wtorek poprosi o wyjaśnienia w sprawie prokuratora krajowego Edwarda Zalewskiego - zapowiedział szef gabinetu premiera Sławomir Nowak
Według "Superwizjera" TVN obecny prokurator krajowy Edward Zalewski w latach 80. wydał zgodę oficerowi Służby Bezpieczeństwa Zbigniewowi G., okrytemu wyjątkowo złą sławą, na przesłuchanie aresztowanego, niepełnosprawnego opozycjonisty Stanisława Śniega, lidera podziemnej Solidarności w Lubinie. W czasach PRL Śnieg był prześladowany przez SB, wielokrotnie aresztowany, zatrzymywany i pobity. Esbek próbował szantażem wymusić na nim współpracę z bezpieką - wynika z ustaleń "Superwizjera".
News z sieci
A ilu jeszcze jest tych byłych aktywnych działaczy Wydziału Bezpieczeństwa w szeregach elit rządzących tego nikt nie wie a ilu z wielkich działaczy PZPR’u będący wielkimi hamulcami postępu chlubiący się w okresie prężnej komuny lat 80 ilu jeszcze ich zasiada na stanowiskach instytucji społecznych lub uspołecznionych tego tez nikt nie wie i nie będzie wiedział gdyż o tym milczą ci, co rządzą, chociaż wiedzą o tym to czekają na wścibskich, którzy ujawnią tych zawsze przecież można powiedzieć, że nie wiedzieli o przeszłości

ROI: Libertas nie chce imigrantów; z Polski też
Kandydaci ugrupowania Libertas do Parlamentu Europejskiego (PE) w Republice Irlandii chcą ograniczenia dostępu imigrantów z nowych krajów UE, w tym z Polski, do irlandzkiego rynku pracy - informuje wtorkowy "The Irish Times".
Jak zauważa gazeta Libertas staje się partią paradoksów: jej kandydaci w Irlandii straszą imigrantami z Europy Wschodniej, a jej oddziały w Polsce, Czechach i na Łotwie prowadzą intensywną kampanię wyborczą.

Innym paradoksem jest to, że partia uważająca się za ruch europejski ma orientację antyeuropejską, a także i to, że lider tego ugrupowania Declan Ganley sam był kiedyś imigrantem (w W. Brytanii).

Za działaniami administracyjnymi w celu powstrzymania "fali imigrantów" opowiedział się w wywiadzie radiowym kandydat Libertas we wschodniej Irlandii Raymond O'Malley.

Kandydująca w Dublinie inna działaczka tej partii Caroline Simons uznała, że ograniczenia wobec imigrantów są potrzebne, by zmniejszyć obciążenie irlandzkiego fiskusa z tytułu opieki socjalnej.

Simons proponuje wprowadzenie systemu ważnych dwa lata niebieskich kart, które upoważniałyby obywateli państw UE do pracy w innych krajach Unii w charakterze gastarbeiterów, bez prawa do świadczeń socjalnych.

- Zabiegi Libertas, zmierzające do włączenia imigracji do kampanii wyborczej (w Irlandii) mogą być rezultatem tego, że kandydaci tej partii mają tylko śladowe poparcie w sondażach. Być może są oni przekonani, że muszą występować ze śmielszymi hasłami, jeśli wyborcy mają ich dostrzec - napisał "The Irish Times".

Gazeta uznaje takie podejście za krótkowzroczne i szkodliwe, ponieważ sugestia, że imigranci z Polski, Łotwy i innych nowych państw UE mogą stać się obciążeniem dla Irlandii może skomplikować stosunki narodowościowe w okresie recesji w gospodarce.
News z sieci

Na początku nas łechtali a teraz coś nam w plecy wali ciekawy jestem czy ktoś sobie poradzi z tym faktem dyskryminacji w UE
Może założyć własną partię Nacjonalistyczną walczącą z takim idiotami co muzułmanina i Afrykanina wolą mieć za ścianą.
Tu nikt nie wylicza ile oni szarpią będąc nielegalnie a wygodniej jest kopać legalnych
Jacy Ci wyspiarze są useful idiot z Irlandii a tym bardziej Anglii .

[ Ostatnio edytowany przez: Korba102 19-05-2009 21:57 ]

Przesuwanie polsko-niemieckiej granicy! Głupota czy promocja?

Wątpliwej jakości prezent dla niemieckich emerytów. Na turystycznej mapie Polski wydanej w Warszawie znajdą dobrze im znaną granicę między naszymi państwami sprzed II wojny światowej.
Oczywiście nie byłoby sprawy, gdyby była to mapa historyczna. Ale tak nie jest. Na planie naniesiono choćby aktualną siatkę dróg. Nazwy miejscowości są podane po polsku, niżej można znaleźć ich tłumaczenie na niemiecki. Kłopot tylko w tym, że na mapie zaznaczono także przebieg granic obu państw. Ten aktualny - na Odrze i Nysie, i ten z 1939 r. - rubieżami Wielkopolski i w poprzek Śląska. Co więcej, ta druga linia narysowana jest znacznie grubszą kreską.

Czytelnik "Dziennika Łódzkiego" (odnośnik do strony dziennika "Polska", który zalarmował media, jest zbulwersowany.

- Poczułem się, jakbym dostał w twarz - mówi Łukasz Gędek ze Zduńskiej Woli. - To chyba mapa wydrukowana specjalnie na święto niemieckich ziomkostw. (...) Dla mnie to skandal. Tym bardziej, że jest to mapa samochodowa i na jej stronie tytułowej nie ma żadnej informacji, że ma ona charakter historyczny.

Nad interwencją (tylko u kogo? Przecież nie w Berlinie) zastanawiają się dyplomaci z Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Tymczasem przedstawiciele firmy, która wydała mapę, są zaskoczeni całą awanturą.

- Wcześniej wydaliśmy podobną mapę Ukrainy dla polskich turystów z polskimi nazwami - tłumaczy Agnieszka Wędrychowska z Demartu. - Nam chodzi tylko o umożliwienie identyfikacji miejscowości głównie ludziom, którzy kiedyś mieszkali na tych terenach lub mają tu korzenie. To nie są nazwy nadane przez hitlerowców, ale wcześniejsze.

Po co więc ta granica z 1939 r.? Grubszą kreską niż obecna? Tym bardziej, że niemiecka konstytucja ciągle zawiera słynny art. 116, który brzmi (tłumaczenie za Wikipedią):

Niemcem w sensie tej Ustawy Zasadniczej z zastrzeżeniem innych regulacji prawnych jest ten, kto posiada niemiecką przynależność państwową lub jako uciekinier lub wypędzony niemieckiej narodowości lub jako ich współmałżonek lub potomek został przyjęty na obszarze Rzeszy Niemieckiej według stanu z dnia 31 grudnia 1937 roku.
Już słyszę to straszenie Eriką Steinbach i rewizją granic. Nie rozumiem tylko, co kierowało wydawcami mapy - głupota czy chęć promocji a la Michael O'Leary?

The paper is aged and fragile, the typewritten letters slowly fading. But US Military Intelligence report EW-Pa 128 is as chilling now as the day it was written in November 1944.
The document, also known as the Red House Report, is a detailed account of a secret meeting at the Maison Rouge Hotel in Strasbourg on August 10, 1944. There, Nazi officials ordered an elite group of German industrialists to plan for Germany's post-war recovery, prepare for the Nazis' return to power and work for a 'strong German empire'. In other words: the Fourth Reich.
The three-page, closely typed report, marked 'Secret', copied to British officials and sent by air pouch to Cordell Hull, the US Secretary of State, detailed how the industrialists were to work with the Nazi Party to rebuild Germany's economy by sending money through Switzerland.
They would set up a network of secret front companies abroad. They would wait until conditions were right. And then they would take over Germany again.
The industrialists included representatives of Volkswagen, Krupp and Messerschmitt. Officials from the Navy and Ministry of Armaments were also at the meeting and, with incredible foresight, they decided together that the Fourth German Reich, unlike its predecessor, would be an economic rather than a military empire - but not just German.
The Red House Report, which was unearthed from US intelligence files, was the inspiration for my thriller The Budapest Protocol.
The book opens in 1944 as the Red Army advances on the besieged city, then jumps to the present day, during the election campaign for the first president of Europe. The European Union superstate is revealed as a front for a sinister conspiracy, one rooted in the last days of the Second World War.
But as I researched and wrote the novel, I realised that some of the Red House Report had become fact.
Nazi Germany did export massive amounts of capital through neutral countries. German businesses did set up a network of front companies abroad. The German economy did soon recover after 1945.
The Third Reich was defeated militarily, but powerful Nazi-era bankers, industrialists and civil servants, reborn as democrats, soon prospered in the new West Germany. There they worked for a new cause: European economic and political integration.
Is it possible that the Fourth Reich those Nazi industrialists foresaw has, in some part at least, come to pass?
The Red House Report was written by a French spy who was at the meeting in Strasbourg in 1944 - and it paints an extraordinary picture.
The industrialists gathered at the Maison Rouge Hotel waited expectantly as SS Obergruppenfuhrer Dr Scheid began the meeting. Scheid held one of the highest ranks in the SS, equivalent to Lieutenant General. He cut an imposing figure in his tailored grey-green uniform and high, peaked cap with silver braiding. Guards were posted outside and the room had been searched for microphones.
There was a sharp intake of breath as he began to speak. German industry must realise that the war cannot be won, he declared. 'It must take steps in preparation for a post-war commercial campaign.' Such defeatist talk was treasonous - enough to earn a visit to the Gestapo's cellars, followed by a one-way trip to a concentration camp.
But Scheid had been given special licence to speak the truth – the future of the Reich was at stake. He ordered the industrialists to 'make contacts and alliances with foreign firms, but this must be done individually and without attracting any suspicion'.
The industrialists were to borrow substantial sums from foreign countries after the war.
They were especially to exploit the finances of those German firms that had already been used as fronts for economic penetration abroad, said Scheid, citing the American partners of the steel giant Krupp as well as Zeiss, Leica and the Hamburg-America Line shipping company.
But as most of the industrialists left the meeting, a handful were beckoned into another smaller gathering, presided over by Dr Bosse of the Armaments Ministry. There were secrets to be shared with the elite of the elite.
Bosse explained how, even though the Nazi Party had informed the industrialists that the war was lost, resistance against the Allies would continue until a guarantee of German unity could be obtained. He then laid out the secret three-stage strategy for the Fourth Reich.
In stage one, the industrialists were to 'prepare themselves to finance the Nazi Party, which would be forced to go underground as a Maquis', using the term for the French resistance.
Stage two would see the government allocating large sums to German industrialists to establish a 'secure post-war foundation in foreign countries', while 'existing financial reserves must be placed at the disposal of the party so that a strong German empire can be created after the defeat'.
In stage three, German businesses would set up a 'sleeper' network of agents abroad through front companies, which were to be covers for military research and intelligence, until the Nazis returned to power.
'The existence of these is to be known only by very few people in each industry and by chiefs of the Nazi Party,' Bosse announced.
'Each office will have a liaison agent with the party. As soon as the party becomes strong enough to re-establish its control over Germany, the industrialists will be paid for their effort and co-operation by concessions and orders.'
The exported funds were to be channelled through two banks in Zurich, or via agencies in Switzerland which bought property in Switzerland for German concerns, for a five per cent commission.
The Nazis had been covertly sending funds through neutral countries for years.
Swiss banks, in particular the Swiss National Bank, accepted gold looted from the treasuries of Nazi-occupied countries. They accepted assets and property titles taken from Jewish businessmen in Germany and occupied countries, and supplied the foreign currency that the Nazis needed to buy vital war materials.
Swiss economic collaboration with the Nazis had been closely monitored by Allied intelligence.
The Red House Report's author notes: 'Previously, exports of capital by German industrialists to neutral countries had to be accomplished rather surreptitiously and by means of special influence.
'Now the Nazi Party stands behind the industrialists and urges them to save themselves by getting funds outside Germany and at the same time advance the party's plans for its post-war operations.'
The order to export foreign capital was technically illegal in Nazi Germany, but by the summer of 1944 the law did not matter.
More than two months after D-Day, the Nazis were being squeezed by the Allies from the west and the Soviets from the east. Hitler had been badly wounded in an assassination attempt. The Nazi leadership was nervous, fractious and quarrelling.
During the war years the SS had built up a gigantic economic empire, based on plunder and murder, and they planned to keep it.
A meeting such as that at the Maison Rouge would need the protection of the SS, according to Dr Adam Tooze of Cambridge University, author of Wages of Destruction: The Making And Breaking Of The Nazi Economy.
He says: 'By 1944 any discussion of post-war planning was banned. It was extremely dangerous to do that in public. But the SS was thinking in the long-term. If you are trying to establish a workable coalition after the war, the only safe place to do it is under the auspices of the apparatus of terror.'
Shrewd SS leaders such as Otto Ohlendorf were already thinking ahead.
As commander of Einsatzgruppe D, which operated on the Eastern Front between 1941 and 1942, Ohlendorf was responsible for the murder of 90,000 men, women and children.
A highly educated, intelligent lawyer and economist, Ohlendorf showed great concern for the psychological welfare of his extermination squad's gunmen: he ordered that several of them should fire simultaneously at their victims, so as to avoid any feelings of personal responsibility.
By the winter of 1943 he was transferred to the Ministry of Economics. Ohlendorf's ostensible job was focusing on export trade, but his real priority was preserving the SS's massive pan-European economic empire after Germany's defeat.
Ohlendorf, who was later hanged at Nuremberg, took particular interest in the work of a German economist called Ludwig Erhard. Erhard had written a lengthy manuscript on the transition to a post-war economy after Germany's defeat. This was dangerous, especially as his name had been mentioned in connection with resistance groups.
But Ohlendorf, who was also chief of the SD, the Nazi domestic security service, protected Erhard as he agreed with his views on stabilising the post-war German economy. Ohlendorf himself was protected by Heinrich Himmler, the chief of the SS.
Ohlendorf and Erhard feared a bout of hyper-inflation, such as the one that had destroyed the German economy in the Twenties. Such a catastrophe would render the SS's economic empire almost worthless.
The two men agreed that the post-war priority was rapid monetary stabilisation through a stable currency unit, but they realised this would have to be enforced by a friendly occupying power, as no post-war German state would have enough legitimacy to introduce a currency that would have any value.
That unit would become the Deutschmark, which was introduced in 1948. It was an astonishing success and it kick-started the German economy. With a stable currency, Germany was once again an attractive trading partner.
The German industrial conglomerates could rapidly rebuild their economic empires across Europe.
War had been extraordinarily profitable for the German economy. By 1948 - despite six years of conflict, Allied bombing and post-war reparations payments - the capital stock of assets such as equipment and buildings was larger than in 1936, thanks mainly to the armaments boom.
Erhard pondered how German industry could expand its reach across the shattered European continent. The answer was through supranationalism - the voluntary surrender of national sovereignty to an international body.
Germany and France were the drivers behind the European Coal and Steel Community (ECSC), the precursor to the European Union. The ECSC was the first supranational organisation, established in April 1951 by six European states. It created a common market for coal and steel which it regulated. This set a vital precedent for the steady erosion of national sovereignty, a process that continues today.
But before the common market could be set up, the Nazi industrialists had to be pardoned, and Nazi bankers and officials reintegrated. In 1957, John J. McCloy, the American High Commissioner for Germany, issued an amnesty for industrialists convicted of war crimes.
The two most powerful Nazi industrialists, Alfried Krupp of Krupp Industries and Friedrich Flick, whose Flick Group eventually owned a 40 per cent stake in Daimler-Benz, were released from prison after serving barely three years.
Krupp and Flick had been central figures in the Nazi economy. Their companies used slave labourers like cattle, to be worked to death.
The Krupp company soon became one of Europe's leading industrial combines.
The Flick Group also quickly built up a new pan-European business empire. Friedrich Flick remained unrepentant about his wartime record and refused to pay a single Deutschmark in compensation until his death in July 1972 at the age of 90, when he left a fortune of more than $1billion, the equivalent of £400million at the time.
'For many leading industrial figures close to the Nazi regime, Europe became a cover for pursuing German national interests after the defeat of Hitler,' says historian Dr Michael Pinto-Duschinsky, an adviser to Jewish former slave labourers.
'The continuity of the economy of Germany and the economies of post-war Europe is striking. Some of the leading figures in the Nazi economy became leading builders of the European Union.'
Numerous household names had exploited slave and forced labourers including BMW, Siemens and Volkswagen, which produced munitions and the V1 rocket.
Slave labour was an integral part of the Nazi war machine. Many concentration camps were attached to dedicated factories where company officials worked hand-in-hand with the SS officers overseeing the camps.
Like Krupp and Flick, Hermann Abs, post-war Germany's most powerful banker, had prospered in the Third Reich. Dapper, elegant and diplomatic, Abs joined the board of Deutsche Bank, Germany's biggest bank, in 1937. As the Nazi empire expanded, Deutsche Bank enthusiastically 'Aryanised' Austrian and Czechoslovak banks that were owned by Jews.
By 1942, Abs held 40 directorships, a quarter of which were in countries occupied by the Nazis. Many of these Aryanised companies used slave labour and by 1943 Deutsche Bank's wealth had quadrupled.
Abs also sat on the supervisory board of I.G. Farben, as Deutsche Bank's representative. I.G. Farben was one of Nazi Germany's most powerful companies, formed out of a union of BASF, Bayer, Hoechst and subsidiaries in the Twenties.
It was so deeply entwined with the SS and the Nazis that it ran its own slave labour camp at Auschwitz, known as Auschwitz III, where tens of thousands of Jews and other prisoners died producing artificial rubber.
When they could work no longer, or were verbraucht (used up) in the Nazis' chilling term, they were moved to Birkenau. There they were gassed using Zyklon B, the patent for which was owned by I.G. Farben.
But like all good businessmen, I.G. Farben's bosses hedged their bets.
During the war the company had financed Ludwig Erhard's research. After the war, 24 I.G. Farben executives were indicted for war crimes over Auschwitz III - but only twelve of the 24 were found guilty and sentenced to prison terms ranging from one-and-a-half to eight years. I.G. Farben got away with mass murder.
Abs was one of the most important figures in Germany's post-war reconstruction. It was largely thanks to him that, just as the Red House Report exhorted, a 'strong German empire' was indeed rebuilt, one which formed the basis of today's European Union.
Abs was put in charge of allocating Marshall Aid - reconstruction funds - to German industry. By 1948 he was effectively managing Germany's economic recovery.
Crucially, Abs was also a member of the European League for Economic Co-operation, an elite intellectual pressure group set up in 1946. The league was dedicated to the establishment of a common market, the precursor of the European Union.
Its members included industrialists and financiers and it developed policies that are strikingly familiar today - on monetary integration and common transport, energy and welfare systems.
When Konrad Adenauer, the first Chancellor of West Germany, took power in 1949, Abs was his most important financial adviser.
Behind the scenes Abs was working hard for Deutsche Bank to be allowed to reconstitute itself after decentralisation. In 1957 he succeeded and he returned to his former employer.
That same year the six members of the ECSC signed the Treaty of Rome, which set up the European Economic Community. The treaty further liberalised trade and established increasingly powerful supranational institutions including the European Parliament and European Commission.
Like Abs, Ludwig Erhard flourished in post-war Germany. Adenauer made Erhard Germany's first post-war economics minister. In 1963 Erhard succeeded Adenauer as Chancellor for three years.
But the German economic miracle – so vital to the idea of a new Europe - was built on mass murder. The number of slave and forced labourers who died while employed by German companies in the Nazi era was 2,700,000.
Some sporadic compensation payments were made but German industry agreed a conclusive, global settlement only in 2000, with a £3billion compensation fund. There was no admission of legal liability and the individual compensation was paltry.
A slave labourer would receive 15,000 Deutschmarks (about £5,000), a forced labourer 5,000 (about £1,600). Any claimant accepting the deal had to undertake not to launch any further legal action.
To put this sum of money into perspective, in 2001 Volkswagen alone made profits of £1.8billion.
Next month, 27 European Union member states vote in the biggest transnational election in history. Europe now enjoys peace and stability. Germany is a democracy, once again home to a substantial Jewish community. The Holocaust is seared into national memory.
But the Red House Report is a bridge from a sunny present to a dark past. Joseph Goebbels, Hitler's propaganda chief, once said: 'In 50 years' time nobody will think of nation states.'
For now, the nation state endures. But these three typewritten pages are a reminder that today's drive towards a European federal state is inexorably tangled up with the plans of the SS and German industrialists for a Fourth Reich - an economic rather than military imperium.
• The Budapest Protocol, Adam LeBor's thriller inspired by the Red House Report, is published by Reportage Press.
News z sieci
Dowiemy się jeszcze że my ukrzyżowaliśmy Jezusa