Wałęsa pokonał operatora kopiarki! Sukces?

Przywódca "Solidarności", były prezydent, laureat Nagrody Nobla zaliczył kolejny życiowy triumf. Zwyciężył 24-letniego magistra, operatora kserokopiarki.
Lech Wałęsa niezwykle ostro zareagował na fakt wydania książki napisanej przez Pawła Zyzaka. Młody magister, zatrudniony w IPN przy ksero, przedstawił mało znane epizody z życia przywódcy "Solidarności". Na wieść o zawartości dzieła, Wałęsa ogłosił zamiar wyjazdu z pełnego niewdzięczników kraju. Jak oceniają historycy, książka Zyzaka budzić wątpliwości pod względem warsztatowym oraz merytorycznym. Jednakże przeszła ona przez sito naukowej weryfikacji. Młody autor napisał ją bowiem najpierw jako pracę magisterską. Zresztą, promoter Zyzaka broni swojego studenta.
Lecz tak naprawdę nikt z krytyków (ich grono urosło bardzo szybko) książki "Lech Wałęsa. Idea i historia" nie dyskutuje z jej treścią używając argumentów naukowych. Przyjęto emocjonalny styl Wałęsy. Dziwi się temu Piotr Semka z "Rzeczpospolitej":
Były prezydent najwyraźniej zapomniał, że w każdym demokratycznym kraju powstają biografie znanych polityków. Czasem są to książki dobre, czasem złe, niekiedy mądre, a niekiedy niemądre, raz lizusowskie, innym razem niechętne opisywanej osobie. Jednak im większą rolę odgrywał polityk w życiu publicznym, tym bardziej oczekiwać można od niego wyważonej reakcji na książkę na jego temat. Po prostu - wielcy ludzie muszą znosić zainteresowanie swoim życiem jako cenę sławy i kariery.
Właśnie, jest podobno w Polsce coś takiego, jak wolność słowa. I tak mocno ograniczają ją zapisy kodeksu karnego. Jeśli książka Zyzaka rzeczywiście jest "paszkwilem" to Wałęsa mógłby to z łatwością udowodnić w sądzie. Tymczasem były prezydent nie zamierzał wskazywać gdzie młody autor skłamał (jeżeli rzeczywiście skłamał). Zamiast tego wywołał na niego gwałtowną nagonkę, zakończoną sukcesem. Jak donosi "Dziennik":
Paweł Zyzak straci pracę w IPN. Krakowski oddział Instytutu nie przedłuży z autorem budzącej kontrowersje książki o Lechu Wałęsie. Oznacza to, że Zyzak przestanie pracować przy kserokopiarce - jak opisywał jego zajęcie szef IPN Janusz Kurtyka - z końcem przyszłego miesiąca.
No, sukces jest jeszcze niekompletny. Pawła Zyzaka zwolniono z pracy, ale jego publikacja przecież nadal jest w księgarniach. Może czas ułożyć z tych książek zgrabny stosik i podpalić?
News z sieci
Zaczyna się nawrót cenzury i największy kszyk podnosi Lewica a wiadome jest komu może zależeć na ukręcenie dotacji do IPN to jest jedyny instytut który mógł by zaszkodzić przeciętnemu kłamcy.
Ludzie polityki co posiadają czyste ręce i nienaganną przeszłość mogą spać spokojnie, tylko osoby które wiedzą że w swoim życiu przyczynili się do pogrążenia innych lub również przyjęli korzyści materialne z tytułu współpracy z organami służb specjalnych , to właśnie oni musza się obawiać wspomnianego INSTYTUTU.
Nagonka na czarownice spalić najlepiej cała obszerną dokumentację nad którą pieczę nadzoruje ogromny sztab Historyków.
Pomyślmy co by to było gdyby IPN nie istniał a byli działacze służb wewnętrznych działali by jak zawsze w okresie prężnego okresu socjalistycznego?
Powiem krótko nie opisalibyśmy tego i co ważniejsze nie było by nas i komu czytać tych jak że ważnych dla mas a kompromitujących dowodów dla innych jednostek.

Na garnuszku u Królowej
Wiele brytyjskich rodzin nie pracuje od lat – a rekordziści nawet od dwóch–trzech pokoleń. Z czego żyją?

Z zasiłków… Zjednoczone Królestwo to – jakby nie patrzeć – państwo socjalne. Sprawdź, na co ty możesz liczyć, jeśli stracisz pracę.

Po pierwsze, najprawdopodobniej należy ci się zasiłek dla bezrobotnych. Aby go otrzymać, musisz wykazać, że przepracowałeś ostatnie 12 miesięcy. Co istotne, o świadczenie mogą ubiegać się także osoby, które prowadziły działalność gospodarczą na zasadzie self employed (samozatrudniony).

Zasiłek dla bezrobotnych

Co bardzo ważne, świadczenie możesz dostawać także jeżeli pracujesz – pod warunkiem, że będzie to mniej niż 16 godzin tygodniowo. Jobseekers Allowance przyznany zostanie ci początkowo na sześć miesięcy (zostanie oczywiście wstrzymany, jeśli wcześniej znajdziesz pracę). Jeżeli po pół roku nadal będziesz bezrobotny, złóż ponownie wniosek. Urzędnicy przeanalizują twoją sytuację i najprawdopodobniej przedłużą ci wypłacanie świadczenia o kolejne pół roku.

Zastanawiasz się, ile pieniędzy możesz otrzymać? Okazuje się, że nie wszyscy dostają jednakowo. Mniej otrzymają np. osoby, które pracują w niepełnym wymiarze godzin (o ile, zależeć będzie od tego ile zarabiają).

Tomasz jest osobą samotną. Ma 21 lat i po blisko dwóch latach stracił pracę w fabryce pod Londynem. Zgłosił się do najbliższego Jobcentre Plus, wypełnił wniosek, porozmawiał z urzędnikiem i otrzymał świadczenie w wysokości 47,95 Ł tygodniowo. To niewiele, ale dodatkowo będzie otrzymywał dofinansowanie do czynszu oraz zwolnienie z opłacania podatku lokalnego (patrz poniżej). I tu istotna informacja: osoby samotne, które ukończyły 25 lat, otrzymują Jobseekens Allowance w wysokości 60,50 Ł tygodniowo.

W nieco innej sytuacji jest Marek. Ma 30 lat i na utrzymaniu żonę, która nigdy nie pracowała. On zatrudniony był jako kierowca autobusu w Edynburgu przez ostatnie 14 miesięcy. Gdy zgłosił się do urzędu pracy, został szczegółowo wypytany o swoją sytuację rodzinną. Jako bezrobotny, który ukończył 18 lat, mający na utrzymaniu inną niepracującą osobę pełnoletnią, otrzymał świadczenie w wysokości 94,95 Ł tygodniowo. Podobnie jak Tomasz, będzie dostawał także dodatek mieszkaniowy i częściowe lub całkowite zwolnienie z podatku lokalnego.

Zasiłki mieszkaniowe

Housing Benefit i Local Housing Allowance to świadczenia, które możesz dostać jako osoba bezrobotna. Nie są to stałe, z góry określone kwoty. To, ile pieniędzy dostaniesz, zależeć będzie m.in. od tego, jakie są twoje roczne dochody, jaki czynsz płacisz, jaka jest wysokość lokalnego podatku (Council Tax), twojego wieku, sytuacji rodzinnej, a także tego, w jakim regionie Wielkiej Brytanii mieszkasz. Jeżeli chcesz oszacować, na jaką kwotę możesz liczyć, możesz skorzystać z bezpłatnego kalkulatora on–line na stronie www.entitledto.co.uk. Pamiętaj, że wszystkie pieniądze, jakie dostaniesz w ramach Housing Benefit musisz przeznaczyć na wydatki związane z mieszkaniem. I jeszcze jedno – o świadczenie możesz ubiegać się zarówno jako właściciel lokalu, jak i jako najemca.

Jeżeli wynajmujesz mieszkanie/dom od prywatnego landlorda, możesz ubiegać się o Local Housing Allowance. Przyznane ci pieniądze będą przelewane bezpośrednio na konto właściciela zajmowanego przez ciebie lokalu.

Dopłata do podatku lokalnego

Jako osoba o niskich dochodach, możesz także wystąpić o przyznanie Council Tax Benefit. To z kolei pieniądze, które pomogą ci pokryć wydatki związane z opłaceniem podatku lokalnego (jest odpowiednikiem naszego podatku od nieruchomości, przy czym płacą go nie tylko właściciele, ale także osoby wynajmujące). To ile pieniędzy dostaniesz, zależeć będzie od podobnych czynników, jak w przypadku Housing Benefit. Maksymalna pomoc jaką możesz uzyskać, to całkowite zwolnienie z płacenia Council Tax. Najprawdopodobniej tak właśnie się stanie, jeżeli jesteś osobą bezrobotną, pobierającą jedynie Jobseekers Allowance i nie posiadającą żadnych dodatkowych dochodów. Informacje oraz wniosek o przyznanie tego świadczenia otrzymasz w Jobcentre Plus.

Wysokość zasiłku dla bezrobotnych (stawki podstawowe)

Osoby samotne:

16-17 lat – 47,95 Ł tygodniowo

18-24 lata – 47,95 Ł tygodniowo

od 25 lat – 60,50 Ł tygodniowo

Bezrobotni pozostający w związku z osobą niepracującą:

Oboje powyżej 18 lat – 94,95 Ł tygodniowo

News z sieci

Te informację na temat angielskiego stylu życia na koszt Królowej to wiadome jest nie od dzisiaj.
Lecz uwagę odciąga się od tych newsów poprzez informacje o Polakach jakie to my niby zaciągamy sieci z kasą pomocy socjalnej.

[ Ostatnio edytowany przez: Korba102 01-04-2009 19:23 ]

Tu nie ma miejsca na dżihad
Rząd saudyjski, który niegdyś nie chciał przyznać, że z tego kraju wywodzi się wielu dżihadystów siejących terror na całym świecie, bardziej otwarcie mówi dziś o tym zagrożeniu

Betonowe zapory wznoszące się przed głównym ośrodkiem szkolenia jednostek antyterrorystycznych w Arabii Saudyjskiej wciąż noszą ślady odłamków. Zostały zachowane jako memento: w grudniu 2004 roku zamachowiec-samobójca zdetonował tu swój samochód i był to jeden z ataków dokonanych przez bojowników islamskich, które wstrząsnęły wówczas królestwem.

– To był sygnał alarmowy – mówi komendant ośrodka, wysoki żylasty oficer w mundurze polowym i berecie. Ze względów bezpieczeństwa nie można wyjawić jego personaliów. – Sytuacja była zła – dodaje. W biurze komendanta umieszczono tablicę z nazwiskami 57 oficerów saudyjskich, którzy zginęli w walce z terrorystami w latach 2003-2005.

Śmierć tych ludzi doprowadziła do przełomu. Wielu Saudyjczyków nie chciało przyznać, że ich kraj staje się wylęgarnią terrorystów, nawet po atakach z 11 września 2001 roku. Od tamtego czasu wiele się zmieniło. Kiedy Arabia Saudyjska opublikowała w styczniu listę 85 osób podejrzanych o terroryzm, wszystkie one miały podobno przebywać poza granicami królestwa.

Fakt ten jest miarą sukcesu ambitnego programu antyterrorystycznego realizowanego tu w ostatnich latach. Rząd rozprawił się bezwzględnie z komórkami terrorystycznymi, odciął źródła ich finansowania, wyrzucił oficerów sympatyzujących z ekstremistami i stworzył liczniejszą i skuteczniejszą sieć jednostek antyterrorystycznych. Nawet policjanci przechodzą co roku miesięczne szkolenie antyterrorystyczne.

– Wielu bojowników zabiliśmy lub schwytaliśmy, reszta uciekła do Afganistanu lub Jemenu – twierdzi komendant, a opinię tę podzielają także zachodnie służby bezpieczeństwa. – Tutaj zostali już tylko ich ideologowie.

Nie jest całkiem jasne, jakie mają oni wpływy. Na opublikowanej w styczniu liście było 11 ludzi, którzy zostali zwolnieni z amerykańskiego więzienia w Guantanamo na Kubie, przeszli przez saudyjski program resocjalizacji dżihadystów, a potem uciekli z kraju. Dwóch z nich przysporzyło władzom kłopotów, obwieszczając swój cel obalenia saudyjskiej rodziny królewskiej na materiale wideo zamieszczonym w internecie przez jemeńską Al-Kaidę.

Ale rząd saudyjski, który niegdyś nie chciał przyznać, że z tego kraju wywodzi się wielu dżihadystów siejących terror na całym świecie, bardziej otwarcie mówi dziś o tym zagrożeniu.

– Jesteśmy wciąż na początku drogi i musimy się jeszcze wiele nauczyć – mówi Turki al-Otayan, szef komisji psychologicznej programu resocjalizacji. Podobnie jak inne osoby zaangażowane w to przedsięwzięcie, przyznaje on, że powrót niektórych jego podopiecznych do terroryzmu to cios, ale uważa, że ogólny rezultat (z 218 bojowników na drogę przemocy wróciło tylko 14) jest imponujący. Pewną satysfakcję mógł odczuć, gdy jeden z dwóch ludzi zbiegłych do Jemenu wrócił i się poddał, ale Otayani nie przecenia tego faktu. – Nie ma gwarancji, że znowu nie ucieknie do Jemenu – mówi. – Mamy do czynienia z ludźmi, a nie z maszynami.

Przedstawiciele władz szczerze przyznają, że Al-Kaida wciąż cieszy się w Arabii Saudyjskiej sympatią, ale o wiele mniejszą niż przed krwawymi zamachami z lat 2003-2005.


– Zmiana mentalności nie jest łatwa i wymaga czasu – mówi Abdul Rahman al-Hadlag, dyrektor departamentu bezpieczeństwa ideologicznego w ministerstwie spraw wewnętrznych. – Monitorujemy meczety i internet, bo ekstremiści tam rekrutują ludzi. Czasami wykorzystują też zajęcia pozaszkolne. Istnieją również komórki „uśpione”.

Łagodniejsze metody postępowania, takie jak program resocjalizacji bywają na Zachodzie nazywane cackaniem się z terrorystami. Ale Hadlag twierdzi, że państwo saudyjskie musi zapewnić zwalnianym z więzień islamistom pracę i pomoc finansową, bo w przeciwnym razie zrobią to inni. – Ekstremiści zostawiają im czasem pod drzwiami kopertę z pieniędzmi i informacją „Od twoich braci mudżahedinów” – mówi Hadlag. – Nie możemy doprowadzać do sytuacji, w której to oni są dobroczyńcami.

Program resocjalizacji, który jest obecnie rozszerzany, to tylko część wysiłków na rzecz uporania się z ekstremizmem w Arabii Saudyjskiej. Obejmują one również dialog z radykalnymi duchownymi, a czasem nawet użycie wobec nich środków przymusu. Na obszarach kraju znanych ze sprzyjania ekstremizmowi realizowane są także inne programy, a ministerstwo spraw wewnętrznych wysyła akceptowanych przez siebie duchownych lub szejków, by co jakiś czas nauczali przez dwa do trzech tygodni w szkołach i lokalnych ośrodkach kultury.

W królestwie zreorganizowano system więziennictwa, który wcześniej krytykowany był za nieludzkie warunki bytowe. W zeszłym roku wybudowano pięć nowych więzień – tak się złożyło, że zrobiła to firma należąca do rodziny bin Ladena – z których każde może pomieścić od 1200 do 1500 więźniów.

W przeciwieństwie do starych więzień, w nowych są cele najwyżej czteroosobowe, a islamiści są oddzieleni od zwykłych przestępców, co ma zminimalizować rozpowszechnianie idei dżihadu.

Niektórzy twierdzą, że te „miękkie” metody walki z terroryzmem są niewystarczające i że jedynym sposobem dotarcia do korzeni przemocy jest gruntowna reforma saudyjskiego systemu oświaty, a to zadanie wymaga dziesiątków lat.

– Problem polega na tym, że szejkowie angażowani do udziału w tych programach nie mają autorytetu – tłumaczy Mshari al-Zaydi, saudyjski dziennikarz i analityk, który też niegdyś był skrajnym konserwatystą. – Nie mają wiarygodności, ponieważ są postrzegani jako ludzie, którzy biorą pieniądze od rządu.

Główne zagrożenie terrorystyczne pochodzi z Jemenu, gdzie ekstremiści saudyjscy przegrupowują się w trudno dostępnych górach. W zeszłym roku dokonywali stamtąd wypadów i oznajmili, że zamierzają wykorzystywać Jemen jako bazę dla ataków wymierzonych w Arabię Saudyjską. Granica z Jemenem jest długa i nieszczelna, dlatego bojownicy nie mają żadnych kłopotów z jej przekraczaniem.

Mimo sukcesów w walce z dżihadystami, saudyjscy oficjele są ostrożni w deklarowaniu zwycięstwa nad nimi, zwłaszcza że nieoczekiwane kryzysy, takie jak ostatnia wojna między Izraelem a Hamasem mogą wzbudzać gniew zwykłych ludzi, co sprzyja radykalnym nastrojom.

– Jesteśmy ofiarami terroryzmu – mówi komendant ośrodka szkoleniowego w Rijadzie, gdzie przebywa 400 komandosów gotowych w każdej chwili odpowiedzieć na atak. – To nie jest tak, jak wydaje się światu.
News z sieci
Nie wszyscy islamiści to terroryści lecz dla czego terroryści są to islamiści?
Fakt jak już wrzucisz do jednego worka koty to wszystkie zachowują jednakowo a spróbuj włożyć doń rękę, czy jak otworzysz ten worek będziesz w stanie powiedzieć lub wskazać który kot Ciebie drapnął? islamista jest islamistą
Wiara Islamu narzuca kanony poświęcenia siebie i wszystkich wiernych w imię walki z innowiercami i niema tu miejsca na szacunek do osób starszych, dzieci, żony, matki itd.
Śmierć jednostki jest ważniejsza nawet gdy w grę wchodzi życie braci, wiara ponad wszystko.

Krzyk straconego pokolenia
Polska – kraj największej emigracji nowoczesnej Europy

Masowa emigracja młodych ludzi po wejściu Polski do Unii Europejskiej zada naszemu krajowi potężny cios, którego skutki będziemy odczuwać przez dziesięciolecia. To największa fala emigracji z Polski od drugiej wojny światowej.

W 2025 – 2030 r. Polska będzie w tragicznej sytuacji demograficznej – alarmuje prof. Krystyna Iglicka, demograf i ekonomistka z Centrum Stosunków Międzynarodowych w Warszawie, która wystąpiła z wykładem w University College w Londynie. Zwróciła uwagę, że "emigranci, młodzi Polacy, których w latach 2004 – 2008 wyjechało 2,1mln, to stracone pokolenie".

Pogłębią się problemy Polski

– Bilans tej emigracji jest negatywny – podkreśliła dobitnie K. Iglicka. Zwróciła też uwagę, że nastąpiło to w czasie spadku dynamiki przyrostu ludności i spotęgowało go. – Zaostrzył się w związku z tym problem starzenia się ludności i utrzymania wydolności systemu emerytalnego w dłuższym okresie – podkreśla uczona.

W jej ocenie, niektórzy emigranci ,,próbują wrócić do kraju, ale jeśli w CV mają pracę w barze, lub opiekę nad dzieckiem, to wygląda to źle. To jest ta migracyjna pułapka dużego segmentu polskiego społeczeństwa''.

Politolog dr Rafał Chwedoruk uważa, że zjawiska zasygnalizowane przez prof. Iglicką będą miały także negatywne skutki dla systemu politycznego w Polsce: – Spowodują, że wśród głosujących coraz bardziej bardziej będzie dominować starsze pokolenie. To spowoduje petryfikację obecnego układu sił partyjnych, czyli tych samych, które przyczyniły się do tego społecznego dramatu.

Jego zdaniem, okazało się, że konsekwencje wejścia Polski do Unii Europejskiej były ewidentnie dobre w perspektywie krótkookresowej, ale niekoniecznie przyniosą podobne pożytki w długiej perspektywie, bo Europa Zach. też ma problemy społeczne.

– Polskie rządy, w tym także dwa ostatnie, z tego punktu widzenia zmarnowały owoce kilkuletniego wzrostu gospodarczego. Polscy politycy zamiast marnować energię na jałowe spory powinni zająć się szukaniem sposobów, by uczynić życie młodego pokolenia w kraju atrakcyjnym także z innych niż finansowe powodów, choćby przez tworzenie niskopłatnych, ale dających szanse na przyszłość etatów publicznych – dodaje R. Chwedoruk.

Dobra mina do złej gry

W pierwszych latach po zaistnieniu fali emigracji dominowały mimo wszystko prognozy optymistyczne. Ubolewając nad wypływem młodych, często wykształconych Polaków wyrażano jednak nadzieję, że spowoduje to zmniejszenie bezrobocia w kraju. Jako na atut emigracji wskazywano to, że ogromna część tych, którzy wyjechali, powróci wzbogacona o znajomość języków obcych, nabyte kwalifikacje i poszerzone horyzonty intelektualne.

Taki nastrój osiągnął apogeum w pierwszym półroczu rządów Platformy Obywatelskiej. Formacja Donalda Tuska zapowiedziała, że zamierza zrobić z Polski drugą Irlandię. Przedstawiciele rządu i partyjni politycy z dużą deklarowaną pewnością siebie, a nawet z buńczucznością zapowiadali, że chcą ściągać do kraju Polaków, którzy wyjechali. Pojawiły się nawet obietnice rozmaitych udogodnień i ułatwień dla powracających. Miały to być atrakcyjne miejsca pracy, a także m.in. przywileje podatkowe. Z wszystkich tych obietnic zrealizowano tylko zapowiedź abolicji podatkowej.

Ten urzędowy optymizm prezentowano, mimo że nawet raporty rządowe wskazywały na ,,zagrożenia związane z szokiem migracyjnym: ryzyko spadku długookresowego tempa wzrostu PKB, drenaż umiejętności, młodzieży i redukcji kapitału ludzkiego, pogorszenie struktury demograficznej społeczeństwa, wzrost presji inflacyjnej, spadek rentowności eksportu, spadek w dłuższym horyzoncie atrakcyjności kraju jako miejsca inwestycji zagranicznych''.

Hańba domowa

Masowa i bezprecedensowa po wojnie – co do swoich rozmiarów – emigracja zarobkowa młodych Polaków jest być może największą hańbą tej Polski, która ukształtowała się w wyniku przemiany ustrojowej 1989 r. i wyrazem najbardziej surowej oceny wystawionej przez młode pokolenie m.in. politykom, którzy rządzili przez ostatnie 20 lat. Osobna ocena może być wystawiona politykom Prawa i Sprawiedliwości oraz Platformy Obywatelskiej, którzy rządząc Polską w okresie szczytu fali emigracyjnej, a jednocześnie w warunkach ekonomicznego wzrostu obiecywali młodym Polakom stworzenie warunków do godziwego życia w ojczyźnie. Jedni i drudzy srodze zawiedli.

News z sieci
Następni co widzą w nas szambo Pani prof. Iglica widzi nas jak byśmy my odepchnęli niewidzialną rękę pomocy, lecz od kogo niby ta pomoc miała napłynąć?
Państwo nas obarczy jeszcze jedną porażką - KRYZYS
Ktoś kiedyś powiedział do narodu- Weście swoje sprawy w swoje ręce, więc długo na efekt nie trzeba było czekać. My jako „stracone Pokolenie Polaków „ mamy dość cudów nad Wisłą
Tych 100 000tyś dla każdego Polaka oraz II Japonii.
Za każdym razem gdy cos nie tak, to problem nieudacznictwa rządu spychali na prawicę lub lewicę, rząd ponad wszystko przepychał się we własnym interesie nie rozważał interesów OBYWATELI i ich zasług oraz chęci współpracy. To my obywatele budujemy instytucje państwowe wznosimy gmachy gospodarki państwowej i uspołecznionej i w końcu to z naszych kieszeni żywimy darmozjadów w rządzie tej ich IV RP
Panowie z CHLEWNI na WIEJSKIEJ czy wy chociaż raz stanęliście w obronie obywatela???
Elektorat dał wam mandaty do ręki a wyście je przyjęli tylko dla siebie nie z myślą o elektoracie a o sobie. Zupełnie jak Kościół katolicki, patrzycie ile jest w tacy a nie ile jeszcze do zrobienia by polepszyć stosunki między ludzkie.
Rząd jeszcze raz udowadnia że społeczeństwo nie zasługuje na szacunek, my jesteśmy tym straconym pokoleniem lecz czy oni co tak piszą widza przyczynę tego zła?.
Dla czego ktoś przyjeżdża do UK i nasila swoimi notatkami i wykładem większą niechęć do nas obywateli UE? czy pani profesor nie chce widzieć przyczyny ze strony państwa? A może w tym samym czasie kiedy miała być wykładzie w którym były poruszane problemy stosunków Państwo Obywatel ów pani prof. Miała kolokwium z anatomii człowieka w kiblu z innym wykładowcą? na uniwerku Zaliczając indeksowanie z innych dziedzin stosunków międzyludzkich!
Czasami wydaje mi się że wstyd jest się przyznać że jestem obywatelem z CYRKU nad WISŁĄ
Wy w rządzie wiecie kiedy się do nas zwrócić, zupełnie jak kot-
Jak człowiek ma interes do kota to kot go oleje, lecz jak chce coś dobrego ten kot to się łasi aż do przesady i identycznie jest z tymi co chcą rządzić wzniosłe okrzyki i hasła dominują a po wyborach nastaje ogólna amnezja.
Państwo nie ma być nadopiekuńcze, państwo ma tylko bronić bytu każdego obywatela.
Jak na razie przez te prawie 30 lat Państwo nie zadbało o swój wizerunek i o obywatela.
Stronniczość i przepychanki stoczyły obywateli w niełaskę i ubóstwo, więc co ten biedny obywatel ma teraz zrobić???
Ten obywatel stracone pokolenie ma czekać na eutanazję??? która i tak jest jeszcze zabroniona!

[ Ostatnio edytowany przez: Korba102 02-04-2009 08:11 ]

Państwa UE chcą ograniczyć napływ polskich pracowników


Rządy krajów starej UE zaczynają lobbować za zmianą dyrektywy regulującej delegowanie pracowników. Polskie firmy mogą mieć jeszcze większe trudności ze świadczeniem usług w krajach UE. Naciski ze strony m.in. Szwecji i Niemiec ostro krytykuje polski rząd i europarlamentarzyści.
Po nieudanej próbie ratowania krajowych branż motoryzacyjnych kraje starej Unii coraz intensywniej forsują kolejny kontrowersyjny pomysł na zwalczanie efektów kryzysu, w tym rosnącego bezrobocia.

- Rządy Szwecji, Niemiec i Francji budują koalicję, która ma przeforsować zmianę unijnej dyrektywy z 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników. Ten temat zdominował kuluary ostatniego szczytu UE - mówi GP członek polskiej delegacji.

Zadaniem dyrektywy jest ochrona swobodnego przepływu usług i pracowników wewnątrz Unii. Obecnie polska firma świadcząca usługi w UE może płacić polskim pracownikom np. niższe pensje, nie naruszając obowiązujących poza Polską krajowych umów zbiorowych. Zmiany, za którymi lobbują państwa zachodnie, mają narzucić przedsiębiorcom z innych krajów obowiązek zawierania układów zbiorowych z lokalnymi związkami zawodowymi
Dyskryminacja polskich firm
- Część partii socjalistycznych i lewicowych z obrony krajowych rynków pracy robi obecnie sztandarową kwestię - mówi GP Dariusz Rosati, eurodeputowany.

Wojciech Roszkowski, także członek Parlamentu Europejskiego, zauważa, że krajom starej Unii nie podoba się, że dyrektywa z
1996 r. dopuszcza możliwość zatrudniania na ich terenie tańszych pracowników, pochodzących z bardziej konkurencyjnych krajów Europy Środkowo-Wschodniej.

Jak ustaliliśmy, część socjalistycznych posłów złożyła w PE pisemną deklaracje wzywającą KE do zaostrzenia dyrektywy. Dotąd podpisało ją zaledwie 82 posłów. Pod wnioskiem musi podpisać się większość z 736 posłów
Miliardy euro do podziału
- Pod płaszczykiem obrony praw pracowniczych i zrównania pensji próbuje się doprowadzić do ograniczenia możliwości działania polskim firmom. Gra toczy się o rynek wart kilka miliardów euro rocznie - mówi Dariusz Rosati.

Według niego batalia o kształt dyrektywy rozegra się dopiero w nowym PE. Na razie zapisów dyrektywy broni Europejski Trybunał Sprawiedliwości. Ostatnio zajmował się sprawą niemieckiego przedsiębiorstwa korzystającego przy wykonaniu udzielonego zamówienia publicznego z pracowników delegowanych z Polski. Ostatecznie udzielenie zamówienia uzależnione zostało przez Niemców od zobowiązania się przez polskiego przedsiębiorcę do zagwarantowania pracownikom wynagrodzenia zgodnego z niemieckim układem zbiorowym pracy. W kwietniu 2008 r. ETS orzekł, że takie ograniczenie stanowiło naruszenie swobody świadczenia usług, a stawki płacone polskim pracownikom nie naruszały przepisów krajowych.

- Dyrektywa daje więc dostateczną ochronę pracownikom, nie ograniczając konkurencji. To kraje niedostosowane do unijnego prawa, czyli m.in. Szwecja i Niemcy, powinny zmienić przepisy, a nie żądać dopasowania do nich wspólnotowej dyrektywy - uważają polscy europarlamentarzyści
Zgubny protekcjonizm
Naciski krajów starej Piętnastki ostro krytykuje też polski rząd.

- Polska sprzeciwia się zmianom dyrektywy - mówi Mikołaj Dowgielewicz, sekretarz Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej.

Mówi, że w interesie Polski i pozostałych tzw. nowych państw UE jest to, aby sporna dyrektywa mogła funkcjonować w obecnym kształcie. Marcin Kaszuba z Ernst & Young uważa, że ewentualna jej zmiana to kolejna próba usankcjonowania protekcjonizmu, która postawi w złej sytuacji gospodarki całej UE.

- Kraje starej Unii, które przeżywają kłopoty, powinny dbać o konkurencyjność całego wewnętrznego rynku - mówi Marcin Kaszuba.

Uważa, że Polska może ucierpieć bezpośrednio z powodu ograniczenia swobodnego przepływu usług i pracy.

Wyższy niemiecki ZUS
Polskim firmom może być trudniej działać na rynkach UE nie tylko wskutek ewentualnych zmian w dyrektywie z 1996 roku. Od lipca ubiegłego roku ZUS i jego niemiecki odpowiednik DVKA ustaliły nowe zasady rozliczania delegacji. Firma polska najwyżej przez pięć lat zapłaci składki do ZUS od delegowanego pracownika.

Takie ustalenia odbiegają od reguł delegowania pracowników przyjętych w unijnym rozporządzeniu (EWG) nr 1704/71. Zgodnie z nim firma wysyłająca pracownika do pracy za granicą do innego państwa UE może przez 12 miesięcy opłacać za niego składki na ubezpieczenia społeczne według krajowego prawa. Nie jest przy tym istotny całkowity czas wykonywania pracy, przez delegowanego pracownika.

Polscy przedsiębiorcy, chcąc skorzystać z tej możliwości, powinni jednak uzyskać w ZUS zaświadczenia E-101 dla każdego pracownika. Firma musi udowodnić, że uzyskuje w kraju około 25 proc. przychodów. W praktyce więc to organ rentowy ustala, kiedy firma spełnia warunek, aby uzyskać druk.

231 tys. polskich pracowników delegowanych pracowało w krajach UE w 2008 roku
News z sieci
:-W:-W:-W
Ciekawe co nas jeszcze będzie czekało?
Może będzie jeszcze tak ze POLAK na obczyźnie będzie bezpaństwowcem.
Kraj nas nie chce w UE również.
Ogłoszenie niepłatne
Oddam emigranta z Europy Środkowo Wschodniej z okolic dorzecza Wisły w dobre ręce lub zamienię za śmieci przygotowane do utylizacji
Co się będzie działo później?

Wybitni naukowcy wracają do Polski
Prof. Stanisław Karpiński ze Szwecji, prof. Marek Samoć z Australii oraz dr hab. Sebastian Maćkowski z Niemiec zostali laureatami programu Welcome, przygotowanego przez Fundację na rzecz Nauki Polskiej. Program umożliwi im prowadzenie badań naukowych w Polsce.
Inauguracja programu, m.in. podpisanie umowy na rozpoczęcie pierwszego projektu naukowego jednego z laureatów, prof. Stanisława Karpińskiego, odbyła się w siedzibie Fundacji.

- Program Welcome adresowany jest do wybitnych naukowców z całego świata, którzy zamierzają prowadzić prace badawcze w Polsce - powiedział wicedyrektor ds. działalności programowej Fundacji Michał Pietras. Jak dodał, w programie uczestniczyć mogą zarówno polscy uczeni, jak i zza granicy.- W pierwszej edycji programu do Polski powracają światowej klasy specjaliści z dziedziny biotechnologii, chemii i fizyki. Jest to ogromna szansa dla rozwoju ich dziedzin na gruncie polskim, jak i zachęta do prowadzenia badań w ich zespołach przez młodych polskich naukowców - podkreślił.

Program Welcome przewiduje utworzenie zespołu naukowego, który wspólnie z laureatem będzie prowadził badania. "Zależy nam na tym, by byli to młodzi naukowcy: studenci, doktoranci i młodzi doktorzy" - podkreślał Pietras.

Laureaci programu otrzymają ok. 17,5 mln zł na realizację badań w Polsce. Prof. Karpiński, który będzie prowadził badania w dziedzinie biotechnologii w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, otrzymał najwyższy grant w wysokości ok. 6,5 mln zł. Jego badania będą łączyć badania z zakresu systemowej biologii i biotechnologii.

- Ten projekt jest unikalny nie tylko w skali kraju, ale i w skali Europy. (...) Wyprodukowanie np. drzew o zmniejszonej zawartości ligniny (...) przyczyni się do zredukowania o tysiące ton szkodliwych dla środowiska chemikaliów używanych w celulozowniach i papierniach - mówił profesor.

- Dodatkowym bonusem będzie opracowanie biotechnologicznych metod ulepszenia odporności na niektóre choroby roślin, a w związku z tym ograniczenie zużycia chemicznych środków ochrony. Dzięki temu produkowana żywność będzie zdrowsza i będzie poprawiać jakość życia ludzi i zwierząt - podkreślił prof. Karpiński.

Pozostali laureaci, którzy będą realizować projekty z chemii i fizyki, otrzymali łącznie ok. 11 mln zł. Badania prof. Samocia, który na Politechnice Wrocławskiej zajmie się m.in. wiązaniem cząstek organicznych z metalami, mają być wykorzystane w nowych mikroskopowych metodach diagnostycznych, m.in. w medycynie. Z kolei dr hab. Sebastian Maćkowski, który swoje badania będzie prowadził na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, zajmie się badaniem właściwości nanostruktur nieorganicznych, które mają być wykorzystane do kontroli układów fotosyntetycznych, m.in. ogniw słonecznych nowej generacji.

Wnioski w bieżącej edycji programu Welcome można składać do 15 kwietnia.

Prezes Fundacji prof. Maciej Żylicz ocenił, że za granicą jest mnóstwo świetnych naukowców polskiego pochodzenia, którzy myślą o tym, żeby wrócić do Polski. - Chcielibyśmy ich mieć tutaj, w kraju, gdzie mogliby przyczynić się do rozwoju polskiej nauki - podkreślał Żylicz.

News z sieci
Już na jednych przyszedł czas? ciekawe kiedy pomyślą o tych niechcianych Emigrantach Polakach- Obywatele II kategorii

[ Ostatnio edytowany przez: Korba102 02-04-2009 19:36 ]

Brytania gotowa na czarnego premiera
Najobszerniejsza od 50 lat analiza porównawcza postaw amerykańskiego i brytyjskiego społeczeństwa w kwestiach rasowych wskazuje na zmniejszanie się uprzedzeń. Oznacza to, że Wielka Brytania prawdopodobnie byłaby już skłonna zaakceptować pierwszego w swojej historii czarnoskórego premiera.

Wspólne badania przeprowadzone przez uniwersytety Harvard i Manchester pokazały "wzrost poziomu tolerancji" zarówno wśród Amerykanów, jak i Brytyjczyków.

Ed Fieldhouse, współtwórca projektu i dyrektor Instytutu na rzecz Zmiany Społecznej w Manchesterze mówi: – Dobra wiadomość jest taka, że pod względem rzeczywistych postaw większości społeczeństwa Brytania wypada tak samo, jak USA. Czy chodzi tu o gotowość pracy dla czarnego szefa, czy przyjęcie do rodziny osoby o innym niż biały kolorze skóry, większość brytyjskiej opinii publicznej – podobnie jak i amerykańskiej – stopniowo staje się coraz bardziej tolerancyjna.

W zespole badawczym znaleźli się też Tom Clark z "Guardiana" i amerykański naukowiec Robert Putnam, autor książki "Bowling Alone", w której opisał spadek zaangażowania obywatelskiego w Ameryce oraz przedstawił jednostkowe i wspólnotowe korzyści z "kapitału społecznego" i sieci lokalnych.

Badacze zanalizowali wszelkie dostępne sondaże z obydwu krajów, w tym 50-letni cykl badań Gallupa oraz projekt "Brytyjskie Postawy Społeczne". Udało się ustalić, że odsetek białej ludności, która przyznaje się, że niechętnie widziałaby czarnoskórą osobę w swojej rodzinie, od lat 80. spada w obu krajach o około dwa punkty procentowe rocznie. Udział badanych, którzy nie chcieliby pracować dla czarnego szefa obniżył się w Wielkiej Brytanii od lat 80. o połowę z 20 do 10 procent; podobny spadek miał miejsce w Ameryce.

Choć nie ma wielu sondaży na temat postaw wobec czarnych polityków w Wielkiej Brytanii, badacze wskazują na wzrost liczby Amerykanów deklarujących gotowość głosowania na czarnoskórego kandydata – z 53proc. w 1967 roku do 94 proc. obecnie. Zważywszy, że trendy w przypadku innych zmiennych są podobne w USA i Brytanii, autorzy raportu sugerują, że Zjednoczone Królestwo może być już gotowe, by wybrać swojego pierwszego czarnego premiera.

Analiza potwierdza jednak obawy doświadczonych brytyjskich działaczy, na przykład Trevora Phillipsa, szefa komisji równości i praw człowieka, że na skutek braku wytyczonych ścieżek kariery politycznej dla czarnych kandydatów Wielka Brytania wciąż jest daleko za USA pod względem proporcji polityków czarnoskórych i z innych mniejszości etnicznych.

Putnam twierdzi, że Wielka Brytania nie przeszła jeszcze przez żaden z dwóch etapów, które Barack Obama określił mianem "pokoleń Mojżesza i Jozuego": generację Mojżesza tworzą czarni politycy reprezentujący głównie murzyńskie dzielnice, a pokolenie Jozuego to czarnoskórzy politycy działający w rejonach, gdzie czarni nie stanowią większości.

Putnam mówi: – Zmiany mają podobny charakter po obu stronach Atlantyku: tak samo jak w Stanach, pokolenie Brytyjczyków, którym nie podoba się, że kolorowi zajmują wysokie stanowiska i wchodzą w intymne relacje z białymi, stopniowo wymiera i ustępuje miejsca swemu bardziej tolerancyjnemu potomstwu.

– Należy jednak dodać, że niższa liczebność mniejszości w Brytanii, podobnie jak znacznie skromniejsza grupa czarnoskórych polityków i bardziej scentralizowane ścieżki karier nadal blokują rozwój reprezentacji politycznej czarnych w Wielkiej Brytanii.

Zanim Obama został wybrany na prezydenta, liczba czarnoskórych wybieralnych urzędników w USA rosła stale od kilkudziesięciu lat.

Choć raport wskazuje na pewną poprawę stopnia partycypacji mniejszości w polityce lokalnej w Wielkiej Brytanii (jej wskaźniki podwoiły się w stosunku do "bardzo niskiego poziomu lat 80.", autorzy podkreślają, że ostatnio nastąpiła stagnacja.

Formułują oni wniosek: "Zastój ten wynika nie tyle z rasowych uprzedzeń, ile z utraty poparcia przez Partię Pracy. Ma ona sześć razy więcej radnych z mniejszości etnicznych niż konserwatyści, a w ostatnich wyborach lokalnych laburzyści na ogół tracili mandaty".
News z sieci
Mnie już w tym kraju nic nie zdziwi a może pakola ich też jest tu bardzo dużo.
Dajmy głodomorom szansę z Afryki i Azji i przyjmijmy ich pod nasze dachy. Za to grylowany was nie zabije w KONGO a szyita w krajach muzułmańskich nie urżnie ci głowy tępą piłą do metalu.
Nas już Nielubią, wiec zajmą nasze miejsce tęczki i grylowani!

[ Ostatnio edytowany przez: Korba102 03-04-2009 07:42 ]

Wspólny artykuł Kwaśniewskiego i Wałęsy w "GW" o broni jądrowej


"Gazeta Wyborcza": Spotkanie prezydentów Stanów Zjednoczonych i Rosji skłania nas do zabrania głosu w sprawie uwolnienia świata od broni nuklearnej - piszą w artykule zamieszczonym przez "Gazetę Wyborczą" Aleksander Kwaśniewski, Tadeusz Mazowiecki i Lech Wałęsa.
Podzielają oni pogląd, że skuteczny reżim nieproliferacji tak długo nie będzie możliwy, dopóki główne mocarstwa nuklearne, a zwłaszcza Stany Zjednoczone i Rosja, nie podejmą pilnych kroków zmierzających do nuklearnego rozbrojenia. Dysponują one łącznie blisko 25 tysiącami głowic nuklearnych, co stanowi 96 proc. globalnego arsenału jądrowego.

Przeciwnicy rozbrojenia nuklearnego twierdzili, że realizacja tego celu nie jest możliwa, ponieważ nie ma skutecznego systemu kontroli i weryfikacji. Jednak dziś wspólnota międzynarodowa dysponuje właściwymi środkami kontroli - oceniają autorzy.

Na porządku dziennym stoi dziś potrzeba uruchomienia procesu stopniowego rozbrojenia nuklearnego - apelują byli prezydenci i pierwszy niekomunistyczny premier RP. Podkreślają, że proces ten nie przyniesie rezultatów z dnia na dzień. Jednak wyznaczy kierunek i stworzy szansę umacniania mechanizmów nieproliferacji i ustanowienia globalnego opartego na współpracy nienuklearnego systemu bezpieczeństwa.
Dwóch panów z „turnieju łgarzy” zaczynają razem współpracować może jeszcze napiszą książkę w formie poradnika- IPN 1100 i 1 pomysłów na obalenie dowodów historycznych.
W końcu brakuje tam do grona gen. Jaruzelskiego powstała by wielka trójka.
„Prezydenci RP mity i rzeczywistość” ten ostatni wyraz zostanie
usunięty

[ Ostatnio edytowany przez: Korba102 03-04-2009 08:04 ]

treść
poruszające: ludzie mówią o "synu wałęsy"
nie udało się studentowi historii, udało "gazecie pomorskiej". ludzie pod nazwiskiem opowiadają o młodości lecha wałęsy.
gazeta publikuje duży reportaż z popowa, rodzinnej wsi przywódcy "solidarności". rozmówcy "gp" potwierdzają jedną z tez ostatniej biografii lech wałęsy: że miał syna, do którego się miał nie przyznawać. obalają przy okazji historię, że wałęsa miał kogoś dźgnąć nożem. nie wałęsa, tylko jego brat. i nie dźgnął, tylko drasnął.
historycy kłamią jak to określił były prezydent a jeszcze jeden były prezydent który słynął z prawdy również określił ipn warsztat a może kuźnia kłamców za publiczne pieniądze!!!
powinni byli prezydenci założyć wcześniej związek partnerski solidarnoŚĆ

[ Ostatnio edytowany przez: Korba102 03-04-2009 19:13 ]

Seks to fundament cywilizacji!
Wszystko, co osiągnęliśmy jako ludzkość, zawdzięczamy męskiemu pragnieniu zaimponowania przedstawicielkom przeciwnej płci. I chęci zaciągnięcia ich do łóżka. Przynajmniej, jeśli wierzyć niektórym naukowcom.
Co czyni mężczyznę atrakcyjnym? Pieniądze - odpowie wiele osób. W tym uczeni, którzy udowodnią nawet, że ilość orgazmów u kobiety zależy od zasobności męskiego portfela.

Tylko czy odpowiedź rzeczywiście jest taka prosta? Kasa, Misiu, kasa - jak mawia były selekcjoner naszych piłkarzy, lubiący sobie na rauszu pojeździć po torach tramwajowych - i wszystko jasne?

Niekoniecznie. Bardziej wyczerpujących wyjaśnień udziela w rozmowie z "Gazetą Wyborczą" dr Bogusław Pawłowski, antropolog z Uniwersytetu Wrocławskiego:

O atrakcyjności mężczyzny decyduje status i zasoby materialne.

Nie są to, rzecz jasna, dwie odrębne sprawy. Można by więc ująć to lepiej: status - w tym zasoby materialne. A także takie rzeczy, jak miejsce mężczyzny w społecznej hierarchii, uznanie, jakim się cieszy, czy po prostu sława. Przy czym z wymienionymi w poprzednim zdaniu atrybutami poziom zamożności jest zazwyczaj ściśle związany. Sławni, podziwiani i ważni mężczyźni są najczęściej bogaci. Więc atrybuty męskości też są przede wszystkim materialne:

Kobiety zawsze oczekiwały od mężczyzn, by byli męscy, cokolwiek to miało znaczyć. Z czym innym kojarzono męskość w epoce jaskiniowej, z czym innym kojarzona jest teraz. Kiedyś przynosili zwierzynę, teraz pieniądze. Kiedyś latali z włóczniami, teraz z kartami kredytowymi.

Ale tak, jak niegdyś stawali się mniej pociągający, gdy nie szło im na polowaniach, tak dziś są tracą atrakcyjność wraz z utratą pieniędzy czy władzy. Ot, natura. Naturalne jest również, jak twierdzi dr Pawłowski (i nie on jeden), że:

Atrakcyjność fizyczna żony stanowi bardzo miarodajne kryterium pozycji męża. Szybko rosnące dochody i wpływy mężczyzny podbijają jego akcje na rynku seksualnym. Awansując - może liczyć na coraz młodsze i ładniejsze partnerki.

A co jeśli nie chce wciąż nowych kobiet, bo tak bardzo zakochany jest w swojej wybrance? Czy wtedy status nie ma już znaczenia? Bynajmniej! Tylko jedna na sto kobiet, której mężem jest mężczyzna z finansowej elity, znajduje sobie kochanka. Podczas, gdy statystycznie co trzecia żona zdradza swojego małżonka.

Co z tego wszystkiego wynika? Cóż, jedni i tak nie uwierzą, inni wzruszą ramionami i powiedzą, że niewiele. Znajdą się jednak i tacy, którzy uznają to za sprawę fundamentalną dla losów ludzkiej cywilizacji.

Przypomina się w tym miejscu dialog z filmu Testosteron. Tretyn rozmawia ze Stavrosem o tym, jak wyglądałby świat bez kobiet. Przede wszystkim mężczyźni by się nie zabijali, tłumaczy bohater grany przez Macieja Stuhra, bo nie mieliby powodów. Nie byłoby na świecie nic ciekawego, o co warto byłoby walczyć. Nikt nie wymyśliłby komórek, a nawet:

- Nie byłoby piłki nożnej!
- Jak to by nie było?!
- A dla kogo grają piłkarze?
- Grają dla kibiców.
- I pan w to wierzy?
- Dla sławy. Dla pieniędzy.
- A po co im ta sława i te pieniądze?
- Żeby sobie kupować fajne i szybkie bryki!
- A po co im te fajne i szybkie bryki?
- Żeby...

Do czego służą fajne i szybkie bryki wyjaśnia dr Pawłowski:

Z ewolucyjnego punktu widzenia takie BMW niczym nie różni się od 10 krów, które ma Buszmen czy Kypsygis. Drogi samochód w Europie jest tym samym, co stado bydła w Afryce czy pole ryżu w Azji. Wyznacznikiem możliwości mężczyzny lub po prostu... wabikiem.

Pomyślmy więc, co by się działo, gdyby kobiety jednak były na świecie, ale nie znajdowałyby absolutnie nic atrakcyjnego w statusie mężczyzny. Gdyby nie robiłby na nich najmniejszego wrażenia szacunek, jakim dany mężczyzna cieszy się w społeczności, ani jego możliwość wpływania na innych. Gdyby większy kawałek mamuta, nowe stado krów i limuzynę kwitowały wzruszeniem ramion.

Czy jaskiniowcowi chciałoby się zrobić coś ponad zdobycie ilości mięsa niezbędnej do przetrwania, wystarczająco grubego futra i groty, w której za bardzo nie pada na głowę?

Przecież od ilości zgromadzonych dóbr, czy od tego, jak fajną ma jaskinię, nie zależałby dostęp do najatrakcyjniejszych kobiet - i do seksu z nimi. Czyli czynności sprawiającej mu największą frajdę.

Skoro miałby w grocie tę samą kobietę, niezależnie od tego, czy wymyśliłby narzędzia ułatwiające polowanie, czy też nie - po co się wysilać? Po co ryzykować dalekie wyprawy na niezbadane terytoria w celu znajdowania lepszych kamieni, czy nowych gatunków zwierzyny? Po co szukać wygodniejszego schronienia dla plemienia, skoro wyrazy uznania nie przekładają się na więcej kobiet i więcej seksu?

Jeżeli przyjąć pogląd podzielany od dekad przez wielu naukowców - że popęd seksualny jest najważniejszą motywacją w życiu człowieka - wyszłoby nam, że bez kobiecego pociągu do sławy i bogactwa, wciąż mieszkalibyśmy w jaskiniach, żywiąc się głodowymi racjami mięsa i ubierając w poprzecierane futra.

Nie przeklinajmy więc niewieściego zamiłowania do statusu. Gdyby nie ono, być może nadal biegalibyśmy z dzidami w poszukiwaniu mamuta na kolację.

Co podnieca kobiety? Pieniądze!
Badania, o których pisze "The Times", potwierdziły starą jak świat tezę: przedstawicielkom płci pięknej chodzi wyłącznie o kasę. Do tego stopnia, wyjaśnia psycholog Thomas Pollet z Uniwerystetu Newcastle, że:

Częstotliwość orgazmów u kobiety zależy od wysokości zarobków partnera.

Co wynika z ewolucyjnej adaptacji, twierdzi badacz, prowadzącej do wybierania partnera na zasadzie widocznych oznak jego statusu. Wpisuje się to dobrze w teorie tzw. psychologii ewolucyjnej, sugerującej, że mężczyźni i kobiety są genetycznie zaprogramowani do poszukiwania partnerów posiadających atuty zapewniające największą szansę przetrwania ich genów.

Żeński orgazm często staje się tematem badań uczonych, którzy próbują rozstrzygnąć, czemu właściwie ma służyć (z naukowego punktu widzenia, oczywiście). Bo do tego, żeby mieć potomstwo jest niepotrzebny - kobieta może zajść w ciążę niezależnie od osiąganego poziomu seksualnej przyjemności.

Pollet podpisuje się pod tezą przedstawioną przez profesora psychologii Davida Bussa, autora książki Ewolucja Pożądania, twierdzącego:

Orgazmy dają kobiecie sygnał, że oto trafił się wartościowy mężczyzna, i pomagają budować z nim emocjonalną więź.

Teoria profesora Bussa do nas przemawia. Jednakże co do prostej zależności: im więcej pieniędzy ma mężczyzna, tym więcej orgazmów u kobiety - mamy wątpliwości.

Nie chcemy wątpić w wyniki tysięcy ankiet wskazujące, że kobiety związane z bogatszymi mężczyznami częściej zadowolone są ze swojego życia seksualnego. Może nie jest to jednak bezpośrednia zależność.

Może istnieje jakieś inne wyjaśnienie. Na przykład takie, że określone cechy posiadane przez mężczyznę wpływają na jego sukcesy zarówno finansowe, jak i łóżkowe. Dajmy na to: pewny siebie, zdecydowany i wierzący we własne umiejętności facet ma predyspozycje do, równocześnie, zarabiania większych pieniędzy i bycia lepszym kochankiem.

News z sieci
No cóż może coś jest jednak w tym?