Polski w kabarecie

Warto się o tym przekonać oglądając „Para buch, koła w ruch, czyli kabaret na długiej przerwie”, a w nim postaci znane już uczniom na Wyspach. Tym razem w nowej odsłonie, kabaret malowany słowem, w wersji skróconej puka do drzwi polskich szkół. Nie sposób nie skorzystać z zaproszenia, bo to niekonwencjonalna lekcja języka polskiego, taka że aż palce lizać i oby jak najwięcej takich edukacyjnych kwiatków rozkwitało pod dachem polskich szkół.

Przyjedzie do ciebie...

Okazuje się, że do nauki polskiego nikogo już namawiać nie trzeba, a marzenia rodziców związane z rodzimą edukacją ich dzieci mają szansę się spełnić. I wcale nie jest to trudne, a nawet banalnie proste, jeżeli podążając śladem Ewy Zielińskiej - założycielki, dyrektorki i aktorki Teatru Obwoźnego Włóczykij, zaprosimy nasze pociechy do kabaretu i tam oprócz lekcji polskiego, podarujemy im solidną dawkę radości i uśmiechu.



Nie ma mowy, aby nie zapamiętały kilku najważniejszych zasad pisowni i gramatyki języka ojczystego ich rodziców. Nie ma mowy, aby taka lekcja polskiego poszła na marne, tym bardziej, że odbędzie się pod skrzydłami polskiej szkoły, do której dziecko uczęszcza.
Przygoda z Włóczykijem, to jeszcze jedna niespodzianka, jaką jest niezwykły prezent - lekcje empatii, wrażliwości na krzywdę innych, bo każda z pociech na widowni poprzez swoją obecność będzie miała szansę wesprzeć Akcję pomocy dla chorego na glejaka dziewięcioletniego Maćka. - Jestem gotowa zagrać nieodpłatnie jeden ze spektakli Włóczykija. Jeżeli tylko będzie to możliwe i terminy z polską parafią na Ealingu dotyczące udostępnienia Sali Windsor Hall zostaną ustalone przez Agnieszkę Zubel, koordynatorkę Akcji pomocy Maćkowi, przyjadę z „Przygodami Jeża..." i zagram dla najmłodszej widowni. Dochód z przedstawienia zostanie w całości przekazany na rzecz chłopca - mówi Zielińska.

A tymczasem...

Najpierw był wspomniany Jeż i jego perypetie rodzinne, wzruszające opowieści o tym, dlaczego rodzina i najbliżsi są ważni i stanowią fundament dorosłej przyszłości każdego z nas.



Zaczęło się od bajki, którą Zielińska kilka lat temu, czytała swojemu synowi, uznając ją za odpowiedni tekst dla dzieci, które w większości na emigracji mieszkają tylko z rodzicami, z daleka od babć, dziadków i kuzynów. Potem za namową koleżanki stworzyła teatr, pomogli jej przyjaciele z Pragi i Podkarpacia, którzy przygotowali scenografię i napisali muzykę, taką, która trafia prosto do serc, nawet tych najmniejszych, najwrażliwszych. Z tym Jeżem i jego najbliższymi Zielińska odwiedziła większość polskich szkół na Wyspach, gościła na polskich festiwalach, wzruszała do łez, bo jej bohaterowie podejmowali tematykę wartości i odczuć bliskim nam wszystkim. Tak jak w rodzinie, w której raz świeci słońce, a innym razem pada rzęsisty deszcz.
Podobnie było u „Jeża ze Zgierza”, który poznał smak smutku i rozpaczy, by w finalnej scenie rozkoszować się miłością i szczęściem. Jeż zagościł się w sercach rodziców i dzieci, a kiedy już się tam zadomowił, przyszła pora na kabaret. Narodził się ku realizacji potrzeb językowych dzieci.