Ja w UK: artykuł politycznie niepoprawny

Udając się do kraju kapitalistycznego doskonale zdawałem sobie sprawę, że kraj ten ma swoje plusy i minusy. Przestrzegano mnie, żebym uważał, aby te plusy nie przesłoniły mi minusów. Niepotrzebnie zresztą, co wykażę w poniższym artykule. Artykuł jak sam tytuł już wskazuje jest przeznaczony do marginesu czytelniczego, który to margines zamierzam przesunąć przynajmniej do połowy. A czy mi się uda, to zobaczymy. W drugim przeciwstawnym artykule opisze plusy ale będzie to bardzo krótki artykuł, albo wcale go nie będzie. Treści zawarte w zużytym atramencie na tej stronie są wyłącznym subiektywnym zdaniem autora i podlegają dyskusji, która zamierzam wywołać. Kontrowersyjne stwierdzenia, że np. Anglicy to brudasy. Proszę nie odnosić do sytuacji w kraju nad Wisłą odpowiadając „… a co? W Polsce nie ma dbających o higienę osobista inaczej…?”. Chodzi mi oto, ze w Anglii miało ich nie być!

Pierwsze wrażenia

A zaczęło się tak pięknie, tzn. zgodnie z „mitologią o Anglii”. Wylądowałem w Bristolu. Pogoda typowo angielska, deszcz i mgła. - Wszystko się zgadza – pomyślałem. Miał mnie odebrać jeden z szefów firmy, z którą podpisałem kontrakt. Czekałem dwie godziny. I nie wynikało to z różnicy czasu. Nie zgadzało się to troszkę z mitem o angielskiej punktualności. Ale jak się później okazało, była to najmniej istotna rzecz, z jaką się miałem spotkać w przyszłości w mojej pogoni za obaleniem mitów o wielkości Brytanii.

Szef pojawił się. Ponaglając mnie biegał jak oparzony. Pognał do bramki przed parkingiem, gdzie pobrał kupon i odjechaliśmy. Człowiek uczy się cale życie…jak nie płacić za parking.
Toyota Avensis, która wracaliśmy zrobiła na mnie naprawdę wrażenie. Ja biedny chłopak z Galicji… takiego chlewu jeszcze nie widziałem!
Usiadłem z tylu obok uroczego malca całego wymalowanego czekolada łącznie z siedzeniem. Moim pierwszym zajęciem było zajęcie się nim. Była to lekcja, która pokazała mi, na czym polega bezstresowe wychowanie i czym ta metoda skutkuje w przyszłości.

Marzenie o morzu

Wreszcie moje marzenie miało się spełnić. Zamieszkam nad morzem. Marzenie spełniło się ale troszkę później. Firma zapewniała nam kwaterunek oczywiście po potraceniu 65 funtów tygodniowo. Zajechaliśmy po numer 331 na osiedlu, które przypominało architekturą budynki dla wojska… tego w niewoli. Domki w Anglii często maja swoje nazwy. Ten nazywał się „Straszny Dwór”. Komnata, gdzie mnie zakwaterowano to zapewne była izolatka. Wyro, połamana szafka i brak miejsca na krzesło. Usiadłem zwyczajowo jak to się robi po podróży. Zamyśliłem się. Nie będę pisał o czym, bo dostał bym banana.

*Masz inne doświadczenia z pobytu w UK? Podyskutuj na naszym forum