Wiadomości

Praca za granicą

21/06/2010 10:31:49

Elastyczny rynek pracy

W krajach Unii Europejskiej coraz większą popularnością cieszą się niestandardowe formy zatrudnienia. Przekonaj się, że praca wcale nie musi być etatowa, wykonywana w jednym miejscu od 9 do 17 przez pięć dni w tygodniu.

Praca na wezwanie

Polega na tym, że pracodawca może wezwać pracownika do jej świadczenia w dowolnym momencie. Osoba zatrudniona w ten sposób musi być dyspozycyjna cały czas, ale wykonuje pracę tylko wtedy, kiedy jest zwiększone zapotrzebowanie na siłę roboczą, np. w czasie wzmożonego ruchu w restauracjach, pubach, hotelach. Praca na wezwanie może odbywać się też przy nadzorze urządzeń lub pełnieniu dyżurów, również telefonicznych w domu. Regulowana jest najczęściej w oparciu o umowę o pracę na zero godzin lub najniższy wymiar godzin lub umowę przedwstępną, która zmienia się w umowę o pracę o charakterze czasowym w momencie, gdy pracownik zostaje wezwany do wykonania pracy. Forma ta jest najbardziej popularna w Wielkiej Brytanii i Austrii (ok. 5 proc. siły roboczej). W Szwecji w ciągu piętnastu lat liczba pracujących na wezwanie potroiła się.

Telepraca

Rozwój nowoczesnych technologii informacyjnych zaowocował upowszechnieniem się pracy w domu. Telepraca może odbywać się poza siedzibą firmy, gdy pracownik utrzymuje kontakt z pracodawcą i współpracownikami za pomocą urządzeń – komputera z dostępem do internetu, telefonu komórkowego, faksu, wideofonu. Może być to praca najemna, kontraktowa lub samozatrudnienie. Telepraca może być też naprzemienna – gdy jest wykonywana częściowo w domu, a częściowo w biurze. W krajach UE już w 2000 r. ok. 10 milionów ludzi wykonywało telepracę, a ich liczba stale wzrasta. Ta forma pracy jest najbardziej popularna w krajach skandynawskich, Holandii i Wielkiej Brytanii. Może odbywać się na podstawie umowy o pracę, umowy-zlecenia lub umowy o dzieło, w zależności od specyfiki pracy.

_____________________________________________________________________________

RÓWNE PRAWA
Zgodnie z dyrektywą unijną z 1997 r. dotyczącą pracy w niepełnym wymiarze godzin, pracownicy korzystający z takiej formy zatrudnienia nie mogą być traktowani mniej korzystnie niż pracujący w pełnym wymiarze czasu (pod warunkiem, że odmienne traktowanie nie wynika z różnicy kwalifikacji, stażu pracy, wyników itp.).

„Czasownicy” w liczbach
W 2008 r. liczba pracowników tymczasowych na świecie wyniosła ponad 9,5 miliona, w UE – 3,9 miliona, w Polsce – 475 tys. Jedna trzecia pracowników w Hiszpanii i 5 proc. ogółu pracujących w Wielkiej Brytanii zatrudnionych jest na podstawie umowy na czas określony lub tymczasowo. Dziennie taką pracę w krajach UE wykonuje średnio 2,8 miliona osób. Polacy pracują tymczasowo głównie w Wielkiej Brytanii, Holandii, Francji, Portugalii i Hiszpanii – w rolnictwie, ogrodnictwie, produkcji, budownictwie, hotelarstwie oraz gastronomii. Średnie miesięczne pensje Polaków pracujących tymczasowo za granicą wynoszą ok. 1,5 tys. euro (6,2 tys. zł).

TELEPRACA
Przykładowe zawody, wykonywane przy zastosowaniu telepracy:
- pracownicy terenowi, np. przedstawiciele handlowi, agenci nieruchomości, dziennikarze-reporterzy, ankieterzy,
- specjaliści IT (informatycy, programiści, graficy komputerowi), tłumacze, księgowi, menedżerowie,
- pracownicy telefonicznej obsługi klienta, telesprzedaży.

Agnieszka Kamińska, Praca i Życie za Granicą