Dyskryminacja

Ageism, homofobia i równe szanse
Myliłby się ktoś myśląc, iż w Wielkiej Brytanii nie istnieje zjawisko dyskryminowania pracowników ze względu na ich wiek. Istnieje. Nazywa się tutaj „ageism” i jest taką plagą, iż rząd Jej Królewskiej Mości poczuł się zobowiązany do interwencji. Całkiem niedawno wydano ustawę zabraniającą dyskryminacji ze względu na wiek. Podobnie zresztą zareagowano na homofobię w firmach, uprzedzenia rasowe i narodowościowe. Swojej „ochronnej” ustawy doczekali się także niepełnosprawni. W większych firmach, państwowych instytucjach lub takich przedsiębiorstwach, gdzie skarb ma swoje udziały, ustalono nawet ilu proporcjonalnie na wszystkich zatrudnionych ma być niepełnosprawnych i przedstawicieli mniejszości etnicznych. Obowiązuje tutaj generalna zasada tak zwanej „Equal Opportunity Policy”. Zgodnie z nią pracodawca dając na przykład ogłoszenie o wakacie w prasie informuje przy okazji, iż firma przestrzega tej zasady i na dane stanowisko mogą kandydować wszyscy, niezależnie od narodowości, wyznawanej religii czy koloru skóry. Zwykle taka informacja ma formę uprzejmego zaproszenia (zachęty) do składania aplikacji przez wszystkich bez względu na to skąd pochodzą i czy są pełnosprawni. Wyjątek stanowią naturalnie takie stanowiska pracy czy zawody, do których wykonywania potrzebna jest pełna sprawność fizyczna i psychiczna.

Czego nie wolno?
Przede wszystkim żądać dołączania do formularza aplikacyjnego fotografii, a także zastrzegać sobie wstępnie, iż kandydat musi spełniać określone warunki aparycyjne. Nie dotyczy to naturalnie stanowisk gdzie wygląd zewnętrzny, wzrost, kolor skóry czy narodowość kandydata lub na przykład waga ciała odgrywa znaczącą rolę. Jeżeli dajmy na to fotograf potrzebuje modela o określonej aparycji, zrozumiałym jest, że może takie warunki wstępne postawić. Zdarza się, iż realizator filmu czy programu telewizyjnego potrzebuje osoby określonej z góry mniejszości etnicznej ze względu na język, którym kandydat musi się posługiwać. Ostatnio także sporo jest ogłoszeń, w których poszukuje się osób dwujęzycznych ze szczególnym uwzględnieniem znajomości któregoś z języków słowiańskich.
W tym wypadku jednak nie określa się, iż musi to być koniecznie np. Polak. To mogłoby już być poczytane za dyskryminację, albowiem nigdzie nie jest z góry określone, iż rodowity Brytyjczyk, nawet bez polskich korzeni, nie może biegle władać naszym językiem. Takie przypadki już były i od razu wywołały one protesty ze strony naszych gospodarzy. Ogłoszeniodawca, w tym wypadku brytyjski pracodawca musiał zmienić formę ogłoszenia aczkolwiek treść jego, w sensie merytorycznym, pozostała taka sama.

Chodzi o formę
Tak naprawdę to wszystko rozbija się o formę. Dyskryminacji jako zjawiska nie da się całkowicie wyeliminować. W końcu, jeżeli komuś zależy na pracowniku-Polaku i tak go zatrudni. Jeśli zaś, a i takie są przecież realia, ktoś zatrudnia tylko „swoich” znajdzie sposób na to, aby odpowiednio zredagować ogłoszenie. Życie znów wymyka się z rąk ustawodawcy, który jednakże daje ludziom pewne instrumenty obrony przed każdą, nawet najbardziej zawoalowaną, formą dyskryminacji. To jednak czy będziemy jej przedmiotem, czy nie w dużym stopniu zależy od nas samych, naszej znajomości prawa, realiów życia i pracy w tym kraju.

Jędrek Śpiwok, Dziennik Polski

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: