Dyskryminacja

Iluż to ludzi w średnim wieku zostało zwolnionych z pracy lub co najmniej przesuniętych na inne, najczęściej niższe stanowiska ze względu na swój wiek. Najczęściej naturalnie nie podawano im prawdziwego powodu zwolnienia, każdy jednak wiedział, że po prostu na jego miejsce jest inna młodsza, lepiej (lub nie) wykształcona osoba.

Bywało, że planując zwolnienia grupowe zaczynało się je właśnie od starszej wiekiem kadry. Aby usprawiedliwić takie praktyki posługiwano się i nadal jeszcze posługuje argumentem o nowych czasach, technologiach, postępie, za którym starsi pracownicy nie nadążają, wzrostem konkurencji na rynku, której aby sprostać, potrzebne są nowe świeże siły.
O częstym w takich wypadkach nepotyzmie i kumoterstwie nawet nie wspomnę, albowiem te zjawiska niezmiennie towarzyszyły nam i towarzyszą od niepamiętnych czasów, a w momentach kryzysów, czy zawirowań społecznych wzmagają się jeszcze bardziej.

Co to jest dyskryminacja?
Dyskryminacją nazywa się ogólnie inne, najczęściej gorsze, traktowanie w życiu społecznym, politycznym i zawodowym osobników lub grup ludzi o innym wyglądzie, kolorze skóry, narodowości, religii, preferencjach seksualnych, sposobie bycia, ubierania się, itd. Słowem wszystkich tych, którzy w jakiś sposób odbiegają od ogólnie przyjętej przeciętnej. Czasem przybiera ona drastyczne, skrajne formy rasizmu, ksenofobii i nietolerancji religijnej, itp. Nas jednak interesuje przede wszystkim dyskryminacja w obcym społeczeństwie, w którym przyszło nam żyć, a szczególnie zaś w miejscu pracy.

Dyskryminacja w pracy
Z tą niestety spotykamy się coraz częściej. Nie tylko zresztą Polacy, ale także przedstawiciele innych nacji zaludniających te Wyspy. Najbardziej dotkliwa jest ona w sferze płac. Wielu z nas doświadczyło jej pracując na takich samych jak tubylcy stanowiskach, a otrzymując za to wynagrodzenie często nawet o połowę niższe. Normą stało się obecnie płacenie Polakom, Czechom, Słowakom, Litwinom i innym obcokrajowcom, stawki w granicach prawnie obowiązującego minimum. Nie ważne przy tym jest, iż ludzie ci często wykonują skomplikowane zawody wymagające sporych kwalifikacji formalnych lub przynajmniej umiejętności nabytych doświadczeniem. Otrzymują oni National minimum wage, podczas gdy ich brytyjscy koledzy za tę samą pracę dostają po kilkanaście, a czasem nawet po kilkadziesiąt funtów za godzinę. Jest to czystej wody dyskryminacja, aczkolwiek z formalnego punktu widzenia przepisów prawa pracy, wszystko jest w porządku.
Taką jej formę stosują nie tylko zatrudniające obcokrajowców firmy, ale także zleceniodawcy prywatni, którzy uważają za całkiem naturalne to, iż za taką samą usługę mogą Polakowi zapłacić połowę tego, co Anglikowi. My sami zresztą przyczyniamy się do eskalacji tego zjawiska w imię źle pojętej konkurencyjności.
Podobnie rzecz się ma z warunkami pracy. Bardzo często, Polacy pracują po kilkanaście godzin w szkodliwych warunkach, bez odzieży ochronnej, zabezpieczeń i odpowiedniego przeszkolenia z zakresu przepisów BHP.
Piszący te słowa zna osobiście przemysłową pralnię w zachodnim Londynie, której sceneria jako żywo przypomina obrazki z „Ziemi obiecanej”. Pracujący tam ludzie, głównie kobiety zatrudnione są nielegalnie za 2,5 funta na godzinę i aby zarobić godziwe pieniądze muszą pracować ok. 13 godzin dziennie. Pomijając już wszystkie inne aspekty tego przypadku, taka praca, za takie pieniądze i w takich warunkach jest czystą dyskryminacją. Wiadomo bowiem, iż żaden Brytyjczyk, o ile w ogóle przyjąłby tę pracę, to na pewno nie na takich warunkach.

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: