Aborcja ma dwie twarze

Dwa kraje, dwa podejścia do tematu… 

Marzena, Polka od trzech lat mieszkająca w Londynie, nigdy nie powiedziała nikomu, że jako młoda dziewczyna usunęła ciążę. Wiedzieli o tym tylko jej rodzice i ojciec jej nienarodzonego dziecka. Kiedy zaszła w ciążę, sama była jeszcze dzieckiem, w dodatku jej chłopak od razu oświadczył, że nie spieszy mu się do zakładania rodziny. Po wielkiej domowej awanturze matka wyciągnęła pieniądze odłożone na nowy telewizor i zaprowadziła ją do lekarza, który w ogłoszeniu w lokalnej gazecie zwięźle informował: „wywoływanie miesiączki, tanio”.

Już po zabiegu rodzice sprawę uznali za niebyłą, a ona sama nikomu nigdy nie odważyła się powiedzieć o tym, co tak naprawdę wtedy czuła. W rezultacie zabieg przypłaciła głęboką, ciągnącą się latami depresją.
Właśnie dlatego kilka dni temu przeżyła szok, kiedy koleżanka – Angielka – przy okazji jakiegoś wyjścia do pubu wyznała jej, że chodzi do psychologa, aby dojść do siebie po aborcji. I choć Marzena wiedziała, że aborcja w Wielkiej Brytanii jest legalna, dopiero teraz zrozumiała, jak wielka przepaść istnieje między podejściem do tego tematu w Polsce i tutaj.

Anglia – no problem
Aby przerwać ciążę w Wielkiej Brytanii wystarczy, że przynajmniej dwóch lekarzy potwierdzi, iż urodzenie dziecka niekorzystnie wpłynie na zdrowie fizyczne lub psychiczne matki. Pod uwagę brana jest również jej sytuacja finansowa. Aborcji można dokonać do 24 tygodnia ciąży. Jeśli w późniejszym etapie ciąży u płodu zastanie wykryta jakaś wada rozwojowa, matka praktycznie w dowolnym momencie może zadecydować o jej ukończeniu. Zabieg jest przeprowadzany w szpitalu i całkowicie bezpłatny dla wszystkich ubezpieczonych (w prywatnym gabinecie kosztuje ok. 400 funtów). Niepełnoletnie dziewczyny mogą czuć się zupełnie bezpiecznie – nikt bez ich zgody nie poinformuje rodziców ani o ciąży, ani o zabiegu. W dodatku na wyraźne życzenie pacjentki nie dołącza się do jej karty zdrowotnej informacji o dokonanej aborcji.

Polska – tabu
W Polsce sytuacja wygląda inaczej. Jak stwierdza Magdalena Środa – filozof z Uniwersytetu Warszawskiego, prywatnie feministka – łatwiej się poddać aborcji niż o niej mówić. To wciąż temat tabu. Prawo zezwala na wykonanie zabiegu tylko w takich przypadkach, kiedy ciąża jest wynikiem gwałtu, kazirodztwa, zagraża zdrowiu matki lub kiedy u płodu stwierdzi się nieodwracalne wady rozwojowe. Ale w praktyce, nawet wtedy kobieta może mieć problem z usunięciem ciąży. Pierwsze dziecko Iwony urodziło się z zespołem Downa. Kiedy po czterech latach znów zaszła w ciążę, poprosiła lekarza o skierowanie na badania prenatalne, zdecydowana na aborcję w przypadku wykrycia wady. Ginekolog wydał je, ale najpierw wiele razy odwoływał się do jej sumienia i odradzał wykonanie badania. Niestety, potwierdziło się najgorsze. Iwona udała się do innego lekarza i tym razem bez problemu dostała skierowanie do szpitala na tzw. terminację ciąży. Ale tu znów niespodzianka – szpitalny ginekolog odmówił wykonania zabiegu, ponieważ było to niezgodne z jego przekonaniami. I nie obyło się bez komentarzy o tym, jakie to matki teraz wygodne i żadna nie chce dźwigać krzyża na plecach. I chociaż Iwona miała prawo zażądać od szpitala usług innego lekarza, była tak zrezygnowana i zmęczona psychicznie, że wyszła i więcej tam nie wróciła. Za namową męża aborcji dokonała nielegalnie – w prywatnym gabinecie.