Azjaci nadzieją

Na początku sierpnia w Hongkongu odbyły się IV Azjatyckie Dni Młodzieży. W Dniach wzięło udział ok. 800 młodych ludzi z całej niemalże Azji. Mimo dalekich odległości i niekiedy sprzeciwu władz swoich krajów przybyli do Hongkongu, aby pod hasłem „Młodzi nadzieją rodzin w Azji” spotkać się i zamanifestować swoją wiarę.

Ecclesia in Asia. Kościół w Azji zaczął rozwijać się bardzo wcześnie. Tradycja mówi o dotarciu Tomasza Apostoła do Indii już w połowie I wieku. W V wieku kupcy perscy zanieśli Dobrą Nowinę do Chin. Tempo rozwoju tamtejszego Kościoła wydawało się zawrotne – VII wiek to jego rozkwit. Niestety jeszcze szybciej przyszło załamanie, a w XIV w. Kościół w Azji był maleńką wspólnotą  w Indiach. W XVI w. do Azji – Chin, a nawet Japonii – wyruszyli jezuici, ale znów, po części z winy urzędowych prześladowań i zakazów, a po części przez rezygnację z obranej metody ewangelizacji, misje upadły. „Złotym wiekiem” misji w Azji zwykło się określać okres rozpoczęty przybyciem na ten kontynent Franciszka Ksawerego, a zakończony w 1639, kiedy zakazano kultu chrześcijańskiego. Wtedy to za wiarę w Jezusa życie oddało setki ludzi – księży, mieszczan, rolników, samurajów, kobiet, mężczyzn i dzieci. Niektórzy z nich zostali nawet kanonizowani. Nic więc dziwnego, że Kościół w Azji tonie w morzu buddyzmu, szintoizmu, islamu, hinduizmu. Nawet adhortacja, podpisana przez Jana Pawła II w 1999 roku w New Delhi, „Ecclesia in Asia”, zawiera swoje przesłanie do wiernych w słowach „Nie bój się, mała trzódko” (por. ¸k 12,32).

Jan Paweł II podkreślał, że Azja potrzebuje Jezusa, który będzie dla niej „wodą żywą”. Istnieje pewien sposób „bycia Azjatą”, dla którego cisza, harmonia, kontemplacja, rodzina, poszanowanie osób starszych, solidarność są wartościami najwyższymi. Jezus również był Azjatą – uciekinierem,  posłusznym rodzicom, modlącym się. Jest więc bardzo bliski Azji. „Synod ogarniał całą Azję, dzięki czemu mogliśmy zobaczyć jak w ciągu dwu tysięcy lat Ewangelia zakorzeniała się na tym wielkim kontynencie. To prawda, że chrześcijaństwo w Azji pozostaje w mniejszości i ta sytuacja stanowi jak gdyby ciągłe wyzwanie dla niego. Pobudza ona Kościół, by składał swoje świadectwo ze szczególną odwagą. Czyż moglibyśmy zapomnieć, że Chrystus narodził się na tym niezwykłym skrzyżowaniu dróg Świata, gdzie Azja spotyka się z Europą i Afryką? Narodził się dla wszystkich kontynentów, ale w jakiś szczególny sposób dla Azji. Azja ma tu jakieś prawo pierwszeństwa. Na tym bowiem kontynencie Chrystus żył, tu dokonał dzieła odkupienia Świata, tu ustanowił Eucharystię i wszystkie inne sakramenty, tu w końcu dokonało się Jego zmartwychwstanie” (Jan Paweł II, Homila na zakończenie Synodu Biskupów poświęconego Azji, 14.05.1998).

Ale ten sam Chrystus jest też „skandalem”, „zgorszeniem” dla Azjatów – przez złamanie reguł kastowych, strachu przed Śmiercią, a przede wszystkim przez łączność z Bogiem – Ojcem, który istnieje i przeczy poszukiwaniom Boga odległego, niemożliwego „do osiągnięcia”.

Podczas X Światowego Dnia Młodzieży w Manili w 1995 roku Papież mówił :” Droga młodzieży Filipin, Azji, Dalekiego Wschodu i całego świata, stańcie się dla Kościoła, dla wszystkich narodów i całej ludzkości znakiem nadziei! Bądźcie znakiem nadziei! Niech wasze światło rozprzestrzeni się z Manili po najdalsze krańce ziemi”. Młodzi w Azji nie są obojętni na papieskie wezwanie. Już w 1994 roku, po I Światowych Dniach Młodzieży w Częstochowie (1991),  zwrócili się do FABC (Federation of Asian Bishops’ Conferences) o uznanie Youth Desk, skupiającej młodzież z całej Azji – by jej głos stał się słyszalny w świecie. Azjaci uczestniczą w Światowych Dniach Młodzieży, ale sami również postanowili zorganizować własne Azjatyckie Dni Młodzieży.

Od 1999 roku odbyły się już cztery takie spotkania. Tajlandzkie Hua – Hin (1999) , tajwańska stolica Tajpej (2001) , Bengalore w Indiach (2003), a w tym roku Hongkong gościły azjatycką młodzież. Tematy przewodnie tych spotkań – „Azjatycka młodzież wchodzi z Jezusem w Trzecie Tysiąclecie”, „Jesteśmy wezwani do świętości i solidarności”, „Azjatycka młodzież dla pokoju” – gromadziły setki osób na modlitwie, zabawie, wspólnych rozmowach. Spotkania umożliwiają podzielenie się własnymi doświadczeniami, zamanifestowanie wiary, budowania wspólnoty ludzi różnych wyznań z kontynentu azjatyckiego. Są także okazją, aby zastanowić się nad najgłębszymi życiowymi aspiracjami i odnowić swoje zaangażowanie osobiste w głoszeniu Królestwa Bożego poprzez sprawiedliwość opartą na pokoju.

Do Hongkongu przybyła młodzież z Bangladeszu, Chin, Filipin, Hongkongu, Indii, Indonezji, Japonii, Kambodży, Korei Południowej, Laosu, Makau, Malezji, Mianmaru, Singapuru, Mongolii, Sri Lanki, Tajlandii, Turkmenii i Tajwanu. Nie wszyscy chętni mogli jednak być w Hongkongu. Zakazały tego m. in. władze czterech chińskich prowincji; z powodu sytuacji politycznej kraju nie byli obecni także delegaci z Timoru Wschodniego. To także jeden z bardziej palących problemów młodzieży katolickiej w Azji – często muszą się ukrywać ze swoja wiarą, są prześladowani.

Miasta Azji są zlaicyzowane i zsekularyzowane, co przyczynia się do kryzysu wartości. Przyjęcie chrześcijaństwa w Japonii, na Tajwanie czy w Indiach, równe jest z porzuceniem rodzimej tradycji. Do trudności należy także ustawodawstwo państw islamskich, które nawrócenie na chrześcijaństwo utrudniają lub też w ogóle zakazują, jak w Brunei, Afganistanie, Pakistanie czy Malezji. Co więcej istnieją państwa znajdujące się wciąż pod dyktatem komunistów, którzy z jednej strony popierają rozwój ekonomiczny i gospodarczy kraju, wciąż jednak kontrolując wszelkie przejawy aktywności religijnej (Chiny, Wietnam, Korea Północna). Na tym gruncie dokonuje się ewangelizacja, której filarem są młodzi ludzie, którzy mimo prześladowań, starają się czynnie  uczestniczyć w budowaniu Kościoła na swoim kontynencie.

Rodzina w adhortacji „Ecclesia in Asia” wymieniana jest jako filar społeczności azjatyckiej i Kościoła w Azji, na którym powinien być budowany apostolat świeckich – głównie młodych (nr 46). Na tegorocznym spotkaniu w Hongkongu filipiński biskup Rolando Tria Tirona, przewodniczący Sekcji Młodzieży w ramach Biura ds. świeckich i Rodziny FABC, wezwał młodych obecnych na otwarciu, aby „ośmielili się potwierdzić, że mogą być źródłem nadziei dla rodzin azjatyckich (...) choć żyją na kontynencie poważnych zagrożeń świętości i ważności życia rodzinnego”. Zachęcił także młodych słuchaczy, „aby byli narzędziami chrześcijańskiej nadziei i miłości dla swoich rodzin” w czasie trwania Dni. Codzienne imprezy – warsztaty, przedstawienia, wystawy, dialog międzyreligijny – miały pomóc młodym ludziom zarówno w poznaniu obecnie istniejącego modelu rodziny, jak i zrozumieniu ideału, do którego powinny te rodziny dążyć, by Kościół katolicki w Azji mógł się umacniać i dawać świadectwo żywej wiary w Jezusa.

Anna Stadnicka