2011-07-09 17:12:11, taka_mala napisał(a):
Witajcie. To mój pierwszy post na tym forum, choć przeglądam je dosyć często i zawsze jest pomocne. Tym razem to ja potrzebuję pomocy. Nie wiem od czego zacząć... siedzę i zalewam się łzami, ale wiem że muszę wziąść się w garść i zrobić coś ze swoim życiem, tylko nie bardzo wiem co...
Zacznę od tego, że jestem w Anglii od listopada ubiegłego roku, przyjechałam tu z moją partnerką i dwójką moich dzieci (5 i 11 lat), układało nam się dobrze, ona pracowała, ja "na razie" zajmowałam się mlodszym dzieckiem, dawałyśmy jakoś radę finansowo, więc nie musiałam "na siłę" szukać pracy i opiekunki. Jakiś czas temu zaczęło się między nami psuć, ona zaczęła znowu pić (kiedyś miała problem, ale wydawało mi się że go pokonałyśmy), za którymś razem spakowałam się i postawiłam sprawę jasno, albo picie albo my. Oczywiście wybrała nas powtarzając jak bardzo nas kocha itp. itd. To wszystko trwało może 2 tygodnie, trafila się okazja, napiła się- choć tym razem z umiarem, ale jednak. Ma do mnie pretensje, że tak stawiam sprawę, mówi że "chciałaby normalnie żyć, napić się czasem jak każdy człowiek". Nie rozumie że ona już nigdy nie napije się "jak normalny człowiek", bo zawsze alkohol będzie ją ciągnął w dół. W tym samym mieście co my mieszka jej matka, niestety jest to kobieta od której nigdy nie dostała miłości, nie będę o niej pisać, bo nic dobrego bym nie napisała, powiem tyle, odkąd powiedziałam jej co myślę o niej i o tym co robi i robiła córce zostałam "wrogiem nr 1" (z wzajemnością zresztą). Wtedy jak się spakowałam poszła do niej i mimo że przez kilka miesięcy ze sobą nie rozmawiały wtedy nadrobiły ten czas oczywiście przy wódce.
Dziś rano zmyła się z domu mówiąc że idzie jej zanieść plyty, bo kiedyś tam obiecała. (tak ni z gruszki ni z pietruszki) ok. Nie bronię jej, w koncu to jej matka... Wróciła po godzinie, zapaliła i wyszła spowrotem do niej, gdy po godzinie zadzwonilam powiedziała, że wróci za godzinę, spytałam czy pije, powiedziała "nie". Po 2 godzinach zadzwoniłam raz jeszcze, miałyśmy jechać na pocztę więc zadzwoniłam spytać czy długo jej jeszcze zejdzie, usłyszałam że na pocztę możemy jechać po niedzieli za godzinę będzie w domu. Minęły kolejne 2, zebrałam dzieciaki i poszliśmy pod dom jej matki, gdy dzwonilam już nie odbierała telefonu... Zapukaliśmy do drzwi, otworzyła nam ona... już wypita... Prosiłam żeby poszła z nami do domu, a ona, że mam iść do domu ona przyjdzie... Jej matka wyskoczyła z drzwi zaczęła mnie wyzywać... Ona nie zareagowała... Ona odwróciła się i weszła do środka... Ja wróciłam do domu.

Wiem, że ona mnie kocha, a jednocześnie wiem, że walka z alkoholizmem jest strasznie trudna zwłaszcza jeśli ktoś twierdzi że nim nie jest. Nie wiem czy chcę ten związek ciągnąć... kocham, ale mam dosyć podporządkowywania się jej trybowi życia.

Chciałabym odejść, ale gdzie? jak?
Nie mam żadnych oszczędności, żadnej pracy, żadnych benefitów.
Mój angielski jest na zbyt niskim poziomie żebym mogła cokolwiek załatwić, nie mam tu żadnej rodziny, przyjaciół...

Powiedzcie mi co mogę zrobić żeby zacząć normalnie żyć?

Wiem, że rozpisałam się strasznie, ale nawet nie mam się komu wyplakać, a to wszystko co dzieje się w moim życiu strasznie mnie przytlacza. Proszę, nie krytykujcie mnie i nie piszcie że sama sobie takie życie wybrałam, bo doskonale wiadomo, że nie chciałam żeby tak wyglądalo. Walczyłam z każdym złem na ile mi starczyło sil... Teraz już ich nie mam...