5 Horrifying Pinoy Cannibals
Written by FilipiKnow in Bizarre & Oddities,History,Hit List
Last Updated on 06/18/2019 by FilipiKnow

When it comes to food, Filipinos are so easy to please. Whether it’s a high-end filet mignon, a cheeseburger on the fly, or even the balut on the street, we Filipinos would eat them all.
However, like all civilized societies, we draw the line when it comes to cannibalism. It’s outdated, disgusting, and has no place in today’s world. Besides, no sane human being would even think about eating his fellow men, right?

The only problem is, not all people are sane, and from time to time we hear sickening news of people eating people around the world. Unfortunately, we also have our fair share here in the Philippines.

Also Read: The 10 Strangest Filipino Foods

Read on and find out about these Pinoy cannibals (listed in no particular order, their crimes are all gruesome anyway) who must have somehow lost their minds when they subjected their victims to a fate worse than death.

Note: The recent story of a Pinay cannibal in Indonesia is a hoax. Read on and find out why.




Table of Contents
1. Amil Brothers.
2. Raymundo Fonte.
3. Eladio Baule.
4. Efren Matedios.
5. Norberto Manero Jr.
Bonus Trivia: Rare ritual burial may reveal cannibalistic ancestry.
References
1. Amil Brothers.
The Amil brothers + Filipino cannibals
The Amil brothers, who have since been detained by local police, swear they did not kill their ailing mother, but were simply trying to rid her of bad spirits that had caused her unexplained malady. The youngest (face blurred) is aged 18. Photo by Dennis Arcon via News5.
In probably one of the most gruesome modern cases of cannibalism in the Philippines, three brothers butchered their own mother to death in February 2014, after which they devoured her corpse.

According to authorities and witnesses, Dante, 35, Paroy, 21, and Ibrahim, 18, all Moros hailing from Ampatuan town in Maguindanao, hogtied and hacked their 56-year-old mother Musala to death and then feasted on her body “as if they were wild animals.”

When the body was recovered, several internal organs, the innards, and the eyes were missing. The brothers claimed afterward that they only tried to purge their mother of an evil spirit that was possessing her. Their neighbors, meanwhile, have said that the brothers may have been high on drugs when they committed the killing. Others, however, invoked an old tale that the brothers came from an accursed family of “ghouls.”



2. Raymundo Fonte.
Raymundo Fonte + Cannibalism in the Philippines
Newspaper clipping from The Deseret News (December 11, 1901).
Although little is known of Raymundo Fonte’s history, it seems he was a tuba gatherer from Capiz (the folkloric haven of ‘aswangs’ who killed his co-worker Benliro Liberato with an oar after discovering the latter sleeping in his boat on Dec. 19, 1900.
The body of Liberato was later found floating in a stream, with his intestines, eyes, ears, and nose missing. Upon his capture and subsequent trial before a US military court, Fonte confessed to the killing and declared that he had eaten the missing body parts. He was hanged on Dec. 13, 1901.



3. Eladio Baule.
Eladio Baule

Weddings are supposed to be remembered as a joyous occasion. Instead, this particular one would be remembered solely because a wedding guest became part of the menu.

The macabre incident, which took place in the hinterland town of Narra, Palawan on July 17, 2004, started when the bride’s father Eladio Baule became angry after his cousin Benjie Ganay accidentally touched the bride’s bottom during the dance.

With the help of his son Gerald, nephew Sabtuari Pique and another cousin Junnie Buyot, Baule accosted Ganay and took him to a secluded area where they hacked him to death. They then roasted his body with kerosene and coconut leaves. After sampling their creation, they then brought the victim’s roasted remains back to the party and served it to the unwitting guests.

They would have gotten away with the crime too if Buyot hadn’t confessed to the police. He claimed that at the time of incident they were all drunk and had only been forced to kill and eat the body parts of their relative.

The shocking crime received international coverage due to its bizarre nature. Incidentally, Narra’s tourism suffered as a result of the townspeople being labeled as cannibals.



4. Efren Matedios.
Efren Matedios + Cannibalism in the Philippines
Murder suspect Efren Matedios is brought by police to a hospital after his arrest for stabbing and disemboweling his 6-year old niece, Lara, in Tabuelan town. The child’s mother Elizabeth Matedios (center), said she thinks he’s insane./ CDN Photo Tonee Despojo.
A shocking case of cannibalism hit the sleepy town of Tabuelan, Cebu on May 23, 2011, when 29-year-old Efren Matedios disemboweled his 6-year-old niece and ate her internal organs.

Matedios, who was later arrested and charged for murder, claimed that he was innocent and stated he only did the act to prevent the child from becoming a ‘manananggal’. He denied he was a cult member or drug user.

His neighbors also said that weeks prior to the incident, Matedios had accidentally angered a reputed old witch in the area who cursed him to become an ‘ungo’ or flesh-eating monster in local folklore. They added that they were shocked at the incident since they knew that Matedios doted on his niece.

Also Read: 10 Lesser-Known Mythical Creatures in Philippine Folklore

According to police reports, he ran amuck after his niece’s mother refused to let her sleep beside him. Although the mother escaped his rampage, the little girl could not. When police found the girl’s body, they discovered that her internal organs had been placed on a plate and drizzled with salt.



5. Norberto Manero Jr.
Norberto Manero Jr.
Source: AsiaNews.it
Of course, a list of Filipino cannibals wouldn’t be complete without the most famous of them all in it. Known as Kumander Bukay to his supporters and enemies, Manero led the dreaded Christian vigilante group Ilaga against Muslim and communist rebels during the 1970s and 80s.

In the course of their campaigns, the group became notorious due to their penchant for mutilating the bodies of their victims and turning those body parts into amulets. Allegedly, they also ate some of the body parts.

It was Manero however, who would achieve the biggest notoriety after he was found guilty of masterminding the shooting of the Italian priest Tullio Favali on April 11, 1985, in Tulunan, Cotabato after they suspected him to be a communist. According to witnesses, a triumphant Manero taunted the fallen priest by scattering his brain and later eating parts of it.

Although he would be convicted and languish in prison for two decades, he finally walked out a free man in 2008. He has since lived a quiet life taking care of fighting cocks formerly owned by Manny Pacquiao.



Bonus Trivia: Rare ritual burial may reveal cannibalistic ancestry.
9,000-year-old de-fleshing ritual revealed in the Philippines
Cremation burial as found. Ille cave site in the background. Images: V. Paz & H. Lewis
While we know that headhunting used to be prevalent among indigenous tribes in the country, there exists only scants reports of cannibalism, unlike those in other Pacific islands such as Polynesia and New Guinea.

However, the discovery of the remains of a 9,000-year-old woman in Palawan may yet shed light if our ancestors really practiced cannibalism.

Also Read: 15 Most Intense Archaeological Discoveries in Philippine History

According to scientists who made the find, the woman had her flesh and skin meticulously removed before being interred. Although for now, they think that this might have been purely for ritualistic purposes, they are not also ruling out cannibalism, noting that other tribes such as those in South America also practice eating their dead relatives.

Accordingly, the presence of bite marks on the bones would confirm just that.



subscribe to our newsletter

W nocy z 10 na 11 października 1985 roku w kierunku Tunezji leciał Boeing 737 z palestyńskimi terrorystami na pokładzie. Trzy dni wcześniej porwali oni statek wycieczkowy Achille Lauro u wybrzeży Egiptu. W zamian za uwolnienie pasażerów i załogi domagali się uwolnienia Palestyńczyków przetrzymywanych w więzieniach izraelskich. Terroryści nie dostali tego, co chcieli, ale po dwóch dniach negocjacji zgodzili się ustąpić w zamian za wolność i transport do Tunezji. Wcześniej zabili jednak zakładnika, starszego obywatela USA żydowskiego pochodzenia, poruszającego się na wózku, Leona Klinghoffera. Pośród pasażerów statku podczas jego porwania przez Palestyńczyków znalazła się grupa Polaków, wśród których byli m.in. piosenkarz Wojciech Gąssowski oraz jego partnerka – tancerka Małgorzata Potocka wraz z prowadzoną przez nią grupą rewiową Sabat.

Amerykanie nie zamierzali przejść nad tym morderstwem do porządku dziennego i postanowili pomścić swojego obywatela.
Gdy egipski Boeing 737 z terrorystami na pokładzie startował z Kairu, z pokładu lotniskowca USS Saratoga na Morzu Śródziemnym zaczęły startować myśliwce F-14 Tomcat, samolot kontroli i dowodzenia E-2 Hawkeye oraz E-6 Intruder służący do walki elektronicznej. Formacja ruszyła na przechwycenie samolotu z terrorystami na pokładzie.
W całkowitej ciemności około 10 Tomcatów podleciało bez żadnego oświetlenia bardzo blisko 737 i w kulminacyjnym momencie zażądali, aby pilot wylądował na lotnisku we Włoszech. By przyspieszyć decyzję wahającego się pilota, jednocześnie wszystkie maszyny armii USA włączyły swoje światła pozycyjne. Nad ranem Boeing wylądował na lotnisku włoskiej bazy Sigonella.
Na lotnisko Sigonella przyleciały dwa transportowce wyładowane komandosami SEAL, którzy mieli ująć terrorystów i odwieźć do USA na proces. Było to jednak nie w smak Włochom, którzy ostro się sprzeciwili, bowiem uznali to za gwałt na swojej suwerenności. Rząd w Rzymie utrzymywał, że z tego powodu, iż Achille Lauro nosił włoską banderę, a baza Sigonella leży na terytorium Włoch i nie jest eksterytorialna, to tylko on ma prawo zająć się wymierzeniem sprawiedliwości terrorystom. Władze w Rzymie, cytując swoją zwierzchność terytorialną nad bazą Sigonella, same postanowiły ująć terrorystów i na lotnisko wysłano karabinierów. Na pasie startowym przy egipskim B737 doszło do rzadkiego spięcia pomiędzy sojusznikami z NATO. Włoscy karabinierzy stali twarzą w twarz z uzbrojonymi po zęby komandosami i blokowali im dostęp do samolotu. Napięta sytuacja trwała pięć godzin, w trakcie których władze USA i Włoch wypracowały kompromis. Terroryści mieli zostać poddani procesowi w Rzymie.
Sześciu Palestyńczyków aresztowano, po czym dowódcę Abu Abbasa i jego adiutanta szybko zwolniono, bowiem mieli paszporty dyplomatyczne. Ku wielkiemu niezadowoleniu USA obaj odlecieli porwanym samolotem dalej. Kiedy amerykanie sie o tym dowiedzieli wysłali samoloty żeby przechwycić samolot którym lecieli terorysci, Włosi wysłali z Gioia del Colle dwa samoloty myśliwskie Aeritalia F-104S Starfighter 36 ° Stormo (Wing). Wkrótce dołączyły do ​​nich dwa kolejne F-104 z bazy lotniczej Grazzanise. W odpowiedzi na włoską akcję inne samoloty bojowe (które nigdy nie zostały publicznie zidentyfikowane, ale przypuszcza się, że były to amerykańskie Tomcat F-14) pojawiły się za włoskimi odrzutowcami. Włoskie odrzutowce również wykryły, że ich radar jest zablokowany nad Morzem Tyrreńskim, przypuszczalnie przez amerykańskiego Northrop Grumman EA-6B Prowler . Pracownik Rady Bezpieczeństwa Narodowego, Michael K. Bohn w tym czasie w Pokoju Sytuacyjnym w Białym Domu , wspominał później: „Piloci na pokładzie amerykańskich i włoskich samolotów wymieniali przez radio kolorowe epitety o swoich intencjach, dziedzictwie rodzinnym i preferencjach seksualnych”. Gdy 737 zbliżył się do Rzymu, formacja myśliwców marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych zawróciła - tylko T-39 z amerykańskimi siłami operacyjnymi kontynuował podróż na lotnisko Ciampino. Włoscy kontrolerzy lotów w Ciampino odmówili T-39 pozwolenia na lądowanie, ale amerykański pilot twierdził, że doszło do „sytuacji awaryjnej podczas lotu”, która dała mu automatyczne prawo do lądowania odrzutowca. To amerykańskie naruszenie prawa do operowania we włoskiej przestrzeni powietrznej i lądowania na rzymskim lotnisku bez pozwolenia na przelot lub lądowanie było postrzegane przez Włochów jako obraza ich prawa i przepisów bezpieczeństwa i przez pewien czas miało negatywny wpływ na stosunki dyplomatyczne między krajami. Negatywnie wpłynęło to również na stosunki dyplomatyczne z Egiptem, które nadal domagały się przeprosin od Stanów Zjednoczonych za zepchnięcie samolotu z kursu.
Pozostali terroryści otrzymali wyroki 25 lub 30 lat więzienia. W 2003 roku Abbas został zatrzymany w Bagdadzie przez służby Stanów Zjednoczonych. Zmarł w więzieniu.
To teraz wyobraźcie sobie taka akcje w Polsce

Ojciec Nadii Nadim został zabity przez talibów, gdy była dzieckiem. Uciekła wtedy z Afganistanu ciężarówką w wieku 11 lat i trafiła do Danii. Teraz strzeliła już 200 goli i reprezentowała duńską drużynę narodową 98 razy. Dodatkowo studiuje chirurgię, mówi w 11 językach i znajduje się na liście Forbes Najpotężniejszych Kobiet w Sportach Międzynarodowych.



11 języków? Szacun.

Poza duńskim pewnie ze cztery afgańskie bo tam co okręg to inny język i arabski bo muzułmanka ale i tak nieźle

Jak mecz ze Szwecja to Potop.
Potop szwedzki z lat 1655–1660 był jedną z najkrwawszych wojen w naszych dziejach i jednym z najbardziej niszczycielskich konfliktów nowożytnej Europy. Najeźdźcy ścierali z powierzchni ziemi całe miasta i nie wahali się wyrywać srebrnych gwoździ z trumien czy zeskrobywać złota z drewnianych listew.
Straty poniesione przez Rzeczpospolita w czasie Potopu Szwedzkiego są znacznie większe niż straty z okresu drugiej wojny światowej, potop wojsk szwedzkich spowodowały w Rzeczypospolitej ogromne straty demograficzne na skutek działań wojennych, głodu, chorób i epidemii (nawet do 40% całej populacji Rzeczypospolitej) zniszczenia materialne (ponad 50% całego majątku).
Szwedzi byli mistrzami w rabunku dzieł sztuki. Tworzono nawet specjalne oddziały, które tym się zajmowały. Aż ośmiokrotnie szwedzcy żołnierze rabowali katedrę wawelską. Przy tym dopuszczali się profanacji znajdujących się tam grobów, m.in. św. Stanisława, z którego trumny, na osobisty rozkaz gubernatora Krakowa gen. Wirtza, zdarto srebrną blachę, a następnie zabrano złoty relikwiarz. Podobny los spotykał sarkofagi polskich władców, z których zabierano wszystko co miało jakąkolwiek wartość.


Lwy z Pałacu Kazanowskich wciąż stoją przed wejściem do zamku Królewskiego w Sztokholmie

Z samego wawelskiego zamku zdzierano ze ścian obicia, marmury, ściągano okna i drzwi. Podobny los spotkał Zamek Królewski w Warszawie, z którego wynoszono klamki. Po splądrowaniu zamku urządzono tam stajnie dla koni. To czego nie zrabowali Szwedzi dopełnili później Brandenburczycy. Ich łupem padły m.in. srebra królewskie, część obrazów oraz resztki marmurów.

Nie lepiej wyglądała sytuacja z dobrami magnackimi. Z samego zamku Lubomirskich w Nowym Wiśniczu wywieziono 150 wozów łupów. Szwedzi mają też na sumieniu najwspanialszą w ówczesnej Europie prywatna rezydencję, jaką był zamek Ossolińskich Krzyżtopór. Dość powiedzieć, że miał on 365 okien, wielkie akwarium z rybami nad salą jadalną, a w stajniach wykonano marmurowe żłoby i kryształowe lustra dla koni. Wszystko to zniszczyli barbarzyńcy z Północy.

Grabieży nie uniknęły także domy zwykłych ludzi. Ciężkie doświadczenia przeżyli w szczególności mieszczanie Krakowa i Warszawy, których szwedzcy żołdacy pozbawiali praktycznie wszystkiego. Rozbierano nawet drewniane budynki mieszkalne tylko po to, aby wzmocnić fortyfikacje. W rezultacie, Warszawa straciła w czasie potopu blisko 60 proc. budynków, w tym wszystkie młyny, archiwa, biblioteki oraz liczne kościoły i pałace. Warszawską Pragę niemal zrównano z ziemią.

Luterańscy Szwedzi szczególnie lubili plądrować katolickie świątynie, wynosząc z nich lichtarze, kielichy czy obrazy. Złoto często przetapiano jeszcze na miejscu, a część łupów ruszała w wyprawę za Bałtyk. Tak planowano zrobić z marmurowymi i brązowymi rzeźbami z ogrodów Zamku Królewskiego w Warszawie. Ładunek miał odpłynąć Wisłą w stronę morza, lecz niektóre barki i żaglowce były tak obładowane łupami, że okazało się to niemożliwe. Zdarzało się, że statek szedł na dno zaraz po odbiciu od brzegu. Dopiero w 2012 i 2015 r. w wyniku rekordowo niskiego stanu wód na Wiśle zauważono wystające znad tafli wody posągi. Zatonięcie tych barek było prawdziwym szczęściem. Gdyby bowiem statki te popłynęły do Szwecji, to wielce prawdopodobnie, że nigdy byśmy tych dzieł więcej nie zobaczyli, tak jak większości zrabowanych przez Szwedów skarbów.

Kończący wojnę traktat oliwski z 3 maja 1660 r. zobowiązywał Szwedów do zwrotu zagrabionych archiwów i księgozbiorów. Pomimo trwających, z przerwami, 350 lat starań o to, Szwecja konsekwentnie odmawia oddania skradzionych dóbr. Dziś poloniki, które znajdują się w szwedzkich zbiorach, stanowią ozdoby tamtejszych muzeów i bibliotek. Pamiętajmy, że skarby zagrabione w trakcie potopu, to dobra pochodzące z okresu największej potęgi Rzeczypospolitej, czyli były to najcenniejsze precjoza, które uosabiały siłę polsko-litewskiego państwa.

Eksponaty, takie jak: paradna zbroja króla Zygmunta Augusta, portret przyszłego Władysława IV z warsztatu Petera Paula Rubensa, popiersia Jana Kazimierza i Ludwiki Marii dłuta Giovanniego Francesco Rossiego, sztandary jednostek gwardyjskich Jana Kazimierza, róg myśliwski Zygmunta III Wazy, do tego księgozbiory, jak cała biblioteka braniewska, woluminy jezuitów i bernardynów z Poznania, prace Kopernika z jego odręcznymi notatkami, pierwsze norymberskie wydanie "O obrotach ciał niebieskich" z 1543 r. czy najdawniejszy drukowany tekst "Bogurodzicy". To wszystko jest w szwedzkich zbiorach. Już w 1656 r. wyliczono, że w sztokholmskim zamku znajduje się ok. 200 obrazów przywiezionych z Rzeczypospolitej, a do tego kilkadziesiąt dywanów i namiotów tureckich, instrumenty muzyczne, meble, brązy, marmury, chińską porcelanę, broń, tkaniny, książki i rękopisy.

Jakby tego mało, oprócz grabieży Szwedzi również niszczyli. Szacuje się, że w trakcie potopu zniszczono całkowicie 188 miast, 87 zamków (większość już się nie podźwignęła z ruiny), 89 pałaców, 153 kościoły, 30 młynów, 10 browarów, 89 pałaców. Ta skala dopiero pokazuje, jak dużym ciosem dla Rzeczypospolitej był najazd szwedzki z 1655 r. Państwo polsko-litewskie nigdy po nim nie osiągnęło stanu sprzed tego konfliktu. Nigdy też nie otrzymaliśmy od Szwedów żadnej rekompensaty ani nie zwrócono nam zrabowanych skarbów. Jedynie w 1974 r. premier Szwecji przywiózł do Polski i wręczył w podarku tzw. rolkę sztokholmską – rulon, na którym namalowano uroczystości ślubne Zygmunta III Wazy z Konstancją Habsburg. Był to jednak tylko wyjątek. Dlatego, aby podziwiać nasze największe precjoza, uosabiające potęgę Rzeczypospolitej musimy udać się do Szwecji.

Chirurgie? Wow.

Ciekawe jak jej zycie by wyglada,o gdyby zostala i sie wychowala w Afganistanie...

Może nie najgorzej jej ojciec Rabani Nadim był generałem w Afgańskiej Armii Narodowej, był byłym reprezentantem olimpijskim w hokeju i zamożnym człowiekiem a jego rodzina była znana i szanowana w całym kraju, oczywiście w historii alternatywnej bez fanatyków
Według biografii na jej stronie mówi 9 językami duńskim, angielskim, niemieckim, perskim, dari, urdu, hindi, arabskim i francuskim.

Zdzisław Najmrodzki ps. Saszłyk. 

Był najsłynniejszym złodziejem i uciekinierem epoki PRL. Jak obliczono, ukradł ponad 100 polonezów i włamał się podobno do 70 Peweksów. Włamywał się wyłącznie do Peweksów i kradł ekskluzywne dżinsy, czekoladę czy sprzęty AGD. To on opracował metodę kradzieży na tzw. plakat. Włamywacze najpierw wycinali otwór w szybie wystawowej sklepu, a po wejściu do środka, stojący na zewnątrz na czatach członek gangu zaklejał dziurę plakatem zdjętym z ulicznego słupa ogłoszeniowego i w ten sposób nikt nie zauważał włamania.
W końcu wpadł w ręce milicji. Gdy zabrali go do aresztu, obezwładnił funkcjonariusza, zabrał mu mundur i wyszedł z komisariatu. Milicja zorganizowała następne poszukiwania, znów go złapali, a ten po raz kolejny im umknął, obnażając nieudolność ówczesnych służb. Z rąk funkcjonariuszy wymykał się 29 razy (!). Najbardziej spektakularna była jego ucieczka podkopem ze spacerniaka w areszcie śledczym w Gliwicach we wrześniu 1989 roku. W celi pozostawił do naczelnika aresztu list, w którym podziękował mu za gościnę. Podczas procesu w 1990 roku w obawie przed ucieczką z gmachu sądu, Najmrodzkiego konwojował specjalny oddział komandosów. U wielu Polaków jego wyczyny były odbierane z sympatią, ponieważ traktowali go jako człowieka, który w zasadzie zabiera mienie „państwowe”, czyli niczyje. W trakcie odsiadywania ostatniej kary wydał w 1990 w Oficynie Wydawniczej Galicja tom wierszy i aforyzmów „Oblicza prawdy”, który znalazł 7 tysięcy nabywców, a jego recenzja ukazała się w Słowie Powszechnym.

W 1994 r. prezydent Lech Wałęsa ułaskawił złodzieja jako w pełni zresocjalizowanego. Najmrodzki zarzekał się wówczas, że nigdy nic nie ukradnie w nowej Polsce, zajmie się biznesem, a może rolnictwem. Rzekomo zgodził się być doradcą policji w walce z mafią samochodową. Najmrodzki zginął 1 września 1995 r. w wypadku samochodowym, kiedy to brawurowo prowadzone przez niego skradzione BMW wpadło w poślizg i uderzyło w jadący z przeciwka samochód ciężarowy LIAZ. Razem z nim zginęli dwaj synowie jego przyjaciela (mieli 12 i 14 lat). Zabrał ich na przejażdżkę z okazji nowego roku szkolnego.

Ludzie zdają się mieć wrodzoną zdolność do przetrwania w obliczu niekiedy ekstremalnych warunków i nikłych szans na przeżycie. Znane są przypadki niewiarygodnych, lecz prawdziwych historii ludzi wychodzących cało z wraków samolotów, uciekających przed kanibalami, lub atakami dzikich zwierząt.

Jednak historia Leonida Rogozowa jest bezprecedensowa – rosyjski lekarz wykonał operację na samym sobie.

Był rok 1961, zimna wojna w rozkwicie. Leonid Rogozow był członkiem 12-osobowej radzieckiej ekspedycji antarktycznej na Schirmacher Oasis. Po wypełnieniu obowiązków zadaniem ekipy było zabunkrowanie się w bazie i przeczekanie zimy, aby dopiero na wiosnę opuścić ją statkiem lub samolotem.

Niefortunnie w środku zimy polarnej Rogozov zachorował na wyrostek robaczkowy. W sytuacji, gdy był pozbawiony zewnętrznej pomocy medycznej oraz był jedynym lekarzem w zespole, miał tylko dwie opcje: samodzielnie się zoperować i żyć, lub nie robić nic i umrzeć.

„Nie miałem wyraźnych objawów, że wyrostek jest bliski pęknięcia, miałem jednak uciążliwe przeczucie, że coś złowrogiego wisi nade mną” zanotował w swoim dzienniku lekarz. „Muszę przemyśleć jedyną możliwą opcję rozwiązania – sam się zoperować. To prawie niewykonalne, ale nie mogę po prostu siedzieć z założonymi rękami i się poddać”.

Rogozov poprosił o pomoc dwie osoby, które podawały mu narzędzia. Ustawił naprzeciw siebie lustro, aby widzieć, co robi. Nie mógł zastosować znieczulenia ogólnego, ponieważ utrudniłoby to jego zdolności operacyjne.

Po tym, jak rozciął brzuch i zaczął przedostawać się przez wnętrzności do wyrostka, stwierdził, że odwrócony lustrzany obraz jest zbyt dezorientujący, aby pracować. Postanowił więc zdjąć rękawiczki i pracował, orientując się głównie przez dotyk.

Rogozov opisał swój zabieg: „otwierając otrzewną (membranę podszywającą jamę brzuszną i jamę miednicy) naciąłem jelito ślepe, więc musiałem je zszyć. Robiłem się coraz słabszy, zaczynało mi się kręcić w głowie. Co cztery, pięć minut odpoczywałem przez 20-25 sekund”.

„W końcu dotarłem do przeklętego wyrostka. Z przerażeniem stwierdziłem, że była na nim widoczna ciemna plama. Oznacza to, że następnego dnia wyrostek by pękł. Moje serce dosłownie stanęło, a ręce zrobiły się jak z gumy. Pomyślałem, że to wszystko mogło się źle skończyć, teraz natomiast pozostało jedynie usunięcie wyrostka”.

Od momentu otwarcia brzucha do jego zaszycia operacja trwała blisko dwie godziny. Rogozov powrócił do swoich obowiązków członka ekspedycji po dwóch tygodniach.

[ Ostatnio edytowany przez: sqlserver 25-06-2021 06:57 ]

Przez całą wojnę Niemcy spożywali pervitin, metamfetaminę, która wytwarza większą energię, jednocześnie zmniejszając zapotrzebowanie na sen i głód. Chociaż efekty te już stanowiłyby wystarczające powody taktyczne, aby rozprowadzać ten lek wśród żołnierzy, jego psychologiczny wpływ również uczynił go bardzo cennym. Rzeczywiście, mówi się, że wzbudza ogromny entuzjazm, a także poczucie pewności i wszechmocy.

Na igrzyskach olimpijskich 1936 roku sportowcy z powodzeniem korzystali z amerykańskiej benzedryny i to zachęciło do badań niemieckie przedsiębiorstwo farmaceutyczne Temmler. W 1938 roku wprowadziło ono na niemiecki rynek tabletki pervitin reklamowane jako stymulant orzeźwiający umysł i łagodzący skutki rozmaitych dolegliwości, od depresji po spadek libido.
Produkt ten szybko stał się popularny i przyciągnął uwagę niemieckiego wojska. Latem 1939 roku dr Otto Ranke z wojskowej akademii medycznej w Berlinie zaczął prowadzić eksperymenty, by sprawdzić korzyści z użycia preparatu Temmlera przez żołnierzy.

„Kiedy zaczęli leżeć w śniegu, żeby pozwolić sobie umrzeć, postanowiłem dać im Pervitin. Po pół godzinie spontanicznie zaczęli mi mówić, że czują się lepiej” . Dzięki takim zeznaniom dowódców wojskowych archiwa badane przez Ohlera ujawniają, jak bardzo byli zadowoleni z pozytywnych efektów Pervitinu i jak prosili o więcej prowiantu. Lek został rozprowadzony wśród wszystkich żołnierzy, a jego produkcja przekroczyła 35 milionów dawek po trzy miligramy tylko w kwietniu i maju 1940 roku. Na przykład dla czołgistów „był jasny rozkaz użycia Pervitinu”, często w postaci Panzerschokolade. Było to jednak w szczególności Luftwaffe, niemieckie Siły Powietrzne, które najbardziej zainteresowało się zwiększeniem uwagi, jaką zapewniało pilotom, i nazwało je „solą pilotów”. Niekiedy nawet zmieszany z czekoladą pervitin wydawał się nieszkodliwy.
Jednak lek, poza niewiarygodnymi efektami, na jakie pozwalał, ewidentnie przyniósł efekty uboczne. Rzeczywiście, wczesne doniesienia znalezione w archiwach wspominały o niekorzystnych skutkach, takich jak wyczerpanie, ból serca i problemy z krążeniem. To zainicjowało dalsze badania, które doprowadziły do ​​zidentyfikowania Pervitin jako środka odurzającego przez Reichsgesundheitsführer Leonardo Conti, najwyższego urzędnika ds. zdrowia Rzeszy, i do jego zakazu w 1941 roku.

Jednak delegalizacja nowej substancji w 1941 roku nie miała większych konsekwencji. Nie można było go już kupić bez recepty; niemniej jednak konsumpcja nie zmniejszyła się znacząco, nawet wśród ludności cywilnej.
Zwłaszcza w szeregach wojska zakaz ten został całkowicie zignorowany. W rzeczywistości urzędnicy wojskowi wydawali się uznawać jego dystrybucję za zasadną, zwłaszcza ze względu na krótkoterminowe korzyści, jakie zapewniał armii. W rzeczywistości jego zużycie faktycznie wzrosło podczas operacji Barbarossa od czerwca do grudnia 1941 roku. W tym momencie można się nawet zastanawiać, czy nowe prawodawstwo rzeczywiście miało na celu uniknięcie zależności na dużą skalę. Może chodziło o ograniczenie konsumpcji cywilnej, aby zapewnić dostawy Wehrmachtu ?
Od 1941 roku Rzesza wiedziała, że ​​Pervitin niesie ze sobą skutki uboczne i ryzyko uzależnienia. Jednak nawet wtedy, gdy żołnierze umierali z powodu niewydolności serca lub popełniali samobójstwo z powodu faz psychotycznych, metamfetamina nadal napędzała kraj aż do końca wojny.

Główny problem dotyczył uzależnienia. Rzeczywiście, dostarczanie żołnierzom dziennych dawek nieuchronnie uzależniało ich i ich wydajność od Pervitinu. Na przykład pisemne zeznania Heinricha Bölla odzwierciedlają tę troskę o podaż. Został zapisany do Wehrmachtu i podczas pobytu na polu bitwy wysyłał listy do swojej rodziny w Niemczech. W jednym z nich, wysłanym w maju 1940 r., prosił: „Może mógłbyś zdobyć trochę więcej Pervitinu na moje zapasy? [...] To czyni cuda”. Potrzebował go do zapewnienia sobie sprawności fizycznej i czerpania z niej korzyści efekty psychologiczne, co ważne, utrzymanie stanu euforii pomimo okrucieństw wojny.

A jeśli uzależnienie od narkotyku całej populacji nie jest z oczywistych względów optymalne, to głównym problemem był niedobór i wycofanie. Rzeczywiście, ludność niemiecka i armia niemiecka doświadczyły objawów, które znamy dzisiaj, takich jak nudności, halucynacje i osłabienie zdolności poznawczych, lęk i depresja.

I pomimo próby ograniczenia przez Conti użycia Pervitinu, nie mógł nic zrobić, aby zapobiec nadużyciom. Sytuacja narastała z biegiem lat, a żołnierze coraz częściej umierali z powodu niewydolności serca, samobójstwa lub błędnych obliczeń wojskowych. Kontrola właśnie wymknęła im się z rąk. Porównywalnie, przesłuchania Morella ujawniają, w jaki sposób uzależnienie Hitlera od narkotyków doprowadziło do złych wyborów strategicznych, pozwalających na zwycięstwa wroga, takie jak lądowanie w Normandii.

Stąd tajna broń Niemiec, która pozwoliła Wehrmachtowi zabłysnąć w pierwszych latach wojny, przyniosła odwrotny skutek i stała się przyczyną schyłku i upadku III Rzeszy.