Ogrodzenie z biustonoszami w południowej Islandii, ciągnące się wzdłuż głównej drogi pomiędzy Skógafoss i Seljalandsfoss,
Nie jest jasne, jak powstał biustonoszowy płot, ale każdy, kto przejedzie obok farmy Brekkukot w południowej Islandii, może podziwiać ponad kilkaset sztuk bielizny zawieszonej na płocie. Legenda głosi, że „projekt” rozpoczął pewien lokalny mieszkaniec. Ukradł biustonosze dla zabawy, a następnie przyczepił je do płotu. Jedyne, co wiadomo na pewno, to fakt, że kolekcja biustonoszy rośnie od około siedmiu lat.
Biustonoszowa atrakcja przyciąga turystów do tej okolicy, jednak właściciele martwią się stanem ogrodzenia, gdyż w niektórych miejscach ledwo stoi pod bieliźnianym ciężarem.

Teoria wybitych szyb, nazywana też teorią rozbitych okien, została opracowana przez James’a Q. Wilsona oraz Goerge’a L. Kellinga i opublikowana w 1982 roku. Rzeczywiście koncepcja ta opiera się na założeniu, iż brak reakcji nawet na drobne akty wandalizmu powoduje kolejne, coraz szkodliwsze zachowania. Teoria „Broken Windows”, powszechnie stosowana w celu wyjaśnienia, w jaki sposób oznaki przestępczości wywołują dalsze przestępstwa w sąsiedztwie, może pomóc w wyjaśnieniu tego zjawiska. Fascynujące jest, jak ludzie czują się skłonni do zrobienia czegoś, czego normalnie by nie zrobili – zdjęcia z siebie i przypięcia biustonosza do czyjegoś płotu – tylko dlatego, że robią to setki innych osób.
Właściciele gospodarstwa starają się nadać temu zjawisku jakiś spóźniony cel. Zostanie tam umieszczona skrzynka, w której ludzie będą mogli zostawić datki na badania nad rakiem piersi.

Proch radykalnie zmienił średniowieczny świat, burząc mury zamku, zapoczątkowując erę broni i ostatecznie koniec rycerzy.
Proch strzelniczy to siarka, węgiel i saletra. Produkcja czarnego prochu była traumatyczna. Węgiel drzewny, siarkę i saletrę starannie wymieszano, zmielono i sproszkowano, aby zwiększyć powierzchnię. Sproszkowana mieszanina mogła eksplodować, a szybko rozprężające się gazy spowodowały wielkie spustoszenie.
Mieszanie i spiekanie z cieczą kontrolowało wielkość ziaren i ograniczało tworzenie się pyłu wybuchowego podczas produkcji. Sekretem szybkiego całkowitego spalania była kontrola wielkości ziaren. „Czarny proch” był paliwem napędowym pocisków. To była ważna technologia, jeśli chodziło o wygrywanie wojen. Kule musiały strzelać bez eksplodujących pistoletów.
Węgiel drzewny i siarka były łatwo dostępne, ale utleniająca saletra była większym problemem. Początkowo zaopatrzenie w saletrę było krytyczne, ponieważ jedynym źródłem azotanu potasu była materia organiczna, gnijące mięso i mocz.

Władcy potrzebowali prochu. Proch potrzebował saletry. A saletra potrzebowała odchodów. I tak królowie ogłosili monopol na nieczystości.
W XVII wieku niesławni „Petre Men”, pracownicy państwowi - doświadczeni fachowcy mieli królewskie upoważnienie do zbierania saletry z dowolnego miejsca i od kogokolwiek.
Saletnicy mogli kopać praktycznie wszędzie, chodzili od domu do domu, kopiąc stodoły, drapiąc ściany i latryny pokryte moczem, przesiewając obornik i gnijącą roślinność - zbierając saletrę. Ale tego nigdy nie było dość i nie pomagało to, że średniowieczni nie lubili skrobania podłóg i latryn, wielokrotnie doprowadziło to do zawalenia się domu.
Kopali w pałacach i kościołach, przy pełnej ochronie brytyjskiego króla, a wielu właścicieli ziemskich obawiało się widoku saletników wchodzących i smakujących jego ziemię. W jednym z incydentów saletnicy weszli do kościoła w Chipping Norton, wyrwali siedzenia i podarli podłogę, nie pozostawiając miejsca, w którym ludzie mogliby usiąść lub klęczeć w kościele.
Kazania w tamtych czasach potrafiły trwać godzinami co powodowało, ze kobiety korzystając z zasłony sukni często oddawały mocz w kościele i podłogi były idealne dla zbieraczy
Proceder trwał aż do XVIII wieku, kiedy Brytyjczycy rozpoczęli eksploatację złóż saletry w Indiach a potem w Chile

Wieloryby na pustyni? Brzmi nieprawdopodobnie, ale w Egipcie niemożliwe nie istnieje, Wadi al-Hitan zwana popularnie doliną wielorybów.
Sucha dolina jest częścią Pustyni Zachodniej. Znajduje się ok. 70 km na południowy zachód od oazy Fajum i ok. 150 km na zachód od Kairu. Niegdyś to miejsce stanowiło dno oceanu! Obecnie znajdują się tam liczne skamieniałości wymarłych mieszkańców podwodnego świata. Naukowcy odkryli tam ponad 400 skamieniałych szkieletów prawaleni. Wiele z nich zachowało się w całości!

Odnalezione skamieliny to żywa historia ewolucji. Przeprowadzone badania dowiodły bowiem, że wieloryb jako ssak oceaniczny wiódł wcześniej życie lądowe! To przestrzeń stanowiąca doskonały zapis historii najwcześniej żyjących wielorybów, często w idealnie zachowanym stanie ich szkieletów.

Znalezione na tym stanowisku skamieniałości nie są może najstarsze, ale ich duża koncentracja na tym terenie i stopień ich zachowania jest do tego stopnia, że ​​nawet część zawartości żołądka pozostaje nienaruszona. Obecność skamieniałości innych wczesnych zwierząt, takich jak rekiny, krokodyle, ryby piły, żółwie i płaszczki znalezione w Wadi Al-Hitan, umożliwia rekonstrukcję otaczających warunków środowiskowych i ekologicznych tamtych czasów
To jedno z najważniejszych odkryć archeologicznych na świecie, które jest rekonstrukcją pradawnego życia na ziemi. Badania obrazują tryb przejścia zwierząt lądowych do życia morskiego!

Niezwykle imponujące są również skamieliny. Największa z nich ma aż 21 metrów! Miejsce obfituje także w skamieniałości zwierząt takich jak krokodyle, żółwie czy rekiny. Widoki jakie otaczają dolinę są nie mniej zachwycające jak odkrycie. Piaskowe wydmy, skały i góry majestatycznie strzegą skarbów przeszłości.
Pierwsze skamieniałe szkielety wielorybów odkryto zimą 1902–03. Przez następne 80 lat cieszyły się one stosunkowo niewielkim zainteresowaniem, głównie ze względu na trudności w dotarciu w te rejony. W latach 80. dolinę odkryto na nowo gdy pojazdy z napędem na cztery koła stała się bardziej dostępna.

Planowanie strategiczne na 200 lat do przodu to wspaniały pomysł ale obarczony dużym ryzykiem
W latach trzydziestych XIX wieku szwedzka marynarka wojenna posadziła 300 000 dębów, które w dalekiej przyszłości miały być wykorzystywane do produkcji statków.

Kiedy w 1975 r. otrzymali wiadomość, że drzewa są w pełni rozwinięte, nie było wielkiej radości, ponieważ współczesne okręty wojenne są budowane z metalu.
To tylko doskonały przykład biurokracji na autopilocie. Komisja budżetowa utrzymuje pozycję w budżecie na pielęgnację lasu przez 15 dziesięcioleci,
ponieważ jest to praca w czyimś powiecie, a koszty są minimalne, zarządcy lasów martwią się tylko o utrzymanie drzew i udoskonalenie procesu leśnego z uwagą, że w 1975 r. drzewa będą gotowe  a wojsko z czasem przestaje koordynować sprawy związane z drzewami ze służbą leśną, ponieważ nie potrzebują drewna na kadłuby. Tak powstał las niezmiernie wysokich i niezwykle prostych dębów na wyspie Visingsö.
Drzewa były potrzebna bo do, na przykład zbudowania Galeonu Vasa Szwedzi zużyli 1000 drzew  a 10 sierpnia 1628 okręt pod dowództwem kapitana Söfringa Hanssona wyruszył w pierwszy próbny rejs z portu sztokholmskiego i chwile potem zatonął.
Niedawno  szwedzki rząd powiedział, że jest otwarty na sprzedaż wielu z tych dębów w celu przywrócenia Notre Dame, jeśli poprosi o to rząd francuski.
Nie tylko Szwedzi mają las na okręty, Marynarka Wojenna USA nadal utrzymuje również lasy dębu białego na potrzeby renowacji zabytkowego okrętu USS Constitution
Rządy wielu krajów zajmowały się hodowlą i utrzymywaniem lasów jako zapasów dla swojej floty. W pewnym momencie Wielka Brytania była tak zainteresowana drewnem w XVIII wieku, że drzewa masztowe (drzewa nadające się do wykorzystania jako maszty) stały się wysoko cenione w koloniach. Rząd twierdził, że każde drzewo na gruntach publicznych lub prywatnych, które nadawało się do użytku (12 cali lub szersze) jest własnością Korony i było oznaczane szerokim znakiem grotu strzały. Sprzedawanie tych drzew komukolwiek innemu poza rządem było nielegalne, a rząd płacił za te drzewa absurdalnie niskie ceny, mimo że Francja lub Hiszpania zapłaciłyby dużo więcej, to sprzedaż im było przestępstwem, ponieważ to byli przeciwnicy Brytyjczyków, ale transakcje zdarzały się dość regularnie. Doprowadziło to do zamieszek Pine Tree Riot w 1772 roku, jeden z pierwszych aktów buntu w koloniach. 12-calowe deski podłogowe stały się nawet popularne w tym okresie, ponieważ każde drzewo 12 cali lub szersze było własnością króla, więc posiadanie podłogi wykonanej z 12-calowych desek było oznaką patriotyzmu i oporu.

Cicha i spokojna Wyspa Man leży na Morzu Irlandzkim, dwa razy do roku rozbrzmiewa hukiem setek motocyklowych silników.

Symbolem Man, powszechnym na pieniądzach, pamiątkach i wielu budowlach są charakterystyczne trzy nogi. Ten starożytny znak wirującego słońca często pojawiał się w kultach pogańskich. Na wyspę sprowadził go Aleksander III król Szkocji gdy przejął panowanie nad nią z rąk Norwegów. Było to w roku 1265. Według oficjalnej wersji nogi powinny poruszać się zgodnie ze wskazówkami zegara. Jednak nie zawsze tak jest, na kole Lady Izabella, miejscowej atrakcji turystycznej idą w przeciwnym kierunku. W ten sposób symbolizują opór Irlandczyków przeciwko Anglikom.



Wyspa Man ma swoją walutę - Funt Manx o wartości równej funtów szterlingów. Nie znaczy to, że przyjeżdżając z Wielkiej Brytanii trzeba dokonywać wymiany. Bez żadnych ograniczeń akceptowane są banknoty i monety brytyjskie. Ale uwaga! Ta zasada nie działa w drugą stronę, wyspiarskie pieniądze trzeba wydać na miejscu, poza wyspą są tylko pamiątkami. Interesującymi choćby z tego powodu, że brytyjska królowa występuje na nich bez korony bo dla wyspiarzy królową nie jest.



Dużą osobliwością wyspy są miejscowe koty. Krępe, krótsze od naszych, mają bardzo rozbudowaną tylną część ciała, tylne łapy wyraźnie dłuższe od przednich, trochę jak królik. Jednak tym co najbardziej je wyróżnia jest brak ogonów. Istnieją różne legendy na temat przyczyny tej odmienności. Jedna z nich głosi, że praprzodek kota z Man ociągał się w czasie potopu z wejściem do arki. Deszcz padał coraz mocniej i Noe nie mógł z zamknięciem drzwi dłużej czekać. Odciął nimi ogon wskakując mu w ostatniej chwili zwierzakowi.
Naukowe wytłumaczenie jest trochę inne. Brak ogonów spowodowała izolacja kociej społeczności na wyspie. Spontaniczna mutacja nastąpiła około 100 lat temu. Co się tyczy krępego ciała to już wynik świadomych zabiegów hodowlanych. Koty bez ogonów nie kończą lokalnych odmienności. Należy do nich Glen Kella Manx Whiskey, jedyna na świecie, która jest zupełnie przezroczysta. Tak jak inne dojrzewa przez 3 lata w dębowych beczkach ale potem zostaje poddana procesowi który usuwa kolor pozostawiając smak i aromat. Technologia jest starannie strzeżonym sekretem destylarni. Koneserzy twierdzą, że w ten sposób whiskey oddaje czystość i esencję ducha Man. Niewielka wydajność destylarni sprawia, że trunek można kupić wyłącznie tu.



Poza miejscowościami na drogach nie ma ograniczenia prędkości. Z tego powodu telewizja BBC nagrała tam wiele odcinków programu Top Gear, dodatkowa przynęta dla szaleństwa anglików jest fakt, że mandatów z Man nie trzeba zgłaszać ubezpieczycielowi.
Na Wyspie Man zamiast święta Halloween odbywa się tzw. Hop tu Naa. W przeciwieństwie do Brytyjskich tradycji, dzieci rzeźbią lampiony z rzepy i śpiewają tradycyjne hop-tu-aa piosenki.
Wyspa jest też miejscem zarejestrowania firm z wielu miejsc na świecie ponieważ jest rajem podatkowym, przez wiele lat była uznawana przez Polskę za prowadząca szkodliwą konkurencję podatkową.

Na przełomie sierpnia i września 1920 r. doszło do największej bitwy kawaleryjskiej XX wieku pod Komarowem na przedpolach Zamościa, która trwała przez cały dzień 31 sierpnia. Starły się tam wojska wchodzące w skład 3. Armii gen. Władysława Sikorskiego i rosyjskiej


1. Armia Konnej pod dowództwem Siemiona Budionnego. Ściągnięto ją tu z Kaukazu. Liczyła 35 tys. żołnierzy, znanych nie tylko z walk w wojnie domowej w Rosji, ale też ze szczególnego okrucieństwa. Plądrowali miasta, dwory i wsie. Jeńców nie brali. Główny udział w bitwie ze strony polskiej miała 1. Dywizja Jazdy dowodzona przez płk. Juliusza Rómmla. Bitwa była również ostatnią kawaleryjska bitwa w Europie zakończona polskim zwycięstwem i całkowitym rozbiciem 1 armii konnej.  Zwycięskie zmagania pod Komarowem zostały okupione stratą 300 poległych i rannych kawalerzystów oraz 500 koni. Wzięły w niej udział ze strony rosyjskiej: 11. DKaw. licząca ok. 1500 żołnierzy, 6. DKaw. – ok. 1800 żołnierzy i Samodzielna BKaw. ze stanem ok. 800 żołnierzy, łącznie około 6 tysięcy. Polska 1. DJ płk. Juliusza Rómmla posiadająca w swoich szeregach blisko trzy razy mniej żołnierzy, zatrzymała impet osławionej 1. Armii Konnej S. Budionnego, a w wyniku brawurowych szarż odrzuciła nieprzyjaciela na wschód, Rosjanie stracili 2/3 stanu. 
W czasie Kampanii Wrześniowej Wojsko Polskie wbrew komunistycznej propagandzie nie używała koni do szarzy a do szybkiego przemieszczania i ciągania dział a w czasie walki zsiadali z koni.A samych koni wojska niemieckie miały ponad pół miliona czyli kilkakrotnie więcej niż Polska

W celu zachowania w pamięci chlubnych kart chwały polskiej kawalerii, Minister Obrony Narodowej na podstawie Decyzji Nr 432/MON z dnia 24 grudnia 2013 r. ustanowił w dniu 31 sierpnia – Święto Kawalerii Polskiej.

TAJEMNICZA SZYSZYNKA


***
Szyszynka to jedna z największych tajemnic, jakie zostały przed nami ukryte. Sekretem nie jest to, że gruczoł istnieje, sekretem jest jego funkcja. Studentom medycyny mówi się, że jest to wyrzucony narząd, ale tak nie jest.

Szyszynka jest naszym trzecim okiem, jest organem, przez który śnimy i wyobrażamy sobie, a gdy jest aktywowana, jest również organem, który łączy nas z innymi wymiarami rzeczywistości, to znaczy: pozwala nam widzieć istoty z innych wymiarów oraz dodatkowo, aby umożliwić nam odbycie podróży astralnych (pozostawić nasze ciało fizyczne, aby podróżować z naszym ciałem eterycznym), rozwinąć zdolności psychiczne, takie jak jasnowidzenie czy telepatia, a nawet możliwość podróżowania w czasie…

Świątynia, aby osiągnąć Boskie połączenie, znajduje się w każdym z nas...
Szyszynka (zwana też "ananasem" ) ma kilka znaczeń.
Dla religii katolickiej oznacza to Moc Boga. Dla masonerii to wizja Cyklopa. W tradycji egipskiej znana jest jako oko Horusa, również w świętej geometrii widzimy, że oko Horusa odpowiada dokładnie wszystkim strukturom mózgu, a w świecie azjatyckim jako trzecie oko lub ośrodek jasnowidzenia i intuicji.

W terminologii inicjacyjnej jest ona znana jako „Drzwi do raju", a nawet francuski filozof Kartezjusz zaproponował, że szyszynka jest tym, co łączy ciało z duszą lub zawiera ją. Zdefiniował ją jako „siedzibę duszy” ponieważ według niego szyszynka nie jest obustronnie zduplikowana w ciele. Kartezjusz wierzył (błędnie), że jest to wyłączność dla ludzi.

Hormon melatoniny wytwarzany przez szyszynkę, którego niedobór jest spowodowany bezsennością i depresją, występuje w niektórych produktach spożywczych, takich jak owies, kukurydza, pomidory, ziemniaki, orzechy, ryż i wiśnie.

W starożytnych świątyniach Sumerów i Babilończyków panowała adoracja szyszynki i nawet w Watykanie możemy zobaczyć pomnik w kształcie ananasa lub szyszynki, również noszony przez papieży, a na ścianach piramid znajdują się hieroglify.

Szyszynka wydziela substancję zwaną DMT (dimetylotryptaminą) znaną również jako duchowa cząsteczka, która - co ciekawe - uwalniana jest w fazie szybkiego ruchu gałek ocznych, czyli gdy śnimy, odpowiada za wizualizację obrazów w snach.

Gdy nie ma światła, szyszynka wytwarza melatoninę z serotoniny.
Wiąże się to z regulacją cykli czuwania i snu oraz służy przeciwdziałaniu skutkom syndromu różnicy stref czasowych.
DMT jest tak potężny, że może przenosić ludzką świadomość przez podróże w czasie i między wymiarami.

W bezpośrednim stanie przed śmiercią wytwarzana jest duża ilość DMT, dlatego przypisuje się jej zdolność wchodzenia w świadomość w wyższych wymiarach. Osiąga stany mistyczne lub międzywymiarowe, jest najpotężniejszym halucynogennym lub enteogennym związkiem występującym w naturze. Wszystkie rośliny i zwierzęta (w większym lub mniejszym stężeniu), mają głęboki wpływ na świadomość).

(Źródło: https://www.facebook.com/groups/308662313339062/ )

Rycerze krzyżowi odpowiedzieli na wezwanie do walki w czasie I wojny światowej
Gruzja wywodzi swoją nazwę – „Gurgan”, kraina wilków – od perskiego słowa oznaczającego „przerażający i bohaterski lud tego terytorium”.

Wiosną 1915 roku, kilka miesięcy po wypowiedzeniu przez Rosję wojny Turcji, grupa XII-wiecznych krzyżowców, okryta od stóp do głów w zardzewiałej zbroi łańcuchowej, uzbrojona w tarcze i szerokie miecze, jechała konno główną aleją Tibilisi. Ludziom oczy prawie wyskoczyły z głów. Oczywiście nie była to rekonstrukcja bitwy średniowiecznej.
To byli krzyżowcy – lub ich duchy. Niesamowity oddział z brzękiem podszedł do pałacu gubernatora. – Gdzie jest wojna? Zapytali. „Dotarło do nas, że jest wojna”.
Odpowiedzieli w kwietniu 1915 roku, zostało to ogłoszone we wrześniu 1914 roku. Wieści potrzebowała siedem miesięcy, zanim dotarły do ​​krzyżowców
Rycerze byli znani lokalnie jako Khevsurs, byli to Chewsurowie z historycznego regionu Chewsuretii (po gruzińsku: ხევსურეთი ) w północno-wschodniej Gruzji. Legenda mówi, że są potomkami krzyżowców, którzy opuścili Francję 800 lat temu i odłączyli się od głównej armii, maszerowali przez Turcję i Armenię i osiedlili się w górach Wielkiego Kaukazu w Gruzji.
Ciekawe jest to, że zbroje łańcuchowe Khevsur były w stylu francuskim, a litery AMD – Ave Mater Dei, motto krzyżowców – wyryte na ich tarczach, a krzyże krzyżowców zdobiące rękojeści ich miecze i były wyhaftowane na ich szatach a także krzyż krzyżowy (który teraz zdobi flagę współczesnej Republiki Gruzji).
Większość współczesnych uczonych nie popiera czysto europejskiego pochodzenia Chewsurów. Jednak krzyżowcy są wymieniani w kilku rękopisach z tamtych czasów jako uczestnicy kilku bitew przeciwko muzułmanom w Gruzji (100 „frankówskich” krzyżowców uczestniczyło w armii króla Dawida w bitwie pod Didgori), a niektórzy przeszli przez Gruzję po upadku Ziemi Świętej.

Pochodzenie Chewsurów pozostaje jedną z najciekawszych legend Kaukazu i być może bardziej romantycznie jest wierzyć, że wojownicy, którzy jechali w pełnej zbroi główną aleją w Tbilisi w 1915 roku, naprawdę byli „ostatnimi krzyżowcami”
Prawda kryjąca się za pochodzeniem krzyżowców Chewsurów jest kwestionowana, ale nie ulega wątpliwości, że pojawili się, by walczyć z I Wojną Światową w zbroi krzyżowców.
Chociaż Chewsurowie walczyli u boku armii rosyjskiej przy wielu okazjach, nie tylko podczas I wojny światowej, jest mało prawdopodobne, że ich rosyjscy sojusznicy pozwoliliby im na walkę z pałaszami i kolczugą. Z drugiej strony, nie byłby to jedyny raz, kiedy alianckie siły używały dziwnych zbroi kuloodpornych w brutalnej wojnie okopowej.

SQL, fajne historie, dorzuce cos jak znajde chwile. Pieknie piszesz.

W 1140 roku cesarz niemiecki Konrad III zaczął oblegać twierdzę Weinsberg, gdzie schronili się pragnący obalić go z tronu zbuntowani książęta. Pomimo ogromnej przewagi wojsk cesarskich twierdza broniła się dzielnie przez długi czas.



Nie mogąc zdobyć twierdzy siłą, cesarz postanowił zdobyć ją głodem. W miarę bowiem upływu czasu coraz bardziej kurczyły się w twierdzy zapasy żywności. Nadszedł wreszcie taki dzień, w którym obrońcy zrozumieli, że jeżeli nie poddadzą twierdzy, to cesarz rozgniewany długim oporem każe wymordować obrońców, a twierdzę obrócić w perzynę. Zaczęli więc negocjować warunki poddania. Wysłany do twierdzy cesarski poseł oznajmił, że kobiety, starcy i dzieci będą mogli bezpiecznie opuścić twierdzę. Po dalszych rozmowach z obrońcami cesarz zgodził się również na to, że kobiety mogą wynieść ze sobą z twierdzy najcenniejsze dla siebie rzeczy.Trudno sobie wyobrazić zdumienie i konsternację cesarza i jego wojsk, kiedy na plecach kobiet opuszczających twierdzę zobaczyli ich mężów. Każda z niewiast niosła na swoich plecach to co miała najcenniejszego, swego męża. Konrad III zbudowany odwagą i poświęceniem kobiet dotrzymał słowa i pozwolił im spokojnie odejść.