Choć Kartagina była jedną z najbogatszych i najbardziej cywilizowanych kultur starożytnego świata i tak praktykowano tam okrutne rytuały. Paradoks? Niektóre tamtejsze obrzędy już współczesnym Kartagińczykom i mieszkańcom reszty świata wydawały się szczytem barbarzyństwa. Chodzi tu zwłaszcza o masowe zabijanie noworodków. Dzisiejsi badacze bardzo długo uważali, że to mity stworzone jako czarny PR przez Rzymian ale prace wykopaliskowe to potwierdzają, być może w ten sposób Kartagińczycy kontrolowali swoją szybko rosnącą populację. Inni uważają, że zwyczaj ten istniał przede wszystkim wśród bogatych rodzin, które nie chciały waśni przy podziale majątku między dzieci.

Szacuje się, że od 800 do 146 roku p.n.e. (kiedy to Rzymianie zdobyli Kartaginę i zakazali okrutnych rytuałów) w Kartaginie złożono w ofierze nawet 20 tys. noworodków. Badania archeologiczne sugerują jednak, że część dzieci umierała śmiercią naturalną, co przy ówczesnych warunkach higienicznych nie było niczym niezwykłym. Rytualne ofiary z ludzi składano przede wszystkim bogini Tanit, bóstwu płodności i wojny, której kult Kartagińczycy przejęli od plemion Libii. Szczątki ofiar są dziś znajdowane w tofetach, które były nie tylko miejscem składania ofiar, ale także świątyniami.

Kartagińczycy stosowali metody nie mniej okrutne niż południowoamerykańscy Indianie. Ich ofiary także nierzadko kończyły życie pod nożem kapłanów, dzieci były też wrzucane żywcem do ognia. W odkrywanych dziś grobach pod płytami nagrobnymi badacze znajdują ukryte urny z prochami i kośćmi dzieci. Podobno niektórzy bogaci Kartagińczycy, którzy kochali swoje dzieci, zamiast własnych potomków przekazywali na ofiarę dzieci swoich niewolników. Tak miał zostać uratowany od śmierci w dzieciństwie sam słynny wódz Hannibal. Największa ofiara z ludzi w Kartaginie została złożona po porażce pod Syrakuzami, kiedy to Kartagińczycy rytualnie złożyli ofiarę z 40 tys. jeńców.

Pomimo braku ustandaryzowanej ortografii alfabet staroangielski składał się zazwyczaj z 24 liter i był używany od VIII do XII wieku do zapisywania języka staroangielskiego. Spośród wszystkich liter 20 z nich było bezpośrednio zaczerpniętych z alfabetu łacińskiego, dwie były zmodyfikowanymi literami łacińskimi, a dwie wyewoluowały z alfabetu runicznego zwanego fuþork. Litery K, Q oraz Z nie były znane w wyrazach rdzennie angielskich.
Początkowo język staroangielski zapisywano runami, ale od około VIII wieku zaczęto używać półuncjalnego pisma do zapisu alfabetu łacińskiego wprowadzonego przez irlandzkich misjonarzy chrześcijańskich. Następnie zostało zastąpione przez pismo insularne, pochyloną i spiczastą wersję pisma półuncjalnego. Pismo to obowiązywało do XII wieku, kiedy to zostało wyparte przez minuskułę karolińską. Zmieniła się również pisownia wyrazów, która przypominała bardziej tą znaną z języka starofrancuskiego, prowadząc do powstania języka średnioangieslkiego.


Litera ðæt ⟨ð⟩ jest zmodyfikowaną wersją łacińskiej litery ⟨d⟩, a runiczne litery thorn ⟨þ⟩ oraz wynn ⟨ƿ⟩ to zapożyczenia z alfabetu fuþork.
Co ciekawe, litery þ i ð nieustannie są używane we współczesnym języku islandzkim.

Zmęczyłem się samym czytaniem, a co dopiero pisać w takim alfabecie!?

Ale zacny artykuł milordzie.

Jakby ktos chcial, to juz jest trzecia czesc w dwóch tomach:
https://ukryteterapie.pl/kategoria/ksiazki/

[ Ostatnio edytowany przez: niebieskieucho 21-05-2021 19:52 ]

Język Cornish wywodzi się od Brettonic Celtic, podobnie jak walijski, podobnie jak szkocki i irlandzki wywodzi się z języka gaelickiego. Chociaż nie jest to taki sam kraj jak pozostałe, Kornwalia uzyskała status mniejszości etnicznej w 2015 r. I nadal promuje i ożywia swoją kulturę.

W spisie powszechnym z 2011 r. 557 osób uznało Cornish za swój główny język a około 4 tys deklaruje znajomość na poziomie bardzo dobrym.
Cornish wyewoluował z języka Common Brittonic używanego podczas brytyjskiej epoki żelaza i okresu rzymskiego. Anglo-saksońska ekspansja na zachód w 577AD oznaczała, że Brytyjczycy z południowego zachodu byli oddzieleni od tych w dzisiejszej Walii i Cumbrii. Zachodni dialekt ostatecznie przekształcił się w nowoczesnego walijskiego i wymarłego Cumbrica, wraz z Brettonem - używanym w Bretanii - i kornijskim. Kornwalijski język był nadal szeroko używany, a większość mieszkańców mówi tylko po kornijsku, aż do jego upadku po XIII wieku.
W roku 1549 w okresie reformacji parlament brytyjski wydał ustawę, tzw. Act of uniformity, którego intencją było zastąpienie języka łacińskiego angielskim w obrzędach religijnych. Ustawa nie zabraniała wprost używania łaciny - jej intencją było umocnić angielszczyznę. Kornwalia nie była jednak przygotowana na taką zmianę, jako region była w zasadzie jednojęzyczna. Narzucenie nowego języka zostało odebrane jednoznacznie negatywnie. W tym samym roku, w odpowiedzi na akt prawny, wybuchła rewolta zwana jako rebelia modlitewników - około 4000 ludzi protestujących przeciw wprowadzeniu modlitewników w języku angielskim zostało zmiażdżonych przez wojska królewskie. Przywódców rebelii stracono, a ludność poddano licznym represjom. Często podaje się, że ostatnią osobą, której kornijski był językiem ojczystym, była Dolly Penterath, mieszkanka Mousehole, która zmarła w roku 1777. Jej ostatnie słowa miały brzmieć: „me ne vidn cewsel Sawznek!” (Nie chcę mówić po angielsku);

Pierwszym przypadkiem spekulacyjnej bańki na dużą skalę była tulipomania w siedemnastowiecznej Holandii.

Przedmiotem spekulacji stały się cebulki tulipanów – kwiatów, do których Holendrzy od zawsze mieli słabość. W ciągu trzech–czterech lat trwania boomu ceny cebulek wzrosły niemal dziesięciokrotnie. Jeden ze współczesnych wspominał, że za jedną cebulkę kwiatu można było kupić: 27 ton pszenicy, 15 ton żyta, 4 tłuste woły, 8 tłustych świń, 12 tłustych owiec, 2 beczułki wina, 4 beczki piwa, 2 tony masła, 3 tony sera, łóżko wraz z pościelą, pełną szafę ubrań i srebrny kubek. Handel wzrósł do takich rozmiarów, że większość transakcji dotyczyła cebulek, które jeszcze nie zdążyły wyrosnąć, a płacono za nie notami kredytowymi bez pokrycia.W 1635 r. handlowano już nie samymi cebulkami a dokumentami, certyfikatami własności, które uprawniały do kupna cebulek latem. Były to instrumenty finansowe – kontrakty terminowe. Rynek ten nie był regulowany, jakość cebulek nikogo nie interesowała, chodziło wyłącznie o zysk. Ceny szybowały, a na zakup brano nierzadko ogromne kredyty. Łańcuch spekulantów wierzących w nieustanny wzrost cen wciąż się wydłużał. Gorączką szybkiego wzbogacenia się ogarnęła zwykłych tkaczy, szewców, ludzi rzemiosła.
Był to handel wiatrem (windhandel) – inwestor miał w ręku dokument, a raczej tylko wiatr.
Bańka pękła jednego dnia – 3 lutego 1637 roku na rynku rozległy się pogłoski, że nikt nie chce kupić cebulek i… wskutek tego rzeczywiście nikt nie chciał już ich kupić.
Badania źródłowe, prowadzone w archiwach w Holandii, zaprzeczają temu mitowi jakoby kryzys mial ogromny wplyw na gospodarke. Handel ograniczał się do wąskiej grupy ludzi, kontrakty terminowe ograniczyły zakres strat i nie było masowych bankructw.
To, że kryzys tulipanowy nie pogrążył jednak Holandii w recesji, to także zasługa holenderskiego pragmatyzmu. By uniknąć chaosu, wierzyciele i dłużnicy poszli na kompromis, zobowiązania zostały umorzone za niską rekompensatą.
Faktem jest, że gorączka tulipanowa zrujnowała znanego malarza Van Goyena, ale dzięki temu wrócił – po 3 latach spekulacji – do malowania. Zmarł w 1656 r. z długiem 900 florenów.

Super się czyta Twoje posty .
Myślałem ze o historii wiem dużo ale pare razy byłem zaskoczony .
Coś jak "polimaty" tylko w wersji pisanej

Streaking to happening, który polega na wbieganiu nago na imprezę masową, najczęściej sportową, po to, by zwrócić na siebie uwagę widzów. Ważne jest tu też to, by jak najdłużej uciekać przez ochroną obiektu czy policją.



Mark Roberts uważany za pioniera streakingu ma na swoim koncie 519 przerwanych wielkich imprez, nie tylko sportowych. Na przykład w 2002 roku przerwał mecz tenisa pomiędzy Lleytonem Hewittem i Davidem Nalbandianem, wbiegając nago na kort. W 2003 roku zaś mężczyzna wbiegł nago na murawę podczas finału Pucharu UEFA, w 2004 roku w podobny sposób wbiegł na stadion podczas finału Super Bowl.
Każdy zawodowiec ma swój pierwszy raz. On miał swój w 1993 r. Było z tym tak: Mark poszedł na mecz rugby. W czasie meczu “zaatakowała” streakerka. Po meczu poszedł z kumplami do pubu. W pubie zaczął mówić, że to, co zrobiła, nie jest niczym wyjątkowym. Każdy może – dowodził – zrobić to samo. Od słowa do słowa doszło do zakładu. Następny mecz był nazajutrz i Roberts miał zostać streakerem. Do łóżka kładł się w takim stanie, że do rana o wszystkim zapomniał. Ale… nie zapomnieli koledzy, z którymi się zakładał. Obudzili go i zaprowadzili na stadion. Chcąc nie chcąc, dokonał pierwszego streaku i odkrył swoje powołanie.
W jednym z wywiadów Roberts opowiedział o kulisach akcji z finału Super Bowl w 2004 roku. Mężczyzna otrzymał wówczas zlecenie o wartości jednego miliona dolarów i z umowy się wywiązał. Firma, która go wynajęła, opłaciła później dobrego adwokata, który przekonał sędzię do zakwalifikowania występku Robertsa jako zwykłego wykroczenia i ukarania go grzywną 1000 dolarów.

Nie ważne co robisz, rób to po mistrzowsku i znajdź w tym przyjemność a pieniądze przyjdą same

No i zrobiłeś mi dzień

Wyspa Tobago przez długi czas była niezamieszkana. Wielu badaczy literatury twierdzi, że to właśnie do jej brzegów przybił Robinson Crusoe, bohater powieści Daniela Defoe.Jak wynika z zawartego w niej opisu, najsłynniejszy rozbitek świata miał znaleźć ocalenie na lądzie położonym "powyżej wyspy Trynidad, należącej do Małych Antyli".



Powszechnie wiadomo, że Polska nie posiadała nigdy zamorskich kolonii. Mniej osób natomiast wie, że dwie posiadłości na innych kontynentach należały do lenna Rzeczypospolitej Obojga Narodów – Księstwa Kurlandii i Semigalii, były to wyspa Tobago i ujście rzeki Gambia w Afryce
Polska ani w średniowieczu, ani w epoce nowożytnej nie podejmowała samodzielnych wypraw morskich, wiążących się przecież z ogromnymi kosztami i dużym ryzykiem. Mimo to Rzeczpospolita Obojga Narodów nie przeszkadzała swym wasalom w dążeniach do zdobycia terytoriów zamorskich.
W 1652 roku książę Kurlandii  Jakub Kettler miał zakupić prawa do Tobago od mającego kłopoty finansowe Roberta Richa – hrabiego Warwick i admirała floty angielskiej, który posiadał tę wyspę od 1639 roku. Posiada ona powierzchnię ok. 300 km2, wchodzi w skład Małych Antyli i usytuowana jest w pobliżu Ameryki Południowej. Kurlandczycy objęli w posiadanie niewielki fragment zachodniej części wyspy leżący nad Zatoką Jakuba, jak sami ją nazwali – obecnie na ich cześć nosi ona miano Great Courland Bay. Na wyspę przybyło 25 urzędników, 124 żołnierzy i 80 rodzin osadników. Kolonia liczyła w szczytowym momencie ok. 12 tysięcy osób
Do upadku zamorskich posiadłości Kurlandii w znacznym stopniu przyczyniła się trwająca od 1655 roku VI wojna polsko-szwedzka, zwana popularnie potopem szwedzkim. W 1658 roku Szwedzi wkroczyli na ziemie księstwa i spustoszyli je mimo zapewnionej uprzednio Kettlerowi neutralności. Najeźdźcy zdobyli Mitawę i wzięli do niewoli Jakuba wraz z jego rodziną. 
Ostatnie wieści o Kurlandczykach przebywających na wyspie pochodzą z 1693 roku. Walkę o Tobago ostatecznie wygrali Anglicy – na początku XIX wieku.
Statek Robinson Crusoe rozbija się w roku 1659 a on spędza 28 lat na wyspie, która w tym czasie była pod polskim panowaniem