2019-11-27 23:19:26, gosian napisał(a):
Na zdrowie ci tylko to wyjdzie. Ponoć w starszym wieku coraz częściej trzeba ćwiczyć szare komórki.. Teraz się zastanawiam kto, komu powinien podziękować no...

2019-11-15 18:16:19, Jurny_Jurek napisał(a):


Bardzo celna uwaga. Dilerzy często doprawiają marychę jakimiś substancjami Psychoaktywnymi by klient częściej wracał a biznes się kręcił. Tacy jarający szmelc z ulicy z nieznanego źródła mogą faktycznie sięgać po heroinę gdy dilera przymkną a zwykła trawka nie zaspokaja chemicznego głodu.

2019-11-10 13:05:15, Katarzyna1999 napisał(a):
Mam depresję stwierdzoną przez lekarza, nie przez samą siebie.
Tak miałam jedna próbę samobójczą, nie wiem jak to się stało.
Przyszedł moment, dzień kiedy już tego nie kontrolowałam i bach połknęłam tabletki, niestety żyję a może Pan Bóg chciał żebym żyła i cierpiała?
W lutym straciłam człowieka z którym byłam 25lat na dobre i na złe, zawsze wszędzie razem, prawie nigdy się nie rozstawaliśmy, tylko My i nikt więcej!!!
Nie dopuszczaliśmy do siebie nikogo, było raz dobrze raz źle, ale poszlibyśmy za sobą w ogień.
Umarł nagle, bez pożegnania (to był wylew ), w Polsce.
Świat stanął w miejscu i tak stoi do dziś.
Na początku dawałam radę, wtedy pewnie jeszcze nie opadły emocje a później jak grom z jasnego nieba przyszła wielka czarna chmura która spadła prosto na Mnie i otuliła mnie tak mocno,że nie mogłam się ruszyć.
Otworzyłam flakonik i połknęłam, tabletki.
Minęło pięć miesięcy czułam się już na tyle dobrze, że lekarz odstawił Mi leki i po dwóch miesiącach znowu się zaczęło.
Ból, płacz, krzyk, wszystkie emocje na raz.
Lekarz powiedział, że mimo wszystko dawno, bardzo dawno nie widział osoby która jest tak silna psychicznie, cokolwiek miałoby to znaczyć tak powiedział.
Byliśmy w UK 10 lat, od 9lat pracowałam legalnie (miałam cudowną pracę) próbowałam wrócić do Anglii, ale niestety nie udało się, po jego śmierci poleciałam tylko zabrać wszystkie rzeczy, zdałam mieszkanie i była próba powrotu, ale wytrzymałam niecały tydzień, wiedziałam, że nie dam rady.
Wiecie dlaczego to piszę?
Chciałam żebyście nigdy nie zostawiali ludzi którzy są w potrzebie a szczególnie tam daleko od kraju, gdzie tak bardzo tęsknimy i tak bardzo czasami czujemy się samotni.
chciałam żebyście wiedzieli jakie macie szczęście, że jest ktoś obok was bliski, ktoś kto przytuli, pocałuje, poda krem do rąk, a czasami nakrzyczy i się pokłóci, ale jest.
Cieszcie się każdą chwilą, bo nie wiecie ile czasu Wam jeszcze zostało.
Ja przewartościowałam swoje życie zupełnie, mówią Mi,że jestem bardzo dobrym człowiekiem, chociaż chciałabym być zła, bo dobrych ludzi wszyscy bardzo wykorzystują.
Za rok mieliśmy wracać i spełnić swoje marzenie, niestety...
I co dalej, jak żyć, jak żyć do cholery jasnej.