Trudno mi uwierzyc, ze pracownik lub pracownicy NHS "namawiali" kogos do aborcji. Nie oskarzam @alice40 o klamstwo, ale moge sobie wyobrazic, ze corka bedac w stresie mogla odebrac przypomnienie o mozliwosci aborcji oraz mozliwych konsekwencjach urodzenia dziecka z DS jako : "doradzamy aborcje".
Skoro o NHS mowa, to moze nalezaloby rowniez przypomniec o kosztach utrzymania. Jesli rodzice nie sa zamozni, to koszty utrzymania w calosci przejmuje tzw. "panstwo". Od urodzenia do smierci. Pracowalam z roznymi stopniami uposledzenia, koszty utrzymania zaczynaja sie od kilkuset funtow do kilku tysiecy na tydzien. Nie wspominajac o kosztach leczenia zestresowanych rodzicow i poobijanych opiekunow.
Czesto czytam na tym, czy na innych forach teksty skierowane do biednych rodzicow zdrowych dzieci pytajacych o wsparcie finansowe: "skoro Cie nie bylo stac na dziecko, to trzeba sie bylo zabezpieczyc!".
No coz, skoro kogos nie stac na utrzymanie dziecka z DS do konca jego zycia, to z mojej strony: Brawo Islandia.

Ja myślę, że wiele osób nie zdaje sobie sprawy, że dziecko z DS to niekoniecznie musi być ktoś taki jak Maciuś z Klanu, to może być też upośledzenie umysłowe i fizyczne w bardzo poważnym stopniu.
Moim zdaniem - brawo Islandia.

Tyle ze Islandia sugeruje, ze nie powinn6 rodzic sie dzieci z DS w zadnej rodzinie czy ja stac na opieke czy nie.

Dzisiaj ich stać, a jutro już nie. Życie, raz na wozie, raz pod wozem...

Jeśli już komuś nalezą się tutaj brawa (jeśli ktoś tak uważa) to kobietom w Islandii, a nie samej Islandii, bo z artykułu nijak nie wynika, żeby Islandia takie, a nie inne decyzje, na kobietach w jakikolwiek sposób wymuszała

Na wizyty chodzilam z corka wiec wiem o czym pisze.Badanie krwi wykazalo mozliwosc wystapienia SD gdyz corka miala 22 lata.Do ostatniej chwili sugerowali aborcje i spotkanie z rodzicami takich dzieci.Normy badan krwi w Uk sa inne niz w Pl.Wg w polskich norm nie bylo zagrozenia urodzenia dziecka z syndromem.Nie zycze nikomu takiego doswiadczenia.Dziecko do momentu urodzenia bylo traktowane jako z Downem.Nie powinni sugerowac sie tylko wynikami krwi,gdyz okazalo sie ze wyszly takie z uwagi na jej mlody wiek.Uwazam,iz powinni skupic sie na usg,gdyz wychodzilo bardzo dobre.Zastanawia mnie tylko ile zdrowych ciaz zostalo usunietych.

[ Ostatnio edytowany przez: alice40 23-08-2017 22:42 ]

Takiej błędnej decyzji boi się chyba każdy i do końca życia pozostaje pytanie: a co by było gdyby...
Nie ma czego zazdrościć, a tym bardziej potępiać i osądzać. Każdy chce mieć zdrowe dziecko, i dla własnej wygody i dla tego dziecka komfortu życia

Mysle,iz gdyby mnie to spotkalo po doswiadczeniu pracy z takimi osobami -usunelabym ciaze.Chociaz nie jestem tego pewna,bo zawsze tkwi w czlowieku jakas iskra nadziei.

Zadne badania prenatalne w 100% nie wykazuja czy dziecko urodzi sie zdrowe czy chore- pokazuja prawdopodobienstwo do wysokiego poziomu. Mam znajoma, ktora urodzila dziecko z Downem pomimo wynikow badan prenatalnych bez zarzutu.
Decyzja o wykonywaniu badac to decyzja rodzicow, podobnie jak dalsze postepowanie I nikomu nic do tego.
Zdecydowanie natomiast badania powinny byc za darmo i dostepne na zyczenie, jak rowniez aborcja w wypadku wysokiego prawdopodobienstwa wad u plodu.
To super Alice ,ze tak sie ulozylo Twojej corce, ale pomysl jak wygladaloby jej zycie i Twoje, gdyby Twoj wnuk urodzil sie z glebokim uposledzeniem umyslowym, byl agresywny i nigdy nie spal w nocy, mial wade serca wymagajaco bardzo drogich lekow i konsultacji, ogromna nadwage i odlezyny na calym ciele, nie mowil tylko wyl, jadl tylko papki i w wieku 15 lat ciagle nosil w pampersy rozmazujac kupe na scianach przy kazdej okazji.Gdyby gryzl, plul i kopal, nie chciala go przyjac zadna placowka opiekuncza, bedac doroslym pelnorozmiarowym mezczyzna onanizowal sie przy Tobie a wizyty policji bylyby codziennoscia z powodu skarg sasiadow na halasy o kazdej porze dnia i nocy. A to wszystko po to ,zeby w wieku lat 20 umrzec w wyniku powiklan po kolejnej operacji.
Nie kazde dziecko z zespolem Downa wyglada tak jak usmiechnieta dziewczynka ze zdjecia. A dzieci z zespolem Downa pozostaja dziecmi tylko umyslowo- fizycznie rosna.
Dlatego tez ryzyko nalezy do rodzicow i oni powinni podjac decyzje zdajac sobie sprawe,ze moga miec wielkie szczescie tak jak Ty, Twoja corka i wnuk lub ogromnego pecha i ich dziecko bedzie takie jak opisalam wyzej.
Moze proby przedstawienia tej pechowej, potencjalnej rzeczywistosci odebralyscie jako namowe do aborcji.

Przyznam , ze temat wzbudza emocje. Niestety posiadam zbyt mala wiedze na temat zachowan ludzi z DS by umiec odpowiedziec na pytanie czy brawo Islandia i jaka bylaby moja decyzja gdyby sie okazalo, ze taka decyzje trzeba podjac.

Do tej pory dzieci z DS kojarzyly mi sie jak wspomniany przez Mieszko Macius z klanu. Widzialam je wlasnie tak jak opisal to Hants



Dzis poczytalam sobie troche wiecej i okazuje sie, ze nie wyglada to az tak landrynkowo jak to postrzegalam . W wielu artykulach mowi sie o roznych rodzajach uposledzenia i sporo mowi rowniez o objawach agresji o ktorej wspominala Gal .

Wszystkie te moje doswiadczenia uwazam byly niewystarczajace i pobiezne by wyrobic sobie szersza perspektywe problemu jakim jest DS. Krotkotrwale spotkanie z osoba dotknieta tym syndromem jest zupelnie czym innym niz codzienne zycie z calym bagazem problemow i skrajnych emocji. Zgadzam sie z Gal, ze zderzenie sie swiata tego o ktorym czytam a tym realnym mogloby okazac sie sporym szokiem

Zanim podjelabym jakakolwiek decyzje trzeba by bylo wziac pod uwage

1. Dziecko niekoniecznie urodzi sie Maciusiem z klanu o lagodnym uposledzeniu. Moze sie okazac, ze uposledzenie bedzie duzo wieksze a dziecko agresywne

2. Czy stac mnie na to , zeby podolac finansowo takiemu wyzwaniu . Dziecko samo w sobie , zdrowe to sa duze koszty a tym bardziej dziecko chore

3. Co sie stanie z dzieckiem chorym jak mnie zabraknie ? Jakiego panstwo udziela wsparcia jesli mnie nie bedzie stac by temu dziecku zapewnic wszystko co w mojej mocy by moglo godnie zyc (Sev wspomniala o ogromnych kosztach jakie to generuje )

Na ile dziecko sobie poradzi , usamodzielni i odnajdzie w obliczu dnia codziennego gdy mnie nie bedzie by je wpierac .

4. Czy jestem na tyle dojrzala emocjonalnie by sobie z tym wyzwaniem poradzic i nie zawiesc jako rodzic

To nie sa ani latwe pytania ani tym badziej latwe decyzje i uwazam ,ze suma sumarum kazdy musi sie z taka decyzja uporacsie sam w oparciu o wlasne sumienie , z ktorym bedzie zyl. Takie decyzje ciagna za soba cala mase konsekwncji dlatego ja nie rzucalabym kamieniem w strone tych islandzkich kobiet.

Wiem , ze podejmowana decyzja uzalezniona jest od wielu czynnikow zewnetrznych.Pewnie bylaby zupelnie inna gdybym ja podejmowala bedac zagubiona, przestraszaona gowiniara, ktora w nikim nie ma oparcia i inna na tym etapie zycia w ktorym jestem obecnie , gdy wiem , ze sa osoby ktore by mnie z tym problemem nie zostawily samej .

Zawsze w takich sytuacjach zastanawiam sie nad pojeciem mniejszego zla . Jedyne co wiem to fakt, ze nikt w tak trudnym momencie nie powinien podejmowac decyzji pod presja , byc szykanowany czy wystawiany na ostracyzm spoleczny, bo podjecie takiej decyzji nie jest latwe . Osoba , ktora mierzy sie z takim problemem powinna miec wsparcie bliskich i psychologow by moc rozwazyc wszystkie za i przeciw

Dominikana tak jak pisalas to jest zawsze prawdopodobienstwo wystapienia choroby.Nie oznacza,ze bedzie.My po wielokrotnych badaniach usg nabralismy pewnosci,ze dziecko jest zdrowe.Wydaje mi sie ze badanie usg jest najbardziej wiarygodne.Po rozmowach z lekarzami dowiedzielismy sie ze hormony na wywolanie okresu i owulacji u corki mogly spowodowac taki wyniki.