2016-04-07 13:13:39, Kryzymonek napisał(a):
W ostatnim czasie ogarnęło mnie duże zwątpienie, uznałem, ze moje życie jest jałowe i przegrane.
Jak do tego doszło ?
W rodzinnym gronie, rozmawialiśmy o zabawnej sytuacji przy narodzinach syna i uświadomiłem sobie, ze to było 11 lat temu a mam wrażenie, że to było kilka dni temu.
To dlatego, że człowiek pracuje i każdy dzień wygląda identycznie praca-dom, praca-dom wtedy ten czas zaczyna galopować i mijają nam dni, tygodnie, miesiące, lata, nawet nie wiemy kiedy
Pomyślałem sobie, że skoro mam 40 lat, to jeszcze może dwie lub trzy takie szybkie "dziesiątki" i koniec.
Świat dalej będzie szedł do przodu, nowe telefony, telewizory, cała technologia, będą nowe problemy na świecie, nowe powody do radości, do smutku, inna muzyka, nowe filmy, tyle, że mnie już nie będzie
I o ile pierwsze moje pokolenie lub drugie czasami mnie wspomni, to dalsze już nie będzie zwracało uwagi, kim byłem, nikt nie będzie mnie pamiętał.
Uznałem ze w moim życiu nic się nie dzieje, wstaję do pracy , haruję, wracam, odpoczywam i powtórka i tak każdego dnia
Poczułem, że to życie po prostu ucieka mi pomiędzy palcami, że nic z niego nie mam, że nic nie znaczę, że zmarnowałem swoje życie.
Nie wiem, może to kryzys wieku średniego mnie dopadł
Jak to powiedział ktoś w internecie, "nasze życie jest ujęte w tej kresce na pomniku, pomiędzy datą urodzin a datą śmierci to takie smutne"
Trwało to kilka dni i było ogromnie przygnębiające.
Aż wreszcie zadałem sobie pytanie,...czego ja do cholery chcę ??
No pewnie, ze chciałbym się urodzić bogaty, wtedy bym jeździł po świecie i robił drogimi aparatami zdjęcia miejsc i ludzi, miałbym kochanki w każdym kraju na każdym kontynencie, kto wie, może byłbym nawet korespondentem National Geographic.
Ale czy moje życie jest aż takie bezsensu ??
Dzisiaj realizuje się jako mąż i ojciec, to moje życie, był już czas na zabawę, złamano mi serce i to nie raz, złamałem i ja, rozkwasiłem nos, ale również rozkwaszono mi, jeździłem z przyjaciółmi na biwaki pod namiot na Mazury, wypiłem z nimi hektolitry piwa przy ogniskach do rana.
Dzisiaj jestem odpowiedzialny za małych ludzi, którzy biegają wokół mnie, moim zadaniem, jest tak działać, by mieli normalne, szczęśliwe dzieciństwo.
Czy daję radę ?
Chyba tak, w oczach żony widzę spokój, nie ma strachu i pytania... "co dalej, jak to będzie"
A dzieci, hmmm, zdarzyło mi się wrócić z pracy i wejść po cichu i rozbierając się, słyszałem jak pytały kilka razy, kiedy tata wróci, jak mnie widzą to piszczą i przebierają nogami, jak wychodzę do pracy to w drzwiach wysyłają mi całusy, nie żartuję, autentycznie to robią.
Mój starszy syn czasami rezygnuje z kumpli, by być z nami, nie ma problemów z rówieśnikami, po prostu wszyscy czujemy się komfortowo przebywając ze sobą.
Z żoną dobraliśmy się tak, ze jesteśmy raczej domatorami, od zgiełku PUB`ów wolimy domowe zacisze, często siedzimy przy kawie, czy przy lampce wina i długo rozmawiamy.
Jak wspomniałem w którymś temacie, jedno z dzieci jest chore od urodzenia, to też jest moje zadanie, by zrobić wszystko co w mojej mocy, by miał identyczne życie, lub prawie identyczne jak dzieci w jego wieku.
Czy to jest życie jałowe ??
Następnym razem, jak najdzie mnie myśl, że w moim życiu nic się nie dzieje, to skoczę na bungee, albo wytatuuję sobie klamrę na twarzy jak Mike Tyson.
Bez znaczenia w jakim sektorze tu w Anglii pracujemy, jesteśmy z dala od swojego kraju i jesteśmy tu najemnikami.
Ale nie kraj jest tu istotny, by stworzyć normalne warunki życia dla rodziny, mogę być zamiataczem ulic w Meksyku, czy poganiaczem bydła w Indiach, ważne, by moja rodzina, nigdy nie miała zwątpienia w oczach, by nigdy nie pomyśleli, że nie dałem rady.
Dzisiaj mam to gdzieś, że kolejne pokolenia, nawet nie będą wiedziały kim byłem, ważne, by to najbliższe pokolenie przyszło czasami na cmentarz ze swoimi pociechami, zapaliło znicz i powiedziało w duchu, ..."dziękujemy za wszystko, byłeś najlepszym, tatą, przyjacielem"
Bo przecież jak mówi stary banał:
"Jesteś tyle wart ile dajesz z siebie drugiemu człowiekowi"
A może to nie banał ?

2016-04-07 13:13:39, Kryzymonek napisał(a):

W ostatnim czasie ogarnęło mnie duże zwątpienie, uznałem, ze moje życie jest jałowe i przegrane.
.
.
.
Bo przecież jak mówi stary banał:
"Jesteś tyle wart ile dajesz z siebie drugiemu człowiekowi"
A może to nie banał ?

(...) Aż wreszcie zadałem sobie pytanie,...czego ja do cholery chcę ??
No pewnie, ze chciałbym się urodzić bogaty, wtedy bym jeździł po świecie i robił drogimi aparatami zdjęcia miejsc i ludzi, miałbym kochanki w każdym kraju na każdym kontynencie, kto wie, może byłbym nawet korespondentem National Geographic.

Ale czy moje życie jest aż takie bezsensu ?? (...)

2016-04-08 13:42:06, galadriel napisał(a):
Sorry, nie moglam sie opanowac:



No, taki lajfstajl to dopiero mialby glebszy sens...