Cytat:
2015-12-19 03:26:35, malinowka napisał(a):
Trochę już mieszkam w tym kraju i myślałam, że po tylu latach nic nie powinno mnie już dziwić. A jednak.
Codziennie rano, jadąc do pracy spotykam pewnego pana spacerującego z psem. Nobliwy jegomość z cudnym labradorem.Znamy się tylko z widzenia. Psiak zawsze merda z radością na mój widok, zupełnie nie wiem dlaczego.Z właścielem wymieniamy uprzejme dzień dobry i tyle. Ja pędzę do pracy oni dostojnie spacerują dalej. I tak wygląda ta nasza "znajomość". Raz nam się zdarzyło porozmawiać chwilę dłużej, a to tylko dlatego, że psi charakter wziął górę nad wychowaniem i labrador prawie wpadł mi pod koła roweru. Musiałam się więc zatrzymać, wygłaskać zwierzaka i wysłuchać przeprosin właściela. Chwilę pogawędziliśmy o niczym, wymieniliśmy uprzejmości i znajomość wróciła do normy. Codzienne dzień dobry w drodze do pracy. Dziś spotkałam ich przypadkiem na mieście, tym razem byłam bez roweru, więc jakoś nie wypadało nie przystanąć choć na chwilę. Zresztą koło takiego psiaka nie można przejść obojętnie. Merdający ogon z prędkością światła i uśmiechnięty psi pysk z wyrazem : umrę jak mnie natychmiast nie pogłaszczesz. Ja jestem psiara i jestem wrażliwa na takie rzeczy. Właściel cierpliwie przeczekał psie czułości, po czym wyciąga coś z kieszeni i mowi,że to dla mnie.
Jak przeczytalam jak zaczela sie wasza znajomosc, nie moglam sie powstrzymac przed wstawieniem fragmentu z ksiazki Kate Fox, "Watching the English", rozdzial: Pet Rules and ‘Petiquette’.
Cytat:
The English relationship with animals is different: our pets are more than status indicators (although they do serve this purpose) and our affinity with them goes well beyond sentimentality. It is often said that we treat them like people, but this is not true. Have you seen how we treat people? It would be unthinkable to be so cold and unfriendly to an animal. OK, I’m exaggerating – a bit. But the fact is that we tend to be far more open, easy, communicative and demonstrative in our relationships with our animals than with each other. The average Englishman will assiduously avoid social interaction with his fellow humans, and will generally become either awkward or aggressive when obliged to communicate with them, unless certain props and facilitators are available to help the process along. He will have no difficulty at all, however, in engaging in lively, amicable conversation with a dog. Even a strange dog, to whom he has not been introduced. Bypassing all the usual stilted embarrassments, his greeting will be effusive: ‘Hello there!’ he will exclaim, ‘What’s your name? And where have you come from, then? D’you want some of my sandwich, mate? Mmm, yes, it’s not bad, is it? Here, come up and share my seat! Plenty of room!’ You see, the English really are quite capable of Latin-Mediterranean warmth, enthusiasm and hospitality; we can be just as direct and approachable and emotive and tactile as any of the so-called ‘contact cultures’. It is just that these qualities are only consistently expressed in our interactions with animals. And unlike our fellow Englishmen, animals are not embarrassed or put off by our un-English displays of emotion. No wonder animals are so important to the English: for many of us, they represent our only significant experience of open, unguarded, emotional involvement with another sentient being.
Mam kolezanke w pracy, ktora dodala, ze przez wiele tygdni nie znala imienia wlasciciela Alfie, malego yorka, z ktorym regularnie spotykala sie pod piekarnia w weekendy. Pewnego weekendu byl tylko wlasciciel i czekal zeby jej powiedziec ze Alfie mial wypadek i polamany nie moze spacerowac, ale wlasciciel nie chcial zeby ona sie martwila... wtedy przedstawili sie sobie.
Ada
![:-]](modules/Forum/images/smiles/lol.gif ":-]")
Wczytuję dane...