2012-07-04 12:28:14, PeacockFox napisał(a):
Patrząc po ludzku, macie rację.

Ale czy wszyscy, którzy mówicie "nie chciałabym, aby moja córka widziała mnie w takim stanie" albo "nie potrafiłbym wziąć odpowiedzialności za takie cierpienie mojego ojca" zadaliście sobie kiedyś pytanie czy potrafilibyście wziąć odpowiedzialność za skazanie swojej duszy, a także duszy osoby poddawanej temu morderstwu (nazywajmy rzeczy po imieniu) na wieczne potępienie?

Myślę,że tutaj na ziemi nikt/ nawet osoby duchowne/ nie powinny się wypowiadać kto będzie skazany na wieczne potępienie. Nie nam ludziom to oceniać. Ja wierzę w modrość i miłosierdzie Boga a nie"sztywne trzymanie się paragrafów".
Po drugie wszyscy opowiadający się za eutanazja na tym forum mówią o skrajnych sytuacjach a nie o eutanazji dla wygody czy jakiegoś widzimisię.
Nawet Jan PawełII nie był zwolennikiem kontynuowania jak nazwał to " uporczywej terapii".
Kościół sprzeciwia się eutanazji twierdząc,ze jest to interwencja w plany boskie i bawienie się w Pana Boga. A czy nie jest zabawą w Pana Boga sytuacja gdy utrzymuje się przy życiu osobę, której wiekszość czynności życiowych jest podtrzymywana dzięki aparaturze?
Myślę,ze potrzeba tu ogromnej mądrości aby nie popaść z jednej skrajnośći w drugą. Osobiście gdybym miała wybierać pomiędzy zbawieniem a możliwością przyniesienia ulgi bliskiej osobie która cierpi nieludzko i jest to dla niej już poniżej jakieś granicy i godności to wybieram potępienie.
Bardzo ważne jest, żeby nasze stanowisko na temat eutanazji znali nasi bliscy. Ja zadeklarowałam rodzinie jakie jest moje życzenie.
Tak na zakończenie to myślę,że na to czy jesteśmy zwolennikami czy przeciwnikami eutanazji ma wpływ osobiste doświadczenie, kiedy życie stawia nas przed ogromem cierpienia naszych bliskich. Zwłaszcza, gdy już nie ma nadzieji.
Osobiście nigdy nie zastanawiałam się czy jestem za czy przeciw eutanazji. Wiedziałam jedynie,że o życie swoich bliskich będę walczyć do końca. Tak było do dnia kiedy zobaczyłam jak wgląda i cierpi mój Tato, podłączony do tych wszystkich aparatów. To doświadczenie zmieniło mój punkt widzenia. Uczucie jakie dominowało we mnie w tych dniach było takie,że mojego Taty już nie ma w tym szpitalnym pokoju....

2012-07-04 20:04:35, Capricorn napisał(a):
Ciężki temat...

W lutym mój dziadziu - prawie 85letni, miał udar mózgu. Od kilku lat postępował u niego Alzheimer, miał gorsze i lepsze dni, ale ogólnie się trzymał, był sprawny fizycznie, schodził do piwnicy palić w piecu, pracował całe dnie, jak było ciepło, w ogrodzie. Ale udar sprawił, że wylądował w szpitalu, najpierw w jednym, potem w drugim, a ostatecznie w domu opieki (najlepszym w okolicy, bardzo dobre warunki). Do tego doszły inne dolegliwości. Z dnia na dzień stał się niesprawny, dużo komórek w mózgu zwyczajnie obumarło. Były dni, kiedy było z nim lepiej, coś tam mówił, ale częściej nie widział co się dzieje, nie rozpoznawał rodziny, albo mówił bzdury, wracał do przeszłości, czasów wojny. Nie rozumiał, dlaczego leży z pampersem, czasem próbował 'wstać', a w chwilach, kiedy miał przebłyski, mówił, że nie chce być ciężarem i że chce umrzeć. I chyba w tych chwilach, kiedy jego ostatnie komórki mózgowe funkcjonowały, podjął decyzję, że przestanie jeść. Odmawiał jedzenia, karmienie przez rurki nie pomagało, z dnia na dzień stawał się słabszy, aż niestety umarł. Na kilka dni przed moim urlopem w Polsce, kiedy planowałam się z dziadziem pożegnać i powiedzieć mu, że będzie pradziadkiem
I choć jest i było mi bardzo smutno, jak i całej rodzinie, to jednocześnie jest to ulga. Bo on by się męczył, co to za życie, być przykutym do łóżka, męczyłaby się też rodzina - nie mówię o odwiedzinach, pielęgnacji itp, ale psychicznie. Bo nie jest to łatwy widok, zwłaszcza jak się pamięta sprawną fizycznie i psychicznie osobę.

Kilka lat temu moja kuzynka dostała nagłego ataku padaczkowego. Okazało się, że miała guzy mózgu, których było bardzo dużo. Nikt o tym nie wiedział. Od razu do szpitala, operacja, ale niestety nie obudziła się po operacji. Jej rodzice musieli podjąć decyzję, czy pozwolić jej odejść, czy patrzeć na bezwładne ciało dziecka przypięte do maszyny podtrzymującej życie... Wybrali to pierwsze i wiem, że była to najtrudniejsza decyzja, jaką przyszło im w życiu podjąć.

Nie potrafilabym jednak obecnie obciazyc najblizszych konsekwencjami za spelnienie mojego zyczenia "pomocy" w umieraniu w klinice w Szwajcarii.

2012-07-04 05:53:29, Yvonne_67 napisał(a):
Adacymru, poruszylas tutaj ciekawa kwestie.

„Według prezesa organizacji, Dignitas (szwajcarska organizacja, której celem jest pomoc w samobojstwie ludziom, którzy są nieuleczalnie chorzy) pobiera od swoich klientów 4000 euro (3182 funty) za przygotowania i asystę w samobójstwie oraz 7000 euro (5568 funtów) w przypadku poniesienia kosztów medycznych oraz przejęcia wszystkich powinności związanych z organizacją pogrzebu, włączając w to publiczne opłaty stanowione prawem.”

Do tego dochodza koszty transportu, koszty pobytu rodziny i pewnie pare innych.
Trzeba sie zatem liczyc z niemalymi wydatkami, na ktore nie zawsze moga pozwolic sobie osoby chore i chcace zakonczyc swoje cierpienie.
I tak, jak piszesz, rowniez nie bylabym w stanie wymagac, by moi najblizszi placili.

Wniosek z tego, ze nawet w takich wypadkach pieniadze decyduja, ze pozostanie nam cierpiec, az wyzioniemy ducha, jesli nie stac nas na ten „luksus”.