Dzień dobry wszystkim. Normalnie pewnie bym nie poruszała tego tematu na forum, ale że się bardzo zdenerwowałam, to pomyślałam, że może ktoś będzie mógł obiektywnie na tę sytuację popatrzeć.

Od lat przebywam w UK. Na początku nikogo nie znałam, nie miałam tu przyjaciół, czy znajomych, chwilę trwało zanim poznałam właściwe osoby. Mam 3 przyjaciółki, wszystkie poznałam tutaj, ale od początku się dobrze dogadywałyśmy i szybko powstała z tego solidna przyjaźń. Tak się jakoś złożyło, że od jakiegoś czasu wszystkie 3 mają (a przynajmniej tak twierdzą) depresję. Ma to związek z przekroczeniem lub zbliżaniem się do magicznej 30-tki. Żadna z nich nie jest w związku, każda nie znosi swojej pracy, wszystkie mają problem z samodyscypliną, organizacją, jakimś życiowym ogarnięciem. Myślę, że ich życiowy dół spotęgował się, kiedy powiedziałam im, że jestem w ciąży, bo uświadomiły sobie, że coś je omija (a każda chciałaby mieć dziecko, gdyby tylko miały partnera). Wszystkie mają za sobą w miarę świeże, burzliwe, chwilowe związki, jedna spotyka się z fajnym facetem, ale sama nie może się zdecydować czego chce, czy z tego będzie coś więcej. Ogólnie taka emocjonalna niestabilność, bo raz mówi, że to facet jej życia, a innym, że z tego nic nie będzie, ech...
Druga kupiła mieszkanie i remontuje jej, ale z tym remontem ma duże problemy i to wszystko, a dodatkowo facet z którym jej w międzyczasie nie wyszło, spowodowały, że bardzo się zmieniła. I wczoraj miałyśmy pierwsze poważne spięcie odkąd się znamy. Bo ona uważa, że jej się życie spieprzyło i że wszystkie jej problemy biorą się z braku faceta (uogólniając, bo i tak już się rozpisałam) i że ja tego nie zrozumiem, bo jestem w związku, mam męża i dziecko w drodze. I że jestem za bardzo skoncentrowana na swoim życiu Tym mnie po prostu dobiła, bo cały czas byłam, jestem i będę dla niej, gotowa wysłuchać, pomóc doradzić. Tylko w tym tygodniu spędziłyśmy kilka wieczorów na telefonie, bo potrzebowała porad lub osoby, która ją wysłucha, więc taki zarzut jest dla mnie bardzo niesprawiedliwy i krzywdzący. Tak się tym przejęłam, że nie spałam pół nocy.
Oboje z mężem zawsze o dziewczynach myślimy, są naszą tu niejako rodziną, bo znamy się od lat. I bierzemy je pod uwagę, robiąc różne plany. W Wielkanoc chciałam, żeby miały normalne święta, więc przez 2 dni zapieprzaliśmy jak głupi, zakupy, sprzątanie, gotowanie. I czekaliśmy na nie w niedzielny poranek, z zastawionym i udekorowanym stołem. i co? Jedna nie przyszła, bo nie miała nastroju, a 2 się spóźniły, w tym jedna przyszła, ale mówiąc mi potem, że też miała nie przychodzić, bo podły nastrój, depresja itp. I tak jest cały czas. Umawiamy się gdzieś, ale nagle mogę się dowiedzieć, że ktoś nie przyjdzie, bo nie ma nastroju.
I jeszcze się dowiedziałam wczoraj, rozmawiając z jedną z nich, że nie mam co na nią teraz liczyć, bo ma problemy itp.
Ja rozumiem oczywiście, że nie jest im łatwo, ale czy brakiem faceta można wszystko tłumaczyć? A może są same, bo są trudnymi osobami do bycia na co dzień? Tak sobie teoretyzuję, bo nie wiem jakie są w związku.[/LIST] Czy ja nie mam prawa do gorszego samopoczucia, czy narzekania tylko dlatego, że jestem w kilkunastoletnim związku, będę mieć dziecko, nie narzekam bardzo na swoją pracę i ogólnie moje życie jest bardziej poukładane?
Wszystkie mówią o depresji. Niewiele wiem na temat depresji, tzn nie miałam z nią styczności ale patrząc na nie, dochodzę do wniosku, że to dla nich świetna wymówka, by olać pewne sprawy, być niesłownym, czy nie się z kimś nie spotkać.

Sorry, wiem, że ten wpis chaotyczny jest, ale bardzo mi na nich zależy (może bardziej, niż im na mnie) i chciałabym im pomóc i zrozumieć.
Może są na forum osoby, które miały podobne doświadczenia lub samotne 30latki, czy 30latkowie (choć mężczyźni chyba samotność lepiej znoszą). Czy nie można być zadowoloną z życia osobą pomimo bycia singlem? Ja wiem, że można, bo mam taką koleżankę w pracy i jakoś żyje i jest zadowolona, pewna siebie i uśmiechnięta na co dzień.

No to wam zafundowałam długi wpis Przynajmniej się wygadałam, uff jaka ulga

[ Ostatnio edytowany przez: Capricorn 14-04-2012 10:40 ]

Singlem się jest z wyboru, a nie dlatego, że ktoś nie potrafi znaleźć/ utrzymać partnera.
Twoje koleżanki singielkami nie są, bo z tego co piszesz, one chciałyby być w związku.

Większość dorosłego życia byłam sama (nie licząc przelotnych związków, układów, relacji czy innych romansów). Potem na kilka lat się "ustatkowałam", ale chyba lepiej mi w skórze singla

Jedna z moich koleżanek niby chce mieć trwały związek, dom , dzieci, rodzinę, te klimaty.
Zawsze pakowała się w długoterminowe związki, z których koniec końców nic nie wynikało.
Ślub odwołała. Depresji nie ma, ale marudzi o tych dzieciach, mężu, piesku w ogrodzie itp...
Piękna jest. Inteligentna też. Charakter ma straszny, tylko że do jej facetów też się to odnosi

A druga ma świetną prace, mieszkanie, motor. I cieszy się, że nikt jej głowy nie zawraca.

Pozostałe koleżanki niestety wyszły za mąż.
Czekam kiedy się rozwiodą, bo trochę mi się nudzi bez nich

No tak, może masz rację, ale na chwilę obecną są same, te ich przelotne randki w zasadzie nie powinnam nazwać związkami, to był taki przecinek w ich życiu.
Też mam kumpelę, w Polsce mieszka, może i by chciałam mieć faceta, ale że go nie ma, to nie załamuje się i ma fajną pracę, skuter (może kiedyś i motor hehe), zainteresowania i jest szczęśliwa.
Tylko denerwuje mnie w przypadku tych moich 3, że dla nich wszystko w życiu sprowadza się do posiadania partnera, w tym sensie, że wszelkie niepowodzenia w swoim życiu wg nich są powodem właśnie braku faceta. Np. nieudany, przedłużający się straszliwie remont miałby być udanym, jeśli moja przyjaciółka miałaby faceta (??? co ma piernik do wiatraka, no chyba że by trafiła na złotą rączkę). Gdyby był facet, to by miały motywację do zmiany pracy, mieszkania itp itd. Po prostu wydaje mi się, że wszystko usprawiedliwiają brakiem faceta.

I ciągle tylko słyszę, że ja to nie wiem, jak to jest, bo mam męża. grrr.............

No właśnie, moje dziewczyny też są atrakcyjnymi laskami, często ktoś w pubie podchodzi i im to mówi, czy zaczyna rozmawiać. Ale też jest chyba tak, że one mają bardzo duże wymagania i wiele oczekiwań od potencjalnego partnera. Może dlatego też trudniej im kogoś znaleźć. Nie wiem. Idę na zakupy, umysł przewietrzyć i wydać trochę kasy, której nie powinnam wydawać


PS: Przepraszam moderatora, za pisanie postów jeden pod drugim

[ Ostatnio edytowany przez: Capricorn 14-04-2012 12:24 ]

No wlasnie,moze tu tkwi problem,zbyt wygorowane wymagania,nie wiedza,czego chca a przeciez idealow nie ma.

A mają oprócz tego jakieś zainteresowania, hobby, pasje w życiu?

Czy wszystko koncentruje się wokół poszukiwania "miłości" swego życia, albo narzekania na to, że takowej brak?

Usunięte

Pewnie maja taka obsesje na punkcie znalezienia faceta, ze nie maja czasu zyc dla siebie A jak sie szuka na sile, to trudno znalezc.

Moim zdaniem mozna byc singlem i byc zadowolonym z zycia. Ale niektorzy nie potrafia zyc sami i wola byc z byle kim, byle nie samemu.

Capricorn nie przejmuj sie. Prawdopodobnie Wasze drogi sie rozejda za jakis czas, bo Ty bedziesz na innym etapie zycia, a one na innym. Tak juz bywa. Poznasz inne osoby.

Najgorzej to szukać na siłę. Oj to potrafi w życiu dać nieźle w kość. Najlepiej odpuścić, zająć się sobą, karierą, zainteresowaniami itp. A miłość jak jest nam pisana to sama do nas trafi. Mówię to z mojego skromnego doświadczenia. Wiem że jeśli się na siłę szuka, ma się wygórowane wymagania (albo i nie) to najczęściej się kiepskie okazy trafiają albo bierze się co popadnie. Zanim moją ex poznałem to byłem sam i jakoś leciało. Trafiła się i jakoś wyszło że pierwsza lepsza. Nie było źle, przynajmniej dla mnie, chociaż momenty były i są nadal czasami ostre. Po rozstaniu i rozwodzie powiedziałem dosyć, na cholerę mi kolejna baba aby się z nią użerać? Mieć kolejne problemy? Nie jestem zwolennikiem wpadania z deszczu pod rynnę. Lecz cóż zrobić. Trafiła się jedna taka :D i nawet nie wiem kiedy, bo tego w planach nie było. Fakt czasami bywało i bywa nieciekawie, lecz trzeba sobie uzmysłowić iż nie ma ideałów. Jeśli ktoś szuka ideału to nigdy nie znajdzie. Jak się znajdzie to dopiero można mówić że jest prawie ideał. Bo życie byłoby nudne jakby było idealne.
A co do przyjaciółek Capricorn hmmm. Dopóki będą na siłę szukały to albo nie znajdą albo się w gówno władują. Najlepiej jakby odpuściły poszukiwania. Skoncentrowały się na sobie, na swoich zainteresowaniach. Może dla poprawy humoru, nastroju, rozładowania depresji zapisałyby się na zumbe, siłownie czy np wspólny wypad gdzieś w jakieś ciepłe rejony? Zastanawia mnie co one takiego robią aby znaleźć, w jaki sposób szukają. A co do pracy to hmmm jak im się nie podoba to niech zmienią, może zmiana pracy, klimatu sprawi że a nuż się coś z tego urodzi? niech zaryzykują, co mają do stracenia?

A może ten wątek też zrobić filmowy?

Sex w wielkim mieście jak nic B-)