Historical facts about Lwow:

The first mention of Lwow in early chronicles is from 1256, although archeological excavation in 1993 revealed that the first settlements appeared in the 6th century.
1356 - King Casimir III of Poland granted the Magdeburg rights which implied that all city matters were to be resolved by a council elected by the wealthy citizens.
1444 - Lwow was granted with the staple right, which resulted in city's growing prosperity and wealth, as it became one of major trading centers on the merchant routes between Central Europe and Black Sea region. It was also transformed into a one of main fortresses in the Kingdom of Poland.
Sixteenth and seventeenth century - the period was marked by artistic and cultural flowering (elements of Western art of the Renaissance, Mannerism and Baroque, with Byzantine elements, Armenian or even oriental). Polonized Italians, Germans and Armenians, as well as native artists - Polish were working together to change Lwow into one of the foremost artistic capitals of the Polish–Lithuanian Commonwealth. The sixteenth century has left such monuments of art, like the Korniaktowska Tower with Wołoska Orthodox, chapel Boim, the Jesuits and Bernardine churches, houses - Black and Royal.
1658 - Polish citizens can inherit and own the land, send deputies (like Krakow and Wilno) to the parliaments and the general election.
1795-1914 - Most important centers of Polish culture were (beside the longest independent Krakow) Warsaw under Russian rule, Lwow under Austrian rule and Poznan under Prussian rule.
1918-1939 - After Poland was reborn and regained its independence, the main centers of Polish science and culture were: Jagiellonian University, Academy of Sciences in Krakow, Jan Kazimierz University in Lwow, University of Technology in Lwow, also University in Warsaw and University of Technology in Warsaw. Academic centers in Wilno, Poznan, Lublin, and two specialized universities: University of Mining - Metallurgy in Krakow and Warsaw Agricultural University in Warsaw made a significant contribution in higher education.

List of the largest Polish cities by population (1939, in Thousands):
1. Warszawa - 1289
2. Lodz - 672
3. Lwow - 340
4. Poznan - 272
5. Krakow - 259
6. Wilno - 215

red line - borders of Poland (1918-1945)

blue line - borders of Poland, which should be accepted after 1945 according to the Curzon Line (including Eastern Prussia), but because of the fault of the Allies (primarily U.S.), Stalin outlined his version of the Polish eastern border on the basis of the Hitler-Stalin pact (1939). Stalin decided that he wanted Königsberg (Eastern Prussia) as a year-round warm water port for the Soviet Navy (with U.S. and Great Britain approval). However Lwow was to be granted to Poland, but because of the Polish communists such as Bolesław Bierut, Wanda Wasilewska, etc. it remained in the borders of USSR.

pink colour - current map of Poland



It is worth mentioning that Lodz, Krakow, Lwow and Wilno were not destroyed by WW2.

In Lwow were born, lived famous Poles...I will only mention a few of them. The famous mathematician Stefan Banach, Polish writer of catechism Władysław Bełza ("Kto ty jesteś? Polak mały", traveler Benedykt Dybowski, poet Seweryn Goszczyński, illustrator and painter Artur Grottger, historian Karol Szajnocha. Also, Maria Konopnicka, Maryla Wolska, Gabriela Zapolska, Leopold Staff, Stanisław Lem, Zbigniew Herbert, Witold Pyrkosz, Mikołaj Biernacki, Aleksander Fredro, Jan Kasprowicz, Beata Obertyńska, Kornel Makuszyński, Kazimierz Górski, Wojciech Kilar and many, many more.

Photos of Lwow:
http://www.skyscrapercity.com/showthread.php?t=1466163
www.skyscrapercity.com/showthread.php?t=610482

In recent years Lwow begins to regain its former beauty. Many monuments are renovated due to Euro 2012.

The Lwow University - was founded on January 20, 1661 by the King John II Casimir of Poland ("the honour of the Academy and the title of the University". It is one of the oldest in Eastern Europe and the fourth oldest university founded in the lands of the Commonwealth.



The Main Train Station in Lwow - is one of the most notable pieces of Art Nouveau architecture. It was designed by Polish architect and a graduate of the Lwów Technical Academy Władysław Sadłowski and opened to the public in 1904.





Grand Theatre in Lwow - is an opera house and theatre. An independent jury unhesitatingly chose the design by Zygmunt Gorgolewski, the Director of the Lwów higher art-industrial school. Grand Theatre in Lwow was opened on October 4, 1900. The cultural elite—painters, writers, and composers, as well as delegations from various European theatres—attended the opening festivities. Among the guests attending the ceremony were Henryk Sienkiewicz (writer), Ignacy Jan Paderewski (composer), Henryk Siemiradzki (painter), Godzimir Małachowski (the president of Lwów) and governor Leon Piniński.

The theatre, beautifully decorated inside and outside, became a centrefold of the achievements in sculpture and painting of Western Europe at the end of the 19th century. The internal decoration was prepared by some of the most renowned Polish artists of the time. Among them were Stanisław Wójcik (allegorical sculptures of Poetry, Music, Fame, Fortune, Comedy and Tragedy), Julian Markowski, Tadeusz Wiśniowiecki, Tadeusz Barącz, Piotr Wojtowicz (relief depicting the coat of arms of Lviv), Juliusz Bełtowski (bas-relief of Gorgolewski) and Antoni Popiel (sculptures of Muses decorating the façade).

Among the painters to decorate the interior were Tadeusz Popiel (staircases), Stanisław Rejchan (main hall), Stanisław Dębicki, Stanisław Kaczor-Batowski and Marceli Harasimowicz (foyer). The team supervised by the abovementioned artists included further painters, among them Aleksander Augustynowicz, Ludwik Kohler, Walery Kryciński, Henryk Kuhn, Edward Pietsch, Zygmunt Rozwadowski, Tadeusz Rybkowski and Julian Zuber. The main curtain was decorated by Henryk Siemiradzki.





Old Town in Lwow - historic center of Lwow, part of the city founded in 1356 by King Casimir III of Poland. Around the square, there are 44 tenement houses, which represent several architectural styles, from Renaissance to Modernism. Since 1998, the United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization (UNESCO) lists Lwow's historic center as part of "World Heritage".







The fountains and sculptures of Neptune, Adonis, Diana and Amphitrite are all encircled by the square's old walls (sculptor: Hartman Witwer, approx. 1800).









King John III Sobieski Palace, also called "Little Wawel" - it was originally built in 1580, for a Greek merchant Konstanty Korniakt. In 1640, it was purchased by Jakub Sobieski and inherited by King John III Sobieski. The Polish-Lithuanian ruler remodelled it into a palace-style residence, with spacious rooms and an audience hall. Since 1908, a historical museum of the city has been located here.





The Black House - is a remarkable Renaissance building on the Lwow Market Square. It was built for Italian tax-collector Tomaso Alberti in 1577. The architect was Piotr Krasowski. Jan Lorencowicz, having acquired the house in 1596, added another storey and opened one of the town's first pharmacies on the ground floor. The front elevation of the house is created from sandstone, which darkened through the years, making it architecturally significant. Since 1926 it has been part of the Historic City Museum.



The Archcathedral Basilica of the Assumption of the Blessed Virgin Mary (called simply the Latin Cathedral) - is located in city's Old Town, in the south western corner of market square. In 1360 the king Casimir III of Poland founded the construction of the present day church, built in Gothic style, for a cathedral of the newly created Latin diocese. The cathedral witnessed many significant events and was visited by several Polish kings, most notably John II Casimir, who in the Cathedral entrusted the Polish-Lithuanian Commonwealth under the care of the Blessed Virgin in what came to known as the Lwów Oath.





The Potocki Palace - is a bright example of mature historicism architecture and one of the most interesting architectural landmarks of Lwow. It was designed by French architect Louis d’Overnu at the order of Polish nobleman Alfred II Joseph Potocki (1817-1889). The construction lasted from 1888 to 1890 under the supervision of Lwow architect Julian Cybulski who also introduced some changes.



Lwow Polytechnic - is the largest scientific university in Lwow. Since its foundation in 1844, it was one of the most important centres of science and technological development in Central Europe. In the interbellum period, the Polytechnic was one of the most important technical colleges in Poland, together with the Warsaw Polytechnic. Julian Zachariewicz was elected as the construction superintendent.

Notable alumni
- Stefan Banach (Mathematician)
- Kazimierz Bartel (Prime minister of Poland)
- Władysław Sikorski (Polish general and prime minister)







The Roman Catholic church of St. Mary Magdalene in Lwow - the seventeenth century Baroque Roman Catholic church designed by Wojciech Kielar and Jan Godny. The founder of the church in 1600 was the noblewoman Anna Pstrokońska.



The Baroque Church of St. Anthony - Roman Catholic Church in Lwow. In 1617 the city of Lwow magistrate agreed to the foundation of the second Conventual Franciscan monastery. King of Poland Sigismund III Vasa approved the decision of the magistrate. Construction began in 1618 and completed in 1630. Church represents a harmonious combination of architecture, sculpture, and nature.







The Lyczakowski cemetery - is one of the oldest graveyards in Europe, dating from 1786. For comparison: Powązki in Warsaw was opened in 1790, the Rossa Cemetery in Vilnius was officially opened in 1801 and Rakowicki in Krakow, Père-Lachaise in Paris were opened in 1803. The oldest graves are from the eighteenth century. On some tombes we can see Empire and Neo-Classical sculptures by Anton, Jan and Leopold Schimserów and Hartman Witwer. More recent graves were built by Tomasz Dykas, Abel Marie Perier, Leonard Marconi, Julian Zachariewicz, Parys Filippi, Cyprian Godebski, Tadeusz Barącz, B. Wiktor, St. R. Lewandowski, St. K. Ostrowski, Julian Markowski and others. Lwow's most prominent graveyard is now an open air museum and considered by many to be even more than that. It is now a major Lwow tourist attraction, a "gallery of art work", featuring graves of many renowned personalities. Of course, the most important aspect of the cemetery is the variety of beautiful gravestones in memorial to famous soldiers, poets, artists, writers, composers, historians, etc.











The Chapel of Boim family - is a small shrine in Lwow, located just outside the Latin Cathedral, in what used to be known as the Chapter Square. Built between 1609 and 1615, the chapel was originally located in what used to be the city's main cemetery. Founded by mighty merchants, Jerzy Boim (also, Secreatry of the King of Poland, Stefan Batory) and his wife Jadwiga Niżniowska, the Boim chapel was finished by their son, Paweł Jerzy Boim. It bears strong resemblance to the Sigismund's Chapel at the Wawel Cathedral in Kraków.





The Roman Catholic church of St. Andrew with The Bernardine monastery in Lwow - is located in the city's Old Town, south of the market square. It was built between 1600-1630 according to plans of Polish architect Paweł Rzymianin in place of the old, wooden church. It is one of the most beautiful churches in the city. It combines the best elements of Italian and Flemish Mannerism. Church impresses with its richly decorated façade.







Kampian's Chapel - one of the greatest Renaissance chapels in Lwow's Latin Cathedral. It was built for the patricians of Lwow: Paweł Kampian (physician and mayor) and his son Marcin (physician, councilor and mayor). It was formed into mausoleum of Kampianów, Grozwajerów and Ostrogórskich families.



Bandinelli Palace - is a late Renaissance townhouse facing Market Square in Lwow. It was built in 1589 by a pharmacist Jarosz Wedelski, and in 1634 it was bought by a courtier of Polish king Sigismund III Vasa, Roberto Bandinelli. The house was considerably renovated in 1737-1739. Polish poet, patriot and political writer Kornel Ujejski lodged here.





To be continued...

[ Ostatnio edytowany przez: Radek_z_NI 08-12-2011 09:09 ]

Rozmowa z dr. JANEM CIECHANOWICZEM

– Dr hab. Dora Kacnelson, wybitny filolog i historyk, nieżyjąca już polska Żydówka, która większość życia spędziła w ZSRR, twierdziła, że w momencie rozpadu Związku Radzieckiego istniała możliwość powrotu do Polski: Lwowa, Grodna, Stanisławowa, a nawet Tarnopola.

– Miałem zaszczyt znać i wielokrotnie prowadzić długie rozmowy z panią Dorą Kacnelson. Nie znałem nikogo bardziej ideowego, propolskiego, szlachetnego, mądrego i rzetelnego. Jeżeli publicznie stawiała taką tezę, to jest oczywiste, że musiała mieć ku temu podstawy. Gdy w latach 1989-1990 odgórnie i z premedytacją Związek Radziecki był demontowany przez ekipę Gorbaczowa i KGB, wiele rzeczy było możliwych i wiele się wydarzyło. Nie tylko szereg narodów odzyskało niepodległość, ale też powstały liczne drobne republiki autonomiczne, jak żydowska w składzie Federacji Rosyjskiej czy Gagauzja w składzie Mołdawii. Niestety, żywot większości z nich był bardzo krótki.

– Anatolij Sobczak, polskiego pochodzenia mer Petersburga (jednym z jego urzędników był Władimir Putin), powiedział w radiu, że – zgodnie z prawem – jeżeli federacja kilkunastu państw się rozpada, to tereny włączone do niej siłą w 1939 roku mogą wrócić do stanu sprzed aneksji.

– Dobrze znałem Sobczaka i nie przypuszczam, że gdyby żył (zmarł w 2000 roku – przyp. autora) chciałby specjalnie interesować się polskimi sprawami, ale na pewno był życzliwym Polsce przyzwoitym człowiekiem. Odzyskanie ziem utraconych w 1939 roku było przez pewien czas możliwe. W grudniu 1989 roku zapytałem prezydenta Gorbaczowa o możliwość zwrotu Kresów. Gorbaczow był zakłopotany i zaskoczony, gdyż wcześniej nie rozważał tej kwestii. Odniosłem jednak wrażenie, że nie jest przeciwny omówieniu tego tematu. Moim zdaniem Gorbaczow popierał wówczas wszystko, co było antyimperialne i w jakiejś części antyrosyjskie. W tamtych latach w Radzie Najwyższej rozmawiałem też z wieloma wpływowymi rosyjskimi politykami i wiem, że ich reakcja na pomysł zwrotu Kresów nie była wroga. Wielu było jednak zaskoczonych, że na tych ziemiach żyją jeszcze Polacy. Podczas swojego wystąpienia na Kremlu mówiłem, że Związek Radziecki powinien uznać za nieważny pakt Ribbentrop-Mołotow oraz wypłacić państwu polskiemu 500 miliardów dolarów za Katyń, zagarnięte ziemie i inne zbrodnie. Postulowałem także inne rozwiązanie. Stworzenie z terenów zabranych Polsce w 1939 r. Republiki Wschodniej Polski, do której ściągnięto by Polaków z całej Federacji (przede wszystkim z Kazachstanu). Myślę, że gdyby wówczas władze Polski wystąpiły z takim żądaniem, to była szansa na odzyskanie chociaż części utraconych ziem. Było to jednak możliwe do momentu powstania niepodległej Białorusi, Litwy i Ukrainy.

– Czy ta Republika Wschodniej Polski miała być niepodległym krajem?

– Tego nie rozstrzygałem. Wówczas wydawało mi się, że mogłoby to być kondominium zależne od Rosji, Polski, a może także Ukrainy, Białorusi lub Litwy. Chciałem w ten sposób zwrócić uwagę na sprawę polskich Kresów, ale rząd Polski nigdy się tym nie zainteresował, a polska prasa najpierw milczała, a później zaczęła mnie zwalczać.

– Stawiano panu zarzuty o współdziałanie z komunistami i prorosyjskie sympatie.
– Należałem wówczas na Litwie do tzw. orientacji narodowej. Wileńska placówka KGB była w tamtym czasie odpowiedzialna za wszystkie kraje bałtyckie oraz Polskę. Nigdy na nikogo nie donosiłem, więc stałem się dla nich niewygodny i zaczęto ogłaszać, że jestem komunistą. Polskim politykom, którzy w PRL-u aktywnie działali w PZPR, a później stali się symbolami „Solidarności”, jakoś nikt tego nie wytykał.

– Gdy Vytautas Landsbergis nie był jeszcze prezydentem Litwy, a jedynie przewodniczącym Sajudisu (Litewskiego Ruchu na rzecz Przebudowy) i przygotowywał się do ogłoszenia niepodległości, miał powiedzieć w telewizji, że niepodległa Litwa prawdopodobnie będzie musiała obejść się bez Wilna.

– Landsbergis był bardzo wpływowym, nastawionym rażąco antypolsko politykiem. Bardzo sprytnie napuszczał Polaków na Litwinów i Litwinów na Polaków. Wcześniej przez osiem lat pracował na stanowisku attaché w ambasadzie sowieckiej w Warszawie. Nie ma wątpliwości, że wiedział, co mówi. Z dzisiejszej perspektywy mogę tylko powiedzieć, że gdyby przed powstaniem niepodległej Litwy Wilno zostało przyłączone do Polski, byłby to dramat dla całej tamtejszej ludności, także polskiej. Tylko Litwini mają – moim zdaniem – prawo to tych odwiecznie litewskich terenów.

– Nawet jeżeli nie można było odzyskać Wilna, to prawdopodobnie istniała szansa na stworzenie w ramach niepodległej Litwy autonomicznego okręgu w Solecznikach.

– Okręg autonomiczny, zwany Krajem Polskim, istniał w granicach Litwy ponad rok. Na jego terytorium powiewały flagi Polski i Litwy. Ta autonomia została zniesiona przez Litwinów przy czynnym udziale rządu polskiego i polskiej dyplomacji.

– Dlaczego żaden z polskich polityków nawet nie podjął próby negocjacji z Moskwą?

– Nie potrafię na to pytanie odpowiedzieć. Może sprawa jest bardzo prosta. Czy chociaż jeden ze współczesnych polskich polityków może się równać z Piłsudskim, Dmowskim, Korfantym, Paderewskim? Nie. A może wytłumaczeniem jest to, że – według poważnych analiz – Związek Radziecki miał w tamtym czasie w Polsce około 24 tys. agentów ulokowanych w newralgicznych miejscach dla funkcjonowania państwa.

– Czy to nie paradoks, że Jacek Kuroń, który uważał się za polskiego patriotę, w jednym z wywiadów stwierdził, że cieszy się, że jego rodzinny Lwów należy do Ukrainy? To zadziwiające stwierdzenie, gdyż w rozmowie ze mną Kuroń powiedział, że ma do Lwowa bardzo emocjonalny stosunek. Warto przy tym pamiętać, że Polska nie podbiła tego miasta siłą, a polski żywioł dominował we Lwowie ponad sześć wieków.

– Wspomniana przez pana Dora Kacnelson mówiła mi, że przed ogłoszeniem niepodległości Ukraińcy byli gotowi iść na bardzo dalekie ustępstwa. Gdyby Moskwa obiecała im samodzielność w zamian za oddanie Lwowa, z pewnością by się zgodzili. Od 14 lat mieszkam w Rzeszowie, gdzie wykładam na tamtejszym uniwersytecie i często jeżdżę do Lwowa. Nasuwa mi się taka refleksja, że twarze większości obecnych mieszkańców tego miasta zupełnie nie pasują do jego architektury. A co do Jacka Kuronia – to nawet ludzie wybitni czasem potrafią powiedzieć coś nieodpowiedniego.

– A teraz Lwów jest ostoją antypolskiego, ukraińskiego nacjonalizmu.

– Nacjonalistami było także wielu przedwojennych Ukraińców mieszkających we Lwowie i jego okolicach. Co szczególnie interesujące, ich liderzy wywodzili się z polskich szlacheckich rodzin, które zukrainizowały się dopiero w XIX wieku.

– Podobno istniała też możliwość odzyskania obwodu kaliningradzkiego (królewieckiego). Na mocy hołdu pruskiego z 1525 roku oraz traktatów welawsko-bydgoskich z 1657 roku po wygaśnięciu dynastii Hohenzollernów Prusy Książęce miały wrócić do Polski, a właściwie do Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Hohenzollernowie stracili koronę w 1918 roku i od tego czasu mogliśmy formalnie ubiegać się o zwrot tych ziem.

– O takiej propozycji słyszałem jedynie z drugiej ręki, sam na ten temat nic nie wiem. Uważam jednak, że te ziemie bardziej należą się Litwie. Jednak dziś, gdy rządy Miedwiediewa i Putina są nastawione bardzo narodowo, jest to już niemożliwe. Takie negocjacje trzeba było prowadzić w czasach Jelcyna i Gajdara.

– W przeciwieństwie do Polaków Niemcy mają z Rosją świetne stosunki i są coraz bardziej obecni w Królewcu. Co jakiś czas pojawiają się nawet sensacyjne doniesienia, że Moskwa jest gotowa oddać enklawę Niemcom.

– Niemcy są narodem o ogromnym potencjale i w przeciwieństwie do Polaków bardzo konsekwentnym. Zawsze prowadzili politykę obliczoną na stulecia. Nie mam żadnej wątpliwości, że będą dążyć do odzyskania zarówno Królewca, jak i naszych piastowskich Ziem Zachodnich.

– Czy w tamtych latach Kościół katolicki próbował odegrać jakąś rolę na Kresach?

– Kościół miał wówczas problemy z samoidentyfikacją. W dużym uproszczeniu można powiedzieć, że byli wówczas księża i biskupi, na których donoszono, i tacy, którzy donosili.

– Z planów odzyskania Kresów nic nie wyszło, a dziś sytuacja żyjących tam Polaków jest chyba gorsza niż przed 20 laty.

– Nie ma żadnej nadziei, że Polacy będą traktowani przyjaźnie w którymkolwiek z ościennych krajów. Uchodzimy tam za ludzi niepoważnych, nieodpowiedzialnych i nieprzewidywalnych. Nie trzeba więc jątrzyć i zaostrzać i tak trudnej sytuacji. Chyba że ktoś chce, żeby ciągłe awanturowanie się Andżeliki Borys i jej 40 zwolenników na Białorusi czy zdjęcie polskich nazw ulic w kilkunastu wsiach na Wileńszczyźnie było tematem zastępczym, w sytuacji gdy na Opolszczyźnie w setkach miejscowości zainstalowano nazewnictwo niemieckie. Polacy na Litwie mają nowoczesny, skomputeryzowany system oświaty, dziesiątki tytułów prasowych, radio, dziesiątki zespołów, organizacji kulturalnych, gospodarczych i religijnych. Własną frakcję w litewskim Sejmie i posłów w europarlamencie. Państwo litewskie finansuje działalność szeregu polskich szkół i fundacji. Nie powinno się więc mnożyć żądań w nieskończoność. Powiada się, że władze litewskie nie zwracają ziem polskim rolnikom. Tysiącom rodzin ziemie zwrócono albo wypłacono wysokie rekompensaty pieniężne. Z drugiej strony, władzę w rejonie solecznickim i wileńskim sprawują sami Polacy, w znacznej mierze wywodzący się z komunistycznej polsko-sowieckiej nomenklatury. To do ich kompetencji należy zwrot ziemi rolnikom. Wielu z nich kosztem biedniejszych rodaków zostało milionerami.

– W Polsce często pisze się i mówi, że większość Białorusinów i Ukraińców zamieszkujących po wschodniej stronie Dniepru to ludzie zruszczeni, dla których niepodległość nie jest nadrzędną wartością.

– Jest dokładnie odwrotnie. Ogromna większość Białorusinów i Ukraińców, nawet tych używających na co dzień języka rosyjskiego, jest uświadomiona narodowo. Szkoci czy Irlandczycy też rozmawiają ze sobą po angielsku, a do Anglików czują niechęć, czasem nienawiść. Dlatego moim zdaniem, spekulowanie, że Białoruś lub Ukraina mogą kiedyś stracić suwerenność na rzecz Rosji, nie jest oparte na rzetelnej analizie.

– Gdy na Litwie, Białorusi, Ukrainie, w Rosji i Niemczech odradza się nacjonalizm, w Polsce panują odmienne tendencje.

– Każdy z tych nacjonalizmów jest inny. Ukraiński jest antysemicki, antymoskiewski i przede wszystkim antypolski, a przy tym proniemiecki. Gdyby zmieniła się obecna konstelacja geopolityczna, moglibyśmy znaleźć się w bardzo nieciekawej sytuacji, zwłaszcza że w Polsce dominują postawy kosmopolityczne i skłonności do ulegania złudzeniom. Jak uczy historia, to się zawsze źle kończyło.

Dr Jan Ciechanowicz, Polak, obywatel Litwy. Wykładowca języków obcych i filozofii na uczelniach Polski i Litwy. Autor 38 książek z zakresu etyki, germanistyki, antropologii, wydanych w siedmiu krajach. W latach 1989- 1990 członek Rady Najwyższej ZSRR, polski polityk na Litwie, współzałożyciel Związku Polaków na Litwie, Uniwersytetu Polskiego w Wilnie, Fundacji Kultury Polskiej na Litwie. Obecnie członek Światowej Rady do Badań nad Polonią, Międzynarodowego Instytutu Biografistyki w Cambridge i rady naukowej amerykańskiego Instytutu Biografistyki w Raleigh".

Zrodlo: http://www.trybunalscy.pl/node/2272

[ Ostatnio edytowany przez: Radek_z_NI 09-12-2011 08:59 ]

Usunięte

Fragmenty Uchwały "Krajowego Prowidu" OUN z 22 czerwca 1990 roku.

Poniższy tekst po przetłumaczeniu Agencja Konsularna RP we Lwowie, pismem z dnia 20 marca 1991 roku przesłała do Sejmowej Komisji ds. Polski w Warszawie, do Ministerstwa Spraw Zagranicznych, Instytutu Historii PAN w Warszawie i kilku innych miejsc, ponadto materiał został wydrukowany dnia 12-14 kwietnia 1991 roku w gazecie "Polska Zbrojna", organie MON. Dzisiaj, możesz i Ty się z nią we fragmentach zapoznać.

"Nakazuje sie szerzenie kultu Stepana Bandery, Romana Szuchewycza i metropolity Andrzeja Szeptyckiego przez upamiętnianie w miastach i wsiach pomnikami jak i nadawanie ich imienia szkolom, ulicom, placom. Aby nie drażnić Polaków i rządu przyznać im na Ukrainie pewne uprawnienia w zakresie wiary, kultury i szkolnictwa, bacząc równocześnie by te koncesje nie poszły zbyt daleko.

Wykluczyć organizowanie się Polaków pod względem politycznym. Przede wszystkim należy narzucić Polakom nasz punkt widzenia na historie i stosunki ukraińsko - polskie.

Nie dopuścić do głoszenia, ze Lwow, Tarnopol, Stanislawow, Krzemieniec i inne kiedykolwiek odgrywały role polskich ośrodków kultury - zawsze były to ośrodki kultury ukraińskiej, Polacy nie odgrywali w nich najmniejszej roli.

Głosić, ze w Polsce mieszka 1 milion Ukraińców, utrudniać Polakom (ale niezbyt nachalnie) odbudowe cmentarza Orlat we Lwowie.

Oddawanie Polakom Kościołów uzależnić od oddawania w Polsce obiektów cerkiewnych a przede wszystkim oddanie przez Polaków Ukraińskiej Katolickiej Cerkwi katedry greckokatolickiej w książęcym grodzie Przemyslu.

Sporządzać i systematycznie uzupełniać spisy Polaków mieszkających na Ukrainie. Spisy te służyć będą sprawie ściślej kontroli ich poczynań. Ograniczać Polakom studia i nie dopuszczać do powstania silnej warstwy inteligencji.

Przeciwstawiać sie wszelkiemu zbliżeniu Polaków i Rosjan zarówno na Ukrainie jak i w Polsce.

Wykazywać, ze we wspólnej walce z komuna Ukraińcy byli strona aktywna i inspirująca - innymi słowy aby Polacy uznali przywódcza role Ukraińców.

Eliminować wszelkie polskie próby zmierzające do potępienia UPA za rzekome znęcanie sie jej na Polakach. Wskazywać ,ze UPA nie tylko nie znęcała sie nad Polakami, ale przeciwnie brała ich w obronę przed hitlerowcami i bolszewikami. Mordy, którym zaprzeczać nie można, były dziełem sowieckiej partyzantki lub luźnych band, z którymi UPA nie miała nic wspólnego. Wszelkimi silami dążyć do tego, aby w rożnych naszych kontaktach z Polakami strona polska przyznawała, ze były to przykłady palenia wsi ukraińskich i mordowania Ukraińców przez AK, wskazywać na podobieństwo miedzy UPA i AK podkreślając wyższość pod każdym względem UPA nad AK.

Wymuszać na Polakach przyznawanie sie do antyukraińskich akcji, potępienia przez nich samych pacyfikacji i rewindykacji przed wojna i haniebnej operacji "Wisła" po wojnie. Zmierzać do tego by miarodajne czynniki polskie na emigracji zrzekły sie wszelkich zamiarów i myśli rewindykacji względem Ukrainy a sprawę Ukrainy Zacurzonskiej (Zasanie, Chelmszczyzna, Podlasie, Lemkowszczyzna) pozostawić otwarta. Na takim stanowisku stoi juz obecnie Konfederacja Polski Niepodległej - te organizacje i jej ludzi należy popierać.

W takim tez duchu należy urabiać polska opinie publiczna na obczyźnie, za pośrednictwem polskich organizacji i będących w polskich rekach środków informacji. W tym celu należy przenikać do polskich organizacji tam, gdzie jest to możliwe i lansować nasz punkt widzenia, zyskiwać zwolenników wśród Polaków, a tam gdzie to jest najbardziej celowe nie żałować środków z Funduszu Wyzwolenia Ukrainy. Kupować audycje w polskim radiu oraz miejsca w polskich gazetach , wchodzić do polskich zespołów redakcyjnych. Dyskusje prowadzić w duchu heroizmu UPA i nie kwestionowanej ukraińskości Ukrainy Zacurzonskiej ze stolica w książęcym grodzie Przemyslu.

Podkreślać z cala mocą, ze pełne wyzwolenie Polski nie jest możliwe bez samostijna Ukrainy (vide Michnik) - oznacza to pełne zaufanie do antymoskiewskiej polityki Ukraińców.

Najpilniejsze zadanie na najbliższą przyszłość: doprowadzić do tego żeby władze polskie jednostronnie złożyły deklaracje, ze względem samodzielnej Ukrainy nie wysuwają i nie będą wysuwać żadnych roszczeń terytorialnych a tym samym wyrzekają sie wszelkich pretensji do ziem utraconych na wschodzie w wyniku sowieckiej inwazji w 1939 roku.

My ze swej strony przyznamy słuszność takiemu stanowisku oświadczając, ze kwestia granic powinna być załatwiona w przyszłości przez rządy suwerennych państw Ukrainy i Polski.

Gdy zaś do tego juz dojdzie, to my odczytamy owo jednostronne oświadczenie tak: wy nie macie żadnych roszczeń terytorialnych i mieć nie możecie, ale my je mamy. Polacy jak dotąd okupują bowiem część historycznych i etnograficznych ziem ukraińskich. Zatem będzie rzeczą sprawiedliwa dla ukraińsko - polskiego pojednania zwrócenie Ukraińcom ziem, które są przez nas nazywane Ukraina Zacurzonska. Wtedy, gdy sie te dwa fakty zestawi, to świat nam, a nie Polsce przyzna racje.

Ważne jest także w obecnej chwili postawienie na porządku dziennym tzw. akcji "Wisła" . Dążyć do tego by stanęła ona na forum polskiego parlamentu i żeby sami Polacy potępili ja jako ludobójczą. Inicjatorem sprawy nie może być Mokry, lecz ktoś z Polaków. Przeznaczyć na to 15-20 tys. USD. Gdy to sie stanie to wieść o tym z odpowiednim naszym komentarzem w językach obcych powinna obejść cały świat.

Zainicjować wiece potępiające polskie zbrodnie popełnione na narodzie ukraińskim przez rożne cudzoziemskie organizacje. Nasz komentarz do tego powinien nawiązywać do ucisku polskiego przed wojna na obszarze polskiej okupacji ziem ukraińskich oraz do sławnych akcji UPA w walce z Niemcami i komuna.

Podnieść, ze sami Polacy oddaja hołd bohaterskiej UPA , prekursorki "Solidarności" i potępiają komunistyczna akcje "Wisła" znęcania sie nad ukraińska ludnością. W tym duchu prowadzić propagandę na rzecz historyczności i etnograficzności ziem ukraińskich obecnie okupowanych przez Polskę, a o które z taka determinacja z komunistyczna władza polska wałczyła UPA razem z patriotycznymi polskimi silami WIN. Wynika z tego, ze patriotyczne siły polskie uznawały role UPA i jej prawo do ziemi Zacurzonii.

Podnosić przyznanie nagrody Ukraińcowi za artykuły zamieszczane na lamach "Tygodnika Powszechnego" oraz "Znak", a w propagandzie światowej głosić, ze reprezentują one najzdrowsze siły narodu polskiego.

Głosić prawdę bardziej znanych wydarzę dziejowych (Grunwald, Wiedeń, Warszawa 1920, Monte Cassino) podkreślając, ze odniesione tam zwycięstwa były głownie dziełem Ukraińców a nie Polaków - Polacy odegrali w nich role drugorzędną.

Stanowczo rozprawiać sie z antyukraińskimi poglądami na historie działalności OUN-UPA - E.Prusa, W.Hraniewskiego, J.Sobiesiaka, W.Romanowskiego, J.Popiela, J.Giertycha, A.Oliwy, W.Szoty, J.Turowskiego, J.Sereta. Najlepiej robić to piórem samych Polaków , wśród których znajdują sie osoby sprzedajne (obiecać wysokie honoraria i stypendia zagraniczne).

Wskazane jest opanowanie niektórych polskich pism, w tym "Semper Fidelis", "Tak i nie" i in. Wejść do władz Archiwum Wschodniego, infiltrować Głowna Komisje Badania Zbrodni Hitlerowskich, przeszkadzać w zbieraniu materiałów obciążających ukraiński nacjonalizm rewolucyjny OUN. Zestawić ściśle poufne listy osób (nazwiska i adresy) nieprzychylnych i przychylnych ruchowi rewolucyjnemu, które należy dostarczyć "Prowidowi Krajowemu".

Dążyć wszelkimi środkami i sposobami do odbudowania ukraińskiego charakteru Zacurzonii podkreślając, ze samostijna Ukraina nigdy z tych ziem nie zrezygnuje i w odpowiednim momencie o nie sie upomni. Jeśli Polacy będą sie upierać to Ukraina bez najmniejszego wahania użyje siły zbrojnej.

Doprowadzić do zwrotu przez Kościół Polski katedry ukraińskiej w książęcym grodzie Przemyslu. Tu powinno znaleźć sie biskupstwo Ukraińskiej Katolickiej Cerkwi oraz powinny osiedlić sie ukraińskie zakony.

Poprzeć politycznie, moralnie i finansowo fundacje im św. Włodzimierza Chrzciciela założona w Krakowie przez W. Mokrego . Nas interesuje punkt programu fundacji, który mówi o gromadzeniu dowodów o zbrodniach Polaków popełnionych na narodzie ukraińskim w okresie ostatniej wojny i w pierwszych latach powojennych (akcja "Wisła".

W naszej propagandzie wskazywać, ze podstawę Fundacji stanowi dar Watykanu przekazany przez Ojca św.. na działalność duszpasterska greckokatolicka. Jeśli będą sprzeciwy pewnych środowisk ukraińskich czy polskich to wówczas głosić na cały świat, ze Polacy to pseudokatoliccy i działają wbrew życzeniom papieża. Posługując sie imieniem Ojca św. doprowadzić stopniowo do przekształcenia fundacji w Instytut Ukraiński, a z czasem do powołania na bazie tego instytutu Uniwersytetu Ukraińskiego w Krakowie. Zależy nam także na rozbiciu narodu polskiego i osłabieniu "Solidarności" - należy podsycać w łonie narodu polskiego separatyzmu regionalne (Górnoślązaków, Kaszubów, Górali).

Podsycać aktywność narodowa Ukraińców, Białorusinów, Żydów, Czechow, Słowaków a przede wszystkim Niemców. Próby hamowania ich dynamizmu określać jako ucisk i brak demokracji.

Nie dopuszczać do zbliżenia polsko-niemieckiego. To wszystko ma służyć osłabieniu Polski, a w przyszłości doprowadzić do dekompozycji państwa polskiego co leży w interesie polityki Ukrainy, w której siła awangardowa będzie rewolucyjna OUN. Wobec zupełnego rozprężenia sieci polskiego kontrwywiadu, z którego solidarnościowy rząd wypędził wszystkich fachowców pochodzących z nomenklatury, odbudować tajna siec OUN i zacząć kontrolować wszystkie dziedziny życia Rzeczypospolitej.

Zrodlo: http://darnokx.no-ip.org/~kresy/informacje/9.html

[ Ostatnio edytowany przez: Radek_z_NI 09-12-2011 11:32 ]

Pmarcys
możesz rozwinąć temat Elblaga ? czyżby coś mi umknelo !

Dokument z serii - jak sprzedano pół Polski wraz z miastami kultury Polskiej jak Lwów Wilno Grodno itp. Jezeli macie troche czasu, prosze o obejrzenie. Caly czas wiekszosc z nas zyje w zaklamaniu.

Episode 1

Usunięte

Albo od razu opowiadać rzewne historie o utraconych (przed dziadków) włościach w takiej na przykład Odessie.

Obowiązkowo dodawać skróconą lekcje historii, bo przecież ta brytyjska emigracja to takie nieuki. Na pewno pierwsze słyszą.

P.S

Na politologii też pisałeś przypadkowo pracę o Ukrainie?

Usunięte