- Będę musiał przez całą drogę powrotną słuchać twojego szczebiotania?
- Oczywiście, że nie - odparła. - Zamierzam też trochę ględzić, odrobinę paplać, a od czasu do czasu jazgotać. Ale nie za dużo, żeby nie przesadzić.

Brandon Sanderson - Słowa światłości

Rozum, zrobisz coś dla mnie? To bardzo ważne. Nigdy ci tego nie zapomnę. Zrobisz? Mógłbyś mi wyłączyć na jakiś czas Sumienie? Dokucza mi. Strasznie mi dokucza.

Wiesz, że książki mogą być jak bandaż lub gips? Czytanie zawsze pomaga przeczekać. Samotnym jest się tylko wtedy, gdy ma się na to czas.

Podarowałeś mi coś, co nawet trudno nazwać. Poruszyłeś we mnie coś, o istnieniu czego nawet nie wiedziałam.


Samotność w sieci

Z cyklu mniej znane ale z okazji niedawnej rocznicy wyzwolenia Auschwitz. Choć był to obóz początkowo dla Polaków to warto to przeczytać:
,,My Żydzi Polscy… My, wiecznie żywi – to znaczy ci, którzy zginęli w
ghettach i obozach, i my widma – to znaczy ci, którzy zza mórz i
oceanów wrócimy do kraju i będziemy straszyć wśród ruin swymi w
całości zachowanymi cielskami i upiornością niby to zachowanych dusz.

My, prawda grobów, i my złuda istnienia, my, miliony trupów i
kilkanaście, może kilkadziesiąt tysięcy niby nietrupów; my,
nieskończenie wielka bratnia mogiła; my, kirkut, jakiego dzieje nie
widziały i nie zobaczą.

My, poduszeni w komorach gazowych i przetopieni na mydło, którym nie
zmyje się ani śladów naszej krwi, ani piętna grzechów świata wobec
nas.

My, których mózgi tryskały na ściany naszych nędzarskich mieszkanek i
na mury, pod którymi nas masowo rozstrzeliwano – tylko za to, że
jesteśmy Żydami.

My, Golgota, na której mógłby stanąć nieprzebyty las krzyżów. My,
którzyśmy dwa tysiące lat temu dali ludzkości jednego niewinnie przez
Imperium Romanum zamordowanego Syna Człowieczego – i wystarczyło tej
jednej śmierci, aby się stal Bogiem. Jaka religia urośnie z milionów
śmierci, tortur, poniżeń i rozkrzyżowanych w ostatniej rozpaczy
ramion?

My, Szlojmy, Srule, Mośki, parchy, bejlisy, gudłaje-my, których imiona
i przezwiska prześcigną w dostojności brzemienia wszelkich Achillesów,
Chrobrych i Ryszardów o Lwich Sercach.

My, znowu w katakumbach – w “bunkrach” pod brukiem Warszawy, człapiący
w smrodzie ścieków, ku zdziwieniu naszych kompanów – szczurów.

My, z karabinami na barykadach, śród ruin naszych bombardowanych z
powietrza domostw; my, żołnierze wolności i honoru…

“Jojne, idź na wojnę!” Poszedł, szanowni panowie, i zginął za Polskę..

My, którym “twierdzą był każdy próg” każdego walącego się na nas domu.

My, Żydzi polscy, dziczejący w lasach, karmiący przerażone nasze
dzieci korzonkami i trawą, my pełzający, czołgający się, nastroszeni,
z jakąś cudem zdobytą lub za grube pieniądze wybłaganą, staroświecką
dwururką…

My, Hiobowie, my. Nioby, my na pokucie po setkach tysięcy naszych
żydowskich Urszulek…

My, głębokie doły potrzaskanych, pomiażdżonych kości i poskręcanych,
pręgami pokrytych zwłok.

My-krzyk bólu! Krzyk tak przeciągły, że go najdalsze wieki usłyszą.
My, Wycie, my Chór, zawodzący mogilne El mole rachmim, którego
stulecie będzie stuleciu przekazywać.

My, najwspanialsza w dziejach kupa krwawego nawozu, którym użyźniliśmy
Polskę, aby tym, co nas przeżyją, lepiej smakował chleb wolności.

My, makabryczny rezerwat, my, ostatni Mohikanie, niedobitki rzezi,
które jakiś nowy Barnum może obwozić po świecie, obwieszczając na
pstrych plakatach: “Niesłychane widowisko! The biggest sensation in
the world! Żydzi polscy-żywi i prawdziwi!” My, Gabinet Okropności,
Schreckenskammer, Chambre des Tortures! “Osoby nerwowe upraszane są o
opuszczenie sali!”

My nad rzekami zamorskich krain siedzący i płaczący. Jak ongi nad
rzekami Babilonu. Po całym okręgu świata płacze Rachel dzieci swoje,
aleć ich niemasz! Nad rzeką Hudson, nad Tamizą, nad Eufratem, Nilem,
Gangesem i Jordanem błąkamy siew rozproszeniu naszym, wołając: “Wisło!
Wisło! Wisło! Matko rodzona! Szara Wisło, nie od brzasku różowa, ale
od krwi!”

My, którzy nawet grobów dzieci naszych i matek nie odnajdziemy- tak
się warstwami poukładają, tak się na całą ojczyznę wszerz rozpostrą w
jedno pogrzebanie! I nie będzie upatrzonego miejsca, żebyś mógł na nim
kwiaty położyć, ale, jak siewca ziarno, będziesz je szerokim rozmachem
rąk rozrzucał. Może przypadkiem trafisz.

My Żydzi polscy… My, legenda krwią i łzami ociekająca."

(W XXI wieku żydowskie dzieci w Londynie jeżdzą do szkół z prywatą ochroną i to raczej nie przez białych faszystów).

Jurek z całym szacunkiem dla twojego nawiedzenia ale ta martyrologia nijak się ma do tematu "Przysłowia - popularne i znane powiedzenia".

Dlatego napisałem ,,mniej znane" co widocznie twój zmęczony prasowaniem umysł przeoczył. Przysłów tu prawie nie ma, są mniej znane i mniej popularne powiedzenia, które Konefka poelęgnuje. Ja przypomniałem mało znane powiedzenia o żydach Tuwima, po wuj śmiecisz w wątku?

J.R.R. Tolkien, Drużyna Pierścienia

To zależy, czego od przyjaciół oczekujesz. Możesz nam zaufać, że cię nie opuścimy w dobrej czy złej doli, choćby do najgorszego końca. Możesz też nam ufać, że strzec będziemy twojej tajemnicy lepiej niż ty sam jej strzegłeś. Ale nie licz na nas, byśmy ci pozwolili samotnie stawić czoło niebezpieczeństwu i odejść od nas bez słowa. Jesteśmy twoimi przyjaciółmi. Boimy się okropnie, ale pójdziemy z tobą albo za tobą, jak psy za tropem.

Kazdy dzien jest dobry ,mysle , nawet ten zly... Kazdy dzien jest darem - ze smierdzi? powinnismy sie cieszyc z tego ,ze mamy powonienie
Erica Jong

Przypominam sobie wieczorami serial dr House. Oglądam dla bezbłędnych tekstów


Dr Wilson: Co robisz wieczorem?
Dr House: Masturbuję się. Zaprosiłbym Cię, ale ludzie i tak gadają.

''''''''''''''''''''''''''''''
Georgia: Czuję się… dobrze.
Dr House: I źle pani z tym?

''''''''''''''''''''''''''''''
I'm pretty sure i'm not going to like you. It's nothing personal, I don't like anybody.

"Fire at will!"
"Sorry Will..."






Kosmate myśli też z wiekiem łysieją.

[ Ostatnio edytowany przez: tesstickle 07-02-2020 11:24 ]