Dobrze ci tak. Cokolwiek by to tłumaczyć

A czy lato tego roku….
Jest rosa, rano przed domem
Pachnie trawa skoszona u sąsiada
Czy na śniadanie ser biały i jajka
Koguty nie pieją
Na rozdrożu kurz
Dużo zboża zasiali
A łąki, łąki są jeszcze
Bławatki widziałaś
W lesie borówki
Zbierasz do metalowego
Garnuszka
Pachnie w lesie tez
Cudnie
Jak wtedy
A wieczorem mgła opada
Słyszysz przez okno
Świerszcze i żabki
Była burza
Wyłączyłaś światło
Czy lato tego roku
Takie same jak wtedy
Gdy.................
A czy czekasz
Czekasz jeszcze
Na……….?

Naderwane sciegna, zwichniety nadgarstek, jakies reumatoidalno- artretyczne sygnaly w dloni, zakwasy w barku, cos nie tak z miesniami ramieniaplus bolace nogi; )

Podobno z czasem organizm sie przyzwyczaja: /


***

To nie lato tego roku opisales,

tak pamietam,
chabry, maki, dzikosc kwiatow,
zbozem zlotym zapachniale,

wierzby rosochatej cienistosc
szukajace wytchnienia
niebieskiego niezapominajek,

jak rzeka, w gaszczu, tuz na brzegu
strumienia, gleboko, daleko, wsrod drzew
tchnienia lasu jalowcem

tak, pamietam, dawno temu
oddech muzyki w kolorze maliny,
polana to, czy uroczysko?

Nie, to inne lato,
inne lata, wsrod mgiel emocje
nigdym nie czekala...

Inne dziewcze opisales,

co loki zlote w klos plecie nad rzeka
wierna, fijolkowy wianek i korale w
czerwonej jarzebiny

gdzies tam woda spiewala Dnieprem,
czy Niemenem w ciszy szumiaca
wyszeptaniem milczacym

nie, to nie ten dom, nie te
sloneczniki u okna, tylko
na rozstajach drog...

To nie tego lata pamiec zapomniana.

; )

I dowody zbrodni,
gdy tu zajrzysz ciemna noca:
"rosnij kwiecie wysoko,
jak on lezy gleboko..."



a droga wiedzie w przod i w przod,



wsrod gaszczy, chaszczy czasem,



; )

"Sto lat' wierzby płaczącej nie widziałam...
Może znajdę w tygodniu w Londynie

A coz Ty niewiasto w Londynie porabiac bedziesz, sama w tym wierzb poszukujac? Ostroznie z nimi. Bywaja zaczarowane...

; )

z innego ujecia, aleja wierzb:

[ Ostatnio edytowany przez: WiedzmaPlePle 03-08-2014 21:50 ]

Nie sama, bo z moim Królewiczem najdroższym na świecie ( 10cio letnim ) .

I chętnie bym wpadła na taką zaczarowaną.... niekoniecznie sama .

[ Ostatnio edytowany przez: Nie_z_tej_bajki 03-08-2014 22:13 ]

W miejscu Sleepy Hollow zwanem,
z innych bajek z jakims panem,
przy ksiezyca bladym blasku,
czy o swicie pierwszym brzasku?

Gdzies w zwierciadle na jeziorze,
zali Goplo to, a moze,
to Switezia wody metne,
odbiciem kusza ponetne?

Skrywajac sie wsrod wikliny,
jak rusalka spoza trzciny,
niczym nimfa jaka wodna,
czarodziejka niezawodna...

Szumia wierzby, zakochane,
od tesknoty zaplakane,
nad mogila zapomniana,
nad bajka zaczarowana.



; )

Są ludzie jak wierzby rozchwiane.
Często wicher szarpie struny ich dusz.
Wierzba w wodę, oni wpatrzeni w nirwanę,
Owiotczali, osmętniali, – bez zórz.

Nieraz oczy, jak wierzba warkocze
Topią w wnętrzach swych – niby w wodnej głębinie.
Srebrnoskrzącą wierzbicę zwykle woda otoczy,
Musi kochać odbicie swe w lustrzni –
Wszak wciąż przy niej płynie.

Wysmuklone w was palce listkowia
I postaci złote pręty wygięte.
Rozcudniacie ponadwodne pustkowia
Jakieś Boże instrumenty zaklęte.

Jak w was wicher listeczkami zaszepce,
To przepiękną drżyć będziecie symfonią.
Burza dzikim was szałem nie zdepce,
W górę zwichrzy – znów gałęzie się skłonią.

Rusałczanym, zwodniczym urokom
Nieraz zwabić się – nieszczęśni – dajecie,
Nim niebieskim zawierzycie obłokom.
Cóż dziwnego? – fujarkowym wabikrzewem jesteście.

Smętkiem często, łez perłami zasnuci
I tak prędko słońcem zcałowani
Być umiecie, z wszelkiej troski wyzuci,
Płomienni, jakby święci, w poświacie zakochani.

A w krainie palącego słońca –
Chyba „Lotos” jest waszym symbolem?
Serca – Lotos wciąż wszechświata ma gońca
I eteru wiążą czary zakolem.

I jak takie dziwodrzewo brać w karby?
Z wierzby dębu uczynić krzepicę?
I postawić na zsuszony grunt twardy.
Na materiał rosnąć dać dla zrąbania krwawicy?

Ująć w proste kontury twarde
Wiotkie linie wybujałe faliście? –
Będzie śmiałe, wzbudzi zachwyt, nie wzgardę
Tak, jak rośnie, w swej swobodzie przeczyście.

W mdłej gromadzie często piękne śnią duchy,
Tak pozornie słabe, trzeba im wsparcia,
Jak roślinki opieką darzyć trza kruche.
Nie widzicie wy potęgi z rozdarcia?

Jak silnymi być potrafią ci ludzie
I jak wielkim, mocnym Piękna akordem
Płonąć mogą, z przędz szarości wyzuci.
Kochaj ich tak, jak ich widzisz –
Szablon dla nich – jest morderstwo.

Zofia Maria Metzger-Konopnicka

No, no Magic. Faktycznie sie zaraz przeniesiemy gdzies nad Goplo, czy Switez, czy tez do innej Kruszwicy. Ladny utwor; )