2009-03-20 13:39:12, emily37 napisał(a):
Może zacznę od początku.Mieszkamy w Anglii od 3 lat Do tej pory dobrze nam się powodziło ,obydwoje z mężem mieliśmy pracę dziecko nadal uczęszcza do szkoły- w tym roku kończy primary.Aż tu nagle w grudniu zlikwidowano mój zakład pracy No cóź kryzys dobrze że mąż ma dobrze płatną prace-damy radę.Cieszyliśmy się do lutego gdy u niego nastąpiła redukcja i 100 osób na bruk Czyżby sen o Anglii dobiegał końca Aktualnie czekamy na zasłek A pracy jak nie było tak nie ma Codziennie dziesiątki telefonów wysyłanych cv i na tym koniec W naszym regionie na jedno miejsce pracy przypada 60 osób Z tego co widac to pierwszeństwo mają Angole Od trzech dni męża dopadła depresja-jak to się mówi faceci nie płaczą - a jednak Dziecko ciągle się pyta kiedy wrócimy do Polski do dziadków do jego piesków Przed nami dylemat wracać czy zostać i czekać na cud?Jak na razie przyszła deprecha - co robić? W Polsce zostawiliśmy dom który wybudowaliśmy tuż przed naszym przyjazdem do Anglii Zdążyliśmy pospłacać wszystkie kredyty -cel osiągnięty Tęsknimy bardzo każdy wyjazd z Polski kończy się płaczem Dziecko chce już wracać Każdy weekend to samotnia.Nie mamy dużego grona znajomych ponieważ nigdy do nich nie pasowaliśmy Nie potrafiliśmy żyć z tygodnia na tydzień od wypłaty do wypłaty-ciągłe balangi.Mieliśmy jakies cele w życiu do których dążyliśmy i marzenia co się spełniały.Jak ktoś potrzebował naszej pomocy to byliśmy na każde zawołanie- naprawić samochód ,remont domu.Nazywam męża MATKA TERESA Z KALKUTY.Teraz gdy to my potrzebujemy dobrego słowa-nie mamy wsparcia znikąd -nikt cię nie zaprosi na szklankę herbaty.Mamy dość i przed nami prawdopodobnie podróż do domu Może nie będzie tak łatwo jak tutaj ale u siebie ,będę miała kolana na które będę mogła się wypłakać PROSZĘ O refleksje,może ktoś jest w podobnej sytuacji Życzę wszystkim powodzenia i wytrwałości w dązeniu do celu

2009-03-21 10:21:32, emily37 napisał(a):
Dzięki bardzo za wszystkie słowa otuchy.Fakt że cele które planowaliśmy osiągnąc zostały dopięte.Ale ta rozterka nie daje mi spokoju.Serce mówi wracaj, rozum mówi zostań Ja wiem że ciężko jest komuś doradzać -ostatnie słowo należy do mnie.Najbardziej martwie się o dziecko że po trzech latach wróci do polskiej szkoły z lepszą znajomością angielskiego niż polskiego Narazie dajemy sobie czas-miesiąc ,dwa .Zasiłku jeszcze nie mamy i się obawiam że spłuczemy się ze wszystkiego Opłaty -właśnie przyszedł rachunek za gaz i prąd 450pound.A chciałabym wrócić z jakimiś zaskórniakami co by wystarczyły dopóki się nie znajdzie pracy Pożyjemy-zobaczymy Pozdrawiam wszystkichi jeszcze raz dzięki za wasze opinie