ja tez jak tu tylko przyjechalam to nie moglam sie odnalesc. mam 18 lat,mieszkam w Anglii prawie 3 lata i nadal nie mam dobrej kolezanki a co dopiero przyjaciolki. wszyscy ktorych znam to pija do nieprzytomnosci i biegaja co noc na imprezy ;/ ja lubie posiedziec w domu przy komputerze albo poczytac ksiazke... w tym problem ze jestem spokojna moze to dlatego nie znalazlam towarzystwa ;/ sama nie wiem. moze ten chlopak tez tak ma. poprostu nie wie jak zaczac, jak sie odnalesc.

[ Ostatnio edytowany przez: kropkaa 04-11-2010 21:26 ]

Usunięte

[ Ostatnio edytowany przez: kropkaa 04-11-2010 21:25 ]

Modeea, ja wiem jakie wyciagnelam wnioski, wedlug mnie sa odpowiednie.Rodzice nie tak mowia o swoich dzieciach, nie powinni przynajmniej tak mowic.Depresji nastolatka nie leczy sie naciskiem, szantazem ze strony rodzicow, bo im brakuje, bo ich nie stac, bo oni musza harowac.To jest ich dziecko, ich odpowiedzialnosc w kazdym okresie zycia potomka.Tutaj nie ma mowy o poblazliwym traktowaniu, glaskaniu, tylko mowa o pomocy.Ja nie uwazam, ze kop w dupe to forma udzielenia pomocy nastolatkowi.

Usunięte

Na pewno Leonka a nie masz dla niego na utrzymanie, musisz harowac;D

A i masz benefity, takie same, jak inni, wyplacane akurat z racji posiadania dzieci:D

Eliza, pominelas wygodnie te fragmenty wypowiedzi Leonki, ktore mowily o rozmowie, a skoncentrowalas sie na jednym aspekcie jej pogladow, i z wyrwanych przez siebie czesci zbudowalas zdanie. Co prawda masz do swojego zdania prawo, ale jak ci Leonka mowi, ze nie o to jej chodzilo, to ty uparcie powtarzasz, ze lepiej od niej wiesz co miala na mysli.

Nie sposob nie przyznac racji, ze rozmowa to podstawa. Jednak rowniez jestem zdania, ze dzieci od malenstwa ucza sie odpowiedzialnosci, a siedzenie w domu i nic nie robienie nie jest normalnym zachowaniem w tym wieku, i wiele osob w tym wieku zarabia na siebie. Moich trzech chlopakow zarabialo na swoje kieszonkowe jak chodzili do szkoly, i nie widzialam w tym nic zlego, kazdy mial swoja prace, ktora nie wchodzila w droge nauce, a czasem jednak ograniczala ich czas na inne przyjemnosci wieku nastoletniego. Moje chlopaki tez przeszli przez taki okres w swoim zyciu kiedy najpierw nie mozna bylo miec chwili dla siebie, bo lubieli z nami siedziec, a potem to sie wydawalo, ze trzeba sie umawiac na audiencje, bo potrzebowali swojego miejsca, swojego towarzystwa bardziej niz rodzicow, i to samo obserwuje u wielu znajomych wiec nie jest to wcale tak odosobnione, ze starsze nastolatki wola swoje towarzystwo (nawet jesli to znaczy tylko towarzystwo wlasnej osoby).


Bez pracy (czy to w szkole, czy zarobkowej) nie osiagnie w zyciu nic sam. Chlopak widac nie radzi sobie z rzeczywistoscia, a z biegiem czasu takie siedzenie w domu bedzie dla niego i normalnoscia i blednym poczuciem bezpieczenstwa w otoczeniu tego co zna dobrze, nie mowiac ze rodzice zapewnia mu byt, wiec o podstawowe nawet potrzeby nie musi sie martwic.

Pewnie trudno troche dla dorabiajacych sie rodzicow znalezc czas dla tak duzego dziecka, ale chyba bez pomocy nie ruszy sie z domu. Wybierzcie sie razem gdzies, znajdzcie jakies zajecie nie tylko dla niego, ale razem z nim. Nie chcialabym byc w jego butach jak widzi, ze jego mlodszy brat sobie radzi, a on dorosly prawie mezczyzna, ktoremu trudno sie przyznac samemu sobie do tego zapewne, nie moze sie odnalezc.

Zastanawia mnie jeszcze jedna sprawa, nie ze szpieguje, ale z innego watku wynika, ze mieszkacie w malym mieszkaniu, prawie trzy dorosle osoby i mlodszy chlopak. Moze warto byloby, skoro i tak planujecie, poszukac szybciej wiekszego miejsca, wciagnac 17 latka w dyskusje i poszukiwania mieszkania, dac mu jakies poczucie, ze jego zdanie sie liczy, ze to nowy start dla was wszystkich.

Jak z jezykiem jest problem, to moze nie tak jego samego wypchac na kurs, ale razem sie wybrac, jemu bedzie razniej, a jak jeszcze poczuje sie, ze wam bedzie razniej jak z wami pojdzie to nie bedzie sie czul, ze to jest tylko jego problem.

A na koniec, to zgadzam sie z Leonka, ze jak nic nie zadziala, to trzeba podjac jakies decyzje za niego, i sie ich trzymac, bo chyba nie bedziecie utrzymywac tego samego stanu rzeczy przez nastepne 5 czy 10 lat.

Powodzenia.

Skoncentrowalam sie tylko i wylacznie na tych zlych wedlug mnie wypowiedziach, dlatego, ze nie powinny one byc zestawione z informacjami o rozmowie z dzieckiem.Traktuje to jako forme tlumaczenia sie za swoje zle podejscie i brak odpowiedzialnosci, albo chec poprostu jej niepodejmowania.Dodatkowo zauwazylam tam wypowiedz dotyczacej matki tej kobiety, mowiaca cos o niekwapieniu sie do wychowywania jej dziecka.To mi wystarczylo, zeby wyciagnac wnioski.

[ Ostatnio edytowany przez: elizaglasgow 04-11-2010 22:06 ]

Usunięte