2009-04-14 13:07:14, jasti napisał(a):
Witam
Ada jesteś szczęśliwa??? to super życzę ci powodzenia szczerze
Jeśli dobrze się wam tam żyje to super ja nie miałam takiego szczęścia
Wcale nie patrze na nikogo z góry bo pamiętam jak sama zapierdzielałam po całym hotelu aby utrzymać wszystko w ładzie i porządku i ciężko pracowałam fizycznie, szanuje ludzi, którzy pracują ciężko bo to naprawdę trudne wiem to z włąsnego dośwaidczenia.
Każdy kraj ma swoje PLUSY I MINUSY ja w poscie "czy warto wracać do Polski" wskazałam na niektóre minusy ale pokazałam też dużo plusów. Można się tu rozwinąć i dużo osiągnąć jak tylko się chce. Życie nie ma nic wspólnego z "wakacjami" tylko trzeba ciężko zasówać bez względu na to w jakim kraju się mieszka.
Też pracowałam ciężko fizycznie jak zaczynałam na nocki lub jako kelnerka, ale miałam dość,że jestem traktowana gorzej tylko ze względu na moje pochodzenie. Może dlatego włączyła mi się też tęsknota pod koniec. Ale na decyzje o powrocie do Polski złożyło się wiele innych czynników.

Mówiąc o polakach którzy się marnują po studiach pracując np. w Tesco miałam na myśli swoje doświadczenia i znajomych których kiedyś bardzo podziwiałam za ambicje i brałam z nich przykład, ba zazdrościłam!!! a teraz zastanawiam się gdzie się podziała w nich ta werwa i chęć do "zawojowania świata"? Dlaczego liderzy i "prawdziwe osobowości" spoczeły na laurach???

nawet nie macie pojęcia jacy niekompetentni ludzie czasami w Polsce ale nie tylko, zajmują stanowiska, które mogli by Polacy zajmować z taką ambicją jak moi znajomi ( Wy moglibyście zajmować).

Pamiętam jak przyszła do pracy dziewczyna która musiała zostać w PL ze względu na chorobę mamy szukałą pracy na "chwilę". Była rewelacyjna, chciałam w nią inwestować bo nie miała wykształcenia w tym kierunku ale za to duże dośwaidaczenie. Zaproponowałam podwyżkę, szkolenia (np. na someliera), wyższe stanowisko, ale i tak wróciła do irlandii do pracy jako kelnerka. Dlaczego???

Pozdrawiam wszystkich serdecznie

2009-04-16 02:39:25, Adacymru napisał(a):



Druga sprawa to pojecie ambicji, ktore dla mnie jest pojeciem wzglednym, bo fakt wykonywania zawodow fizycznych nie maja szczegolnego powiazania z ambicjami zyciowymi, chyba ze jest ktos snobem intelektualnym. Ja moglabym jutro wrocic do pacy "rekami", co nie znaczy, ze nie mam ambicji zyciowych. A tym bardziej nie osadzalabym swojich znajomyvh o utrate ambicji, jesli dla zapewnienia bytu rodzinie odstawiliby na boczny tor swoje osobiste ambicje.

Co do przykladu osoby ktorej chcialas zapewnic szkolenia etc etc, a ona wyjechala do pracy jako kelnerka w Irlandii....widac jej priorytety byly inne od twoich, szkoleniami i kolejnymi tytulami sie rodziny nie wykarmi, rachunkow nie zaplaci, a pewnie praca w Irlandii dawala jej takie moziwosci. Twoje rozczarowanie swiadczy o slabym rozeznaniu czego inni oczekuja, albo jakie inni ludzie maja bariery do pokonania, co jeszcze bardziej utwierdza mnie w przekonaniu, ze pomimo, ze pracujesz w zawodzie gdzie zadowolenie ludzi jest takie wazne, ty czasem masz trudnosci z rozpoznaniem co dla ludzi jest wazne per se (per say).