*** (Miłość mi wszystko wyjaśniła)
Wojtyła Karol


Miłość mi wszystko wyjaśniła,

Miłość wszystko rozwiązała -

dlatego uwielbiam tę Miłość,

gdziekolwiek by przebywała.

A że się stałem równiną dla cichego otwartą przepływu,

w którym nie ma nic z fali huczącej, nie opartej o tęczowe pnie,

ale wiele jest z fali kojącej, która światło w głębinach odkrywa

i tą światłością po liściach nie osrebrzonych tchnie.



Więc w tej ciszy ukryty ja - liść,

oswobodzony od wiatru,

już się nie troskam o żaden z upadających dni,

gdy wiem, że wszystkie upadną.

*** (Za tę chwilę pełną śmierci dziwnej)
Wojtyła Karol


Za tę chwilę pełną śmierci dziwnej,
która w wieczność niezmierną opływa,
za dotknięcie dalekiego żaru,
w którym ogród głęboki omdlewa.
Zmieszały się chwila i wieczność,
kropla morze objęła -
opada cisza słoneczna
w głębinę tego zalewu.

Czyż życie jest falą podziwu, falą wyższą niż śmierć?
Dno ciszy, zatoka zalewu - samotna ludzka pierś.
Stamtąd żeglując w niebo
kiedy wychylisz się z lodu,
miesza się szczebiot
dziecięcy - i podziw.

"Ulotne wszystko jak chwila,jak kruchy sen,
Jak powiew skrzydel motyla,jak nagly deszcz.
Przez moment cieszy i mija - rozplywa sie,
I juz nie wraca...czy chcesz ,czy nie...
Niewierni sobie -na zawsze w pospiechu tak,
Marzenia mamy laskawsze - niz slepy traf..
Lecz czasu brak,by popatrzec za siebie w dal,
I by ocalic choc gest,choc slad....

Jak latwo zapomniec,przekreslic swoj czas..
Jak latwo - w milczeniu pochylic twarz..

Do wczoraj wszystko przed nami-az braklo tchu,
I nagle - ciszy aksamit i mysli chlod..
Ktos za nas oblal egzamin z zyciowych rol,
Dzis niepotrzebnych i tak nam juz..

Jak latwo zapomniec,przekreslic swoj czas..
Jak latwo - w milczeniu pochylic twarz.."

M.Pawlikowska-Jasnorzewska

Usta twoje ocean rozowy
Spojrzenie fala wzburzona
A twoje szerokie ramiona pas ratunkowy...

Moje przemyślenia z rocznego pobytu na Wyspach :>

Dla miłości do Piekła

Po ciężkiej pracy na łóżku leżę
Myślę i dumam sobie nie wieże
Co ja porabiam tu w Hull w Cransvicku
Przecież miejsc lepszych jest wprost bez liku

Co za złe myśli do głowy przyszły
Żeby pracować jechać na Wyspy
Miejscowy Cransvick, wierzcie rodacy
To nie jest zakład to obóz pracy

Tu tracisz wszystko, siły i zdrowie
Godność człowieka, a że tak powiem
Dumę, szacunek, marzenia, rządze
Za co dostajesz marne pieniądze

Ach te pieniądze, tu się zatrzymam
To ta rzecz właśnie co mnie tu trzyma
Wiem czemu jestem tutaj niestety
Dzięki miłości do tej kobiety

Chociaż to miłość bez wzajemności
Lecz ona mocno w mym sercu gości
Dla niej haruje i zdrowie tracę
Tak jak i inni nasi rodacy

Zdradzić ten sekret już czas niestety
Miłość do której jest to kobiety
I powiem szczerze, lecz trochę skrycie
Że kocham tą co na banknocie

Ona swym wdziękiem tak mnie urzekła
Dla niej jechałem do Hull do piekła
I to co powiem nie będzie nowe
Drodzy Rodacy Kocham Królowe!

T.T. 22.12.2007 Hull

Na obcym chlebie

Wspominam z nostalgią, kochaną ojczyznę
Bo rany się goją, a małą to bliznę
Co w sercu została powiedzieć to trzeba
Żem Polskę opuścił, dla pracy, dla chleba

Gdym polskę z rąk ruskich, nareszcie odbili
To szczerze wierzyłem, że lżej będziem żyli
I sami zarządzim, nam obcych nie trzeba
A w kraju nie braknie, ni pracy, ni chleba

Lecz poszedł na marne, trud wielki nasz cały
Gdy w rządzie kolejne, się mafie zmieniały
I brali dla siebie, co tylko potrzeba
A dla nas zabrakło, i pracy, i chleba

Domyślcie się sami, co mnie tu przygnało
To, czego jest w Polsce, ciągle za mało
I chyba już wiecie, powtarzać nie trzeba
To przecież normalne, że pracy, że chleba

Lecz gorzko smakuje, ten chleb w obcym kraju
Więc myśli wciąż moje, do polski wracają
Upokorzenia i wyzysk, czas przerwać rodacy
I wracać do polski, dla chleba, dla pracy

Wracajmy do kraju, do dzieci do żony
Pomóżmy Tuskowi, budować stadiony
I autostrady - co pomkną do nieba
A dla nas nie zbraknie, tam pracy, tam chleba

TT 5.07.2008 HULL

Marsz pożegnalny Butchera


Głos noży o taśmę, się rozległ po hali
To swego kolegę, butchery żegnali
I każdy bił mocno, a niech to cholera
By zabrzmiał donośnie, marsz pożegnalny butchera

A serce się kraje, gdy słychać te tony
To butcher powraca, do dzieci do żony
Miał dosyć poniżeń, tęsknota doskwiera
Wiec my mu zagrali, marsz pożegnalny butchera

Niech angol się wkurza, intencja jest taka
Nie damy się zgnoić, nie honor polaka
Ten ucisk ciemnoty, nas mocno uwiera
Dumnie więc gramy, marsz pożegnalny butchera

To znana melodia, grana dość często
Na Office się rzucą, jakbyś był przestępcą
I wtedy się wkurzysz, a pal to cholera
Koledzy zagrają, masz pożegnalny butchera

Więc po co tu siedzieć, nie jeden powiada
Robota nie lekka, funt spada i spada
W Internet zagląda, w ofertach przebiera
I przyjdzie zagrać, marsz pożegnalny butchera

Gdy będziem mieć dosyć, zjedziemy do domu
To grać już nie będzie, ni kto ni też komu
Bo gniew tak narasta, i złość też się zbiera
Odjedziemy bez marszu, marszu pożegnalnego butchera

T.T.13.07.2008 HULL


I na koniec coś z życia :D

Sex to zdrowie

Ja wam powiadam, drodzy panowie
Byście wiedzieli, że sex to zdrowie
Bo to jest stare, polskie przysłowie
Dopóki żona, się nic nie dowie

Z dala od domu, po cóż się chwalić
Nie mów nikomu, trzeba zaszaleć
Tu szybko znajdziesz, kąsek łakomy
A i do tego, tak wyposzczony

One też znają, polskie przysłowie
Dla nich inaczej, trochę się zowie
Chociaż podobnie, że sex to zdrowie
Dopóki mąż się, o tym nie dowie

A więc do dzieła, miłej zabawy
Załatwcie wszystkie, zaległe sprawy
W weekend poszaleć, i poswawolić
A po cóż w krzyżu, ma potem

Pozdrawiam, czekam na opinie, moja przygoda z Anglią to miesiąc i wracam

Ułańska Jesień

Przeżyłem moją wiosnę szumnie i bogato
Dla własnej przyjemności, a durniom na złość,
W skwarze pocałunków ubiegło mi lato
I szczerze powiedziawszy - mam wszystkiego dość...
(...)
Lecz gdyby mi kazały wyroki ponure
Na ziemi się meldować, by drugi raz żyć
Chciałbym starą wraz z mundurem wdziać na siebie skórę,
Po dawnemu... wojować... kochać się... i pić.

Gen. Bolesław Wieniawa Długoszowski
(Pierwszy ułan Drugiej Rzeczypospolitej)

Usunięte

Tylko nie Doda.Please

A moze dla odmiany /miast lirykow /

Bajka

Był Kraj, co wieki cierpień znał,
Pieśń pismem blizn pisaną śpiewał,
A ziemia żyzna mierzwą ciał
Rodziła myśli jako drzewa.
Aż powiał nad nią twardy wiatr
I posiał w glebę plon zatruty.
Wymarłym wielkim drzewom w ślad
Skarlałe rodzą się kikuty.

Kto chce - niech zowie - borem sad
Przyciętych drzewek na rozstaju.
Nie zmieni tym najprostszej z prawd:
Nie ma już - drodzy - tego kraju.
Jest tylko wiatr, bezwzględny wiatr,
Co nagle w środku nocy budzi
I, jak spod ziemi - puszcza w świat
Zupełnie odmienionych ludzi.

Był sobie kraj, był sobie kraj.

Jeden - do góry wzniósłszy dłoń
ślepymi strzela Norwidami,
Lecz tak, by czasem Boże broń!
Nie trafić kogoś i nie zranić.
Wedetta robotniczych sag
Wkłada sukienkę w czarny deseń,
Choć przecież na rządowy raut
Zajeżdża białym mercedesem!

Inny bohater wielkich chwil
Klasyków w służbę władzy wdraża
I czci wallenrodyczny styl
Z dwuznaczną miną - na dwóch twarzach.
Purpurat gnie się zaś co sił
To przed mundurem, to przed Bogiem,
Choć już wśród wiernych zawisł był
Raz biskup, co rozmawiał - z wrogiem!

Był sobie kraj, był sobie kraj.

W tle pożądliwie brzęczy rój
Komentatorów i pisarzy,
Co myśl ostatnią zmienią w gnój,
Byle w tysiącach egzemplarzy.
Bo tak dziś przecież musi być!
Bo oni wiedzą, co się święci!
Bo trzeba chronić wątłą nić!
Prawdę przechowa się - w pamięci!

Ginie niewysłowiona myśl,
A pamięć ginie razem z ciałem.
O tym, coś widział - mów i pisz!
- Nic nie wiedziałem, zapomniałem.
Więc znowu kiedyś tłumy widm
Minione nam przypomną zdrady,
Znowu rozważnym - kurz, jak wstyd
Zakryje - puste - dno szuflady.

Byliśmy z nimi i wśród nich,
Lecz każdy się inaczej budzi.
To dla nas oprawiony sztych...
Nie ma już - drodzy - dawnych ludzi,
A dla nich - drodzy - nie ma nas.
Siedząc przy nawarzonym piwie
Tez opowiedzą sobie baśń,
żyć będą długo i szczęśliwie.

Był sobie kraj, był...

Jacek Kaczmarski

[ Ostatnio edytowany przez: Nenna1 30-05-2009 22:45 ]

Usunięte