MojaWyspa.co.uk: Forum - Poezja bliska sercu...

Przeglądaj tematy

Strona główna forum » Śmiech to zdrowie »

Poezja bliska sercu...

« poprzednia strona | następna strona » | ostatnia »

Str 54 z 63	odpowiedz \| nowy temat \| Regulamin
darraj	Post #1 Ocena: 0 2019-12-10 18:36:58 (5 lat temu)
Posty: n/a Konto usunięte	Myślę o Tobie... TADEUSZ BOROWSKI Myślę o tobie. Twoje oczy, twój głos, twój uśmiech przypominam, patrząc na niebo. Zboczem nieba zsuwa się obłok, jakbyś lekko profil zwróciła w lewo. Ówdzie drzewo wplątane w wiatr przechyla koronę twoim przechyleniem, a tam w powietrzu ptak się waży - i wiem, że tak do twarzy wznosisz dłoń w zamyśleniu. Rozproszona uroda rzeczy, błysk przelotny piękna na ziemi wiem, że w tobie uwiązł i zastygł w kształt... "We're all mad here" Mad Hatter


Najnowsze ogłoszenia PACZKI DO ... Tanie bile... PACZKI DO ... SKUP AUT I... SKUP KABLI... Tanie bile... Tanie bile... SKUP AUT I... SKUP KABLI... SKUP KABLI... SKUP KABLI... Tanie bile... SKUP KABLI... SKUP AUT I... SKUP KABLI... Tanie bile... SKUP KABLI... Tanie bile...
darraj	Post #2 Ocena: 0 2019-12-11 20:59:12 (5 lat temu)
Posty: n/a Konto usunięte	POCZUCIE PEŁNI Wszystko, co we mnie trwożne, poddańcze, pokorne, Zgniotłem brutalną, dziką pięścią wielkoluda, Bom ubóstwił potęgi szalejącej cuda, Orkany rozkiełznane, butne i niesforne! I rozdzwoniłem serce swe w rozgrane tętno, Rozbujałem swą duszę niezłomną i hardą W pieśń mocy wielką, prostą, surową i twardą, W pieśń burzy i swobody zuchwałą, namiętną. Znalazłem siebie w wichrów rozuzdaniu ślepem, W ryku gromu, co wstrząsa oceanów łożem, W błyskawicy, co pomrocz rozdziera północną! Teraz jestem bezbrzeżnym, wolnym, dzikim stepem! Teraz jestem huczącym, rozpętanym morzem I burzą gwiezdnych wirów potężną, wszechmocną! LEOPOLD STAFF "We're all mad here" Mad Hatter


darraj	Post #3 Ocena: 0 2019-12-12 19:31:28 (5 lat temu)
Posty: n/a Konto usunięte	Włóczęga, król gościńców, pijak słońca wieczny, Zwycięzca słotnych wichrów, burz i niepogody, Lecę w prześcigi z dalą i złudą w zawody, Niewierny wszystkim prawdom i sam z sobą sprzeczny. Pod gwiezdnym niebem w polu rozkładam gospody. Snem i płaszczem nakryty, śpię wszędzie bezpieczny. U głowy mej zatknięty kij, jak krzew jabłeczny, Rodzi mi kwiat marzenia i owoc swobody. Lekkomyślność śpi ze mną, płocha weselnica, Sakwę, gdziem mądrość chował, przedarła psotnica... W drodze szczęśliwiem zgubił swą mądrość znużoną. Proszę cię, duszo moja, bądźże mi szaloną, Bo ukradłem nadzieję gdzieś w karczmie przydrożnej! Ciesz się zgubą! Niech będzie przeklęty ostrożny! L.Staff "We're all mad here" Mad Hatter


EFKAKONEFKA33	Post #4 Ocena: 0 2019-12-13 18:37:29 (5 lat temu)
Posty: n/a Konto usunięte	Przyjaźń zdejmuje z ciebie część twego milczenia, ciężar większy, niż wór kamieni. Brzostowska Więcej we mnie Więcej we mnie przyszłości niż dnia dzisiejszego: wierzę w rozum człowieka, wiem ze się rozwinie bujniej niż wszystkie dęby naszej małej ziemi I chociaż jeszcze nieraz prymitywna pycha uderzać będzie w słabych czułych i łagodnych przeminie czas drapieżnych. Brzostowska Na ścianie jej sypialni widać krzyż lecz ona i tak skończy potępiona, bowiem jakiś zniewalający obraz nocą zapłonął w jej myślach i pomiędzy jej udami złamany bólem człowiek.


darraj	Post #5 Ocena: 0 2019-12-13 20:33:56 (5 lat temu)
Posty: n/a Konto usunięte	Jam ciemny jest wśród wichrów płomień boży, lecący z jękiem w dal -- jak głuchy dzwon północy -- ja w mrokach gór zapalam czerwień zorzy iskrą mych bólów, gwiazdą mej bezmocy. Ja komet król -- a duch się we mnie wichrzy jak pył pustyni w zwiewną piramidę -- ja piorun burz -- a od grobowca cichszy mogił swych kryję trupiość i ochydę. Ja -- otchłań tęcz -- a płakałbym nad sobą jak zimny wiatr na zwiędłych stawu trzcinach -- jam błysk wulkanów -- a w błotnych nizinach idę, jak pogrzeb, z nudą i żałobą. Na harfach morze gra -- kłębi się rajów pożoga -- i słońce -- mój wróg słońce! wzchodzi wielbiąc Boga TADEUSZ MICIŃSKI "We're all mad here" Mad Hatter



cyganka35	Post #6 Ocena: 0 2019-12-15 11:14:33 (5 lat temu)
Posty: 299 Z nami od: 13-06-2019 Skąd: Kraina Marzeń	Czucie niewinne... Łąkami idę. W krąg kwiaty I słyszę brzęki pszczelne. W powietrzu modrozłotym Śni próżnowanie niedzielne. Słońce świeci spokojnie, Jak gdyby od niechcenia; Obłoki są tak białe, Jak by nie mogły siać cienia. Ptak śpiewa, jak by nie śpiewać Nikomu ani się śniło. Jest mi tak dobrze na duszy, Jak by mnie wcale nie było. Najpiękniej bowiem jest, kiedy Piękna nie czuje się zgoła I tylko jest się, po prostu Tak, jak jest wszystko dokoła... Leopold Staff


darraj	Post #7 Ocena: 0 2019-12-15 11:18:17 (5 lat temu)
Posty: n/a Konto usunięte	Ostrzegacz Kto się człowiekiem słusznie zwie, Ten chowa w sercu żółtą żmiję, Co tam niby na tronie żyje, Na każde «Chcę» odpowie «Nie!» Niech da ci chwilę zapomnienia Wzrok nimfy pośród lasu cienia - Gad mówi: «Do swej pracy idź!» Płódź dzieci, drzew zasadzaj sznury, Cyzeluj wiersze, kuj marmury - Gad mówi: «Długoż będziesz żyć?» Po wszystkie życia dni naszego, Gdy błyśnie myśl, nadziei skra, Wnet nam zwątpieniem w duszy drga Głos Gada nieznośnego. Charles Baudelaire "We're all mad here" Mad Hatter


EFKAKONEFKA33	Post #8 Ocena: 0 2019-12-15 11:22:49 (5 lat temu)
Posty: n/a Konto usunięte	Maria Pawlikowska-Jasnorzewska Topielice Rudą nocą, pod mostem, w Sekwanie płynie kotka, przemokła i sina. Pod następnym mostem, niespodzianie, przyłączyła się do niej dziewczyna. Opryskują je lampy portowe, owijają je posępne fale, a one prowadzą rozmowę, nie oddychają już wcale. „Dzieci z mostu mnie w wodę wrzuciły. A ciebie?” – I mnie także. Wiedz to… Choć tak bliskie, dalekie, bez siły, w zimną falę rzuciło mnie dziecko. Teraz we mnie odpływa jak w łodzi, w dal od brzegów, tonących w mgły krepie… Nie zobaczy już świata.” – „Nie szkodzi”… – „Nie wyrośnie na ludzi”… – „ To lepiej…” Na ścianie jej sypialni widać krzyż lecz ona i tak skończy potępiona, bowiem jakiś zniewalający obraz nocą zapłonął w jej myślach i pomiędzy jej udami złamany bólem człowiek.


EFKAKONEFKA33	Post #9 Ocena: 0 2019-12-15 22:18:46 (5 lat temu)
Posty: n/a Konto usunięte	Kiedy się dziwić przestanę Gdy w mym sercu wygaśnie czerwień Swe ostatnie, niemądre pytanie Nie zadane, w połowie przerwę Będę znała na wszystko odpowiedź Ubożuchna rozsądkiem maleńkim Czasem tylko popłaczę sobie Łzami tkliwej i głupiej piosenki By za chwilę wszystko zapomnieć Kiedy się dziwić przestanę Kiedy się dziwić przestanę Będzie po mnie Kiedy się dziwić przestanę Zgubię śpiewy podziemnych strumieni Umrze we mnie co nienazwane Co mi oczy jak róże płomieni Dni jednakim rytmem pobiegną Znieczulone, rozsądne, żałosne Tylko życia straszliwe piękno Mnie ominie nieśmiałą wiosną Za daleko jej będzie do mnie Kiedy się dziwić przestanę Kiedy się dziwić przestanę Będzie po mnie Kiedy się dziwić przestanę Lżej mi będzie i łatwiej bez tego Ścisną szczęścia i bóle wyśmiane Bo nie spytam już nigdy - dlaczego? Błogi spokój wyrówna mi tętno Gdy się życia na pamięć Wiosny czułej bolesne piękno Pożyczoną poezją zakłamię I nic we mnie i nic koło mnie Kiedy się dziwić przestanę Kiedy się dziwić przestanę Będzie po mnie Kofta Na ścianie jej sypialni widać krzyż lecz ona i tak skończy potępiona, bowiem jakiś zniewalający obraz nocą zapłonął w jej myślach i pomiędzy jej udami złamany bólem człowiek.


cyganka35	Post #10 Ocena: 0 2019-12-19 15:36:23 (5 lat temu)
Posty: 299 Z nami od: 13-06-2019 Skąd: Kraina Marzeń	Spokojność... Zbudzić się, zerwać, uchylić firanek, Wyjrzeć w kwietniowy, błękitny poranek, Gdzie tylko wierzby kwitnące się złocą I tylko brzozy białym pniem migocą - A na toń niebios, wiosenną i bladą, Fioletową sieć gałązek kładą... Obejść kasztany, których pąki, lśniące Nowymi soki, łowią chciwie słońce I główki śmiało w przestrzeń prą błękitną, Czując, że jutro w śnieżną kiść zakwitną... Chodzić po słońcu - powoli - jak we śnie, Wokoło sadu, gdzie kwitną czereśnie, U węgła domu przystanąć - posłuchać, Bo już gołębie zaczynają gruchać I wilga gwiżdże w południe nad sadem, Gdy owad w trawie goni się z owadem. A w wieczór, kiedy gwiazdy wyjdą z toni Błękitnej, słowik pieśń swą ślubną dzwoni, Dziwiąc się wielkiej księżycowej łodzi, Co z białym żaglem na Ocean wschodzi. Słuchać tej pieśni, która pierś rozpiera Ogromnej ziemi i w niebie zamiera, Ginąć w tej woni sadów i błękicie. Pić to wokoło budzące się życie I czuć z wszechświatem, nie pragnąc dla siebie Serca na ziemi ni gwiazdy na niebie Nic nie zamarzyć, nie kochać, nie żądać. W przeszłość się tęsknym okiem nie oglądać Ani nie czekać, czy z tą nową wiosną Z mogił zaklęslych niezabudki wzrosną... I wierzyć tylko, że gdy płomyk zgaśnie, Serce na wieczność - jak na zimę - zaśnie... Konstanty Maria Górski

« poprzednia strona | następna strona » | ostatnia »

Poezja bliska sercu...

dodaj reklamę »Boksy reklamowe

Ogłoszenia