MojaWyspa.co.uk: Forum - Poezja bliska sercu...

Przeglądaj tematy

Strona główna forum » Śmiech to zdrowie »

Poezja bliska sercu...

« poprzednia strona | następna strona » | ostatnia »

Str 34 z 63	odpowiedz \| nowy temat \| Regulamin
EFKAKONEFKA33	Post #1 Ocena: 0 2011-12-24 11:31:16 (14 lat temu)
Posty: n/a Konto usunięte	Prefacja Zaprawdę godnym i sprawiedliwym Słusznym i zbawiennym jest Śmiać się głośno Płakać cicho Deszcz ustaje sady kwitną I tego trzymać się trzeba Zaprawdę godnym i sprawiedliwym Słusznym i zbawiennym jest Iść i padać Z-padłych-wstawać Przeszła wojna Wstaje trawa I tego trzymać się trzeba Zaprawdę godnym i sprawiedliwym Słusznym i zbawiennym jest Śledzić gwiazdy Grać na skrzypcach Astronomia I muzyka I tego trzymać się trzeba Zaprawdę godnym i sprawiedliwym Słusznym i zbawiennym jest Być uważnym Pełnym pasji Dobra wasza Gwiżdżą ptaki I tego trzymać się trzeba Zaprawdę godnym i sprawiedliwym Słusznym i zbawiennym jest Żeby człowiek W życiu onym Sprawiedliwym Był i godnym Żeby człowiek Był człowiekiem Lecą liście Szumi w lesie Wiatr z obłoków Warkocz plecie I tego trzymać się trzeba Stachura Na ścianie jej sypialni widać krzyż lecz ona i tak skończy potępiona, bowiem jakiś zniewalający obraz nocą zapłonął w jej myślach i pomiędzy jej udami złamany bólem człowiek.


Najnowsze ogłoszenia PACZKI DO ... PACZKI DO ... SKUP AUT I... SKUP AUT I... SKUP AUT I... PACZKI DO ... PACZKI DO ... PACZKI DO ... SKUP AUT I... SKUP AUT I... PACZKI DO ... SKUP AUT I... SKUP AUT I... PACZKI DO ... PACZKI DO ... SKUP AUT I... PACZKI DO ... SKUP AUT I...
Kasia_red	Post #2 Ocena: 0 2011-12-24 13:24:48 (14 lat temu)
Posty: 3814 Z nami od: 10-07-2009 Skąd: Londyn	Cytat: 2011-12-23 19:24:15, Beth05 napisał(a): Bieszczady Chłodnej zieleni rozedrgane plamy w kotle upału smakowicie wonne głaszczę pamięcią Ta wielka tęsknota Tak mnie zabija tak mi znikać każe Za tamtą ciszę umieram codziennie przeszyta jasnym odłamkiem widzenia Że przytulona do kamiennej sofy wśród koronkowych strumieni i w słońcu Mogłabym Twoje ponamawiać serce na wieczny spokój i na wieczne szczęscie Katarzyna Kobylińska Bieszczady!!! Wiersz z ilustracją sprzed 2 miesięcy... Październik w Bieszczadach III (J. Harasymowicz) Cały dzień chodziłem po lesie Biorąc w ramiona buki Porosłe mchem jak żubr Tyle lat się znamy Tyle wędrowaliśmy po górach Cały dzień padał też śnieg chociaż Komnaty lasu ustrojone wieńcem liści Teraz wszędzie biało Idąc wyprowadzam ścieżkę z lasu Macha wesoło kosmatym ogonem Trzyma się nogi Góry odprowadziły nas pod dom Który stoi na placu snu Za tydzień w oknach będą Srebrne ikony mrozu Wszędzie biało Na końcu zimy Stawiam człowieka jak kropkę Nie wchodź w dyskusję z idiotą, najpierw sprowadzi cię do swojego poziomu, a później pokona doświadczeniem


EFKAKONEFKA33	Post #3 Ocena: 0 2011-12-24 16:20:09 (14 lat temu)
Posty: n/a Konto usunięte	Nie proszę o tę samotność najprostszą pierwszą z brzega kiedy zostaję sam jeden jak palec kiedy nie mam do kogo ust otworzyć nawet strzyżyk cichnie choć mógłby mi ćwierkać przynajmniej jak pół wróbla kiedy żaden pociąg pośpieszny nie spieszy się do mnie zegar przystanął żeby przy mnie nie chodzić od zachodu słońca cienie coraz dłuższe nie proszę Cię o tę trudniejszą kiedy przeciskam się przez tłum i znowu jestem pojedynczy pośród wszystkich najdalszych bliskich proszę Ciebie o tę prawdziwą kiedy Ty mówisz przeze mnie a mnie nie ma Jan Twardowski ************************* Nie o grzechy mnie pytaj co zostało we mnie Ile szczerości tego co już było dawno ile uśmiechów wcześniejszych od myśli niewinności jak długowłosego jamnika albumu z wierszem "kto bibułę buchnie niech mu łapa spadnie" snu od bólu głowy liścia wiązu co drapie serce widzącego bez okularów barwy której się uczyłem jak muzyki kamienia wystrzelonego z procy który nie doleciał jaszcze do ziemi modlitwy szumiącej jak ogień siostry przy rodzinnym stole jak niebieska ostróżka pokazującej mi język po drugiej stronie lampy słów wciąż czujnych by nie uśpić krzywdy sumienia tak wiernego jak anioł i zwierzę i tego niewidomego - co dalej Jan Twardowski Na ścianie jej sypialni widać krzyż lecz ona i tak skończy potępiona, bowiem jakiś zniewalający obraz nocą zapłonął w jej myślach i pomiędzy jej udami złamany bólem człowiek.


4ary	Post #4 Ocena: 0 2011-12-24 21:56:45 (14 lat temu)
Posty: n/a Konto usunięte	[ Ostatnio edytowany przez: 4ary 24-12-2011 21:59 ] To pierwszy dzien reszty mojego zycia


elekpantofelek	Post #5 Ocena: 0 2011-12-31 20:47:43 (14 lat temu)
Posty: 216 Z nami od: 22-10-2010 Skąd: manchester	Rok zakończony.. nowe przychodzi Mickiewicz Skonał rok stary; z jego popiołów wykwita Feniks nowy, już skrzydła roztacza na niebie; Świat go cały nadzieją i życzeniem wita. Czegoż w tym nowym roku żądać mam dla siebie? Może chwilek wesołych? - Znam te błyskawice; Kiedy niebo otworzą i ziemię ozłocą, Czekamy wniebowzięcia: aż nasze źrenice Grubszą niżeli pierwej zasępią się nocą. Może kochania? - Znam tę gorączkę młodości; W platońskie wznosi sfery, przed rajskie obrazy. Aż silnych i wesołych strąci w ból i mdłości, Z siódmego nieba w stepy między zimne głazy. Może przyjaźni? - Któż by nie pragnął przyjaźni! Z bogiń, które na ziemi młodość umie tworzyć, Wszakże tę najpiękniejszą córkę wyobraźni Najpierwszą zwykła rodzić i ostatnią morzyć. O! przyjaciele, jakże jesteście szczęśliwi! Jako w palmie Armidy wszyscy żyjąc społem, Jedna zaklęta dusza całe drzewo żywi, Choć każdy listek zda się oddzielnym żywiołem: Ale kiedy po drzewie grad burzliwy chłośnie Lub je żądło owadów jadowitych drażni, Jakże każda gałązka dręczy się nieznośnie Za siebie i za drugie! - Nie żądam przyjaźni. I czegoż więc w tym nowym roku będę żądał? Samotnego ustronia, dębowej pościeli, Skąd bym już ani blasku słońca nie oglądał, Ni śmiechu nieprzyjaciół, ni łez przyjacieli. Tam do końca, a nawet i po końcu świata, Chciałbym we śnie, z którego nic mię nie obudzi. Marzyć, jakem przemarzył moje młode lata: Kochać świat, sprzyjać światu - z daleka od ludzi. "niektórym za całe życie wewnętrzne wystarczą pasożyty jelitowe"



EFKAKONEFKA33	Post #6 Ocena: 0 2012-01-13 23:28:13 (14 lat temu)
Posty: n/a Konto usunięte	Bliskość ciszy Tak bardzo mi do ciebie Blisko Ta cisza zrozumiała Wszystko Poprowadziła Nas Od gniewu Ku drzewom W ptaków śpiew Wśród listków Nie trzeba nam słów Słowa ranią Znów anioł Ciszy jest Jest przy nas Położył nam Swój palec chłodny na głodne usta Wypełniła się pustka Ucichł zgiełk Co rósł w nas Ta cisza jest Jak łza Łza co trwa U powiek Człowiek W słowie Gubi ją łatwo Żyć bez łzy Nie warto Kofta ********************* Czułość Nie chcę cię dotknąć Boję się Boję się twego bólu Chcę ci zostawić twą samotność A swą obecność zmienić w czułość Jesteśmy inni Każde z nas Ma swoje tajemnice ciemne Kolczasty Dziki Suchy chwast Nadzieje nadaremne Spotkali się Któryś tam raz Śpiąca królewna ze ślepym królem Chcę dać ci to Co mogę dać Czule Czulej Najczulej Kofta Na ścianie jej sypialni widać krzyż lecz ona i tak skończy potępiona, bowiem jakiś zniewalający obraz nocą zapłonął w jej myślach i pomiędzy jej udami złamany bólem człowiek.


EFKAKONEFKA33	Post #7 Ocena: 0 2012-01-14 19:29:26 (14 lat temu)
Posty: n/a Konto usunięte	Kiedy się dziwić przestanę... Kiedy się dziwić przestanę Gdy w mym sercu wygaśnie czerwień Swe ostatnie, niemądre pytanie Nie zadane, w połowie przerwę Będę znała na wszystko odpowiedź Ubożuchna rozsądkiem maleńkim Czasem tylko popłaczę sobie Łzami tkliwej i głupiej piosenki By za chwilę wszystko zapomnieć Kiedy się dziwić przestanę Kiedy się dziwić przestanę Będzie po mnie Kiedy się dziwić przestanę Zgubię śpiewy podziemnych strumieni Umrze we mnie co nienazwane Co mi oczy jak róże płomieni Dni jednakim rytmem pobiegną Znieczulone, rozsądne, żałosne Tylko życia straszliwe piękno Mnie ominie nieśmiałą wiosną Za daleko jej będzie do mnie Kiedy się dziwić przestanę Kiedy się dziwić przestanę Będzie po mnie Kiedy się dziwić przestanę Lżej mi będzie i łatwiej bez tego Ścisną szczęścia i bóle wyśmiane Bo nie spytam już nigdy - dlaczego? Błogi spokój wyrówna mi tętno Gdy się życia na pamięć Wiosny czułej bolesne piękno Pożyczoną poezją zakłamię I nic we mnie i nic koło mnie Kiedy się dziwić przestanę Kiedy się dziwić przestanę Będzie po mnie Kofta Na ścianie jej sypialni widać krzyż lecz ona i tak skończy potępiona, bowiem jakiś zniewalający obraz nocą zapłonął w jej myślach i pomiędzy jej udami złamany bólem człowiek.


EFKAKONEFKA33	Post #8 Ocena: 0 2012-02-09 18:45:05 (13 lat temu)
Posty: n/a Konto usunięte	Liebert Jerzy Uczę się ciebie człowieku Uczę się ciebie, człowieku Powoli się uczę, powoli Od tego uczenia trudnego Raduje się serce i boli. O świcie nadzieją zakwita Pod wieczór niczemu nie wierzy Czy wątpi, czy ufa-jednako- Do ciebie, człowieku należy Uczę się ciebie i uczę I wciąż cię jeszcze nie umiem- Ale twe ranne wesele, Twą troskę wieczorną rozumiem. Na ścianie jej sypialni widać krzyż lecz ona i tak skończy potępiona, bowiem jakiś zniewalający obraz nocą zapłonął w jej myślach i pomiędzy jej udami złamany bólem człowiek.


EFKAKONEFKA33	Post #9 Ocena: 0 2012-03-01 21:22:41 (13 lat temu)
Posty: n/a Konto usunięte	Chwile - Władysław Broniewski Ręce skrzyżuję, głowę pochylę, w dawność popłyną myśli i chwile, jesień wichurą w szyby zapłacze, dawne, stracone znowu zobaczę. Oczy zasłonię ciężką powieką: indziej, inaczej, dawno, daleko- wróci tęsknota, wróci niepokój, kroki znajome przejdą przez pokój. Znowu zapłonie w oczach i słowach światło ukryte w palcach różowych, nocą w ogrodzie kwiaty się ockną, duszne zapachy wpłyną przez okno. Oczom bezsennym znów się odsłonią piersi jak blade kwiaty tytoniu, nocą wilgotną - sennie, srebrzyście - miesiąc obłędny zajrzy przez liście... Sny niespokojne, sny niepojęte, kwiaty uwiędłe, okno zamknięte! Liryko rzewna! - śpiewasz - i nocą czarne, dalekie skrzydła łopocą. Na ścianie jej sypialni widać krzyż lecz ona i tak skończy potępiona, bowiem jakiś zniewalający obraz nocą zapłonął w jej myślach i pomiędzy jej udami złamany bólem człowiek.


gorena	Post #10 Ocena: 0 2012-04-20 00:02:49 (13 lat temu)
Posty: 7 Z nami od: 19-04-2012 Skąd: st.albans	A może coś lżejszego teraz? Maj Tańczymy na ulicy w platkach kwitnących drzew a serca nasze ptaki zabrały w niebo gdzieś i nic już nie jest ważne jesteśmy ja i ty znów maj nas zaczarował oczarowały bzy Renata Gontar

« poprzednia strona | następna strona » | ostatnia »

Poezja bliska sercu...

dodaj reklamę »Boksy reklamowe

Ogłoszenia