Str 19 z 63 |
|
|---|---|
| autor65 | Post #1 Ocena: 0 2011-03-18 18:02:23 (14 lat temu) |
 Posty: 3853 
Z nami od: 02-08-2010 Skąd: Portsmouth |
Cytat: 2011-03-18 09:08:41, justin1976 napisał(a): Cytat: 2011-03-17 15:58:31, autor65 napisał(a): kto zgadnie kogo autor(65) opisal? Hej, ale to było chyba pytanie retoryczne... [ Ostatnio edytowany przez: <i>justin1976</i> 18-03-2011 09:08 ] Nie. Nie retoryczne. Myslalem, ze w tym przypadku (wierszu)jest oczywiste "kogo autor mial na mysli" Zawiedliscie mnie albo ja pisze do...niczego  człowiek się zmienia za ...granicą
|
|
|
|
| EFKAKONEFKA33 | Post #2 Ocena: 0 2011-03-19 07:33:14 (14 lat temu) |
 Posty: n/a Konto usunięte |
Wpłynąłem na suchego przestwór oceanu,
Wóz nurza się w zieloność i jak łódka brodzi, Śród fali łąk szumiących, śród kwiatów powodzi, Omijam koralowe ostrowy burzanu. Już mrok zapada, nigdzie drogi ni kurhanu; Patrzę w niebo, gwiazd szukam, przewodniczek łodzi; Tam z dala błyszczy obłok - tam jutrzenka wschodzi; To błyszczy Dniestr, to weszła lampa Akermanu. Stójmy! - jak cicho! - słyszę ciągnące żurawie, Których by nie dościgły źrenice sokoła; Słyszę, kędy się motyl kołysa na trawie, Kędy wąż śliską piersią dotyka się zioła. W takiej ciszy - tak ucho natężam ciekawie, Że słyszałbym głos z Litwy. - Jedźmy, nikt nie woła Mickiewicz. Na ścianie jej sypialni widać krzyż lecz ona i tak skończy potępiona, bowiem jakiś zniewalający obraz nocą zapłonął w jej myślach i pomiędzy jej udami złamany bólem człowiek.
|
|
|
|
| midian25 | Post #3 Ocena: 0 2011-03-19 07:43:26 (14 lat temu) |
Posty: n/a Konto usunięte |
Kocham "Sonety krymskie".
A oto mój typ: O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny, Dżdżu krople padają i tłuką w me okno... Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną I światła szarego blask sączy się senny... O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny... Wieczornych snów mary powiewne, dziewicze Na próżno czekały na słońca oblicze... W dal poszły przez chmurną pustynię piaszczystą, W dal ciemną, bezkresną, w dal szarą i mglistą... Odziane w łachmany szat czarnej żałoby Szukają ustronia na ciche swe groby, A smutek cień kładzie na licu ich miodem... Powolnym i długim wśród dżdżu korowodem W dal idą na smutek i życie tułacze, A z oczu im lecą łzy... Rozpacz tak płacze... To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny, Dżdżu krople padają i tłuką w me okno... Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną I światła szarego blask sączy się senny... O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny... Ktoś dziś mnie opuścił w ten chmurny dzień słotny... Kto? Nie wiem... Ktoś odszedł i jestem samotny... Ktoś umarł... Kto? Próżno w pamięci swej grzebię... Ktoś drogi... wszak byłem na jakimś pogrzebie... Tak... Szczęście przyjść chciało, lecz mroków się zlękło. Ktoś chciał mnie ukochać, lecz serce mu pękło, Gdy poznał, że we mnie skrę roztlić chce próżno... Zmarł nędzarz, nim ludzie go wsparli jałmużną... Gdzieś pożar spopielił zagrodę wieśniaczą... Spaliły się dzieci... Jak ludzie w krąg płaczą... To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny, Dżdżu krople padają i tłuką w me okno... Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną I światła szarego blask sączy się senny... O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny... Przez ogród mój szatan szedł smutny śmiertelnie I zmienił go w straszną, okropną pustelnię... Z ponurym, na piersi zwieszonym szedł czołem I kwiaty kwitnące przysypał popiołem, Trawniki zarzucił bryłami kamienia I posiał szał trwogi i śmierć przerażenia... Aż, strwożon swym dziełem, brzemieniem ołowiu Położył się na tym kamiennym pustkowiu, By w piersi łkające przytłumić rozpacze, I smutków potwornych płomienne łzy płacze... To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny, Dżdżu krople padają i tłuką w me okno... Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną I światła szarego blask sączy się senny... O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny... "Gotta move out! Keep him at bay kurrrde"
|
|
|
|
| EFKAKONEFKA33 | Post #4 Ocena: 0 2011-03-19 07:47:35 (14 lat temu) |
Posty: n/a Konto usunięte |
Midian dziekuje za ten wiersz uwielbiam go ,deklamowalam go nawet na konkursie ...piekny
Na ścianie jej sypialni widać krzyż lecz ona i tak skończy potępiona, bowiem jakiś zniewalający obraz nocą zapłonął w jej myślach i pomiędzy jej udami złamany bólem człowiek.
|
|
|
|
| EFKAKONEFKA33 | Post #5 Ocena: 0 2011-03-19 08:03:16 (14 lat temu) |
Posty: n/a Konto usunięte |
Orfeuszu
Gdzie jesteś? Pomyliłeś Znów piętra Ja cię czekam Na ziemi Piętro niżej Od piekła Tutaj wszystko Jest czyjeś Tylko łzy są Niczyje Orfeuszu Na ziemi Się żyje Orfeuszu Mężczyźni Przybierali Twą postać Tyle rąk Tyle ust Tyle rozstań Orfeuszu Przebaczysz Przecież sam tak Śpiewałeś: Tylko drzewa Umieją Być same Orfeuszu Kłamali Skradzionymi Słowami Które tobie Ukradli Kochany Trzeba było Je chronić Teraz znają Je wszyscy Powtarzają Kiedy chcą Niszczyć Orfeuszu Gdzie błądzisz Piętro niżej Zjedź windą Orfeuszu Nie zdążysz A za chwilę Znów przyjdą Orfeuszu Gdzie jesteś? Pomyliłeś Znów piętra Ja cię czekam Na ziemi Piętro niżej Od piekła Orfeuszu Za późno Patrzysz czemu Tak pusto Orfeuszu Zabiło Mnie lustro Jonasz Kofta Na ścianie jej sypialni widać krzyż lecz ona i tak skończy potępiona, bowiem jakiś zniewalający obraz nocą zapłonął w jej myślach i pomiędzy jej udami złamany bólem człowiek.
|
|
|
|
| |
|
| iwona38 | Post #6 Ocena: 0 2011-03-19 12:00:05 (14 lat temu) |
Posty: 2438 
Z nami od: 20-04-2007 Skąd: Anglia |
"Pożegnanie"
Niech zgasną latarnie, zamilkną ulice niech ktoś powstrzyma dzieciarnie niech przestaną krzyczeć niech smutek przykryje radość a morze łez zaleje śmiech z obrazów niech zniknie nagość i z drzew niech zniknie mech niech słońce się zatrzyma a księżyc niech zgaśnie niechaj przyjdzie zima a lato niech zaśnie snem wiecznym tak jak ja niech zatrzyma się cały świat... Nie kupuje w Amazonie.
|
|
|
|
| EFKAKONEFKA33 | Post #7 Ocena: 0 2011-03-20 10:48:14 (14 lat temu) |
Posty: n/a Konto usunięte |
Idąc w ciemny szlak nieznany, Od złych duchów opętany – Z krain, kędy Bóstwo – Noc Samowładną dzierży moc I, w gwiaździstej lśniąc koronie, Na swym czarnym siedzi tronie – Świeżom wrócił w nasze światy, Spoza Thule lodowatej – Ze sfer – co w mgłach się promienią – Poza czasem i przestrzenią. Tam doliny są bezdenne, Tam urwiska są kamienne, Tam są głazy fantastyczne – Letargiczne – magnetyczne – I otchłanie – i pieczary – I olbrzymich lądów jary – Niepojętych kształtów mary – Wiekuistych mgieł opary. Niebotyczne dzikie góry I bezbrzeżnych mórz lazury, Mórz, co dyszą bez wytchnienia Pod błękitem z krwi płomienia. I jeziora nieskończone, W martwą wodę skrysztalone, W martwą wodę lodowatą, Śnieżnych lilii strojne szatą. U tych jezior nieskończonych W martwą wodę skrysztalonych, W martwą wodę lodowatą, Śnieżnych lilii strojnych szatą – U tych gór – i u tych rzek, Które szumią z wieku w wiek – U tych borów – u tych błót, Gdzie jaszczurek żyje ród – U tych mrocznych kałuż brzegu, Przeraźliwych wiedźm noclegu, I w wszetecznej każdej plamie – I w rozpacznej każdej jamie – Gdy tu błądzisz, wszędy ci, Zapomniana, nikła lśni, Jakaś mara przeszłych dni. Zaczajone błędne twarze Gdy wędrowiec się ukaże – Nagle jawią się jak cienie, Dreszcz w nim budzą i westchnienie. Drogie widma w białych szatach, Niecielesne w obu światach – I na ziemi – i na niebie Schodzą – niby mgła – do ciebie. Bowiem sercom bolejącym Kraj ten światem jest kojącym; Tym, co męką dyszą bladą – Kraj ten jest – jak Eldorado. Bo wędrowiec, co tu zboczy, Przez zamknięte widzi oczy. Przed otwartą zaś źrenicą – Świat ten – wieczną tajemnicą. Tak chce Pan, co zakaz święty Dał powiece niezamkniętej. Duch, co błądzi ziemią tą, Przez zaćmione patrzy szkło. Idąc w ciemny szlak nieznany, Od złych duchów opętany, Z krain, kędy Bóstwo – Noc Samowładną dzierży moc – I, w gwiaździstej lśniąc koronie, Na swym czarnym siedzi tronie – Świeżom wrócił w nasze światy Spoza Thule lodowatej. Edgar allan Poe Kraina snu Na ścianie jej sypialni widać krzyż lecz ona i tak skończy potępiona, bowiem jakiś zniewalający obraz nocą zapłonął w jej myślach i pomiędzy jej udami złamany bólem człowiek.
|
|
|
|
| EFKAKONEFKA33 | Post #8 Ocena: 0 2011-03-21 11:52:20 (14 lat temu) |
Posty: n/a Konto usunięte |
Czym jesteś
Konopnicka Maria Lecieć bym chciała daleko... daleko... Gdzie z brzóz płaczących srebrne rosy cieką, Kędy szum lasów pierś przejmuje drżeniem... - Czym jesteś, szczęście? - Wspomnieniem? Lecieć bym chciała tam, gdzie olchy rosną, Gdzie głogi dzikie zakwitają wiosną, Gdzie się powoje, jak baśń dziwna, plotą... - Czym jesteś, szczęście? - Tęsknotą? Lecieć bym chciała - za jasnym gdzieś zdrojem Myśl puścić wolno, jak wody bieżące... I widzieć tylko łan zboża i słońce... - Czym jesteś, szczęście? - Spokojem? Lecieć bym chciała, lecz nie wiem, do czego Wyciągnąć ręce i przywrzeć płomieniem... Idę - a za mną cień smutku dawnego... Czym jesteś, szczęście? - Złudzeniem? Lecieć bym chciała do chwilek tych jasnych, Gdy życie, pragnień nieświadome własnych, Jest jako blaski, co na wschodzie dnieją... - Czym jesteś, szczęście? - Nadzieją? Lecieć bym chciała... sen cichy, sen zloty Prześnić samotna i konać z tęsknoty. I "kocham" mówić dalekim spojrzeniem... - Czym jesteś, szczęście? - Pragnienien Lecieć bym chciała i nie wrócić więcej... Raz tylko serce uderza goręcej, A potem cisza... wszystko się prześniło... - Czym jesteś, szczęście? - Mogiłą? Na ścianie jej sypialni widać krzyż lecz ona i tak skończy potępiona, bowiem jakiś zniewalający obraz nocą zapłonął w jej myślach i pomiędzy jej udami złamany bólem człowiek.
|
|
|
|
| EFKAKONEFKA33 | Post #9 Ocena: 0 2011-03-22 13:02:53 (14 lat temu) |
Posty: n/a Konto usunięte |
Jak biały kamień Achmatowa Anna Jak biały kamień w głębi studni ciemnej, Tak we mnie jedno czai się wspomnienie. Nie walczę z nim i walczyć by daremno, Bo w nim i radość moja, i cierpienie. I chyba każdy, kto mi spojrzy w oczy, Wyczytać musi je z ich smutnej treści. I głębszym smutkiem twarz mu się zamroczy, Niż gdyby słuchał samej opowieści. W przedmioty ludzi niegdyś przemieniano Ze świadomością im pozostawioną, By smutki cudze wieczną były raną. Tak w me wspomnienie ciebie przemieniono. Na ścianie jej sypialni widać krzyż lecz ona i tak skończy potępiona, bowiem jakiś zniewalający obraz nocą zapłonął w jej myślach i pomiędzy jej udami złamany bólem człowiek.
|
|
|
|
| _Dida_ | Post #10 Ocena: 0 2011-03-22 20:07:42 (14 lat temu) |
 Posty: 1226
Z nami od: 23-09-2010 Skąd: Harrow |
M.Konopnicka
Wolny najmita Wąską ścieżyną, co wije się wstęgą Między pólkami jęczmienia i żyta, Szedł blady, nędzną odziany siermięgą, Wolny najmita. I nigdy wyraz nie był dalszym treści, Jak w zestawieniu takim urągliwym. Nigdy nie było tak głuchej boleści W jestestwie żywym. Rok ten był ciężki: ulewa smagała Srebrnym swym biczem wiosenne zasiewy. I ziemia we łzach zaledwie wydała Słomę a plewy. Z chaty, za którą zaległy podatki, Wygnany nędzarz nie żegnał nikogo... Tylko garść ziemi zawiązał do szmatki I poszedł drogą. W powietrzu ciche zawisły błękity. Echo fujarki spod lasu wschód wita... Stanął i otarł łzę połą swej świty Wolny najmita. Wolny, bo z więzów, jakimi go przykuł Rodzinny zagon, gdzie pot ronił krwawy, Już go rozwiązał bezduszny artykuł Twardej ustawy... Wolny, bo nie miał dać już dzisiaj komu Świeżego siana pokosu u żłoba; Wolny, bo rzucić mógł dach swego domu, Gdy się spodoba... Wolny, bo nic mu nie cięży na świecie – Kosa ta chyba, co zwisła z ramienia, I nędzny łachman sukmany na grzbiecie, I ból istnienia... Wolny, bo jego ostatni sierota, Co z głodu opuchł na wiosnę, nie żyje... Pies nawet stary pozostał u płota I z cicha wyje... Wolny! – Wszak może iść albo spoczywać, Albo kląć z zgrzytem tłumionej rozpaczy, Może oszaleć i płakać, i śpiewać – Bóg mu przebaczy... Może zastygnąć, jak szrony, od chłodu, Bić głową w ziemię, jak czynią szaleni... Od wschodu słońca do słońca zachodu Nic się nie zmieni. Ubogi zagon u nędznej twej chatki I mokrą łączkę, i mszary, i wrzosy Obsadzi urząd... podatki! podatki! Ty idź do kosy! Idź, idź! Opłatę do kasy wnieść trzeba, Choć jedno ziarno wydadzą trzy kłosy I choć nie zaznasz przez rok cały chleba... Idź, idź do kosy! Czegóż on stoi? Wszak wolny jak ptacy? Chce – niechaj żyje, a chce – niech umiera! Czy się utopi, czy chwyci się pracy, Nikt się nie spiera... I choćby garścią rwał włosy na głowie, Nikt się, co robi, jak żyje, nie spyta... Choćby padł trupem, nikt słówka nie powie... - Wolny najmita! ********* Wolny najmita XXI w. Już nie polną ścieżyną, co wije się wstęgą, tylko brukowanymi ulicami miasta idzie człek blady odziany w łachmany, to potomek Piasta. Idzie i idzie od bramy do bramy i do drzwi puka, on pracy szuka. Czasem zmęczony przysiada przy drodze, widzi swe blizny na piersi i nodze, wtedy jak zjawy stają przed oczami ludzie z noszami. Był jeszcze wtedy bardzo młody synek, gdy trwały walki o demokrację i wolny rynek. Wierzył, że teraz sprawiedliwość nastanie i że to za nią dostał tęgie lanie. Wstaje i idzie dalej, bo żyć przecież trzeba, a tu brak mieszkania, odzieży i chleba. Bo dóbr nie nabrał po komunizmie pozostawionych, ani nie dostał tych z Unii nam przydzielonych, tylko tych sił garstka co mu jeszcze została na resztę życia wystarczyć mu miała. Więc idzie dalej i o pracę pyta, wolny najmita. Lecz za nim snuje się takich miliony, a wolny rynek jest już napełniony, więc wymagania rosną a cena wciąż spada poniżej dochodów żebrzącego dziada. Z tego jeszcze koszty i podatki. Za co więc ma utrzymać siebie i swe dziatki? *** Ludzie bowiem to anioły bez skrzydeł, i to jest właśnie takie piękne, urodzić się bez skrzydeł i wyhodować je sobie...
|
|
|
|
Wczytuję dane...