Nalej mi wina

Jeszcze mi wina nalej,
sobie i mnie,
jeszcze, jeszcze.
Trzeba zapomnieć lata dobre i złe,
zgubić je w szklance na dnie.
Jeszcze mi wina nalej,
pijmy bez słów,
jeszcze, jeszcze.
Trzeba zapomnieć tyle zdarzeń i snów,
zgubić, by znaleźć je znów.

Za dużo się pamięta,
z kim innym inne święta,
bukiety dawne w rękach:
róże, astry, bzy.
Zbyt wiele przed oczami zostaje,
żyje z nami,
poduszka nawet ze mnie drwi,
zna moje sny.
Mam jeszcze siły dosyć
by zebrać parę groszy
i kupić nowe szmatki,
kwiatki, nowe łzy.
Raz jeszcze mi nalej,
jak szaleć - to szaleć,
jak szaleć - to teraz,
to dziś.

Jeszcze mi powiedz słowa,
sobie i mnie,
jeszcze, jeszcze.
Trzeba zapomnieć lata dobre i złe,
zgubić je w szklance na dnie.
Jeszcze mi wina nalej,
pijmy po nów,
jeszcze, jeszcze.
Trzeba zapomnieć tyle zdarzeń i snów,
zgubić, by znaleźć je znów.

Gdy wszystko zapomnimy,
to buty oczyścimy,
by z nami w nową drogę,
długą drogę szły.
Zatrzymaj płytę zgraną,
z kim innym kupowaną,
muzykę nową grajcie mi na nowe dni.
Precz szafy i komody
- wyrzucę was do wody,
pamiętać nie chcę tamtej mody,
chcę stąd iść.
Raz jeszcze mi nalej,
jak szaleć - to szaleć,
jak szaleć - to teraz,
to dziś.

Jeszcze mi wina nalej,
sobie i mnie,
jeszcze, jeszcze.
Trzeba zapomnieć lata dobre i złe,
zgubić je w szklance na dnie.
Jeszcze mi wina nalej,
niebo - tuż, tuż,
jeszcze, jeszcze,
jeszcze, jeszcze.
Trzeba zapomnieć tyle maków i róż,
znaleźć, nie zgubić ich już.

Agnieszka Osiecka

Usunięte

bylo juz "do prostego czlowieka"
a ze nie moze ciagle byc zbyt grzecznie :

Tuwim Julian - Wiosna

Gromadę dziś się pochwali,
Pochwali się zbiegowisko
I miasto.
Na rynkach się stosy zapali
I buchnie wielkie ognisko,
I tłum na ulicę wylegnie
Z kątów wypełznie, z nor wybiegnie
Świętować wiosnę w mieście,
Świętować jurne święto.
I Ciebie się pochwali,
Brzuchu w biodrach szerokich,
Niewiasto!

Zachybotało! Buchnęło - i płynie -
Szurają nóżki, kołyszą się biodra,
Gwar, gwar, gwar, chichoty,
Gwar, gwar, gwar, piski,
Wyglancowane dowcipkują pyski,
Wyległo miliard pstrokatej hołoty,
Szurają nóżki, kołyszą się biodra,
Szur, szur, szur, gwar, gwar, gwar,
Suną tysiące rozwydrzonych par,
- A dalej! A dalej! A dalej!
W ciemne zieleńce, do alej,
Na ławce, psiekrwie, na trawce,
Naróbcie Polsce bachorów,
Wijcie się, psiekrwie, wijcie,
W szynkach narożnych pijcie,
Rozrzućcie więcej "kawalerskich chorób"
A!! będą później ze wstydu się wiły
Dziewki fabryczne, brzuchate kobyły,
Krzywych pędraków sromne nosicielki!
Gwałćcie! Poleci każda na kolację!
Na kolorowe wasze kamizelki,
Na papierowe wasze kołnierzyki!
Tłumie, bądź dziki!
Tłumie! Ty masz RACJĘ!!!

O, ty zbrodniarzu cudowny i prosty,
Elementarny, pierwotnie wspaniały!
Ty gnoju miasta tytanicznej krosty,
Tłumie, o Tłumie, Tłumie rozszalały!
Faluj, straszliwa maso, po ulicach,
Wracaj od rogu, śmiej się, wariuj, szalej!
Ciasno ci w zwartych, twardych kamienicach,
Przyj! Może pękną - i pójdziecie dalej!

Powietrza! Z swych zatęchłych i nudnych facjatek
Wyległ potwór porubczy! Hej, czternastolatki,
Będzie dziś z was korowód zasromanych matek,
Kwiatki moje niewinne! Jasne moje dziatki!

Będzie dziś święto wasze i zabrzęczą szklanki,
Ze wstydem powrócicie, rodzice was skarcą!
Wyjdziecie dziś na rogi ulic, o kochanki,
Sprzedawać się obleśnym, trzęsącym się starcom!

Hej w dryndy! Do hotelów! Na wiedeński sznycel!
Na piwko, na koniaczek, na kanapkę miękką!
Uśmiechnie się, dziewczątka, kelner wasz, jak szpicel,
Niejedna taką widział, niejedna serdeńko...

A kiedy cię obejmą śliskie, drżące łapy
I młodej piersi chciwie, szybko szukać zaczną,
Gdy rozedmą się w żądzy nozdrza, tłuste chrapy,
Gdy ci kto pocznie szeptać pokusę łajdaczną -

- Pozwól!!! Przeraź go sobą, ty grzechu, kobieto!
Rodzicielko wspaniała! Samico nabrzękła!
Olśnij go wyuzdaniem jak złotą rakietą!
"Nie w stylu" będziesz - trwożna, wstydliwa, wylękła...

Wiosna!!! Patrz, co się dzieje! Toć jeszcze za chwilę
I rzuci się tłum cały w rui na ulicę!
Zośki ze szwalni i pralni, "Ignacze", Kamile!
I poczną sobą samców częstować samice!

Wiosna!!! Hajda - pęczniejcie! Trujcie się ze sromu!
Do szpitali gromadnie, tłuszczo rozwydrzona!
Do kloak swe bastrzęta ciskaj po kryjomu,
I znowu na ulicę, w jej chwytne ramiona!!!

Jeszcze! Jeszcze! I jeszcze! Zachłannie! Bezkreśnie!
Rodźcie, a jak najwięcej! Trzeba miasto silić!
Wyrywajcie bachorom języki boleśnie,
By, gdy je w dół wrzucicie nie mogły już kwilić!

Wszystko - wasze! Biodrami śmigajcie, udami!
Niech idzie tan lubieżnych podnieceń! Nie szkodzi!
- Och, sławię ja cię, tłumie, wzniosłymi słowami
I ciebie, Wiosno, za to, że się zbrodniarz płodzi!

i na dokladke:

Zycie to jest teatr -- mówisz, ciagle opowiadasz.
Zycie to jest tylko kolorowa maskarada.
Wszystko to zabawa, wszystko to jest jedna gra.
Przy otwartych i zamknietych drzwiach -- to jest gra.

Zycie to nie teatr -- ja ci na to odpowiadam.
Zycie to nie tylko kolorowa maskarada.
Zycie jest straszniejsze i piekniejsze jeszcze jest.
Wszystko przy nim blednie, blednie nawet sama smierc.

Ty i ja -- teatry to sa dwa, ty i ja.
Ty, ty prawdziwej nie uronisz lzy.
Ty najwyzej w góre wznosisz brwi
Nawet kiedy zle ci jest, to nie jest zle,
bo ty grasz.

Ja dusze na ramieniu wiecznie mam
Caly jestem zbudowany z ran
Lecz kaleka nie ja jestem tylko ty
Bo ty grasz.

Jutro bankiet u artystów. Ty sie tam wybierasz.
Gosci bedzie duzo, nieodstepna tyraliera.
Flirt i alkochole, moze tance beda tez.
Drzwi otwarte potem zamkna sie, no i czesc.

Wpadne tam na chwile, zanim spuchnie atmosfera.
Wódki dwie wypije, potem cicho sie pozbieram.
Wyjde na ulice, przy fontannie zmocze leb.
Wyjde na przestworza, przecudowny stworze wiersz.

Ty i ja -- teatry to sa dwa, ty i ja.
Ty, ty prawdziwej nie uronisz lzy.
Ty najwyzej w góre wznosisz brwi
Nawet kiedy zle ci jest, to nie jest zle,
bo ty grasz.

Ja dusze na ramieniu wiecznie mam
Ca y jestem zbudowany z ran
Lecz kaleka nie ja jestem tylko ty
Bo ty grasz.

Edward Stachura-Zycie to nie teatr

-----------------------------
Zdumienie

Zamyślenie...
W zamyśleniu stąpał ścieżką
Młody bóg
Podziwiał tajemne lśnienie
Jego imię - Zdumienie

Prowadziły go małe robaczki
Na tamtym zboczu
Między młodymi brzozami
W tym zaklętym czasie
Gdy ludzie jeszcze żyli marzeniami

Nadali mu wtedy imię
Zdumienie, Szept Wiatru, Księżycowy Cień
Błądził tą ścieżką co rok w Przesilenie
Szedł za świetlikami
Małymi gwiazdkami na niebie ziemi
Były mu drogowskazem w ciemności
Małe robaczki, czy wróżki z przeszłości?

Patrzył na księżyc
Co mu przebijał przez korony drzew i między pniami
Patrzył na kępy olch
Słuchał, jak śpiewnie zawodził nocy chór
Jak tańczyły w bezruchu szkielety drzew
Jak zza olch wyszedł sam Olszy Król
By pożegnać swój świat
By zniknąć na wieki
W nieistniejącym grobie
By samemu zobaczyć
Jak z boga rodzi się człowiek

Załkał cicho
Choć może to był szmer rzeki
Albo elf już zmienił się w wilka i wył
Gdy księżyc zachodził
Gdy zbliżał się świt
Cywilizacji

Już bowiem mijał Czas Pieśni
I Opowieści
Księżyc już skrył się
Za horyzont śmierci
Gasły już oczy
I świetliki jeden po drugim gasły
Dziś to już tylko owady
Cienie skryły się w groby pod lasami
I żerują tylko nocą
Gdy snują babcie bajki do snu wnuczkom
Gdy już gwiazdy na niebie migocą

Lecz te babcie są już nieliczne
Gdy dawno odeszła pamięć
Musi umrzeć i jej wspomnienie
Spłonąć mapa ze skarbem
To, co było, zlać się z marzeniem

Spojrzał księżycowy cień nad haryzont
Tam jakiś blask wypalił się i zgasł
Zwyciężyła ciemnośc, ten blask był ostatni
Koniec tej bezwzględnej kaźni
Zhołdowana wreszcie Kraina Wyobraźni

Stał i patrzył, i nie widział
Jak świetliki zgasły wokół
Zniknął nagle Olszy Król
I sam został w mroku bóg

Ale ten ostatni blask
Wypalił mu piętno na duszy
Ono będzie bolało już zawsze
Nie będzie wiedział czemu
Będzie błądził bez wieży ognia
Będzie płonął tęsknotą - pochodnia

Wstała jutrzenka zza gór czerni
Nie było już w tym poranku bogów
Spojrzał Zdumienie na swój nowy świt
Pierwszy z wielu słodko-gorzkich

;D

Ikarowy lot

Stoję nad przepaścią losu,
mojego przeznaczenia.
Rozpościeram skrzydła wlepiam wzrok ku górze
i nic nie ma już znaczenia..
Jak orzeł jak anioł wzbijam się ku niebu
wiruję z wiatrem jak zeschły liść .
Na oślep niedbale, by predzej by dalej
od wspomnień uciekam i ta myśl "chcę z tąd wyjść ..
Jak Ikar zagubiony w otchłani nieba ,
nie pojmuję co zrobić mogę
co zrobić trzeba ..
O miłości moja o pani
o bezlitosna władczyni serc ,
strasznie palisz mnie !..
palisz swym dotykiem ranisz serce me ,
topisz wszelkie nadzieje czuję ,że płonę ,
że topnieję ..
Skrzydła mi podcinasz wiesz ?..
ja słabnę latać już nie mogę ,
więc spadam tak i spadam ..
Spadam na skały zwątpienia pustki i zapomnienia ,
rozbijam się ja i myśli moje..
Zachłanny ocean zabiera szczątki me
i słowa ostatnie rozmywa woda ..
Nic juz nie ma nic nie zostało ......

autor ( dadido )

[ Ostatnio edytowany przez: dadido 06-02-2010 09:08 ]

Coraz to z ciebie, jako z drzazgi smolnej,
Wokoło lecą szmaty zapalone;
Gorejąc, nie wiesz, czy stawasz się wolny,
Czy to co twoje, ma być zatracone?

Czy popiół tylko zostanie i zamęt,
Co idzie w przepaść z burzą - czy zostanie
Na dnie popiołu gwiaździsty dyjament,
Wiekuistego zwycięstwa zaranie!

C.K.Norwid

Boże, pełen w niebie chwały,

A na krzyżu - pomarniały -

Gdzieś się skrywał i gdzieś bywał,

Żem Cię nigdy nie widywał?



Wiem, ż w moich klęsk czeluści

Moc mnie Twoja nie opuści!

Czyli razem trwamy dzielnie,

Czy też każdy z nas oddzielnie.



Mów, co czynisz w tej godzinie,

Kiedy dusza moja ginie?

Czy łzę ronisz potajemną,

Czy też giniesz razem ze mną?

Boleslaw Lesmian

Galadriel dziękuje za wierszyk
A ten kawałek dedykuje dla ciebie

To co lubię

Lubię lato, kocham słońce, lubię kwiaty te na łące.
Lubię ciepło, letni wiatr, lubię ciszę, spokój Tatr.
Błękit nieba lazurowy, co dla lata jest typowy.

Lubię grzywę morskich fal, lubię patrzeć z plaży w dal.
Lubię szepty leśnych drzew i słowika cudny śpiew.
I koncerty żab przy wodzie, kiedy leże sobie w chłodzie.

Lubię falujące zboże, co w złotawym lśni kolorze.
Lubię czerwień przy zachodzie, gdy się słońce kąpie w wodzie.
I koncerty świerszczy w trawie, w te wieczory nastrój sławię.

Lubię księżyc w letnią noc i magiczną jego moc.
Lubię także gwiazdy lśniące, gdy na niebie ich tysiące.
I tą letnią nocną ciszę, w tedy właśnie wiersze piszę.

Lubię także słońca wschody i poranną mgłę z nad wody.
Lubię srebrne krople rosy, kiedy spaceruję bosy.
Jednym słowem lato cenię i już chyba się nie zmienię
;D
( autor nieznany )

Z SIŁĄ WODOSPADU ...

Z siłą wodospadu ,
W huraganu tempie..
Żyję tak w ciągłym pędzie ,
Mijam miasto w którym mieszkam.
Nie zauważam nic,choć pełno zmian wszędzie,
Jestem zakręcona myślami splątana ,
Tylko praca dom obowiązki cały świat wiruje,
Nie nadążam mój umysł szfankuje,
O czym tak myślę ,nie wiem sama.
Mam przed sobą cały świat,
wielką miłość,wielki strach.
Czy się uda?Czy zaufa?
Czy pokocha?Czy już zawsze będzie ze mną?
Czy zrozumie każdy śmiech,każdą z łez
Czas pokaże...ja poczekam...
w miłości nie wolno się spieszyć...
Ach,..kobieto!.. obódż się !...
( autor dadido )