Usunięte

Usunięte

Usunięte

Nenna - czyzby Zebrowski sie gdzie pojawil w okolicy?



Ironiqus - nie masz racji, smutna poezja nie znaczy dobra poezja, nie znaczy tez poezja w ogole.
poezja to raczej stan umysly a ten moze byc rozny - ja wybieram cos raczej wesolego, romantycznego i gloryfikujacego zycie i milosc, glownie z powodu wrodzonego cynizmu.

wiesz - equilibrium

Uczucia w szafie

Na samo dno szafy życia
Zepchnięte uczucia
Przywalone kupą obowiązków, przymusów towarzyskich
Albo lękiem przed zmianą
Leżą i krzyczą

Ale my wciąż żyjemy
Bo tak nas skrojono na miarę
Bo powinniśmy być tacy
Tacy ułożeni, tacy poprawni i posłuszni
Bo rodzina, bo znajomi, bo prestiż
Bo moda, bo tak wypada
Bo religia, bo w ogóle tak „się robi”...
Dostosowujemy się
Często wbrew wszystkiemu co naprawdę czujemy
I co rozumiemy.
Tylko wciąż gdzieś w środku gnębi nas pytanie
Po co nam właściwie to życie?
Po co nam w każdej chwili istnienia
I w każdym działaniu
kierowanie się czymś innym, niż naszymi uczuciami i poczuciem sensu?

Ale wiemy, że nie jesteśmy w stanie
Żyć w pełni sobą,
istnieć w prawdziwej zgodzie z naszą naturą
Bo świat jest mocniejszy
Więc dalej jak marionetki
Podskakujemy w rytm narzuconych oczekiwań
Pochodzących może czasem od tych mądrzejszych,
Ale innym razem tylko mocniejszych
lub wytrzymalszych w głupiej walce o dominację
Czujemy się wtedy przegrani
w odwiecznej grze sadystycznego wymuszania na kimś własnej woli
I gdy tak właśnie żyjemy
Jako ludzie obcy własnemu poczuciu sensu
To czy tak naprawdę w ogóle jesteśmy?
A może dzisiaj po prostu kogoś innego obudzili?...

u mnie w domu zawsze duzo bylo poezji,duzo sie czytalo...czasami tez sobie cos skrobne na karteczce...czesto sa utwory,ktore dodaja mi sil,ktore sa dla mnie wazne...kazdy ma prawo interpretowac poezje wedlug siebie po to ona wlasnie jest...kazdy odczuwa ja inaczej...dopatruje sie innej glebi....

jasnowidz jaki,czy co???
a zebys wiedzial....

a to dla Ciebie.zeby sie nie nazywalo,ze same romansidla..konia z rzedem jak zgadniesz autora...
****************************************************************



O, Boże nie daj mi zwariować!

Głodować raczej i wędrować

Z żebraczym kijem będę.

Nie przeto, bym swój rozum cenił,

że chcę zachować go, że chcę nim

górować nad obłędem.



Gdyby mi wolność zostawili,

O, jakbym puścił się bez chwili

namysłów w borów gęstwę!

W płomiennym trwałbym zamroczeniu,

śpiewał w rozkosznym zapomnieniu,

w bezładnych słów szaleństwie!



I zasłuchany w szumy morza,

I zapatrzony w dal, w przestworza,

w niebiański strop gorący -

czułbym, jak rośnie siła, wola

jak wicher tratujący pola

i las druzgocący.



Lecz bieda w tym, że przed wariatem

Jak przed straszliwym trędowatym

drżeć będą, wsadzą w klatkę,

zakłują głupka w ciężki łańcuch

i zaczną, niczym psa w kagańcu,

przedrzeźniać cię przez kratkę



A w głuchą, smutną noc usłyszę

nie swist słowika tnący ciszę,

nie szumne pieśni lasów,

lecz towarzyszy jęk przewlekły

dozorców nocnych groźby wściekłe

i wrzask, i zgrzyt zawiasów.

*******************************************************************

[ Ostatnio edytowany przez: Nenna1 04-12-2007 23:13 ]

Usunięte

Sen o motylach

W moich snach bawię się z Motylami,
Ty jesteś w moich snach .
Przywołuję sny szukając naszych motyli.
Dla ciebie znajdę polanę.
Na ciebie czeka miejsce, gdzie nikt nas nie znajdzie.
Czujesz, jak w cudownym wirze tańczących motyli,
splatają się nasze dłonie, delikatny dotyk twych dłoni.
Zapraszają nas do swojego tańca.
Widzisz, te barwy?
Miliony barwnych motyli, unoszących się nad tobą.
Jeden właśnie przysiadł na twoich ustach.
Tak barwny w swej naturze.
Delikatnie porusza swymi skrzydłami, zachęcając do pocałunku.
Teraz taniec zaczyna być szalony.
Nasze pocałunki, tak czułe w swej namiętności.
Rozpływamy się w tym tańcu, zatracamy.
O, jest następny, który właśnie przysiadł.
Twoje ciało, najpiękniejsze motyle.
Teraz unoszą, nas, na swych skrzydłach w szalonym barwnym tańcu.
Czujesz jak porywają nas, w cudowny niebyt, jak stajemy się jednością.
W szaleńczym tańcu szukam twoich ust.
I, jeszcze raz i następny taniec!
Tak szybko, bo świt zaczyna zakradać się w nasz sen.
Taniec milknie, motyle już odleciały, by powrócić, w naszych snach.
Ale pozostało kilka, by w powolnych ruchach skrzydeł.
Budzić pragnienie, snu o motylach.

List pożegnalny do złudzeń
Jestem... Jestem i stoję przed Tobą.
Chcę Ci w końcu powiedzieć, że się musimy rozstać, raz na zawsze.
Dałeś mi przez chwilę, krótką chwilę, przeżyć coś, na co czekałam całe życie.
Byłeś pięknym Złudzeniem. Czułam, że żyję.
Czułam Ciebie, tak pięknie, że piękniej się nie dało.
Byłeś snem o motylach... które przez moment był realne.
Warto było żyć dla tej chwili.
Mieć Ciebie, w swoich ramionach, Twoje pocałunki, które tak cudownie odwzajemniałeś. Czułam prawdziwie, że jesteś ze mną.
Dzisiaj wiedzę Cię, moje Złudzenie.
Jak, jesteś okrutne.
Za chwilę namiętności drogo kazałeś sobie zapłacić.
Płacę... Płacę, za każdą chwilę ,którą mi dałeś.
Tęsknotą, odrzuceniem, łzami, upokorzeniem.
Trudno, mi się z Tobą rozstać.
Jeszcze w swej naiwności, pojawia się promyk nadziei że może... ale Nie!!
Nie dam się już omamić. Wiem, że zawsze będziesz tylko moim Złudzeniem.
Wielu jeszcze oszukasz, nie mam na to wpływu.
Wiem, że nie zasługujesz na moją miłość, skoro ją tak łatwo odrzuciłeś, dla innego Złudzenia.

Wiem, również, że będziesz czaić się jeszcze przy mnie. Będziesz czekać, na chwilę mojej słabości, kiedy zapragnę Ciebie przygarnąć do siebie.
Ale, ja nie chcę czuć Twojego bólu, cierpienia, upokorzenia, śmieszności.
Więc rozstaję się z Tobą.....
Chcę wrócić do życia, do ludzi, do przyjaciół.
Chcę cieszyć się życiem takim , jakie ono jest.
Nauczę się cierpliwości i poczekam na prawdziwą miłość odwzajemnioną. Taką, która zjawi się niespodziewanie, taką która uszanuje moje uczucia.
Więc mówię Ci żegnaj. Moje Złudzenie.

Puszkin Nenna, Puszkin

No zgadza sie ...konia masz ale bez rzedu...za dlugo to trwalo