No ja bym juz sie nie zalapala na PIP, obecnie jestem w dobrej kondycji. Mnie osobiscie bardzo pomogly cwiczenia kognitywno-behavioralne. Kiedys moze troche opisze, moze komus sie przyda.

Cwiczenia dla osob ze stanami lekowymi - takie jakie pamietam. Stany nie kliniczne, do ktorych trza specjalisty.

Usiadz z kartka papieru nie spieszac sie. Co przedtem robiles? O kim / o czym myslales? Czy byles sam czy w towarzystwie? Opisz swoj nastroj jaki Ci towarzyszyl. Czy odczuwales takie emocje jak smutek? gniew? moze wstyd? W jakim stopniu? Np smutek 70% w skali do 100.

Skup sie na dominujacej emocji. Jakie tzw automatyczne mysli towarzyszyly tej emocji? Chodzi o mysli mimowolne, niekontrolowane, np nie radze sobie, chodzi o zidentyfikowanie swojego mechanizmu myslowego. Podkresl jedna swoja mysl automatyczna ktora chcesz dalej analizowac. Zapisz fakty ktore potwierdzaja ta mysl. Zapisz fakty ktore zaprzeczaja tej mysli. Zauwaz ze nie zawsze ta mysl musi byc prawdziwa. Teraz dalej. Jezeli ta mysl jest prawdziwa to jaka najgorsza rzecz moze sie w zwiazku z nia wydarzyc? Moze ta najgorsza rzecz, ktora wzbudza lek, po nazwaniu nie jest az taka straszna?

Na MW? Wiekszosc

ale juz sie wydalo; )

Trochę pokręciłem z tymi skrótami. Przepraszam. SA - social anxiety czyli lęk społeczny albo fobia
MW - mutyzm wybiórczy czyli SM - selective mutism
PIP dla osób powyżej 16 roku życia
DLA - poniżej 16 tki
, żeby zobrazować o co autorowi 65 chodzi zamieszczę jeszcze raz moje opowiadanie o Piotrusiu moim synu lat 15


Small parcel

Piotr really likes manga. This is his hobby. We order a special parcel from the USA with manga gadgets. Using an e-tracking programme on his computer, Piotr checks when it was sent and where it is recently. It is a very important thing for him, if not the most important thing in his life. Moreover, the content of this parcel remains a secret for him! It is a surprise! Waiting is the worst. He constantly talks about it and asks when the parcel will be delivered, as he got a message that it landed in the UK. The parcel should be delivered today, around noon. From early morning Piotr sits on the stairs, in front of the front door. You can tell that he is nervous and tense. Somebody knocks at the door. I tell him to open the door. Piotr becomes stiff, he cannot move. Somebody knocks again. "Postman always rings twice" - I thought. For a moment nothing happens. Piotr does not move. His anxiety of strangers does not allow him to stand up - maybe he will have to say or sign something. Once more, I encourage my son to open the door. But nothing happens. I understand him completely and my heart bleeds.
A red card from the Royal Mail comes through the letter hole, with a date and place where the parcel can be picked.
.......
In the meantime
Somewhere a disadvantaged John is also waiting for his parcel. He is bustling around his kitchen on his wheelchair. The pots keep falling on the ground even though he only wants to prepare breakfast. Somebody knocks at the door. Unfortunately, this time the postman only knocked once. Before John managed to manoeuvre the wheelchair and get to the front door so he could open them, he saw the red card with the date and place, where he can pick up the parcel. He turned the air blue. He took his cap, scarf, free travel pass and few pounds. He got to the bus stop. The driver stopped, got off the bus and opened the ramp for wheelchairs. He helped the disabled to safely board the bus. The post office was not far from the bus stop where John got off thanks to the driver’s help. In front of the parcel counter there was a long queue. When the people saw the boy on a wheelchair they allowed him to go to the front. John took his long-awaited parcel, put it on his knees and came back home.
..........
In the meantime
Piotr picked up the card from the floor.
He read it.
He will not go to the bus stop, will not buy the ticket from the driver, he will not wait at the end of the queue with 20 other strangers, he will never get his long-awaited parcel. With the tears in his eyes he will show the card to his mother and she, with even bigger tears in her eyes, will nod and say "Yes. I will go with you and take the parcel."
Look at these two boys.
I do not mean to bid who is more disabled, I just want to show you how disabilities can be different from each other.
Right in front of you:
John disadvantaged but he is smiling today with his parcel on his knees;
Piotr stands on his healthy legs and has two hands. Look into his eyes.
Is he happy?
Or is he unhappy?
No. You will never know that. You will never see his eyes. His head is always bent. His face is covered by long, beautiful black hair (which have not been cut for half a year).

autor65
(Piotr's father)

Przejmujace wedlug mnie. Nad SA mozna pracowac, Autor ja jestem po psychozie z niejednym nawrotem I kiedys mowili ze raczej malo prawdopodobne zebym wrocila do pracy. Zreszta wygladalam czasem jak kloszard, glosno gadajac na ulicy przy okazji. Ale po latach troche sie u mnie zmienilo (pracuje I zarabiam ponad 30k). Pozytywnych zmian tez zycze Twojemu synowi choc nie wiem nic o mutyzmie. Powodzenia...

:D No, dzisiaj moj facet siedzi ze znajomymi a ja ukrywam sie w domu i czytam MW. Piekna pogoda. Moze jednak zdecyduje sie starac o ten PIP - tym bardziej ze ciezko mi bylo pracowac jakis czas na recepcji niedawno. Wlasnie wyczytalam ze pomagaja lekarstwa antydepresyjne, to dziwne bo biore od prawie 10 lat.

A inni sie dzisiaj opalaja?

No, slonce pomaga na wszelkie "odmienne stany swiadomosci" ; )

Za chwile na silownie. Zabukowane induction z Personal Trainer. Cwiczenia fizyczne tez podobno pomagaja
Potem znajomi przyjda posiedziec na ogrodku (tez podobo wazne, social life:D

Hmmm. Troche .To takie zmuszanie sie, zeby w ogole czyms sie zajac, zamiast sie chowac przed swiatem pod koldra; )

Myslalam, ze antydepresanty sie bierze przez jakis czas, a potem jak sie juz wszystko wyreguluje w mozgu, i sytuacja w zyciu rowniez sie poprawi , hence wplyw na rownawage neurotransmitterow (; ) to potem mozna te tabletki give up? A ty mi tu wyskakujesz, ze do konca zycia, albo przynajmniej przez 10 lat

Nie lubię opalania. Relaksuję się w cieniu z książką.

Moi lekarze na NHS boja sie ze mi odstawia lekarstwa a ja sie rozkleje, i mowia mi ze moglabym duzo stracic co juz odzyskalam w czasie przyjmowania lekarstw. Na moj maly rozum to oni boja sie odpowiedzialnosci bycia tym co schodzi ze mna z lekarstw i zebym nie chciala jakiegos odszkodowania a nie ile ja strace...

Ja osobiscie sie akurat nie opalam dlatego ze i tak nie przynosi to efektow. Za to nauczylam sie nie wstydzic swojej karnacji milk bottle- za mlodu w Polsce modna byla tylko skora opalona w lecie.