Uwaga tasiemiec 😉Odbilismy od Tematu, gdyz zawezil sie on do serwowania wyroków przez cześć dyskutantow, na osoby chore na alkoholizm, brak rozeznania przez nie, roznic miedzy: pijaczkiem,a chorym uzaleznionym i proby wyjasnienia istoty problemu choroby alkoholowej. Tematem jest Meska Depresja. Moze Was zaciekawia fragmenty wywiadu, w ktorym uslyszcie dyskusje o... Zdrowiu i zwiazku depresji z chorobą alkoholową. I swoistej matni, w ktora, z,, wyboru,, wpada osoba uzalezniona.
Co było pierwsze: depresja czy alkoholizm?
O depresji osób uzależnionych od alkoholu z dr. n. med. Bogusławem Habratem, kierownikiem Zespołu Profilaktyki i Leczenia Uzależnień Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie, rozmawia Monika Stelmach (fragmenty, sory bo to tasiemiec)
MT: Depresja jest skutkiem czy przyczyną alkoholizmu?
DR BOGUSŁAW HABRAT: To zagadnienie w latach 80. XX wieku było przedmiotem wnikliwego zainteresowania naukowców. Próbowano tłumaczyć alkoholizm tzw. samoleczeniem zaburzeń afektywnych. Sugerowano, że znaczna część alkoholików ma pierwotne zaburzenia depresyjno-lękowe, które łagodzi spożywaniem alkoholu. Koncepcja była nośna społecznie, ponieważ destygmatyzowała alkoholików, ukazując uzależnionych nie tyle jako ofiary swojej beztroski, ale jako ponoszących skutki nieleczonej choroby afektywnej. W latach 80. weszła duża grupa leków przeciwdepresyjnych, które zaczęto stosować również u osób uzależnionych od alkoholu.
Dwa typy
C. Robert Cloninger pod koniec lat 80. XX wieku wyróżnił dwa typy uzależnionych:
1. Obciążenie genetyczne ma mniejsze znaczenie, a jeśli już można je stwierdzić, wiąże się ono z występowaniem w rodzinie przypadków zaburzeń nastroju. Dotyczy głównie kobiet z takimi cechami osobowości jak neurotyczność, depresyjność, lękowość. Osoby te najczęściej późno, bo po 25. r.ż., zauważają, że alkohol doskonale łagodzi cierpienie związane ze stanami lękowo-depresyjnymi. I powtarzają to „samoleczenie”. Choć piją mniej niż osoby z typem drugim alkoholizmu, relatywnie szybko doznają większych szkód zdrowotnych. Stosunkowo chętnie podejmują leczenie i są zadowoleni, że terapia przynosi skutek. To tzw. wdzięczni alkoholicy. Wstydzą się i przepraszają za to, co się stało (darujcie sobie kąsliwe komenty 😉
. Niezależnie od motywacji i zaangażowania w leczenie, nawroty są częste, a ich skutki poważne, z samobójstwami włącznie. Lekami z wyboru są nowsze leki przeciwdepresyjne o działaniu sedatywnym. Niejasna jest skuteczność leków normotymizujących.
2. Ten typ alkoholizmu ma podłoże genetyczne i dotyczy głównie mężczyzn („transmisja ojca na syna”
. Obok czynnika genetycznego istotną rolę odgrywa powtarzanie wzorców zachowania, jakie występowały w rodzinie. Osoby predysponowane do alkoholizmu genetycznego wcześniej, bo ok. 15. r.ż., sięgają po alkohol. Piją bardzo dużo, najczęściej jedynie z krótkimi przerwami. Mimo to do uzależnienia dochodzi później niż w przypadku typu pierwszego, a ciężkie powikłania pojawiają się również relatywnie późno. Osoby te niechętnie podejmują leczenie. Najczęściej kończą je po detoksykacji i rzadko decydują się na terapię odwykową. Większość twierdzi, że pije tyle, co ich otoczenie, co często jest prawdą, ale też stanowi zły punkt odniesienia.
Tak więc, chociaż uzależnionych od alkoholu typu drugiego, tzw. genetycznych, jest w społeczeństwie więcej, to częściej na terapię trafiają osoby z typem pierwszym, u których należy stosować leczenie kombinowane depresji i alkoholizmu.
Badania z końca lat 80. potwierdziły koncepcję „samoleczenia”, jednak przywróciły stosowne proporcje. I tak osoby z tzw. podwójnym rozpoznaniem (alkoholizmem i zaburzeniami depresyjnymi) dzielą się następująco: 85 proc. na skutek alkoholizmu cierpi na depresję, a tylko 15 proc. są to pacjenci, którzy najpierw mieli zaburzenia natury depresyjnej i lękowej, a w efekcie „samoleczenia” popadli w uzależnienie. Te badania przywróciły granice zdrowego rozsądku. Bo przypadki „zapijania depresji” faktycznie się zdarzają, ale jest to zjawisko stosunkowo rzadkie.
Zróżnicowanie kliniczne różnych form alkoholizmu znalazło potwierdzenie w badaniach i stało się podstawą nowoczesnych typologii.
MT: Jak ważne jest zdiagnozowanie depresji u osób nadmiernie pijących?
B.H.: Szacuje się, że 75-80 proc. osób pijących nadmiernie i uzależnionych ma stany depresyjne
MT: Czym różni się leczenie depresji osób uzależnionych od nieuzależnionych?
B.H.: Leczenie przeciwdepresyjne osób uzależnionych jest szczególnie trudne. Są to pacjenci mniej przewidywalni, ponieważ zdarzają się, czasami nieoczekiwanie, nawroty uzależnienia. Łączenie leków z alkoholem może powodować poważne konsekwencje zdrowotne, a nawet zagrażać życiu. Znane są przypadki, że u osób z tendencjami samobójczymi pojawia się pokusa, żeby dużą dawkę leków przeciwdepresyjnych zapić alkoholem. Dostają do ręki łatwe, estetyczne narzędzie do samounicestwienia się.
Pojawia się więc pytanie: czy najpierw należy leczyć alkoholizm, czy choroby afektywne. Najczęściej równolegle stosuje się i psychoterapię uzależnień, i farmakoterapię przeciwdepresyjną.
Terapia uzależnienia od alkoholu u osób z nieleczoną depresją jest mało skuteczna, bo często nie są one w stanie podjąć tak dużego wysiłku pracy nad sobą. Powinni przede wszystkim szybko mieć wdrożone leczenie przeciwdepresyjne. O ile standardy medyczne postępowania z osobami z „pojedynczymi” rozpoznaniami psychiatrycznymi są stosunkowo dobrze opracowane, to w przebiegu tzw. podwójnych rozpoznań sprawa jest o wiele bardziej skomplikowana, bo relacje między dwoma lub więcej zaburzeniami są bardzo zróżnicowane. Najczęściej trzeba stosować zindywidualizowane postępowanie. A wtedy wiele zależy od wiedzy i doświadczenia lekarzy i terapeutów.
MT: W tym momencie pacjent stwierdza, że od leków przeciwdepresyjnych można się uzależnić.
B.H.: Dzisiaj leki na depresję są pod tym względem całkowicie bezpiecznie
MT: Dlaczego lekarze nie pytają o uzależnienia?
B.H.: Na akademiach medycznych jest około 120 godzin na całą psychiatrię, średnio cztery godziny poświęca się uzależnieniom. Wykładowcy często skupiają się na ciężkich, ale rzadkich przypadkach powikłań poalkoholowych.
Mało gdzie mówi się przyszłym lekarzom, w jaki sposób taktownie rozmawiać o piciu alkoholu, paleniu tytoniu i zażywaniu innych substancji, jak rozpoznać uzależnienie u negującego pacjenta i jak go zmotywować do leczenia .
Caly tekst tu
Wywiad
=====
Skomentuje krótko : nie brne z zapalem w tą dyskusje , bo nawet wsrod medykow wiedza o chorobie alkoholowej bywa mierna, a co tu mowic o wyedukowanym spoleczenstwie.
Staram się rozmówców uczulac na to, że bez względu na to jakie maja wlasne doswiadczenia zyciowe i jak nagatywne mają poglady ogolne o osobach uzaleznionych, to nie tędy droga by z ofiary czy widza, stać się,, katem,, ...
[ Ostatnio edytowany przez: AbacusII 03-06-2021 16:04 ]
tak mowisz o bezdomnych... Przykre.
Wczytuję dane...