Jest w życiu każdego człowieka czas gdzie zaczyna się zastanawiać nad tym co było , nad tym co zrobił źle czy aby na pewno tak powinno być ja właśnie jestem na takim etapie w Polsce mieszkałam bardzo długo związała się z facetem o 10 lat młodszym jakieś 10 lat temu dochowalismy się syna wspaniały chłopak i to juz jest pod górkę zaczęła się przemoc domowa nie szukam winnego w związku zawsze są dwie strony lecz to ja nosiłam znamiona tej przemocy leczylam się z uzależnienia od partnera który był i gdy człowiek zaczol się oswajac z rzeczywistością bycia sama dochodził do siebie po traumie on się znów zjawił hm... ktoś może powiedzieć dwa razy do tej samej wody się nie wchodzi no cóż... weszłam, długo długo rozmawialiśmy Oki dałam szanse i wszystko było by dobrze gdyby nie częściowa powtórka z rozrywki zdarzylo się ze znów pojawiła się przemoc schemat zawsze był ten sam on coś przeskrobal ja się tym denerwowalam a on usilnie wywoływał we mnie poczucie winy i gdy podniósł rękę miał zawsze wytłumaczenie ze sama jestem sobie winna to on się obrażał to on czekał ze ja wyciągnę rękę i tu przyznaje się popełniła niewybaczalny błąd tak go nauczyłam ze nieistote co by się działo to ja miałam wyrzuty sumienia i to ja źle się z tym czułam i tak upłynęły 3 lata z 10 lat związku kilka lat temu stracił kontakt z ojcem znalazł go nie dawno wszystko potoczyło się szybko kontakt wyjazd za granicę on później ja synem i tu znów się zaczęło nie,reki nie podnosi lecz zaczęło się uprzykszanie życia tu mieszkamy razem w domu jego ojca,ojciec ma nową żonę syna a on poczuł się pewnie bo niby jest u siebie choć to nie prawda ciągle uwagi "nie mow", "nie rób tak", źle robisz to nawet ostatnio skoczył na mnie z buzia przy wszystkich ze mam się kąpać wtedy kiedy on mi karze ciągle zwracanie uwagi ciągle ignorowanie nawet syn przestał tak właściwie istnieć ja rozumiem ze znalazł ojca ale to 30 letni facet a zachowuje się jak dziecko chodzi za nim nadskakuje ja i syn przestalismy istnieć co jest jeszcze bardziej wkurzające to mam dość słuchania za moimi plecami jaka to ja zła jestem jak to on jest źle przeze mnie traktowany ciągle zdarza się że obgaduja mnie on i ojciec za moimi plecami on jest tak fałszywy ze jest gotowy mnie z gnoic żeby tylko siebie pokazać jako biednego chłopczyka mam dość czuje się jak smieec czasami chciałabym przestać czuć ktoś powie...masz syna skup się na nim racja tylko jak żyć pod jednym dachem gdy coś takiego się dzieje uciec! Gdzie niemyslec,nie da się przwstac czuć,niewykonalne dość mam słuchania i patrzenia jak on manipuluje ludźmi ojciec daje mu mądre rady a on je stosuje na mnie ja nie umiem i niechce być jak lalka robić i żyć poddyktando jego bo takimi madrosciami go karmi ojciec a on w wieku 30 lat robi wszystko bez namysłu krzywdzac tym samym mnie i własnego syna bo i jemu się też dostało jestem powoli na skraju nerwicy rozmowy o tym ze źle mnie traktuje kończą się niczym ojciec wtraci swoją filozofię i po.... on nic złego nie widzi w jego zachowaniu tylko to ja jestem tą wredna,zepsuta zmęczona jestem to jak walka z wiatrakami bez sensu wie ze 1 raz w życiu wyjechałam po za granicę jemu łatwiej on spalił wszystkie mosty za sobą jemu łatwiej zachowuje się 16 gowniarz chłonie wszystko jak gąbka a co zemna i z synem co z naszą rodzina jeśli jest to jeszcze rodzina. Wyrzuciła to z siebie nie znam tu nikogo by z kimś pogadać a teraz możecie mnie zlinczowac. Jest mi trochę lżej

zlinczowac? a za co, jak tego czytac sie nie da bez zadnych znakow przystankowych, bez logiki w zdaniach, bez stylistyki...

ech, a mowi sie, ze kiedys uczono lepiej, chyba ze to 10-letni syn pisal

Wybacz ze nie ma przecinkow i innych znaków interpunkcyjnych,pisanie pod wpływem emocji nie wpływa dobrze na pisownię.

nie bardzo rozumiem co maja emocje do gramatyki i szacunku autora do czytelnika?

ps. zawsze mozna przeczytac zanim kliknie sie przycisk 'wyslij', zawsze mozna edytowac post...

Kto, z
kim mieszka?ile lat ma syn 10-16?,pogadac zawsze mozna,ale zeby zmienic sytuacje trzeba dzialac,zdecydowanie,samodzielnie,od zaraz

Masz trzy wyjścia
1. Wracasz do Polski
2. Uczysz się intensywnie języka od teraz, szukasz pracy i stajesz na własnych nogach.
3. Nie robisz nic i tkwisz w tej sytuacji.

Pierwsze dwa podchodzą pod układanie w szafie.
Trzecie oznacza lenistwo.
Mój przepis na szczęśliwy związek to jest taki:
Gdy kobieta nie ma racji to mówię "przepraszam" i idę po kwiaty.
..."mam się kąpać wtedy kiedy on mi karze"
ma być: ..."ze mam się kąpać wtedy kiedy on mnie karze"
Zapewne wszystkim nam jest przykro że nie spotkałaś księcia, ale zastanawiam się, czy to Twój pantofelek poniewierał się w sali balowej.
I jestem pewien, że cobyśmy tu nie napisali, to jeżeli sama sobie nie będziesz chciała pomóc, to nikt nie może Ci pomóc.
Każdy żyje jak sam sobie ułoży. Jeżeli już raz wróciłaś, czy pozwoliłaś aby wrócił to jeszcze długo będziesz narzekała na swój los.
Życzę powodzenia i pamiętaj że płaczem to nic nie zwojujesz.

Racja sama musze zawalczyć o siebie. Tak jak ktoś napisał up wybieram bramkę numer 2 uczę się języka i priorytet, praca, tylko póki co to bardzo dolujace zajęcie gdy ciągle nic. No ale jutro nowy dzień może nowe ogłoszenia będą zobaczymy

Już komuś pisałem, w Oxfordzie pracę dostaniesz, gwarantuję. Gorzej bo na pokoik nie mam namiarów. Pokoje są, ale nie w mojej mocy zapewnić... Tę pracę bez języka, podszkolisz język to będzie lepsza.

Slowotok trudny do zrozumienia.
Wlasciwie o co chodzi?
Skoro w Pl dzieci mialy szkole, utrzymanie, autorka topiku - prace, dach nad glowa, to skad wyjazd bez zaplecza finansowego, bez znajomosci jezyka, za to z oczekiwaniami?
Skoro bylo wiadome, jak wyglada uklad miedzy partnerami i dobrze sie nie dzialo przed wyjazdem?
Wlasciwie wybor powinien byc troche inny, powrot do kraju, ogarniecie tematu i swiadomy, przygotowany ewentualny wyjazd do UK, badz okreslenie terminu ostatecznego do znalezienia pracy, opanowania podstaw jezyka, jesli nie wyjdzie - pierwsze rozwiazanie.
Bo w takim ukladzie bez jezyka, bez pracy mozna sobie trwac dlugo i nic sie nie zmieni, chyba, ze partner straci cierpliwosc.