2014-03-26 14:49:14, lady_disaster napisał(a):
Nie, nie jestem. Przyechałam tu prawie 5 miesiecy temu i od razu zaczęłam żałować. Zarówno praca, ludzie, tudzież mentalność wyspowo-polacza jak i "angielszcza" doprowadza mnie czasem do szału.
Na dzień dzisiejszy powiem, że czekam tylko na możliwość wybycia gdzie indziej.

2014-03-26 15:37:54, ewa28300 napisał(a):

Odpowiadając na twoje pytanie: tak, jestem szczęśliwa I nie ma to kompletnie związku z pieniędzmi czy zakupami. Zwyczajnie lubie swoje zycie

Natomiast co do Polski to miałam podobnie jak ty. Polskę kochalam, ale jej nie lubiłam. Jeśli to ma sens? Uważałam, ze wszedzie indziej jest lepiej, częściej, kolorowiej. Myliłam sie i wiele rzeczy docenilam pozniej. Ale tez z perspektywy "pozniej" wiele wad Polski mi sie wyostrzylo i teraz Polska działa na mnie jak zapalone światło w ciemnym pokoju. Lubie tam jeździć i jade za kilka dni pozwiedzac i zjeść z rodzina niedzielny obiad. Obawiam sie, ze beda chcieli co niektórzy zagonic mnie do kościoła. I to mnie wkurza wtykanie nosa w nie swoje sprawy, zadawanie osobistych pytań bez najmniejszego zazenowania, wmawianie ci jak masz żyć, co powinnas, a czego nie powinnas, a jeśli powinnas to najlepiej kiedy. No i ludzie na ulicy z minami jakby ich z krzyża zdjęli.

2014-03-26 15:37:54, ewa28300 napisał(a):
Cranberry ja tez strasznie tesknilam przez jakis czas. Brakowało mi wszystkiego, wszystko było inne. Pogoda, mentalność ludzi, krany, ruch uliczny, jedzenie. Wszystko.
Z czasem zaczęłam z tej nowej rzeczywistości "wyrywac" cos miłego dla siebie każdego dnia. Czy to nowy smak, którego wcześniej nie znałam, nowy produkt, kosmetyk, który okazywał sie rewelacyjny, a po miesiącu nie mogłam juz sobie bez niego zycia wyobrazić. Nowe znajomosci, nowe miejsca, ktore zaczynalam coraz bardziej lubić. Jak zwykły park czy ulubiona knajpka. W Polsce miałam "swoją" fryzjerke, dentyste, kosmetyczke itd. Na poczatku mi tego brakowało, teraz juz nie bo wszystko tu na miejscu.
To jest troche tak jak z siedzeniem w jasnym pokoju, w ktorym ktoś nagle zgasi światło. Na poczatku czujesz sie obco, niepewnie bo nic nie widzisz chcesz to światło włączyć, szukasz gniazdka Ale z czasem twoje oczy zaczynaja sie przyzwyczajać do ciemności, rozpoznajesz kształty i czujesz sie juz w tym pokoju zupełnie u siebie i bezpiecznie, a kiedy ktoś znów włączy światło zwyczajnie cie ono razi.
Moze to głupi opis, ale mysle, ze obrazuje pewien schemat, który w nas zachodzi kiedy znajdujemy sie w nowym miejscu, miescie, kraju, na dłużej.

Odpowiadając na twoje pytanie: tak, jestem szczęśliwa I nie ma to kompletnie związku z pieniędzmi czy zakupami. Zwyczajnie lubie swoje zycie

Natomiast co do Polski to miałam podobnie jak ty. Polskę kochalam, ale jej nie lubiłam. Jeśli to ma sens? Uważałam, ze wszedzie indziej jest lepiej, częściej, kolorowiej. Myliłam sie i wiele rzeczy docenilam pozniej. Ale tez z perspektywy "pozniej" wiele wad Polski mi sie wyostrzylo i teraz Polska działa na mnie jak zapalone światło w ciemnym pokoju. Lubie tam jeździć i jade za kilka dni pozwiedzac i zjeść z rodzina niedzielny obiad. Obawiam sie, ze beda chcieli co niektórzy zagonic mnie do kościoła. I to mnie wkurza wtykanie nosa w nie swoje sprawy, zadawanie osobistych pytań bez najmniejszego zazenowania, wmawianie ci jak masz żyć, co powinnas, a czego nie powinnas, a jeśli powinnas to najlepiej kiedy. No i ludzie na ulicy z minami jakby ich z krzyża zdjęli.