2012-06-17 18:32:44, Monster napisał(a):
Hej,

Rozumiem doskonale poczucie samotnosci. Sama sie z nim zmagam od jakiegos czasu i nie potrafie poradzic. Na poczatku stosowalam wszystko co tu wielu stara sie doradzic, chodzilam na silownie, basen, kursy, robilam co moglam, wychodzilam do ludzi gdzie sie dalo i jak sie dalo. Na poczatku wystarczalo, mialam sie z kim spotkac, umowic na kawe itd..po kilku latach jednak zaczelam czuc jakbym oszukiwala sama siebie, ta ciagla pogon za wypelnianiem sobie czasu na sile, za szukaniem zainteresowan podczas gdy w sercu dalej byla pustka...To miejsce, Anglia nie sprzyja..Nie wiem czy to emigracja sama w sobie czy wlasnie problem w specyfice tego miejsca ale ja po prostu potwornie sie tu czuje..Usiwadomilam sobie ze w Polsce staralam sie duuzo mniej, tez mam za soba wyjazd do obcego miasta gdzie nikogo nie znalam i nie czulam sie az tak..te same czynnosci ten sam tryb zycia w Polsce nie powodowal takiego poczucia wyobcowania i samotnosci. zwykle wyjscie do sklepu, spacer cieszyly mnie jakos bardziej niz tu najciekawsze zajecia. Tu mam wrazenie ze musialabym wypelniac sobie kazda, doslownie kazda minute dnia czyms dosc intensywnym zeby odciac sie od tych nieciekawych mysli i uczuc. to troche jak ucieczka przed tsunami, dopuki biegniesz pedzisz jestes kilka krokow przed jakos jest ale jak juz zabraknie tchu jak przystaniesz na chwile to wszystko powala znow na dno...nie chce zyc ciagle uciekajac przed czyms, ciagle na sile wypelniajac sobie dzien tak zeby uciec sama pzred soba..a gdy przystane, gdy musze odpoczac posiedziec w domu wraca to pzerogromne poczucie innosci wyobcowania i poczucia ze nie lubie nie znosze tego miejsca i nigdy nie poczuje sie tu jak w domu..co tu jednak zrobic gdy w polsce zwyczajnie nie mam do czego wrocic? nie mam rodziny juz zadnej, znajomi maja swoje zycie, porozsiewani po calej polsce..perspektywy na prace stala pewna i przyzwoicie platna sa znikome..co wiec pozostaje? prosze mnie nie krytykowac mowiac ze jestem jakas nie przystosowana. jestem bardzo otwarta, bardzo wesola gdy juz z kims rozmawiam. nie zale sie nie wylewam swoich problemow na kazdego, zazwyczaj udaje ze wszystko ok ale ja po prostu nie potrafie tu zyc..nie wiem co to jest, ludzie sa mili, praca jest ale ja z tymi ludzmi nie potrafie miec takich relacji takiego serdecznego kontaktu jak w polsce. cos we mnie jest tez tutaj innego, cos czego nie potrafie zidentyfikowac, cos co sprawia ze czuje sie jak inny czlowiek cokolwiek bym robila. przeraz mnie tez kontakt z innymi emigrantami, ludzmi ktorzy spedzili tu duuzo wiecej lat niz ja i jak sie zaglebie w ten temat z nimi to prawie kazdy ma w oczach lzy mowiac ze do tej pory nei potarfia sie tu poczuc jak w domu..poznalam ludzi ktorzy wyemigrowali do innych krajow i mam wrazenie ze zaklimatyzowali sie zdecydowanie lepiej..np hiszpania, wlochy..nie wiem moze tamtejsza mentalnosc jest bardziej zblizona do naszej? w koncu tutaj oprocz tego ze ludzie sa mili nie widze w ludziach niczego co by mnie w nich pociagalo..czegos mi w nich brak, nie potrafie do konca byc z nimi soba, mamy inne spojzrenie na swiat, wszystko widzimy inaczej..to nie pozwala mi sie pozbyc tej dziwnej bariery i byc do konca soba.
czesto przeklinam dzien w ktorym tu przyjechalam..w polsce nie bylo idealnie, brakowalo pieniedzy ale moje zycie mialo lepszy smak. teraz po latach zamknelo sie dla mnei wiele drzwi w polsce, chocby stare znajomosci i pzryjaznie rozmyly sie gdzies a nowych nie bylo kiedy stworzyc bedac tutaj..jak tu zyc kidy tu nigdy nie bede szczesliwa a w polsce obawiam sie nic dobrego mnie nie czeka po tylu latach emigracji..ech