Gdyby mierzyć bogactwo poziomem konsumpcji, komfortu życia i dostępności rozrywek, warunków życia mógłby nam pozazdrościć niejeden księciunio sprzed rewolucji przemysłowej. Wprawdzie dawna arystokracja miała do wyłącznej dyspozycji większe metraże i areały, zdrową żywność i czyste powietrze, lokajów do usług i folwarczne dziewki na skinienie (kryterium dla erotomanów), ale cóż to za mecyje w porównaniu ze zdobyczami współczesnej cywilizacji. No bo który osiemnastowieczny baron mógł przefrunąć z ponurego zamczyska na plażę do Tajlandii, narty w Dolomity, kurs nurkowania do Hurghady. Który przystrojony fontaziem hrabia mógł odpalić w swoim salonie z kominkiem Netflixa i zanurzyć się w magicznym świecie hollywoodzkiej wyobraźni. Która niespokojna margrabianka mogła przez Tindera zaopatrzyć się w kochanka na jedną noc bez wywoływania obyczajowych sensacji.
Sami rozumiecie – kiedyś było gorzej, dziś jest ewidentnie lepiej. Z takim postawieniem sprawy można wprawdzie zręcznie polemizować. Ale jeśli chcemy uniknąć filozoficznego czwórpodziału włosa, wypada docenić osiągnięcia cywilizacji. Dzięki nim nasze standardy i oczekiwania wobec życia zmieniły się do tego stopnia, że wielu z nas dopadł kompleks księżniczki na ziarnku grochu. Zamiast cieszyć się z lodówek wypełnionych przysmakami z dyskontów i szaf wypchanych ciuszkami z outletów, grymasimy na podatki, podwyżki cen usług komunalnych, inflację, niegospodarność włodarzy w zarządzaniu środkami publicznymi itede, itepe. Niektórzy rozzuchwalili się do tego stopnia, że bulwersują się kwestiami zupełnie abstrakcyjnymi i oderwanymi od codziennego doświadczenia – jak rosnące rozwarstwienie majątkowe.
Ech, przewraca się współczesnym w główkach, a świadectwem tego, jak bardzo, jest ostatni raport Oxfamu. Ostatni, jak również wiele poprzednich, bo na tle poprzednich kolejne wypadają jeszcze bardziej zuchwale – zuchwale odnotowując, że sprawy idą ku gorszemu. Otóż, z raportu najnowszego wynika, że 26 najbogatszych osób na świecie posiada tyle majątku, ile połowa światowej populacji z dolnego przedziału skali majątkowej. Połowa światowej populacji to połowa z 7,6 miliarda, czyli 3,8 miliarda, czyli całkiem sporo. Takiej liczby niewolników nie miał żaden faraon, ani nawet kilka pokoleń faraonów. Można by zgłosić zastrzeżenie, że przecież wspomniane 3,8 miliarda to nie żadni niewolnicy w stosunku do 26 najbogatszych osób, ale takie zastrzeżenie wypadałoby udowodnić. Nie jestem pewien, czy byłoby to łatwe.
No bo weźmy taki przykład. Numer jeden na liście krezusów – to znaczy na oficjalnej liście krezusów, bo pieniądze lubią ciszę, więc gdy wokół nich pojawia się celebrycki poszum, to prawdopodobnie w celu odwrócenia uwagi od tego, gdzie jest ich najwięcej – jest Jeff Bezos, szef koncernu Amazon. Koncern Amazon to taki e-sklep, tylko że największy na świecie. Gdyby porównać do go systemu operacyjnego, byłby czymś w rodzaju Windowsa – nawiasem mówiąc, dzieła innego z największych krezusów na świecie. Z Amazonem i Windowsem jest wprawdzie tak, że można z nich nie korzystać, ale na takiej zasadzie, jak z internetu i telefonu. Bo z internetem i telefonem jest tak, że można bez nich żyć, ale głównie pod mostem, ewentualnie w lesie.
Stan posiadania klasy najbogatszych urasta do poziomów surrealistycznych. Równie surrealistyczny wydaje się fakt, że o zjawisku mówi się na marginesie debaty publicznej, w zdawkowych komentarzach do raportów organizacji pozarządowych.
