#PAF100: historia Polskich Sił Powietrznych

100-lecie odzyskania przez Polskę niepodległości wiąże się nierozerwalnie z historią najnowocześniejszego rodzaju broni polskiej armii jakim w XX i XXI wieku jest lotnictwo.



Pierwszy lot bojowy

Już po zakończeniu I wojny światowej podczas walk o odzyskanie niepodległości na wschodnich granicach i w polskim zwycięstwie przeciwko niemieckim okupantom, jakim było Powstanie Wielkopolskie w latach 1918-1919, doceniono wartość samolotów jak i silników oraz niezbędnych do ich utrzymania baz lotniczych i warsztatów. Zdobycie znacznej ilości sprzętu na poznańskiej Ławicy i hali sterowcowej na Winiarach umożliwiło stworzenie Eskadr Wielkopolskich, które wkrótce zostały przeznaczone do obrony wschodnich granic podczas wojny polsko-bolszewickiej. W tym samym czasie o polskość walczyli lotnicy we Lwowie, gdzie 5 listopada 1918 r. w obronie miasta por. Stefan Bastyr i por. Janusz de Beaurain odbyli pierwszy w historii lot bojowy samolotu polskiego. W rejonie Lwowa 24 lutego 1919 r. odniesiono również pierwsze zwycięstwo powietrzne w dziejach polskiego lotnictwa wojskowego. Lotniska opanowane przez polską armię w Krakowie i Warszawie dały możliwość budowy pierwszych dywizjonów Polskich Sił Powietrznych.

Żwirko i Wigura

Walka o ustalenie granic z Ukrainą i Rosją Sowiecką trwała dwa lata i kosztowała życie 154 polskich lotników. Kontynuacja walki i jej powodzenie byłyby niemożliwe bez zakupów zagranicznych z Włoch, Francji i Niemiec oraz daru brytyjskiego króla Jerzego V – 30 samolotów bojowych. Zakończenie wojny polsko-bolszewickiej w 1921 r. stało się impulsem do rozwoju armii i lotnictwa, składającego się z 13 dywizjonów i 67 samolotów bojowych. Sformowanie siedmiu pułków lotniczych w najważniejszych miastach Polski (Warszawa, Kraków, Poznań, Toruń, Lwów i Wilno) w latach 1920 związane było z planami ekspansji i zakupami ogromnej liczby sprzętu lotniczego we Francji. Uruchomienie własnej produkcji samolotów wszelkiego typu na szerszą skalę udało się dopiero w latach 1930.

Lata 1930 to również narodziny legendy lotników polskich, takich jak zwycięzcy konkursu samolotów turystycznych w 1932 r. Franciszek Żwirko i Stanisław Wigura, którzy stali się bożyszczami tłumów, oraz Stanisław Skarżyński, który w 1933 r. ustanowił rekord świata dla najmniejszego samolotu, który samotnie przemierzył Atlantyk. Dołączyli do nich święcący triumfy na arenie międzynarodowej baloniarze i szybownicy.

Szkoła w Dęblinie

Dzięki Lidze Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej (LOPP), powołanej 90 lat temu, lotnictwo stawało się powszechnie dostępnym sportem w Polsce, a na licznych szybowiskach i lotniskach organizowanych przez LOPP kształcono pilotów sportowych oraz przyszłych lotników wojskowych. Zasilali oni szeregi utworzonej w 1925 r. Wyższej Szkoły Oficerskiej Sił Powietrznych oraz kilku innych szkół lotniczych. Wyższa Szkoła Oficerska Sił Powietrznych, którą w 1927 r. przeniesiono z Grudziądza do Dęblina, wykształciła do wybuchu II wojny światowej blisko 1000 pilotów i obserwatorów wojskowych.

Tagi: polscy lotnicy, lotnicy, II wojna światowa, Hermaszewski, szachownica, historia

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: