Polski żeglarz pobił rekord świata

Żeglarz wypłynął z Plymouth 19 sierpnia 2017 roku i ruszył by okrążyć Ziemię w rejsie non-stop dookoła trzech wielkich przylądków. W październiku jego jacht „Atlantic Puffin” wpłynął na wody Oceanu Południowego na którym pozostał przez 128 dni. Były to najzimniejsze dni żeglugi, wielokrotnie w padającym śniegu przy temperaturze nawet poniżej 5°C.

Z biegiem czasu, wyjątkowo trudna, oceaniczna żegluga niekorzystnie wpływała na stan sprzętu. Na pokładzie zaczęły pojawiać się awarie – m.in. uszkodzony został wiatromierz, główny panel słoneczny, silnik autopilota elektrycznego. Szymon planując rejs wziął pod uwagę różne scenariusze i był przygotowany na samodzielne rozwiązanie pojawiających się przeciwności sprzętowych. Na pokładzie jachtu znalazły się m.in. narzędzia i materiały do wykonania napraw, zapasowe panele słoneczne, potrojony system autopilotów (autopilot elektryczny, hydrauliczny oraz samoster wiatrowy). Ponadto żeglarz mógł kontaktować się z lądem za pomocą lokalizatora inReach, telefonu oraz modemu satelitarnego. Dzięki temu na bieżąco można było śledzić pozycję jachtu oraz czytać informacje przesyłane przez Szymona z pokładu.



29 października 2017 na trawersie Szymon Kuczyński minął Przylądek Dobrej Nadziei, a 5 grudnia 2017 australijski Przylądek Leeuwin. Na początku lutego 2018 roku „Atlantic Puffin” wpłynął w Cieśninę Drake’a wyprzedzając planowany harmonogram rejsu o prawie miesiąc. Gonił go duży układ niskiego ciśnienia. - W ostatnich trzech dniach miałem dwa sztormy. Ten pod Hornem 9B i 6-7 metrowa fal. Ostatnie tygodnie były ciężkie. Wiatry silne i sztormowe. Bardzo zimno. W kabinie 2-5°C. Opady śniegu i deszczu – tak o  warunkach w których mijał 4 lutego Przylądek Horn mówił żeglarz.  Po dobrej wiadomości o minięciu „Żeglarskiego Everestu” z pokładu przesłana została informacja o problemie, który mógł zagrozić powodzeniu rejsu. W wyniku kolejnego tzw. „knock down” (znaczny, nagły przechył jachtu), poważnie osłabiony został maszt. Priorytetem było jak najszybsze wydostanie się z niesprzyjającego obszaru Cieśniny Drake’a, z zachowaniem maksymalnej ostrożności, by nie doprowadzić do złamania masztu. Ekipa brzegowa niezwłocznie po powstaniu awarii, wspólnie ze specjalistami od takielunku oraz stocznią Northman, przygotowała wieloetapową, propozycję awaryjnego zabezpieczenia masztu. W celu usztywnienia kolumny masztu, Szymon zastosował dodatkowe odciągi z lin Dyneema oraz w miejscu uszkodzenia wprowadził element uniemożliwiający dalsze jego odkształcanie.

Maxus 22 szczęśliwie opuścił niebezpieczną strefę, jednak ze względu na konieczność odciążenia masztu i co się z tym wiąże konieczność zredukowania używanej ilości żagli wyłącznie do przednich, najmniejszych (baby foka i foka sztormowego) prędkość żeglugi znacznie zmalała.