Uczę się czytać polską emigrację

Polskie rodziny katolickie, wychowujące swoje dzieci w duchu chrześcijańskim przygotowując swoje pociechy do Sakramentu Pierwszej Komunii Świętej często wybierają przygotowanie w kościele brytyjskim. Nie zauważają różnicy, czy tej różnicy nie ma?

Byłem na praktyce w Notthing Hill Gate. Obserwowałem przygotowania w kościele brytyjskim. Moją uwagę zwrócił fakt, że pomijano sakramentalną spowiedź, która jest bardzo ważna, ponieważ wdrożyć dziecko, że łaska jest nam dana od Pana Boga, jest bardzo trudne. Dziecko, chcąc dobrze poznać Pana Jezusa, musi nauczyć się mu mówić wszystko, co jest dla niego trudne, bolesne, wstydliwe, ciężkie, co zadaje mu ból, co spowodowało zerwanie więzi z rodzicami i rodzeństwem. Musi nauczyć się   przyznania do egoizmu i egocentryzmu. W kościele angielskim uczą, by przynieść Panu Jezusowi serce, ale Pan Jezus nie chce tylko naszego serca - prosi o przyniesienie grzechów. Tego uczy kościół katolicki. Dziecko, które przygotowuje się do Pierwszej Komunii Świętej dowiaduje się, że całe swoje życie ma ofiarować Panu Jezusowi, nie tylko to co piękne, ale także to, co jest brzydkie, bo inaczej nie nauczymy się dźwigać trudności życia.

Praca na emigracji wymaga szczególnego poświęcenia i zrozumienia, otwartości na różnego rodzaju problemy, których nie mają Polacy mieszkający nad Wisłą...

Uczę się czytać emigrację, która dla mnie tutaj jest po części zakodowana, po części zraniona. Najnowsza emigracja ma zupełnie inne możliwości, bo w ciągu dwóch godzin samolotem może znaleźć się w Polsce. Ci starsi, z innego nurtu emigracji nigdy takiej możliwości nie mieli, a kiedy teraz pojawiła się, to oni  nie mają już do kogo tam pojechać. W Polsce zachowaliśmy wszystkie tradycje, tutaj niestety nie. Dlatego ta młoda emigracja powinna jak najczęściej wyjeżdżać ze swoimi rodzinami do Polski, zabierać dzieci na wakacje, by móc przekazywać im korzenie i więzi. Wyjałowienie ziemi to jeszcze nic, w porównaniu z wyjałowieniem duszy człowieka. Nasza emigracja w Londynie z różnych lat, ze swoimi problemami, jest absolutnie niczym, w porównaniu z wewnętrzną emigracją człowieka, który emigruje i oddala się od Pana Boga. Bóg szuka człowieka, szuka nawet tej jednej zagubionej owcy, która wyrzekła się wszystkiego i dokonała apostazji.

Rozmawiała Małgorzata Bugaj-Martynowska

Więcej w tym temacie (pełna lista artykułów)

• Felieton: Kler 2
• Rodzice wypisują dzieci z lekcji religii
• Coraz więcej polskich katolików w UK
• Felieton: Sojusz gejowsko-islamski
• Londyńskie katechezy dla dorosłych