Szachy (nie) tylko dla wybrańców

Rodzicu, jeżeli chcesz mieć błyskotliwe i inteligentne dziecko, nie masz wyjścia. Musisz zainwestować w szachy. Twoje dziecko nauczy się radzić sobie ze stresem, podejmować decyzję i odnajdywać w trudnych sytuacjach. Za chwilę wyjątkowa okazja - Święta Bożego Narodzenia, a szachy do idealny prezent pod choinkę. W Polsce w szkołach wprowadzono lekcje szachów w ramach zajęć nadprogramowych. W Wielkiej Brytanii mają miejsce tylko w wybranych szkołach.

Z Mirosławem Jęckiem instruktorem gry w szachy, który używając szachowego żargonu mówi, że nie boi się dostać „trupa", rozmawia Małgorzata Bugaj-Martynowska.

Niektórzy rodzą się w czepku, inni z... szachami.

Miałem kilka lat, kiedy wszystko się zaczęło. Na moim osiedlu była świetlica, jako maluch bywałem tam. Czułem się, jak w domu. Jedną z gier, które miały tam miejsce były szachy... Piękny temat rzeka, na każdą okazję, do tańca i do różańca, na co dzień i od święta. Niemalże wszystko już napisano na temat szachów, również to, że szachy przestały już dawno być grą elitarną, królewską, chociaż posiadać umiejętność gry to rzecz z wyższej półki. Mnie urzekły, kiedy byłem jeszcze chłopcem.


Mirosław Jęcek często organizuje turnieje szachowe dla dzieci

A więc to była miłość?

Dokładnie. Kręciły mnie rywalizacje między graczami. Gra z zegarem szachowym fascynowała najbardziej. Szybko zacząłem grać. Z biegiem lat pasja stała się częścią mojego życia. Ale nie upatrywałem sobie konkretnych mistrzów, mam sympatię do kilku, np. Hikaru Nakamura. Lubię jego styl gry i rozgrywane przez niego partie błyskawiczne. Nawet go spotkałem osobiście na turnieju w Londynie, co skrzętnie utrwaliłem na fotce.

Pierwsze laury pojawiły się już w dzieciństwie?

Tak, podwójne mistrzostwo podstawówki. Wymieniłem Bruce'a Lee (do tej pory jestem jego wielkim fanem) na rzecz szachów. Miłość do szachów okazała się być silniejsza niż do karate, które uwielbiałem. Pojawiły się pierwsze sukcesy, wygrane w turniejach lokalnych i międzynarodowych - Niemcy (wtedy jeszcze Wschodnie), Czechosłowacja, Holandia i i obecnie od czterech lat UK.

Żelazna ta miłość...

Raczej stalowa, tak jak mój pierwszy szachowy klub. Nazywał się Stal i miał dwa oddziały. Jeden w Lubsku, drugi w Jasieniu. Pozostał ten z Lubska. Wychował wielu szachistów. Podczas gry szachistom zdarza się popadać w sytuacje stresowe. Emocje są duże. Powody są różne, np. brak czasu na dokończenie partii. Największe emocje wzbudzają sytuacje, gdy trzeba szybko podejmować decyzje. Stanowczość bardzo się przydaje (ktoś powiedział „Lepiej mieć byle jaki plan gry niż nie mieć go wcale”. Np. w ostatnio rozegranym turnieju drużynowym Bielski Cup w Londynie – dzielnica-Croydon (przypadkowa zbieżność nazwy turnieju z miastem Bielsko Biała, nazwa turnieju pochodzi od nazwiska). Reprezentowałem swój klub obecny tj. Crystal Palace i w jednej z partii, dostałem tzw. „trupa” (w nomenklaturze szachowej to ewidentnie przegrana pozycja z powodu dużej przewagi przeciwnika, materialnej lub pozycyjnej). Przeciwnik młody w wieku ok. 15-16 lat, styl gry agresywny i dokładny, widać było pewność na twarzy i radość z wygranej pozycji, ale w szachy wygrywa ten, kto powie przeciwnikowi pierwszy szach i mat. Przygotowałem pułapkę matową i w odpowiednim momencie zaproponowałem remis (w przegranej mojej pozycji), przeciwnik spojrzał na mnie uśmiechnął się i odrzucił ofertę , wykonaliśmy parę ruchów i głowa jego już się nie podniosła do gór, zobaczył co przygotowałem na niego i poddał partię. Podziękowaliśmy sobie za grę po czym on się rozpłakał, bo nerwy mu puściły. Taka jest ta gra, trzeba grać do końca i walczyć nawet w przegranych pozycjach, to mi się najbardziej podoba w szachach. Mam nawet takie ulubione powiedzenie „Dopóki walczysz jesteś zwycięzcą!” – czyż nie ma głębi w sobie?