Kochający inaczej otwierają serca przed muzułmanami. Londyńskie środowiska gejowsko-lesbijsko-transseksualne zamierzają usiąść do wspólnej kolacji z londyńskimi środowiskami muzułmańskimi. Happening odbędzie się pod nazwą „Big Gay Iftar” w ramach czerwcowego festiwalu Pride in London i będzie stanowił wspólną celebrację ramadanu.
Iftar to pierwszy posiłek, który wyznawcy Mahometa spożywają każdego dnia postu po zachodzie słońca. Jest to element tradycji muzułmańskiej upamiętniającej objawienie Koranu „Prorokowi” przez archanioła Gabriela. Samo uwikłanie go w dziedzinę męsko-męskiej kopulacji za pomocą nazwy „Big Gay Iftar” – godnej humoreski w stylu „South Parku” – powinno wytoczyć pianę z gardeł muzułmańskich ortodoksów. To groteskowe wydarzenie wprost prosi się o „interwencję” ze strony ekstremistów. Wątpię jednak, by do jakiegokolwiek bum-bum faktycznie doszło. Z prostego powodu: impreza ma charakter zbyt postępowy, by na zamachy terrorystyczne zgodziła się bezpieka, która – jestem co do tego przekonany – sprawuje kuratelę nad większością zamachów.
Co ciekawe – i również zabawne – przedsięwzięcie pobłogosławił sam Sadiq Khan, zawodowo mer Londynu, a prywatnie muzułmanin. Żeby było weselej, podobno za swoje odstępcze poglądy został on już wykluczony z grona wiernych przez imama meczetu w Bradford. Być może zresztą Khan jest muzułmaninem malowanym. Na podobnej zasadzie jak na chrześcijan malują się „kontynentalni” chadecy czy amerykańscy prezydenci. W końcu dla elektoratu robi się wiele, szczególnie na płaszczyźnie mówienia.
Cała ta iftarowa heca byłaby jeszcze bardziej śmieszna, gdyby nie była smutna. Z kilku zresztą powodów. Smutek pierwszy: islam to religia, która w sposób wyjątkowo restrykcyjny reguluje kwestie ludzkiej seksualności i w sposób wyjątkowo brutalny karze łamanie „przepisów moralnych”. W jej obrębie istnieje co prawda pewna różnorodność, ale polega ona mniej więcej na tym, że łagodne odłamy islamu są łagodnie nieprzyjazne „wartościom europejskim”, a radykalne odłamy islamu są radykalnie nieprzyjazne „wartościom europejskim”. „Wartości europejskie” zakładają jednak, że tej wrogości nie należy zauważać (smutek drugi) – lepiej poddać ją łagodnej „europejskiej” dydaktyce.
Wygląda na to, że „Big Gay Iftar” to element takiej właśnie dydaktyki, obliczonej na powszechne zjednoczenie serc. By zjednoczenie serc faktycznie było powszechne, homo-islamo-transkolacja zostanie zorganizowana w miejscu świętym dla chrześcijan, czyli kościele. Konkretnie w St Andrews Church. Możliwe, że zapędziłem się z tym „świętym”, bo kościoły w Wielkiej Brytanii czasem pełnią funkcję świątyń, ale częściej knajp. Niemniej czynnik chrześcijański został w jakimś sensie uwzględniony przez organizatorów londyńskiej „dumy”. Problem w tym, że chrześcijaństwo, choć ma zdecydowanie mniej krwiożercze podejście do odmienności seksualnych niż islam, to jednak zabaw jednopłciowych nie popiera. No, chyba że w wydaniu postępowo protestanckim, które więcej wspólnego niż z chrześcijaństwem zdaje się mieć z pogaństwem (smutek trzeci).
Smutek czwarty i największy łączy poprzednie smutki i dotyczy tego, jak łatwo i kompleksowo można zafałszować swój obraz świata i jak daleko można posunąć się w wypieraniu faktów – i do jakich następstw to prowadzi. W krajach, w których islam jest religią państwową, związki homoseksualne karane są śmiercią. W jednym z hadisów (świadectw opinii Mahometa), znajduje się fragment nakazujący zabijanie osób praktykujących homoigraszki. Ze zdania „zabij tego, który to czyni, a także tego, któremu to czynią”, można wnioskować, że wskazane jest zabijanie również ofiar gwałtów homoseksualnych, więc zapewne i dzieci dręczonych przez pedofilów. W kontekście powyższego próba „zbliżenia” „środowisk LGTB” i środowisk muzułmańskich wydaje się czymś więcej niż głupotą. W moim skromnym przekonaniu jest prostu przedsięwzięciem z zakresu dywersji kulturowej.
Działa to stosunkowo prosto. By rozbić Europę opartą na wartościach wyrastających z kultury chrześcijańskiej (bo już nie wprost ufundowaną na chrześcijaństwie), trzeba wspierać stronnictwa tej kulturze wrogie. LGTB i muzułmanie to dwie największe siły sytuujące się w opozycji do kultury europejskiej w tradycyjnym jej rozumieniu. Chcąc pokonać wroga, wspieramy jego przeciwników – i budujemy między nimi mosty.
Na pierwszy rzut oka próby tworzenia gejowsko-islamskich aliansów wyglądają idiotycznie, ponieważ obciążone są niedającymi się pogodzić sprzecznościami. Są jednak faktem – i faktem jest to, że sprzyjają rozbijaniu istniejących struktur kulturowych.
Ale cóż począć, panie dziejku. Biedni homosie dają się wrobić w machlojki, których najwyraźniej nie rozumieją, żywiąc przy tym pokojową nadzieję, która w znakomity sposób egzemplifikuje pewne znane powiedzenie o nadziei w jej matczynym aspekcie.
Pan Dobrodziej
Przedstawiciele londyńskich „środowisk LGBT” zamierzają świętować ramadan wspólnie z muzułmanami. Fakt, że islam potępia związki gejowskie, a nawet karze za nie śmiercią najwyraźniej nie zraża altkochasiów. Trudno nie zadać sobie pytania, skąd biorą się te porywy miłości.
