Najszczęśliwsze czasy dla Brytyjczyków

W 1957 roku premier Wielkiej Brytanii Harold Macmillan ogłosił narodowi: „Nigdy nie było nam tak dobrze”. Dzisiaj okazuje się, że miał rację. Niestety, ani wcześniej, ani później nie udało się powtórzyć tamtego wyniku, tj. poziomu bezpieczeństwa i szczęśliwości.

Ludzie byli spokojniejsi, podaje Uniwersytet Warwick. Tylko dwa kanały telewizyjne. W jednym z ich właśnie wtedy królowa po raz pierwszy wygłosiła orędzie bożonarodzeniowe. Po drogach jeździło 4 mln aut, trudno było napotkać korki, które dziś są udziałem 37 mln użytkowników dróg.

Swój pierwszy dach nad głową kupowało się za równowartość pięciu krajowych pensji. W latach pięćdziesiątych ludzie zarabiali 7,5 funta na tydzień. Kobiety wychodziły za mąż w wieku 25 lat, dziś w wieku 34. Odnotowano wtedy tylko 22 tys. rozwodów, w 2014 mieliśmy 111 tys. Dzieci dostawały najbardziej popularną zabawkę pod choinkę yo-yo. Największym hitem była „Diana” Paula Anki.



W tamtych czasach ludzie mieli większe poczucie realizmu i szczęścia. Wszystko da się udokumentować, a podjął się tego ośrodek uniwersytecki w Warwick. To stamtąd wiemy, że system reglamentacji zakończył się w 1957. W radiu zaczął lecieć Elvis Presley, nowoczesna technologia wchodziła w większym stopniu do życia domowego, rozpoczęła się rywalizacja kosmiczna. Mężczyźni żyli średnio 66 lat, kobiety 71. Wakacje kosztowały połowę tego, co dziś. Słynne zdanie premier Macmillan wygłosił na boisku sportowym w Bedford: „Będę z wami szczery, większość z nas nigdy nie miała tak dobrze” – mówił.

Ośrodki uniwersyteckie zastanawiają się dzisiaj, dlaczego miał rację, dlaczego tak było. Tymczasem Warwick i podobne badania wskazują, że im ludzie mają mniejsze oczekiwania, tym większe szanse na szczęście. Doktor Daniel Sgroi robił podobną sondę. Wynika z niej, że do szczęścia potrzebna jest też identyfikacja z grupą. Dzisiaj jest dużo więcej indywidualizmu i ludzie rzadziej czują, że mają coś wspólnego. Przykład? Sąsiedzi mogli zostawić drzwi otwarte, bo ufali swoim sąsiadom.

Zaraz po zakończeniu II wojny światowej, wyraźnie zaczyna rosnąć zadowolenie i poprawa nastroju. Apogeum euforii następuje w 1957. Od tego czasu tylko opada. Powoli, ale jednak. W 1978 roku kraj ogarnia fala strajków i inflacja. Następnie znów poprawa, ale nigdy do tego poziomu, co w latach pięćdziesiątych. Dr Daniel Sgroi współautor raportu i profesor Uniwersytetu Warwick zwraca uwagę, że w 1957 roku pamięć o II wojnie światowej była ciągle żywa, a za nią ciężki gospodarczo okres powojenny, okres zaciskania pasa i kartek. „To pomogło ludziom bardziej docenić, co mieli, a ich oczekiwania były bardziej realistyczne”.

Co nam dziś w tym nie pomaga? Jesteśmy bardziej świadomi tego, co dzieje się nie tylko wokół nas, ale i na całym świecie. To nas niepokoi. Za dużo informacji. Ludzie żyją pod presją stresu, pracy, informacji, tempa. I to narasta. Nie maleje. Nie stoi w miejscu.

Sylwia Milan, Cooltura

Więcej w tym temacie (pełna lista artykułów)

• Wiosenne porządki – nowa energia, nowe postanowienia
• Miłość każdego dnia
• Felieton: Jak przetrwać nowy rok?
• Gdzie w UK mieszka się najprzyjemniej?
• Najszczęśliwsze miejsce do życia w UK